ก่อนฟ้าสาง บทที่ 22 : ที่พักพิง

ก่อนฟ้าสาง นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์ เรื่องราวโดย ม.มธุการี เมื่อ ‘เจียง’ เลือกพาครอบครัวหนีความเดือดร้อนมาพักพิงยังแผ่นดินไทย แต่แผ่นดินแห่งนี้จะเป็นที่พักพิงที่ปลอดภัยให้กับเขาได้จริงๆ หรือ เจียงยังจะต้องฝ่าฟันอะไรอีกมากมาย อาจจะมีเพียง ‘ใกล้รุ่ง’ หญิงสาวผู้อ่อนโยนคนนั้นที่เป็นความหวังของเขา

พระอาทิตย์เพิ่งจะพ้นขอบฟ้าเมื่อใกล้รุ่งเดินลัดเลาะออกจากท้ายไร่  ผ่านบ้านไม้ที่ถูกเผาวอดทั้งหลัง  อะไรจะเกิดขึ้นถ้าเจียงกับครอบครัวของเขาอยู่บ้านคืนนั้น       

นี่คือการห้ำหั่นจะเอาชีวิตกันถึงขั้นไม่มีการปราณีกันอีกแล้ว

รู้จากแม่ว่าเขาคือพระเส้าหลินที่ทางเจ้าหน้าที่กำลังไล่ล่าและลี้ภัยข้ามเขตแดนมา

เขานั่นเองที่ช่วยเหลือพลในวันนั้น  จนเกือบถูกจับได้ถ้าเถ้าแก่ไม่ช่วยเอาไว้  คงจะสร้างความเคืองแค้นอย่างหนักให้ผู้การพิสุทกับลูกชาย  บ้านที่ถูกเผาวอดคงเป็น ฝีมือของฝ่ายนั้นนั่นเอง…

มีทางลัดเดินตัดผ่านไปสู่ตีนเขาที่ชาวบ้านใช้เดินจนหญ้าตาย  หล่อนเคยเข้าป่า ไปกับน้องชายหลายต่อหลายครั้งในวัยเด็กเพื่อขุดหาของป่า  ความเขียวขจีรอบกาย สดสะอาดไม่ต่างอะไรกับมรกต

เดินเก็บดอกไม่ป่าจนเต็มตะกร้าที่ถือมาด้วย  มันเป็นป่าลึก ที่ตัดผ่านไปถึงตีนเขา ทอดยาวคดเคี้ยว  จะไปถึงชายแดนพม่าได้ถ้าจะไปกันจริงๆ

ห่างไกลออกไปท่ามกลางความร่มครึ้มของพุ่มไม้หนามีควันไฟลอยตัวขึ้นจางๆ

จากจุดเล็กๆหล่อนเห็นควันไฟหนาตัวขึ้นทุกขณะ  รีบสาวเท้าเข้าไปใกล้จนเห็นที่มาของควันนั้น…

ใจหายวาบเมื่อเห็นรถเก๋งสีขาวคันหนึ่งจอดอยู่ที่นั่นท่ามกลางควันไฟลุกท่วม

ไฟกำลังไหม้รถคันนั้นท่ามกลางแรงลมพัดกระพือ  รีบวิ่งไปจนสุดฝีเท้าและไปยืน เก้ๆกังๆหน้ารถเก๋งเปิดประทุน  จำได้แม่นยำว่าเป็นรถของเกรียงลูกชายเสี่ยกิจนั่นเอง…

ผู้ที่นั่งประจำที่คนขับอยู่ในอาการฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ  ไฟลามเลียเผาเสื้อ ของ อีกฝ่ายจนเห็นผิวเนื้อขาว

ใกล้รุ่งหวีดร้องสุดเสียง  พยายามตะกายจะเข้าใกล้แล้วก็ต้องถอยร่นเพราะแรง เพลิงร้อนอ้าว  ตะกร้าในมือถูกโยนทิ้งกระจัดกระจาย  ท่ามกลางความหนาทึบของควัน ไฟและเปลวเพลิงหล่อนเห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งวิ่งถลันฝ่าเข้าไปเปิดประตูรถและลากร่างที่นั่งประจำที่คนขับออกจากที่นั่น  เขาทั้งลากทั้งอุ้มร่างนั้นจนพ้นเขตอันตราย  ใช้มือตบไล่ไฟตามเสื้อผ้าจนดับสนิท…

ใกล้รุ่งยืนนิ่งแทบกลั้นลมหายใจ  เจียงนั่นเอง  ใบหน้าของเขาเคร่งขณะก้มลงฟังหัวใจและจับชีพจร

ใบหน้าของเกรียงเขียวจนเป็นสีม่วงคล้ำ  ใกล้รุ่งปราดเข้า ไปนั่งคุกเข่าใกล้ๆ  มือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก  คว้ามือเกรียงมาจับชีพจรก็เห็นมันนิ่งสนิท  ไม่มีสัญญาณใดๆของชีวิตอยู่ที่นั่น  เกรียงตายแล้ว…

