
คนลืมกับคนจำ
โดย :
นอกเหนือจากนวนิยายและบทความที่ผ่านการเลือกสรรและผ่านกระบวนการบรรณาธิการพิจารณาเป็นอย่างดี ทีมงานอ่านเอายังริเริ่มโปรเจ็กต์ “Anowl Showcase” พื้นที่ใหม่สำหรับคนชอบเขียนขึ้น เพื่อเป็นการสานต่อเจตนารมณ์ที่จะให้เว็บ www.anowl.co ของพวกเราเป็นชุมชนสำหรับคนรักการอ่านและการเขียนทุกคน
*************************
‘ ระหว่างคนที่จำได้หมดทุกสิ่งกับคนที่ลืมสิ้นหมดทุกอย่าง ผู้ใดจะใช้ชีวิตเป็นสุขมากกว่ากัน’
นี่คือคำถามที่เกิดขึ้นในความคิด ตอนที่ว่านยืนอยู่หน้าประตูสองบานแล้วต้องเลือกเพียงบานเดียวซึ่งเป็นเส้นทางที่ชีวิตของเขาดำเนินต่อไป
หากชายหนุ่มเลือกเข้าไปในประตูทางซ้ายมือซึ่งมีคำว่า ‘คนลืม’ ปรากฏอยู่ เมื่อตื่นขึ้นมาเขาจะเป็นคนที่จำใครๆ ไม่ได้เลย แม้กระทั่งตนเอง รวมทั้งเหตุการณ์ต่างๆ ที่เคยพบเจอมาตั้งแต่เกิดจนถึงวันที่เขายื่นเหตุร้ายให้แก่ชีวิตตัวเอง หรือว่านอาจสาสมใจเพราะก่อนมายืนที่ตรงนี้นั้นเขาอยากลืมทุกสิ่ง
ส่วนบานประตูทางขวามีคำว่า ‘คนจำ’ แสดงให้เห็นเด่นชัด ถ้าเข้าไปในประตูบานนี้ เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาจะจดจำทุกคนได้และอดีตที่เคยประสบมาทั้งหมดยังคงอยู่ในความทรงจำเรื่อยไป
ชายหนุ่มอาจไม่ยินดีหากจำทุกอย่างได้ เพราะอยากสูญเสียความทรงจำ หลังจากเจอเรื่องย่ำแย่ซ้ำๆ ซากๆ ถาโถมเข้ามาในชีวิตไม่หยุดหย่อน ว่านยกมือจับลูกบิดบานประตูคนลืม ทว่าอีกความคิดหนึ่งฉุดรั้งก่อนออกแรงเปิดประตูบานนั้น แล้วอยากจะลืมสิ่งดีๆ ที่เคยเกิดขึ้นจริงหรือ?
เวลานี้เขายังตัดสินใจไม่ได้ควรเข้าไปในประตูบานไหน ครั้นได้อย่างต้องเสียอย่าง ความสับสนเกิดขึ้นในความคิดราวกับข้าศึกสองฝั่งกำลังโรมรันกันแบบไม่มีใครยอมใคร
ว่านถอยห่างจากประตูด้านซ้ายมือแล้วทรุดตัวลงนั่งมองประตูสองบานอย่างชั่งใจ
เวลาชั่วอึดใจเดียว เขารับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของบานประตูคนลืม ก่อนที่ว่านจะคลานหนีถอยห่างไปไกล ก็มีคนผลักประตูบานนั้นแล้วก้าวเท้าออกมายืนอยู่ใกล้ๆ
หญิงชราร่างเล็ก หุ่นผอมบาง เส้นผมขาวเต็มศีรษะยาวถึงบ่าสองข้าง แต่งกายด้วยเสื้อขาวคอกลมแขนสั้นและผ้านุ่งสีขาวพร้อมด้วยรอยยิ้มอย่างผู้มีความโอบอ้อมอารี เขาจึงไม่วิ่งเตลิดและยังคิดในใจว่าคงพบคุณยายใจดี
หญิงสูงวัยนั่งลงเคียงข้างเขา พร้อมกับบอกว่าตนนั้นเป็นคนลืม หากชายหนุ่มยังไม่เข้าใจ จนได้ฟังเรื่องราวจากปากของคุณยายเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในช่วงที่ต้องอยู่กับความทรงจำแสนว่างเปล่าหรือภาพอดีตไม่มีให้ได้พบเจอในห้วงคำนึง เขายอมเป็นผู้ฟังอย่างตั้งใจ
