แนะนำให้อ่าน “แผ่นดินของเรา”

นอกเหนือจากนวนิยายและบทความที่ผ่านการเลือกสรรและผ่านกระบวนการบรรณาธิการพิจารณาเป็นอย่างดี ทีมงานอ่านเอายังริเริ่มโปรเจ็กต์ “Anowl Showcase” พื้นที่ใหม่สำหรับคนชอบเขียนขึ้น เพื่อเป็นการสานต่อเจตนารมณ์ที่จะให้เว็บ www.anowl.co ของพวกเราเป็นชุมชนสำหรับคนรักการอ่านและการเขียนทุกคน

*************************

“ฉันจะทำให้ทุ่งวัวแล่นเป็นอาณาจักรของเรา ซึ่งปลอดภัยจากภัยทั้งหลาย” ธำรงคิด

“ไม่ต้องกลัวอดตาย ไม่ต้องกลัวภัยจากโรคาพยาธิ ความกดขี่แม้กระทั่งภัยจากความหวาดกลัวเอง” เขามั่นใจอย่างที่ไม่เคยมั่นใจมาแต่ไหนแต่ไรว่า สวนทุ่งวัวแล่นจะเลี้ยงตัวเองและชาวบ้านตำบลนั้นได้ทั่วไป

“ทุ่งวัวแล่นจะเป็นเมืองของฉัน ยิ่งกว่านั้นมันจะเป็นอาณาจักรของเรา… แผ่นดินของเรา”

ธำรง โรจนคุปต์ หนุ่มใหญ่ในวัยสี่สิบปีผู้ไม่ยอมให้อานุภาพแห่งความรักอย่างหนุ่มสาวที่ไม่จีรังยั่งยืนครอบงำจิตใจได้ ‘พอมนต์เสื่อมก็หมดสุข มีแต่กองทุกข์’ ตัดสินใจลาออกจากหน้าที่การงานในราชสำนัก ยอมละทิ้งหน้าที่ที่พึงมีต่อแผ่นดินเกิดเพื่อหลบเร้นจากความรักที่รุมเร้าภายในจิตใจซึ่งอยู่เหนือวิสัยที่ผู้ชายธรรมดาสามัญอย่างเขาจะมีสิทธิ์คิดหวังได้ จำตัดใจจากความรักเทิดทูนที่มีต่อดอกฟ้าราชนิกุล ท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ซึ่งเขามิอาจเอื้อมถึงได้ มาหลบเร้นแฝงกายรักษาแผลใจอยู่ในป่าดงพงไพรในปักษ์ใต้ ใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างชาวสวน พรานป่า หล่อเลี้ยงจิตใจด้วยความหวังอันยิ่งใหญ่ว่าสักวันหนึ่งจะสามารถพลิกฟื้นผืนแผ่นดินในท่ามกลางดงมะพร้าวที่เงียบเหงาห่างไกลความเจริญให้กลายเป็นโรงงานหีบน้ำมันมะพร้าวขนาดใหญ่ส่งออกไปขายยังต่างประเทศได้

การมาเยือนของพระวรนาถประนตและครอบครัวได้รื้อฟื้นเรื่องราวความเจ็บช้ำในรักครั้งเก่าเมื่อสิบปีก่อนขึ้นมาอีกครั้ง และเหตุการณ์ที่ได้ช่วยชีวิตภัคคินี บุตรสาวคนเล็กของสหายร่วมโรงเรียนเก่าได้สร้างบาดแผลฉกรรจ์ให้กับเขา เมื่อการรักษาพยาบาลเบื้องต้นโดยการใช้น้ำมันเวทมนตร์ และพอกยากลางบ้านหรือน้ำมันมนตร์ผีบอกไม่เป็นผลช่วยให้อาการทุเลาลงได้ เขาจึงจำเป็นต้องเดินทางไปพักรักษาตัวอยู่ที่ ‘จิระเวสน์’ ในพระนคร ตามคำรบเร้าของสหายเก่าและครอบครัวอย่างมิอาจเลี่ยงได้

ณ ที่แห่งนั้น การได้ใกล้ชิดกันกับหญิงสาวคราวลูก ภัคคินี กุหลาบป่าแห่งเวียงเหนือ ผู้ไม่ยอมใช้ชีวิตตามบงการใครนอกจากใจตนเอง ทำให้เขาต้องพบกับความพ่ายแพ้แก่อำนาจแห่งความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจมาเนิ่นนาน ‘กลิ่นหอมที่ติดอยู่ที่ผมและเสื้อผ้าชวนให้ปั่นป่วนใจ’

“ความรัก และจันทน์กระพ้อ! กลิ่นของมันที่แทรกซึมไปตามฆานประสาทแทบสำลัก มึนเมาไปด้วยความสุข ความเสน่หา ซึ่งครั้งหนึ่งเคยทอดอาลัยตายอยากมาแล้วว่า โลกนี้ไม่มีอะไรให้เขา”