ยกสองมือขึ้นปิดปากตัวเองแน่น หล่อนเห็นบุรุษนั้นแตะฝ่ามือที่แผ่นหลังของเกรียง และกระแทกหนักๆสองสามที  นาทีนั้นเองที่หล่อนเห็นร่างของเกรียงผงะขึ้นมาสำลักลม หายใจตัวเอง  เริ่มมีเสียงลมหายใจติดตามมาอย่างแผ่วเบาในที่สุด

ชีวิตกลับคืนมาในนาทีนั้นดุจปาฏิหาริย์…

เจียงถอดเสื้อวอร์มของตัวเองออกห่มให้อีกฝ่ายเร็วๆ  บอกหล่อนว่า

“ต้องรีบพาไปโรงพยาบาล“

“ไปที่บ้าน  เดี๋ยวให้พ่อช่วย“

ใกล้รุ่งลุกขึ้นเดินแกมวิ่งออกจากที่นั่น  ร่างสูงประคองปีกเกรียงเดินตามมาติดๆ

เสียงหญ้าและกิ่งไม้แตกหักตามรายทาง  ครู่ใหญ่จึงเข้าเขตท้ายไร่  หูแว่วเสียงพ่อกับแม่ คุยกันอยู่ไกลๆฟังไม่ได้สรรพ

ใกล้รุ่งผลักประตูรั้วและเปิดให้เขาประคองเกรียงก้าวเข้าไปก่อน  ตัวเองส่งเสียงร้องเรียกพ่อไปด้วย  หล่อนเห็นพ่อเดินลัดเลาะเข้ามาก่อน  และเร่งฝีเท้าเร็วๆเมื่อเห็น ว่าอะไรเป็นอะไร  มีแม่เดินตามมาติดๆ

“ใครเป็นอะไร“ พ่อถาม  มองหน้าเขาและเกรียงไปพร้อมๆกัน

“เกรียงค่ะพ่อ  ถูกเผาอยู่กลางป่า“ใกล้รุ่งรีบบอก “ต้องรีบพาไปโรงพยาบาล“

พ่อรีบมาช่วยบุรุษนั้นประคองเกรียงพาไปที่บ้าน  มีแม่เดินกดเบอร์โทรศัพท์เรียกรถพยาบาล  ที่ชานข้างบ้านเกรียงถูกประคองให้นอนราบ  ผมเผ้าหน้าตามีรอยไหม้เป็นคราบดำ  แม่เข้ามาจับชีพจรและพยายามปฐมพยาบาลขั้นต้น  บอกทุกคนไปด้วยว่า

“เดี๋ยวรถพยาบาลมารับ…”

เสียงไซเรนดังใกล้เข้ามาทุกขณะ  พลเดินงัวเงียลงจากบ้านและใกล้รุ่งก็เดิน ไปสมทบกับน้องชาย  พ่อเดินไปเปิดประตูรั้วหน้าบ้านให้รถเข้า  หล่อนเห็นความฉุก ละหุกของเจ้าหน้าที่ที่เข้ามาดูอาการ  มีเสียงถามไถ่และเสียงพ่อตอบโต้ฟังไม่ได้สรรพ  ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะหามเกรียงขึ้นรถพยาบาลไปในที่สุด…

ยืนมองกับน้องชายจนรถพยาบาลแล่นจากไป  พ่อยืนคุยกับผู้ชายคนนั้นอยู่มุมหนึ่ง  เป็นการคุยที่เครียดและเนิ่นนาน…

เจียงรับรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่บ้านของเขาถูกเผาได้สองวัน  เจ้าหน้าที่สันนิษฐานว่าเป็นการลอบวางเพลิงในช่วงที่เขาไม่อยู่  แม่ช็อกไปแค่กลับมาเห็นบ้าน  เช่นเดียวกับลิน

“สารวัตรวิชัยมาเอง  เขาต้องการรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน“ ประชาเล่าให้เขาฟัง “ฉันไม่ได้บอกอะไรเขามาก  กลัวว่าเธอจะไม่ปลอดภัย  มันมีคนที่กำลังตามล่าเธออยู่ ตอนนี้“

“ผมว่าจะข้ามไปพม่า  อาจจะปลอดภัยมากกว่าที่นั่น“ เจียงบอกไป

“เธอคงไม่รู้ว่าตอนนี้ชายแดนกำลังคุมเข้ม  ตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังตรวจเข้มตลอด ชายแดนนั่นเลย  เห็นว่ามีเฮลิคอปเตอร์มีโดรนกำลังเร่งตรวจทุกจุด  กวาดเรียบตั้งแต่ในป่า  เธอจะไปไม่ถึงหรอก  เขากวาดล้างมาตั้งแต่จับยาเสพติดรายล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้ว…”