เรื่องเล่าของคนลืม
วันหนึ่งหลังจากยายตื่นขึ้นมาแล้วจดจำตัวเองไม่ได้ว่าเป็นใคร ทำไมต้องนอนบนเตียงในห้องสี่เหลี่ยมไม่กว้างมากนัก ยายพยายามค้นหาความทรงจำแต่เหมือนเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะแล้วไม่พบเห็นสิ่งใดเลยอยู่ในนั้น ยายไม่รู้ว่าอดีตต่างๆ นั้นหายไปไหนหมด มันเศร้ามากที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย ยายรู้ได้เพียงอย่างเดียวคือยังเป็นคนที่มีลมหายใจ
ยายยังหาคำตอบให้ตนเองไม่ได้ จนพบกับผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับรอยยิ้มและคำถามที่ว่า จำผมได้ไหม ยายตอบได้ทันทีว่าจำไม่ได้ หากบอกออกไปตามความจริง กลัวจะเป็นการทำลายรอยยิ้มที่แสนงดงามนั้นไปต่อหน้าต่อตาราวกับใช้มือตบฟองสบู่ให้แตกคามือ
ยายทำได้เพียงส่ายหน้า อีกฝ่ายคงรู้คำตอบจึงบอกว่าไม่เป็นไร แล้วยังยิ้มให้เหมือนเดิม จากนั้นยายได้ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขาและยาย จนพบคำตอบว่าตนเองเป็นใคร
เมื่อเขาหยิบของบางสิ่งยื่นส่งมาให้ยายเห็นแล้วเอ่ยถาม จำได้ไหม นี่เป็นของชิ้นแรกที่มอบให้ในวันที่ได้พบเจอกัน ยายต้องส่ายหน้าโต้ตอบเหมือนอย่างเคย ยายอาจเหมือนคนที่ทำผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า และยังทำลายความหวังของเขาอีกเช่นกัน แต่เขาก็ยังบอกว่าไม่เป็นไร
ยายรู้แค่ว่า รอยยิ้มของชายคนนั้นสร้างความสดใสให้กับชีวิตเสมอ เหมือนเดินอยู่บนทางที่มืดมิด เขาเป็นดังแสงเทียนที่ทำให้ยายมองเห็นทางสามารถก้าวเดินต่อไปได้ แต่ยายอาจเป็นคนทำลายความสว่างที่เขามอบให้ หรือถ้าเขาเป็นคนที่ทำให้ท้องฟ้าสดใส ยายคงเป็นคนก่อเมฆฝนที่ทำให้ฟ้าหม่น ในคำว่าไม่เป็นไรจากปากเขานั้นมีน้ำเสียงเศร้าเจือปน แต่ยายจำอะไรไม่ได้จริงๆ ทุกสิ่งที่เขาเล่าให้ฟัง เมื่อยายเข้านอนแล้วตื่นขึ้นมาสู่เช้าวันใหม่ ยายจะลืมหมดทุกอย่าง ต้องมาทำความรู้จักกับเขาใหม่ทุกครั้งหลังตื่นนอน
ยามที่จำอะไรไม่ได้ ยายได้เห็นความรักจากชายผู้นั้นที่มอบให้จากใจจริงแท้ นี่คงเป็นเรื่องดีที่เกิดขึ้นในเวลาที่ยายต้องกลายเป็นคนลืม
เรื่องเล่าของหญิงชราจบลงเพียงเท่านี้ อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในประตูคนลืม จากนั้นปิดบานประตูให้แนบสนิทดังเดิม ว่านอยากตามเข้าไปเพื่อถามอะไรอีกมากมายที่อยากรู้ แต่ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้บานประตูด้านซ้าย ประตูอีกบานถูกใครบางคนผลักออกมา ชายสูงอายุหลังค่อม ร่างสันทัด สวมเสื้อขาวแขนสั้นกับกางเกงสีเดียวกัน ค่อยๆ ก้าวขาเข้ามาหาว่าน
