พยับฟ้าโพยมดิน บทที่ 41.1 : หัวใจมังกร

พยับฟ้าพโยมดิน นวนิยายจากอ่านเอา โดย พงศกร เมื่อน้องชายฝาแฝดหายตัวไปอย่างลึกลับในหมู่บ้านกลางหุบเขาของภูฏาน เขาจำเป็นต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อตามหาก่อนที่จะสายเกินไป เขาต้องยอมรับความช่วยเหลือจากนารีญาหญิงสาวที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่แรกเจอพ่วงไปด้วย เธอคนนี้อาจเป็นคนเดียวที่ไขปริศนาต่างๆ และพาเขาไปพบกับน้องชายได้

แสงแดดอ่อนอุ่นส่องผ่านม่านลูกไม้สีขาวเข้ามาในห้อง เขาขยับตัวด้วยความอ่อนล้า แม้ได้นอนหลับจนเต็มอิ่มทว่ายังรู้สึกว่าไม่พอ ยังอยากนอนต่ออีก หากเสียงใสๆ ที่ตะโกนเรียกเขาที่หน้าห้อง ทำให้ล่องเมฆต้องยอมลืมตาในที่สุด

“ตื่นได้แล้ว ไปโรงพยาบาลกัน”

ยังเชนนั่นเอง แม้เธอจะยังดูอิดโรยอยู่มาก หากนัยน์ตานั้นเปล่งประกายด้วยความสบายใจ

ล่องเมฆอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารวดเร็ว เมื่อลงมาชั้นล่างก็พบว่ายังเชนและนารีญารออยู่แล้ว หญิงสาวทั้งสองสวมชุดคีราสวยงาม

“กินอะไรหน่อยไหมสกาย” ถึงจะรู้แล้วว่าเขามีชื่อไทยว่าล่องเมฆ หากคุณย่าโซเทนยังอยากจะเรียกเขาว่าสกายเหมือนเดิม

“ไม่ละครับ” เขาส่ายหน้า “ไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า ผมใจร้อน อยากเจอทุกคนไวๆ”

ใจของเขาจดจ่ออยู่กับคนป่วยจนไม่รู้สึกหิว

ลิ่วลม อัญญาวีร์ และเชวังนอนแอดมิตอยู่ที่โรงพยาบาลซัมเซได้สองวันแล้ว วันนี้หมออนุญาตให้ทั้งสามคนกลับบ้านได้ อาการบาดเจ็บของทุกคนหายดีเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

ยังเชนเป็นคนขับรถพาทุกคนไปโรงพยาบาล ตอนที่ไปถึงนั้น อัญญาวีร์และเชวังเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวกลับบ้านเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองกำลังนั่งสนทนากันอยู่ในล็อบบีด้านหน้าหอผู้ป่วย พอเห็นทุกคน เชวังก็ลุกขึ้น แล้วพาทุกคนเข้าไปหาลิ่วลมที่นอนอยู่เตียงด้านในสุด ติดกับหน้าต่าง

“กลับบ้านครั้งนี้ หวังว่าคงไม่ต้องมาเข้าโรงพยาบาลอีกเป็นครั้งที่สามนะครับ” ลิ่วลมบ่น ดวงหน้าของเขายังมีรอยช้ำ ทว่าดวงตานั้นแจ่มใส

“ถ้าเข้าอีก ครูจะให้ยัยรีญาอยู่เฝ้าละทีนี้” อัญญาวีร์แกล้งว่า ตลอดเวลาหลายวันที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา เธอเริ่มเห็นสายสัมพันธ์ของสองหนุ่มสาวที่เริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย เหมือนละอองน้ำที่ค่อยๆ หลอมรวมกันจนกลายเป็นเมฆก้อนใหญ่

“ดีเหมือนกันครับ” ลิ่วลมหัวเราะ

“ถามฉันยัง” นารีญาแกล้งทำหน้าบึ้ง

“ถามตอนนี้เลยก็ได้” ลิ่วลมว่า “ได้ไหม”

“ค่าพยาบาลพิเศษคนนี้แพงนะ” นารีญาว่า

“แพงแค่ไหนผมก็พร้อมจะจ่าย” ลิ่วลมพึมพำ

“ไม่ต้องจ่ายเป็นเงิน แต่คุณต้องพาฉันตระเวนไปถ่ายรูปซ่อมแซมทริปนี้ ชดเชยรูปทั้งหมดที่ฉันลบทิ้งไป” นารีญาว่า หลังจากที่เหตุการณ์ทุกอย่างผ่านไปด้วยความเรียบร้อย นารีญาตัดสินใจลบรูปถ่ายและคลิปทั้งหมดที่ถ่ายระหว่างอยู่ในภูฏาน ที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของเธอทิ้งไป “โอเคไหม”

“นั่นไง” ลิ่วลมส่ายหน้า “เดือดร้อนผมจนได้ บอกแล้วว่าอย่าลบ”

“ลบไปน่ะดีแล้ว” นารีญาเอ่ยเสียงจริงจัง “ให้ทุกอย่างอยู่ในความทรงจำดีกว่า”