เจียงอึ้ง  ในแง่นั้นมันเท่ากับว่าเขากำลังพาแม่กับน้องเสี่ยงอันตรายเสียยิ่งกว่า ตอนขามา  ที่สำคัญแม่กำลังไม่สบาย…

เหมือนผู้สูงวัยกว่าจะอ่านความกังวลในแววตาของเขาออกเพราะรีบพูดต่อว่า

“มีทางเดียวคือเธอพาแม่กับน้องมาพักเสียที่นี่ไปก่อนจนกว่าจะแน่ใจว่าปลอดภัย เรามีห้องพักให้…”

“แต่พวกนั้นกำลังตามหาผม…”เจียงลังเล “ถ้ามันมาเจอเข้าที่นี่…”

“ไม่กล้ามาค้นถึงที่นี่หรอกอย่ากลัวไปเลย  ตอนนี้คิดว่ามันน่าจะพุ่งเป้าไปที่การ หลบหนีข้ามแดนมากกว่า  ฉันมีห้องพักใหญ่ที่เธอจะพากันมาพักได้สบาย…”

พาเขาลุกเดินไปสำรวจห้องชั้นล่างอีกสองห้อง  ภายในมีเตียงพร้อมผ้าคลุมเรียบร้อย

“ลูกๆฉันตอนเขาพาครอบครัวมาเยี่ยมก็จะพักกันที่นี่  มีห้องน้ำห้องท่าพร้อม ส่วนเรื่องอาหารการกินก็ไม่ต้องห่วง  มันเงียบสงบและเธอจะอยู่กันได้อย่างสบาย  จนกว่าจะปลอดภัยหรือตัดสินใจว่าจะเอายังไงแน่…”

แล้วจะเป็นเมื่อไหร่  เท่าที่เขารู้มาไอ้แก๊งก่อกวนแก๊งนี้มันอยู่คู่ชุมชนมานานนักหนาแล้ว…

แต่เขาจะมีทางเลือกอะไร…เตลิดต่อไปจนถูกจับได้และเผชิญกับอันตรายในทุกรูปแบบอย่างนั้นหรือ  ที่สำคัญแม่กับน้องต้องการการพักผ่อน  และที่นี่ก็ดูจะเป็นแหล่ง กบดานที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้…

ใกล้รุ่งมารู้ถึงความตั้งใจของพ่อ เมื่อพ่อสั่งให้หล่อนเก็บกวาดเตรียมห้องเอาไว้รับ รองแขก อธิบายสั้นๆเพียงว่า

“ให้เขาเข้ามาพักอยู่ชั่วคราวจนกว่าจะซ่อมแซมบ้านเสร็จ  เดี๋ยวเขาจะพา แม่กับน้องมา“

พลเข้ามาช่วยเก็บห้องด้วย  ถามไปด้วยว่า

“เขาอยู่กี่วัน  นานมะ“

“ไม่รู้  ไปถามพ่อ“

“ถ้านานจะได้ขอเรียนวิชา  รู้มั้ยว่าพระเส้าหลินนี่เค้่าขมังเวทย์ขนาดไหน  ล่องหนหายตัว วิ่งบนน้ำ  ลุยไฟ  ชุบชีวิตคนตายได้ด้วย“

ใกล้รุ่งเงียบ  วันนี้หล่อนได้เห็นกับตา  เกรียงหมดลมหายใจไปแล้วตอนที่เขากับ หล่อนไปถึงตัว  และเขาก็มีวิธีการชุบชีวิตเกรียงขึ้นมาได้อีกครั้งอย่างน่าอัศจรรย์ใจที่สุด

พลคุยเรื่อยไป  ล้วนแล้วแต่เกี่ยวกับปาฏิหาริย์ของพระเส้าหลินที่หล่อนไม่เคยรู้มาก่อน  เสียงพ่อโทรคุยกับแม่  มีใจความว่าเกรียงพ้นเขตอันตรายแล้วและยังอยู่ใน ห้องไอซียู…

“ตอนนี้เขากำลังจัดเจ้าหน้าที่เฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง“ พ่อเล่าให้หล่อนกับน้องฟัง “กล้วว่ามือมืดจะลอบฆ่าปิดปาก  เพราะนายเกรียงต้องรู้ว่าใครทำ  เสี่ยกิจตอนนี้ก็รับแจ้งจากทางเจ้าหน้าที่แล้ว“

“จะมีใครนอกจากไอ้แก๊งนั่น  มันจะปิดปากกันเอง“ พลฮึดฮัด

“พ่อถึงอยากเตือนให้ทุกคนระวังตัว  เจียงเขาจะมาอยู่กับเราช่วงนี้และทุกคนต้องเก็บเป็นความลับสุดยอด“

“ผมว่าตาผู้การคงแค้นจัดเพราะทำลูกเดี้ยง“ พลว่า

แต่ประชารู้ว่ามันมีอะไรที่มากไปกว่านั่น  คนกว้างอย่างผู้การฯจะไม่รู้ทีเดียวหรือว่า เจียงเป็นใคร…