เมื่อชายหนุ่มเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าฝ่ายตรงข้ามจึงนึกถึงคำพูดของหญิงชราผู้นั้น รอยยิ้มที่เห็นแล้วดูสดใส ว่านรีบเดินเข้าไปประคองชายสูงวัยซึ่งเป็นผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่กับความทรงจำทั้งชีวิตที่เคยพบพาน
เรื่องเล่าจากคนจำ
อยากรู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไรตาจึงออกมาจากประตูบานนั้น คนพูดถามพร้อมกับรอยยิ้มของผู้ที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาและตอบคำถามนั้นต่อทันที เพราะตาเป็นฝ่ายเลือกที่จะจดจำทุกอย่างในชีวิต โดยเฉพาะช่วงที่ตาอยู่กับคนรัก ตาจำเธอได้ตั้งแต่วันแรกที่พบกันจนถึงวันสุดท้ายที่จากกันไปไกล
แต่เธอจำตาไม่ได้หรอกนะ คนรักของตาเป็นคนความจำเสื่อม แต่เรื่องที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้น ในทุกเช้าที่เธอตื่นลืมตาจะจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ชื่อของตัวเอง เหมือนตาใช้ดินสอเขียนเรื่องราวความรักลงบนกระดาษ แต่คงมีบางอย่างมาลบรอยดินสอในช่วงกลางคืนที่เธอนอนหลับใหล ดังนั้น ตอนเช้าเมื่อตื่นลืมตาเธอกลับกลายเป็นแผ่นกระดาษเปล่าตามเดิม
ว่านรับฟังจนนึกแบบขำๆ ว่าคุณยายคนนั้นคงเป็นคนรักของคุณตา แล้วเขาก็ได้คำยืนยันความคิดนั้นโดยไม่ต้องเอ่ยถาม
ทุกวันเธอจะส่ายหน้าให้ตาเห็น หลังจากคำถามที่ว่าจำกันได้ไหม แต่ตาไม่รู้สึกอะไรหรอกนะ เพราะถ้าเธอจำกันได้คงไม่แสดงออกมาแบบนั้น แต่ตายังหวังว่าวันหนึ่งที่เธอตื่นขึ้นมา เธอจะพยักหน้ารับว่าจำตาได้ แต่ไม่เคยมีวันนั้นเลย
ทุกวันในตอนเช้าตาเหมือนเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอเสมอ ตาต้องแนะนำตัวเองให้เธอได้รู้จักหลังจากที่ตาบอกชื่อของเธอ แววตาที่เศร้าสร้อยเกิดขึ้นขณะที่เธอส่ายหน้า ทำให้ตาต้องเข้มแข็งและบอกว่าไม่เป็นไร อย่างน้อยตายังได้มีโอกาสเห็นหน้าเธอ
ตาจะเล่าเรื่องราวของการใช้ชีวิตคู่ระหว่างเราสองคนให้เธอรับรู้อยู่เสมอ ตาไม่เคยเบื่อหรือเหนื่อยกับการย้อนวันเวลาในทุกวัน ตาชอบเล่าถึงครั้งแรกที่ได้พบกันคือตรงชายทะเล วันนั้นเธอทำห่วงยางกลิ้งมาตรงที่ตานั่งรับลมบนพื้นทราย
