หรือว่ามันช้าไป?

นอกเหนือจากนวนิยายและบทความที่ผ่านการเลือกสรรและผ่านกระบวนการบรรณาธิการพิจารณาเป็นอย่างดี ทีมงานอ่านเอายังริเริ่มโปรเจ็กต์ “Anowl Showcase” พื้นที่ใหม่สำหรับคนชอบเขียนขึ้น เพื่อเป็นการสานต่อเจตนารมณ์ที่จะให้เว็บ www.anowl.co ของพวกเราเป็นชุมชนสำหรับคนรักการอ่านและการเขียนทุกคน

*************************

งานวัดเกิดโรงเรียนในปีนี้จัดได้ยิ่งใหญ่สมกับศักดิ์ศรีของโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดที่มีอายุยืนยาวมาจนครบ 100 ปี ศิษย์เก่าที่มาในงานวันนี้มีทั้งนักการเมืองระดับท้องถิ่นและระดับประเทศ ข้าราชการระดับสูง รวมไปถึงนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง และที่เรียกสีสันของงานได้มากที่สุดน่าจะเป็นดาราดังที่เป็นศิษย์เก่าที่มาช่วยเป็นพิธีการบนเวทีตลอดงาน

ศิษย์เก่ารุ่นผมมากันได้ร่วม 50 คน น่าจะมากที่สุดในทุกทุกรุ่น แต่ยังดูน้อยมากเมื่อเทียบกับศิษย์เก่าทั้งรุ่น 500 คนที่จบออกไป

งานเลี้ยงดูในครั้งนี้ดูจะจืดชืดกว่าทุกครั้ง เพราะขาดสุราในการเติมรสชาติในวงสนทนา อาจเป็นเพราะอายุพวกเราที่เริ่มมากกันแล้วผมเลยหาเพื่อนดื่มเหล้ายากพอควร จนเดินไปพบวงเหล้าโต๊ะหนึ่ง เป็นกลุ่มเพื่อนผู้หญิงอีกห้องหนึ่งจึงขอเข้าไปร่วมวงด้วย ถือว่ายังโชคดีที่มีเพื่อนร่วมวงสุราแม้จะเป็นผู้หญิงก็เถอะ

“พิม ห้อง 3 ค่ะ”

“ยินดีที่รู้จักครับ ชาตรีห้อง 1 ประธานรุ่นครับ”

“หวัดดีค่า เห็นเพื่อนพูดถึงแต่ยังนึกหน้าไม่ออก”

“ใครจะไปสู้ดาวโรงเรียน คนสวยอดีตดรัมเมเยอร์คนนี้ได้ล่ะครับ”

“ขอบคุณค่ะ ที่ยังจำพิมได้ตอนนี้วัยเรามากกันแล้วนะคะไม่ใช่สาวสาวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” นั่นเป็นบทสนทนาเริ่มต้นในคืนนั้นที่ทำให้เรารู้จักกันและพูดคุยกันถูกคอเลยไปกินเหล้าต่อกันจนดึกดื่นจนผมตื่นแทบไม่ทันไปประชุมงานที่เสนอตัวจะทำให้กับโรงเรียน

“จบงานในคืนนั้น โรงเรียนได้เงินบริจาคเพิ่มมามากเลยทีเดียว ตอนนี้เราก็ได้งบประมาณก่อสร้างอาคารเรียนหลังใหม่เท่าที่ชาตรีประมาณการคร่าวๆ ให้ครูแล้วล่ะ นี่ชาตรี เธอต้องแน่ใจนะว่างบประมาณแค่นี้เพียงพอ ครูก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนเพิ่มได้อีก” 
ครูสมหมาย อดีตครูพละ ตอนนี้แกเป็นนายกสมาคมศิษย์เก่าของโรงเรียนพูดย้ำเพื่อขอความมั่นใจในตัวเลขงบประมาณจากผม

“ได้แน่นอนครับ แต่ผมจะเข้าไปปรับแก้แบบโครงสร้างอีกนิดหน่อยครับ” ผมตอบครูสมหมาย แต่สายตาผมกลับจ้องไปยังเธอ ไม่คิดว่าหลังจากงานเลี้ยงคืนนั้นเราจะได้เจอกันอีก