“รีญาทำถูกแล้ว ลบไปให้หมด อย่าให้เหลือเป็นหลักฐานร่องรอย” อัญญาวีร์ว่า เธอไม่ได้บังคับหลานให้ลบรูป แต่นารีญาตัดสินใจด้วยตัวเอง เพราะรูปถ่ายที่บันทึกเอาไว้ระหว่างการเดินทางมาตามหาล่องเมฆนั้น หลายภาพไม่ควรให้คนนอกเห็น เพราะจะเป็นการสุ่มเสี่ยงเกินไป

“เอาไว้ขากลับไปทิมพู เราค่อยถ่ายกันใหม่ก็ได้” นารีญาว่า

“อยากถ่ายอะไรก็บอก…ฉันพาเธอไปได้นะ” ยังเชนเสนอตัว

“ไปได้ทุกที่เลยเหรอ” นารีญาแกล้งถาม เหตุการณ์ที่หุบเขาเลือดมังกรทำให้เธอทั้งสองสนิทกันรวดเร็ว ราวกับเคยรู้จักมานานหลายปี

นารีญาคิดว่า…จนถึงวันสุดท้ายในชีวิต เธอก็ไม่มีวันลืมประสบการณ์บนหลังมังกรเด็ดขาด

“ทุกที่” ยังเชนพยักหน้า “ยกเว้นหัวใจมังกร…”

“ไม่ต้องบอก ฉันก็ไม่อยากไปอยู่แล้ว” นารีญาส่ายหน้าดิก

‘หัวใจมังกร’ ที่ยังเชนเอ่ยถึงนั้น เป็นยอดเขาสูงในซัมเซ อุณหภูมิติดลบ มีหิมะปกคลุมตลอดทั้งปี จึงเป็นสถานที่ที่เหมาะที่สุด ที่จะ ‘เก็บ’ อังเดรเอาไว้ที่นั่น…

การปะทะกันที่ทุ่งเลือดมังกร ทำให้สองพี่น้องฝาแฝด ลิ่วลมและล่องเมฆต้องเปิดเผยความสามารถพิเศษของตัวเองออกมา

ถึงตอนนั้น ไม่มีใครปิดบังซ่อนเร้นอะไรกับใครอีกแล้ว

พัลเดนออกมาปรากฏตัวเพื่อช่วยเหลือยังเชน ทุกคนได้เห็นมังกรตัวสุดท้ายด้วยตาของตัวเอง

ลิ่วลมแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเขาสร้างภาพหลอนให้กับคนอื่นได้ เขาใช้ความสามารถนั้นทำให้คนจาก Linn Plant ฆ่าฟันกันเอง ส่วนล่องเมฆนั้นสามารถควบคุมอากาศได้ และเขาใช้มันช่วยเหลือทุกคน โดยเฉพาะผู้เป็นพี่ชาย

ก่อนที่อังเดรจะเหนี่ยวไกสังหารลิ่วลม ล่องเมฆรีบลงมือสร้างน้ำแข็งขึ้นมาห่อหุ้มอังเดรเอาไว้ข้างใน อังเดรแข็งค้างอยู่ในขณะที่เหนี่ยวไกปืน สีหน้าและแววตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าจะเจอเข้ากับอะไรแบบนี้

ล่องเมฆบอกกับยังเชนภายหลังว่า ปล่อยอังเดรเอาไว้ไม่ได้ ประกอบกับในตอนนั้นเขาไม่มีอาวุธอะไรในมือ จึงตัดสินใจแช่แข็งให้อังเดรกลายเป็นน้ำแข็งก้อนใหญ่ ปัญหาที่ตามมาคือ ปล่อยน้ำแข็งทิ้งเอาไว้ตรงนั้นไม่ได้ เพราะจะต้องมีคนมาพบแน่นอน

เชวังตรวจสอบรายละเอียดของภูมิประเทศในบริเวณนั้นจากพยับฟ้าโพยมดิน และบอกกับล่องเมฆว่า บนยอดเขาสูงสุดของซัมเซที่เรียกกันว่า ‘หัวใจมังกร’ นั้น มีถ้ำน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ยังไม่มีใครเข้าไปสำรวจอย่างจริงจังนัก หากนำร่างแช่แข็งของอังเดรไปไว้ที่นั่น ชายคนนั้นจะถูกฝังอยู่ในถ้ำตลอดไป

แม้ยอดเขาจะอยู่ไกล ไม่สามารถจะนำ ‘อังเดร’ ไปฝังในถ้ำน้ำแข็งได้ง่ายๆ แต่พอมีพัลเดนก็ไม่ใช่เรื่องยาก ยังเชนและล่องเมฆช่วยกันแบกก้อนน้ำแข็งที่มีอังเดรอยู่ในนั้นขึ้นหลังพัลเดน นำไปซุกเอาไว้ในส่วนลึกสุดของถ้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครพบร่างของชายจาก Linn Plant ล่องเมฆสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นอีกหลายชั้น ซ่อนก้อนน้ำแข็งที่มีอังเดรอยู่ภายในเอาไว้อย่างลึกเร้นที่สุด

นับจากวันนั้น จะไม่มีใครได้เห็นร่างของอังเดรอีกต่อไป…