ตายังนำของขวัญชิ้นพิเศษที่เก็บไว้หลายสิบปีให้เธอได้เห็นคือตุ๊กตาลิงตัวจิ๋วที่ได้จากการไขตู้ไข่หยอดเหรียญ เธอเป็นคนไขมันออกมาหลักจากที่ตาเป็นคนหยอดเหรียญ เธอว่าของขวัญที่ให้ไม่ต้องใหญ่โต แต่ความพิเศษนั้นอยู่ที่คนให้และได้มันมาอย่างไรมากกว่า เพราะฉะนั้น ของชิ้นนี้พิเศษตรงที่ว่าเราสองคนร่วมมือหามันมาด้วยกัน ตาจะนำตุ๊กตาลิงจิ๋วให้คอยย้ำเตือนความจำของเธอ
หากเธอยังส่ายหน้าเหมือนเคย แต่ตาไม่เคยเสียใจกับคำตอบที่ได้ เพราะตาเลือกเธอมาเป็นคู่ชีวิต ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร ตาจะอยู่เคียงข้างเธอไปจนถึงวันที่ตายจากกัน
แม้เธอจะกลายเป็นคนลืม ตาจึงต้องเลือกเป็นคนจำ เวลาดีๆ ที่เคยเกิดขึ้นจะได้อยู่ในความทรงจำของเธอโดยตาเป็นผู้ถ่ายทอดให้รับรู้ ถึงในความทรงจำของเธอไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่ ตายินดีที่จะนำเรื่องราวเก่าๆ เข้าไปเติมในความทรงจำนั้น แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ แค่เพียงไม่ถึงหนึ่งวันก่อนเธอจะหลับตาเข้านอน ก็ยังดีกว่าปล่อยให้ความทรงจำของเธอไม่มีอะไรเข้าไปซ่อนตัวอยู่บ้างเลย
ตาเหมือนได้พบเพื่อนใหม่ ทว่าอีกฝ่ายหน้าตาแสนคุ้นเคยและยังเป็นคนเดิมทุกๆ วันแต่ไม่เคยเบื่อหน่าย เพราะกว่าจะหมดวัน ตาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเราสองคนได้มากมาย ไม่ต้องสรรหาข่าวสารบ้านเมืองมาบอกกล่าว แค่เล่าเกี่ยวกับความรักระหว่างเราหรือภาพอดีตที่ใช้เวลาร่วมกันของคนสองคนก็เกินพอแล้วสำหรับหนึ่งวัน
ว่านซาบซึ้งอย่างมากเมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากคุณตา จะมีผู้ชายคนใดบ้างทนอยู่กับหญิงสาวที่ไม่มีความทรงจำต่อกันเลยเป็นเวลาสิบกว่าปี บางทีอาจเหมือนโลกช่างโหดร้าย แต่ถ้ามองดีๆ โลกทำให้รู้ว่าความรักในหัวใจสามารถทำให้คนเราทำสิ่งใดๆ โดยไม่คิดมาก่อนว่าจะทำได้ อย่างเช่นคุณตาที่ทำกับคนรัก ลองคิดคร่าวๆ ถ้าให้หนึ่งปีมีสามร้อยวัน อย่างน้อยๆ สามพันวันที่คุณตาคนนั้นต้องทำความรู้จักกับคุณยายใหม่ในทุกเช้า
ก่อนคุณตาจะกลับเข้าไปยังประตูคนจำ ว่านพูดขึ้นมาว่า เธอคงจำคุณตาได้ เพราะผมได้ฟังเรื่องราวของตาจากปากเธอ ชายสูงวัยมีสีหน้าดีใจอย่างชัดเจน
ถ้าว่านคิดไม่ผิด ในที่สุดคุณยายคงจำคุณตาได้ ความหวังที่รอมานานหลายปีเป็นจริงเสียที ก่อนที่คุณตาจะปิดประตู ว่านเห็นรอยยิ้มแย้มราวกับคนสมหวังอยู่บนใบหน้าของชายชราที่หายเข้าไปหลังบานประตูทางขวามือ
เขายืนนิ่งคิดไม่ถึงนาที รู้สึกถึงสัญญาณเตือนให้เลือกเข้าไปสู่ประตูที่ต้องการ
คำถามเดิมย้อนกลับเข้ามา ใครจะใช้ชีวิตเป็นสุขมากกว่ากัน