“ครูลืมแนะนำเธอไป นี่พิมพา เธอจะมาช่วยครูในงานธุรการของสมาคมทั้งหมด รู้จักกันเสียสิ ศิษย์เก่าด้วยกัน”

“เรารุ่นเดียวกันและเป็นเพื่อนกันด้วยครับ/ค่ะ” ผมและเธอ เราตอบครูสมหมายพร้อมพร้อมกัน ทำเอาแกทำหน้างงเลยทีเดียว

“รุ่นเดียวกันก็ดีแล้ว ครูก็ฝากชาตรีคุยเรื่องรายละเอียดของสัญญา/การเบิกจ่ายงวดงานก่อสร้างกับพิมเขาด้วย เดี๋ยวครูขอตัวไปพบกับผอ.ก่อนนะ”  

เมื่อครูสมหมายออกจากห้องไป ผมดีใจมากที่ได้มาคุยกับเธออีกครั้งและดูเธอเองก็คงมีใจด้วยเช่นกัน

“เป็นถึงเลขาของบริษัทฝรั่งใหญ่โตที่อเมริกา แต่กลับมาเมืองไทยเพื่อมาทำงานอุทิศตนด้วยงานเสมียนสมาคมของโรงเรียนเล็กๆ ในต่างจังหวัด”

“ก็พอๆ กับวิศวกรใหญ่ออกแบบตึกสูงถึง 40 ชั้น กลับมาช่วยทำงานออกแบบตึกเรียน 4 ชั้นเล็กๆ”

“สวรรค์คงกำหนดโชคชะตาให้ใครสักคนข้ามน้ำข้ามฟ้า เพื่อมาหาใครคนหนึ่งสักคนบนฝั่งกระมัง”

“บ้า”

คำพูดเกี่ยวกับชะตาชีวิตที่ผมพูดหยอกเล่นกับเธอในวันนั้น ดูเหมือนจะกลับกลายเป็นความจริงขึ้นมา คงจะเป็นเพราะด้วยว่าเราทั้งสองต่างก็ผิดหวังในชีวิตคู่มาด้วยกัน ความสัมพันธ์จึงเริ่มมาจากความเหงาเป็นเบื้องต้น เธอออกจากงานที่นิวยอร์ก คงเบื่อสังคมที่วุ่นวายในโลกตะวันตก และกลับมาที่บ้านเกิดเพื่อมาใช้ชีวิตในบรรยากาศเก่าเก่าที่คุ้นเคยแบบเงียบๆ เรามีอะไรที่คล้ายๆ กันมาก ผมเองได้ลาออกจากบริษัทใหญ่ระดับประเทศแห่งหนึ่งมาตั้งบริษัทออกแบบก่อสร้างนับสิบปีที่บ้านเกิด และกำลังวางแผนรีไทร์ชีวิตด้วยการไปซื้อที่ดินไว้แปลงหนึ่ง เพื่อจะได้ทำสวนป่าเกษตรพอเพียงในบั้นปลายของชีวิต และเราต่างถูกครูสมหมายตามมาช่วยงานโรงเรียนด้วยกันทั้งคู่ทำให้เราสนิทกัน และเริ่มเกิดที่จะมีความสัมพันธ์ในใจร่วมกัน ซึ่งตอนนี้เราสนิทกันมากจนผมกล้าที่จะถามถึงสาเหตุจริงจริงที่เธอทิ้งเงินเดือนร่วม 4 แสนบาทที่นิวยอร์ก มันน่าจะมีเหตุผลที่มากกว่าที่จะกลับมาบ้านเกิดที่นี่ เพราะอีกแค่ 5 ปีเธอก็จะเกษียณแล้ว 5 ปีกับเงิน 4 แสนบาทต่อเดือนดูจะเป็นเงินไม่น้อยเลยทีเดียว  

“พิมต้องขอโทษชาตรีด้วย ที่ไม่ได้บอกความจริง”