‘กลิ่นเหล่านั้นและจันทน์กะพ้อ ซึ่งเป็นวิญญาณของจิระเวสน์’

“ตั้งแต่ออกจากวังมาอยู่ที่นี่ห้าหกปี ภัครู้ดีว่าไม่มีใครเลยที่เข้ามาอยู่ในจิระเวสน์แล้วจะหนีอำนาจกายสิทธิ์ของมันไปได้ ใครจะบอกได้ว่าแม้ระหว่างที่ภัคอยู่กับคุณอาเวลานี้ วิญญาณจิระเวสน์จะไม่ลอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ คอยสดับตรับฟังคอยสังเกตเหตุการณ์ คอยบังคับทุกสิ่งอย่างให้เป็นไปตามความปรารถนาของมัน”

พิธีแต่งงานระหว่าง ภัคคินี จีระศักดิ์ และ ธำรง โรจนคุปต์ ถูกจัดขึ้นอย่างเงียบเชียบเรียบง่ายและรวบรัด ก่อนที่ทั้งคนทั้งสองจะกลับไปใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันที่ทุ่งวัวแล่น… แผ่นดินของเรา

การไปพักผ่อนของครอบครัวพระวรนาถประนตหลังพิธีแต่งงานของบุตรสาวเพียงไม่นาน ทำให้ภัคคินีมีโอกาสได้พบกับนเรนทร์ หนุ่มนักเรียนนอกที่เพิ่งกลับมาซึ่งเป็นช่วงวิกฤตในชีวิตของภัคคินีที่ต้องเผชิญหน้ากับอสรพิษร้าย ความหวั่นไหวและหวั่นกลัวอย่างประหลาดได้เริ่มก่อตัวขึ้นภายในจิตใจภัคคินี

นเรนทร์ นรารักษ์ เนติบัณฑิตสยาม และดอกเตอร์ทางด้านกฎหมายจากฝรั่งเศส บุตรชายของพระยาวินิจนฤปกรณ์ ผู้พิพากษาอุทธรณ์ผู้พิจารณาคดีด้วยความเฉียบขาดและเป็นธรรม นักกฎหมายหนุ่มผู้นี้ควรที่จะมีอนาคตไกลเจริญรอยตามบิดา หากทว่าทฤษฎีทางสังคมและการเมืองได้หล่อหลอมตัวตนของเขาให้เป็นผู้ขาดศีลธรรม และไม่มีศรัทธาต่อความรักภายใต้ขนบประเพณี และมีจิตใจที่อ่อนแอพ่ายแพ้แก่อำนาจฝ่ายต่ำที่แฝงเร้นเข้ามาครอบงำจิตใจกระทำการเยี่ยงปีศาจร้าย เพื่อให้อัจฉราผู้เป็นคู่หมั้นผู้ยึดมั่นในความรักตามกรอบประเพณีที่ดีงามต้องตกเป็นทาสแห่งอำนาจปรารถนาและแรงเสน่หาจนไม่อาจถอนตัวได้

ความเจ็บป่วยอันเนื่องมาจากเหตุการณ์เผชิญหน้ากับอสรพิษในครานั้นได้นำพาภัคคินีกลับมาสู่ ‘จิระเวสน์’ อีกครั้ง หากความสดรื่นเริงแจ่มใสได้หายไปจากสีหน้า แววตาและน้ำเสียงของหญิงสาว สร้างความประหลาดใจให้กับคนในครอบครัวเป็นอันมาก

“ว่ายายภัคคงมีเรื่องอะไรถึงได้นอนกระสับกระส่ายตลอดคืน ตื่นขึ้นมาก็ซึมกระทือเหมือนถูกคุณอย่างนั้นแหละ จะเกี่ยวกับนายพราน อ้า… คุณอาเสียละกระมัง ไม่งั้นทำไมจะมาคนเดียว?”

การได้พบกับนเรนทร์ ชายหนุ่มผู้มีศักดิ์ที่จะมาเป็นพี่เขยในภายหน้าอีกครา นำมาซึ่งโศกนาฏกรรม ความตาย และการล่มสลายของ ‘จิระเวสน์’

‘จิระเวสน์’ มิใช่ ‘จิระเวสน์’ ดั้งเดิมอีกต่อไป ตึกสับปะรังเคที่ถูกเลหลัง ทุกสิ่งทุกอย่างทุกชีวิตเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ประเทศสยามเปลี่ยนจากระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชสู่ประชาธิปไตย มีเพียงอำนาจแห่งความรักความปรารถนาเท่านั้นที่ยังครองโลกครอบงำจิตใจมนุษยชาติ

– นล นฤล –