เมื่อว่านนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเลือกเปิดประตูบานนั้นแล้วเดินเข้าไปโดยไม่ลังเล เพื่อมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป
ชายหนุ่มลอยเคว้งคว้างอยู่ในอากาศ สัมผัสถึงสายลมแรงซึ่งพัดอยู่รอบกาย ว่านยังโชคดีกว่าใครหลายคนที่ได้มีโอกาสเลือกเป็นครั้งที่สอง เพราะครั้งแรกเขาอยากเป็นคนลืม คิดแค่เพียงว่า ถ้าจำอะไรไม่ได้เลยคงจะดีต่อตัวเอง ครั้นได้รับรู้เรื่องราวจากคนชราทั้งสอง ความคิดอาจเปลี่ยนไปจนเขาตัดสินใจเข้าสู่ประตูบานนั้น
สติของว่านดับวูบอยู่ในอากาศ ช่วงเวลาผ่านไปนานเท่าใดชายหนุ่มไม่สามารถทราบได้ เมื่อสติและความรู้สึกกลับคืนมาอีกครั้ง ยามที่เขารับรู้ถึงเสียงคนคุยกัน
“คุณหมอคะ ลูกชายของดิฉันจะฟื้นขึ้นมาไหม” เสียงถามด้วยความห่วงใยของคนที่เขาเรียกว่าแม่
“สัญญาณชีพของผู้ป่วยกลับมาเป็นปกติแล้วครับ แต่สมองของผู้ป่วยได้รับการกระทบกระเทือนจากการตกจากที่สูง ผมยังรับปากไม่ได้ว่า ถ้าผู้ป่วยฟื้นขึ้นมาจะจำสิ่งต่างๆ ได้หรือไม่?” คนตอบคำถามเป็นเสียงที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองลูกรักของแม่ด้วยเถิด”
หากตอนแรกว่านคล้ายคนเห็นแก่ตัว นึกถึงแต่ตัวเองเป็นหลัก ก่อนที่เขาจะกลายเป็นผู้ป่วยขั้นวิกฤตจากการทำร้ายตัวเองเพราะอยากลบความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องราวเลวร้ายในชีวิต แต่ว่านยังมีโอกาสเลือกได้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างคนลืมหรือคนจำ
สุดท้ายเมื่อมีเวลาคิดทบทวน ว่านนึกถึงคนรอบข้างที่มอบความรักให้แก่เขาซึ่งเป็นความทรงจำดีๆที่เคยเกิดขึ้น จึงควรจดจำนำเข้ามาแทนที่เรื่องย่ำแย่ที่เคยเผชิญ
เรื่องราวของชีวิตที่ดีอาจมีพื้นที่มากกว่าสิ่งเลวร้ายในความทรงจำ แต่เพราะอารมณ์ชั่ววูบทำให้คิดถึงแต่เรื่องแย่ๆ หรือมองเรื่องไม่ดีซึ่งมีขนาดแค่ตั๋วรถเมล์เห็นเป็นเรื่องใหญ่เท่าผืนฟ้า จึงหลงลืมเรื่องดีๆไปจนหมดสิ้น สุดท้ายนึกถึงแต่ตัวเองให้หลุดพ้นเรื่องร้ายๆ โดยไม่สนใจผู้อื่นจะเป็นอย่างไร
หากว่านได้เปลี่ยนความคิดมาคำนึงถึงคนรอบข้างที่รักเขา จึงเลือกเข้าประตูทางขวามือ แต่ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าคนจำกับคนลืม ผู้ใดจะเป็นสุขมากกว่ากัน สำหรับตัวเขานั้น ชีวิตจากนี้เป็นต้นไปจะเป็นสุขได้ก็ต่อเมื่อเห็นคนรอบข้างมีความสุข
– กุลวีร์ –
- READ คนละระดับ
- READ รุ้งกินน้ำ
- READ บุรุษเสี่ยงธูป
- READ นกแสกแห่งปี ไม่เชื่ออย่าลบหลู่