“ไม่เป็นไรครับ บอกวันนี้หรือก่อนหน้านี้คงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่”

“แตกต่างกันซีคะ”

“จริงๆ แล้วที่พิมกลับมาที่เมืองไทยก็เพื่อจะมาแก้ไขเรื่องในอดีตที่ค้างคาไว้”

“ยังไงครับ”

“เมื่อ 20 ปีที่แล้ว พิมหนีปัญหาทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างและจากที่นี่ไปโดยเฉพาะครอบครัว เพราะตอนนั้นพิมยอมรับไม่ได้ที่มีมือที่สามเข้ามาในชีวิตรัก

“ชีวิตอิสระเดียวดายที่ไม่ต้องรับรู้ต่อปัญหาในต่างแดน อาจทำให้เราลืมมันลงไปได้ แต่สุดท้ายเมื่อถึงวัยอันเป็นจุดที่ต้องทบทวนต่อชีวิต พิมถึงได้รู้ถึงสัจธรรมของชีวิตและกลับมาเพื่อมาซ่อมแซมอดีต จริงอยู่ความรักเกิดขึ้นได้ด้วยความต้องการของคนสองคน แม้มันจะเคยถูกทำลายด้วยคนเพียงคนเดียวก็ตาม”

เมื่อผมฟังเธอพูดจบผมรู้สึกอึ้งและงงต่อเรื่องที่เธอเก็บเอาไว้ไม่ยอมบอกผมจนทำให้เราเผลอใจต่อกันจนยากที่เราจะแยกจากกันได้ ความสัมพันธ์ของเรามันไปเร็วมากแม้ว่ามันเพียงแค่จะเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น

โดยปราศจากคำพูดใดๆ เราต่างพากันเงียบและมองหน้ากันอยู่นานจนผมพูดทำลายความเงียบขึ้นมา

“แต่ตอนนี้ความรักของพิมกำลังถูกทำลายลงอีกครั้งด้วยเราสองคนอยู่นะ แล้วเรื่องระหว่างเรา พิมคิดว่ามันสายเกินไปไหม?”

“พิมยังไม่รู้ค่ะ แต่ขอเวลาพิมหน่อยนะคะ”  

วันรุ่งขึ้นหลังจากที่เราร่วมกันทำงานตามที่ครูสมหมายมอบหมายก็คือเรื่องสัญญาและงวดการเบิกจ่ายจนเป็นที่เรียบร้อยเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ส่วนเรื่องแบบก่อสร้างผมนำมันกลับมาทำที่ออฟฟิศผมเอง โดยเรียกผู้ที่เกี่ยวข้องเข้ามาปรึกษาหารือกันที่ออฟฟิศผมแทนที่จะเป็นสมาคมเหมือนเมื่อก่อน ส่วนพิมเธอยังคงช่วยงานสมาคมอยู่เหมือนเดิม และแน่นอนพิมเองก็พยายามเลี่ยงที่จะมาออฟฟิศผมเหมือนกัน เราอยากให้เวลาและความห่างเหินได้อธิบายความหมายของความรักระหว่างเราด้วยตัวของมันเอง

หลังจากทำบทสรุปในเรื่องงานก่อสร้างอาคารเรียนหลังใหม่ให้ครูสมหมายจนเรียบร้อยแล้ว ผมก็กลับมาพัฒนาที่ดินที่ผมจะทำเป็นศูนย์เรียนรู้ในเรื่องสวนป่าและการเกษตรในพระองค์ท่านต่อ ผมได้ลงประกาศแบ่งขายที่ดินออกครึ่งหนึ่งกับเพื่อนวิศวกรที่เรียนมาด้วยกัน ส่วนหนึ่งผมต้องการใช้เงินทุนในการดำเนินการ แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นเร่งด่วนอะไรเพราะผมยังสามารถหมุนเงินในส่วนอื่นมาทำได้ ผมแค่อยากได้เพื่อนมาร่วมอุดมการณ์มากกว่า  