- READ บ้านฝั่งธน
- READ โลกสองใบของคนแปลกหน้า
- READ พร้าว
- READ อัสสุนีบาป
- READ ทองเผือกสีจุมออน
- READ ราวด์วอร์ด
- READ ชายร้อยคน
- READ เรือลำใหญ่ที่ไม่สิ้นฝัน
- READ ข้อความถึงความว่างเปล่า
- READ ม่านนาคราช
- READ เพื่อนแปลกหน้าห้อง 808
- READ ซี่กรงเหล็กดัดกับกล้องส่องทางไกล
- READ กอดรัก
- READ สูงเสียดฟ้าภูผาแห่งใจ
- READ ลิขิตรักข้ามภพ
- READ ไดอารี่พลิกล็อก
- READ ทำนองในความทรงจำ
- READ หลังไอรินจากไป
- READ คำมั่น ผูกพัน สัญญา
- READ นานกว่าเคย
- READ ในคืนที่ฉันไม่มีเธอ
- READ เสียงเรียกจากแดนไกล
- READ นักเวทย์คนต่อไป
- READ หน้ากากคน
- READ คนลืมกับคนจำ
- READ คนหัวกลับ
- READ เรือลำใหญ่ที่ไร้ฝั่งฝัน
- READ ภิกษุฆาต
- READ กามเทพ…ร้าย
- READ กลิ่นสาป
- READ ฟั่นเฟือน...เพื่อนรัก
- READ ผู้แทนตัวจริง
- READ มนตร์ (วิเศษ) เพียงหนึ่งคำ
- READ ไม่มีโอกาสสำหรับวันพรุ่งนี้
- READ บอกลาครั้งสุดท้าย
- READ Final destiny สถานีสุดท้าย คงใช่รัก
- READ เริ่มต้นที่อำเภอ ลงท้ายที่อำเภอ
- READ ใจอันว่างเปล่าที่รอเขามาเติมเต็ม
- READ เธอฤดูหนาว ผมฤดูฝน
- READ น้ำฝน กะ อาทิตย์
- READ เราจะเจอกันอีกครั้ง
- READ แอบรัก
- READ ถนนสายสุดท้าย... ที่ดาวตก
- READ นี่นะหรือ…เช้าวันจันทร์
- READ ภาพถ่ายสีดำที่เก็บไว้
- READ Card
- READ หรือว่ามันช้าไป?
- READ เนินนิรันดร์
- READ อนธการ
- READ บนทางที่พร่าเลือน
- READ รอยร้าว
- READ กระจกเงา
- READ อยากรู้จักรัก
- READ ยินดี
- READ รักนะ... ในความทรงจำ
- READ กลางแดดหนาว
- READ รักนำพา
- READ รักบันดาล
- READ รักลิขิต
- READ สายน้ำที่ไม่หวนคืน
- READ คุยกันวันรถติด
- READ สูงเนินสถานีที่รัก
- READ ทางสัญจร
- READ ลางกระดิ่งลม
- READ หมอฟันนางฟ้า
- READ สยามเมืองยิ้ม
- READ ลูกหลง
- READ งานแต่งงาน
- READ TH85
- READ เฟื่องฟ้าและบึงใหญ่
- READ กลับบ้าน
- READ With love…ด้วยรัก
- READ Thinking of เพราะคิด (ถึง)
- READ ให้เจ็บจนเจียนตาย
- READ ประกายเล็กๆ ของแก้วชามินต์
- READ ลูกที่ถูกทิ้ง
- READ แด่อัลมอนด์ในสายลมอุ่น
- READ บ้านสีขาวกับใบไม้เปลี่ยนสี
- READ รักโดยบังเอิญ
- READ Dreamcatcher ฝันหลอน
- READ ซ่อน...กลิ่นราตรี
- READ เมื่อฟ้าพร่างฝน
- READ พี่ชายที่แสนดี
- READ กลับบ้าน
- READ ฝันที่เปลี่ยน
- READ กราบสุดท้าย
- READ นิศาชล
- READ เสียงเพรียก....จากถ้ำผีแมน