เวลาผ่านไป เราไม่ได้พบกันอีกเลย คงอนุมานได้แล้วว่าอุดมการณ์ของพิมและผมที่จะมาร่วมพัฒนาที่ดินผืนนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ และผมก็พร้อมที่จะทำใจยอมรับมัน
ผมได้ไอ้กร เพื่อนร่วมรุ่นวิศวกรที่เดียวกัน ดูเหมือนมันพอจะสนใจที่จะมาร่วมในอุดมการณ์อยู่บ้าง จริงๆ แล้วมันเป็นคนราชบุรี ไปทำงานที่แม่เมาะ จ.ลำปาง เสียนาน ในบั้นปลายชีวิตคงอยากกลับบ้านเกิดเหมือนผม แต่มันหาซื้อที่ดินที่ราชบุรีไม่ได้และที่นั่นราคาแพงกว่าเพชรบุรีเยอะเลย

ไอ้กรแม้จะเป็นเพื่อนร่วมรุ่นวิศวกรแต่เราเรียนคนละภาควิชากัน มันจบไฟฟ้าส่วนผมจบโยธา เราสนิทกันมากตอนเรียน แต่หลังเรียนจบแล้วผมไม่เคยเจอมันเลย เคยแต่ได้ข่าวเรื่องมันขอเออร์ลีรีไทร์จากการไฟฟ้าฝ่ายผลิตที่แม่เมาะ มันคงผิดหวังในการลุ้นตำแหน่งผู้อำนวยการทั้งที่มันมาเต็ง 1 มันเลยลาออกเพื่อประชดชีวิตการทำงานซะอย่างนั้น
อีกอย่างบ้านที่ราชบุรีก็มีธุรกิจใหญ่โต

“กูได้ข่าวว่ามึงจะออกจากอีแกตจริงหรือเปล่า?”

“กูเอาใจนายไม่เก่ง ที่ผ่านมากูพยายามทุ่มเท สุดท้ายก็สู้คนที่ทำงานด้วยปากไม่ได้ กูเลยประชดยื่นใบลาไว้สิ้นเดือนนี้ ต้นเดือนหน้ากูจะลงไปบ้านกูที่ราชบุรีพอดีมีธุระด่วนที่นั่น กูจะแวะไปดูที่ดินมึงก่อน คิดว่าถ้าทุกอย่างโอเคเราคงได้ร่วมอุดมการณ์กัน”

“มึงรีบมาก็แล้วกัน งานนี้กูอยากจะทำเป็นศูนย์เรียนรู้แบบสวนป่าและการเกษตรทฤษฎีใหม่ เพื่อเป็นแนวทางเลือกให้แก่เพื่อนๆ เกษตรที่มีที่ดินข้างเคียง 3 หมื่นกว่าไร่ คนที่นี่เขาปลูกแต่สับปะรดซึ่งราคาไม่ใช่ว่าจะดีทุกปี อีกอย่างไร่สัปปะรดมันปล่อยสารพิษยาฆ่าหญ้าลงในแก่งกระจานให้คนเพชรบุรีได้ดื่มกิน กูเลยอยากจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์บ้างกับบ้านเกิดตัวเอง”

“ที่กูมาร่วมอุดมการณ์กับมึงเพราะเห็นว่างานนี้วิน-วินกันหมด ต้นเดือนหน้ากูลงไปแน่นอน”  

ครูสมหมายนัดผมที่สมาคม ตอนสิ้นเดือนแกบอกว่า ผอ. จะขอสรุปกับทุกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้ายที่หอประชุมของสมาคม เกือบสองอาทิตย์ที่ผมและพิมพยายามหนีที่ไม่ยอมเจอกัน ครั้งนี้คงเลี่ยงที่จะไม่เจอกันคงไม่ได้การประชุมเลิกเอาเกือบเย็น ท่าน ผอ. เลยนัดไปเลี้ยงขอบคุณให้กับทีมงานทุกๆ คน ผมเห็นพิมเธอยังคงนั่งกินเหล้าอยู่ตามลำพังเหมือนในวันแรกที่เราเจอกันในงานวันเกิดโรงเรียนจึงเดินเข้าไปทักทาย

“ตรงนี้มีคนนั่งไหมครับ”

“เชิญค่ะ พิมอยากจะคุยกับชาตรีอยู่พอดี”

“พิมตัดสินใจแล้ว ด้วยความจริงอย่างที่ชาตรีเคยว่า วัยของเราตอนนี้เป็นวัยของการทบทวนในชีวิตก็จริงอยู่ และการเข้าไปแก้ไขความผิดพลาดในอดีตก็ดูจะสำคัญ แต่ชาตรีอย่าลืมนะว่าการมีชีวิตต่อไปจนถึงบั้นปลายของชีวิตด้วยการต้องไปอยู่กับคนที่เคยทรยศในความรักต่อกันเมื่อนำมาเปรียบเทียบกับการได้ร่วมใช้ชีวิตอยู่กับคนที่มีความหมายต่อชีวิตที่เหลือ พิมขอเลือกที่จะอยู่กับคนที่เรารักจะดีกว่าค่ะ”

“ผมไม่อยากที่จะได้ชื่อว่ามาทำลายครอบครัวของพิมนะ”

“ครอบครัวของพิมมันถูกทำลายไปนานแล้วล่ะ เพียงแต่ว่าเรามาอุปโลกน์คิดกันเองว่าเรายังสามารถที่จะทำให้มันดีขึ้นกว่าเดิม ทั้งที่เรื่องมันผ่านมาตั้ง 20 กว่าปี เวลามากมายขนาดนั้นคิดว่าทุกคนก็คงเข้าใจและยอมรับมันได้ตั้งนานแล้ว

“ชาตรีต่างหากต้องถามตัวเองด้วยเหมือนกันที่ว่าตกลงใจแน่นอนแล้วหรือที่จะมาใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกัน”

“ผมว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่เราจะตัดสินใจในชีวิตคู่กันอีกครั้ง เราต่างมีประสบการณ์และมันก็ผ่านมาแล้วหลายครั้ง จนครั้งนี้เรามาเจอคำตอบร่วมกัน

“เมื่อชะตาชีวิตกำหนดให้เรามาเจอกัน ชะตาชีวิตเองก็คงมีคำตอบเหมือนกันกับคำตอบของพวกเรา เพียงแต่ว่าเราต้องไปค้นหาร่วมกันเอาเอง และไม่ว่าเราจะหาเจอคำตอบหรือไม่ ก็ขอให้เราได้มีความสุขร่วมกันระหว่างการค้นหาก็น่าจะเพียงพอแล้วล่ะกับชีวิตที่เหลือ”

“ทุกความรักย่อมมีเรื่องเล่า พิมก็หวังว่าเราจะสร้างเรื่องราวในความรักที่ดีต่อกัน”

“เช่นเดียวกันกับทุกทุกเหตุการณ์ในชีวิตปัจจุบันมันก็คืออนาคตนั่นเอง เราจะร่วมทำความรักในปัจจุบันให้ดีที่สุด”

เมื่อผมพูดจบ เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขออกมาจากแววตาของเธอ ผมจับมือเธอขึ้นมากุมไว้  และปล่อยให้สายตาเราพูดคุยกันตามลำพังอยู่นาน

คืนนั้นหลังงานเลี้ยงเราพากันไปดื่มต่อด้วยกันจนดึก กว่าผมจะไปส่งเธอที่บ้านก็ตี 4 กว่าแล้ว กลับมาบ้านผมก็นอนรวดเดียวมาตื่นเอาเกือบบ่ายสาม เพราะมีเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือปลุกจนผมตื่น

“ไอ้ห่า มึงโทร.มาปลุกกูแต่เช้าเลยนะ”

“เช้าห่าอะไร นี่มันตอนเย็นแล้วนะโว้ย กูจะโทร.มาบอกมึงว่ากูเก็บข้าวของขึ้นรถเสร็จ กูก็จะขับรถไปหามึงคืนนี้เลย คงไปถึงที่ไร่มึงตอนเช้าพอดี”

“มึงมึนหรือเมาเปล่าวะเนี่ย ที่มาก่อนวันนัดตั้งสองวัน”

“พอดีกูมีธุระเร่งด่วนที่ราชบุรีในตอนบ่ายวันพรุ่งนี้ แล้วเจอกันนะเพื่อน” ไอ้กรพูดจบก็วางสาย ดูเหมือนมันจะรีบร้อนคงกลัวจะดึกเกินไป ผมอดที่จะห่วงมันไม่ได้ แต่ช่างเถอะ สมัยเรียนเรากินเหล้าเมากันตอนเที่ยงคืนยังพากันขี่มอเตอร์ไซค์ไปห้วยน้ำดังด้วยระยะทางร้อยกว่ากิโลเมตรกันสบายๆ และไอ้คนขี่มอเตอร์ไซค์ให้ผมซ้อนท้ายก็ไอ้กรนี่แหละ

เย็นนั้นผมว่าจะนัดพิมกินข้าว แต่เมื่อโทรศัพท์ไปหาเธอสายไม่ว่าง ผมเลยเปลี่ยนแผนว่าจะไปหาเธอพรุ่งนี้เช้าแทนและจะชวนเธอไปดูไร่ของผมด้วยกัน เห็นเธอสนใจในอุดมการณ์ของผมมาก เพราะตั้งแต่ที่เราพยายามหนีหน้ากัน เลยไม่มีโอกาสพาเธอไปที่ไร่เสียที เมื่อกินข้าวเสร็จดูทีวีนิดหน่อยผมก็หลับยาวเลย เดี๋ยวนี้เวลาผมกินเหล้าถ้าได้เมาจริงจังล่ะ โน่นแหละ 2-3 วันถึงจะเข้าสู่ภาวะปกติ สงสัยตัวเองจะแก่แล้วจริงๆ

เช้าวันนี้ตื่นมาผมก็จับโทรศัพท์ก่อนเลยด้วยความเคยชิน หลังจากดูคอมเมนต์ในเฟซบุ๊กเสร็จ เห็นข้อมูลในไลน์กลุ่มวิศวกรมีข้อความค้างไว้เกือบร้อย ทั้งที่แค่ช่วงคืนเดียว ผมเข้าไปเปิดดูมีการลงข้อความแสดงความเสียใจกันยาวเหยียด สงสัยพ่อแม่ใครคงตายเหมือนอย่างที่เคยเป็น แต่เมื่อผมไล่ไปดูเรื่องราวในตอนต้น เมื่อรู้ข่าวแล้วผมแทบช็อก มันเป็นข่าวไอ้กรที่มันขับรถตกเขาตายที่จังหวัดตากตั้งแต่เมื่อคืน และกำหนดจะรดน้ำศพในเย็นวันนี้ ผมรู้สึกเสียใจมากที่มีส่วนในเรื่องนี้ ผมจึงรีบขับรถเข้า กทม. ในทันที เพื่อไปให้ทันเครื่องบินเที่ยวบ่าย 2 ที่จะไปถึงเชียงใหม่ในเย็นวันนี้

ที่งานรดน้ำศพไอ้กร เพื่อนร่วมรุ่นมากันเต็มไปหมด ทุกคนพากันเสียใจและอดสงสัยไม่ได้ที่ผลการชันสูตรจากเจ้าหน้าที่บอกว่าไอ้กรมันเมาขับรถตกเขา มันจะเป็นไปได้อย่างไรเพราะมันเลิกกินเหล้ามาตั้ง 5-6 ปีแล้ว ผมรู้สึกผิดที่มีส่วนในการตายของมัน เพราะถ้ามันไม่มาหาผมมันก็คงไม่ตาย เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว ผมว่าจะเอาเงินสักก้อนใส่ซองให้เมียมัน เผื่อเงินก้อนนี้ได้ช่วยเหลือครอบครัวมันได้บ้าง และมันคงทำให้ผมสบายใจขึ้น ผมเลยเดินไปที่โต๊ะรับแขก แต่ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมถึงกับเข่าทรุดไม่มีแรงจะเดินต่อ

…มันเป็นภาพของพิมกับลูกชายสองคนที่กำลังต้อนรับแขกด้วยความโศกเศร้า!

– นิราตรี –