บ่วงเวรา บทที่ 15 : นางฉาย

บ่วงเวรา นวนิยายรางวัลรองชนะเลิศ โครงการอ่านเอาก้าวแรก ๓  โดย สัมพันธ์ สุวรรณเลิศ กับเรื่องราวของวังวนความรักและความแค้น ความมุ่งมั่นที่จะตอบแทน ทำลายล้างฝ่ายตรงข้ามให้สาสม แล้วความรักจะเยียวยาใจแก้ไขความแค้นได้จริงหรือ…อ่านเอาขอเชิญทุกท่านร่วมเพลิดเพลินไปกับนวนิยายพีเรียดสุดเข้มข้นเรื่องนี้ที่ anowl.co

ฉายไม่ทราบความจริงว่าที่พระเยาวราชรับนางเป็นหม่อมในพระองค์เป็นเพราะจำใจยอมรับเงื่อนไขของบิดาตนเพื่อช่วยชีวิตของมาศ ออกญายมราชไม่ได้บอกความจริงข้อนี้แก่นาง ฉายจึงคิดเองว่าพระเยาวราชปฏิพัทธ์ปรารถนาในตัวนาง เมื่อปักใจเชื่อดังนั้นก็เกิดการตั้งความหวังอย่างสูงว่าในวันถวายตัว พระเยาวราชจะโลมเล้าเอาใจนางอย่างชายที่พึงใจในตัวหญิงสาวจะพึงทำ

นางสืบความมาอย่างถ้วนถี่แล้วว่า แม้พระเยาวราชจะมีเอกชายาที่สมฐานะกัน แต่ชายาองค์นั้นก็ยังไม่มีพระบุตรด้วยกันแม้แต่สักองค์ นางศรีคนสนิทเสียเงินไปหลายอัฐ จึงสืบทราบข้อขำสำคัญว่า พระเยาวราชหาได้ประทับร่วมตำหนักกับพระชายา เพียงไปมาหาสู่กันบางเพลาเท่านั้น ข่าวสารเพียงเท่านี้ก็ทำให้สมองคนเจ้ากลอย่างนางฉายอ่านสถานการณ์ได้ว่า หากพระเยาวราชและพระชายาไม่ลงรอยกันก็ต้องเป็นเพราะพระเยาวราชตบแต่งพระชายาองค์นี้มาด้วยฐานะที่เสมอกัน หาได้เกิดจากความรักไม่ เพียงเท่านี้นางก็รู้สึกว่าตนเองมีโอกาสที่จะมีชัยในบั้นปลายของชีวิต

บุตรีออกญายมราชดีดลูกคิดรางแก้ววางแผนอย่างดิบดีว่า จะใช้ความสิเน่หาที่พระเยาวราชมีต่อนางชิงความได้เปรียบด้วยการเร่งมีพระบุตรให้แก่พระเยาวราช ซึ่งหากนางมีพระบุตรให้พระเยาวราชโดยเฉพาะเป็นพระกุมารแล้ว นางก็จะมีฐานะเป็นหม่อมมารดาของโอรสองค์โตของพระเยาวราช ยิ่งวันหน้าพระเยาวราชยังคงไม่มีบุตรกับพระชายา บุตรของนางก็จะมีฐานะเป็นพระทายาทเพียงผู้เดียว นางในฐานะมารดาก็จะยิ่งมั่นคง…นางต้องรีบมีพระบุตรและขัดขวางมิให้พระชายาทรงครรภ์ นางฉายหมายมั่นไว้เช่นนั้น

นางฉายคาดการณ์ถูกเพียงเรื่องเดียวคือพระเยาวราชมิได้สนิทเสน่หาต่อพระชายามากนัก แต่ที่นางฉายคาดผิดถนัดจนสถานการณ์ผลิกผันก็คือ พระเยาวราชก็ไม่ได้มีความปรารถนารักใคร่ในตัวนางแม้แต่น้อยเช่นกัน ดังนั้นในวันที่ถวายตัวแล้ว เมื่อยามพลบพระเยาวราชได้เสด็จมาหาตนที่เรือน ทรงประทับนิ่งงันไม่ตรัสใดๆ นางก็ตีความเข้าใจไปเองว่าเพราะองค์ทรงขวยเขิน ต่อเมื่อมีมหาดเล็กคนหนึ่งมากระซิบทูลความที่รู้กันแต่เพียงสองคน พระเยาวราชก็เดินดุ่มหายไปจากเรือนนาง ทิ้งให้นางเท้งเต้งเดียวดายในเรือนใหม่ของตนแต่ผู้เดียว

นิสัยเอาแต่ใจและเลือดร้อนวู่วามทำให้นางอยากจะอาละวาดพังข้าวของในเรือนเพื่อระบายความไม่สมใจของนาง นางศรีพี่เลี้ยงรีบห้ามปรามเมื่อเห็นหม่อมฉายฉวยเชิงเทียนเขียนลายครามข้างตัวจะเขวี้ยงทิ้งเพื่อระบายอารมณ์

“ทูนหัวของศรี อย่าเจ้าค่ะ ของประทานทั้งนั้น ว้าย! นั่นเชิงเทียนสั่งเข้ามาจากจีนเลยนะเจ้าคะ แตกหักไปพระเยาวราชทรงถาม เราจะตอบอย่างไรเจ้าคะ” นางศรีรีบคว้าเชิงเทียนมากอดไว้ แล้วกล่าวต่อ “โกรธอะไรก็มาลงกับศรีเถอะเจ้าค่ะ…”

ไม่ทันขาดคำ มือเท้าของหม่อมฉายก็ระดมทุบตีนางศรีด้วยความคับแค้น ทั้งที่ผู้ที่นางทุบตีนั้นไม่ได้ทำอะไรผิดแก่นางเลย

จนตัวเองเหนื่อยและนางศรีน่วม หม่อมฉายจึงหยุดมือ นางศรีรู้ดีว่านายตัวเองเกลียดการเสียหน้าที่สุด ยิ่งต่อคู่ประชันขันแข่งกับนาง ศรีเดาใจของนายสาวตนเองว่า นอกจากความไม่สมหวังที่พระเยาวราชไม่ประทับร่วมกับนางในคืนถวายตัวแล้ว นางยังกลัวว่าพระเยาวราชจะทอดทิ้งนางแล้วไปประทับกับพระชายา คนที่นางหมายไว้ที่ตำแหน่งคู่ประชันชิงชัย นางกัดฟันฝืนความเจ็บแล้วกล่าวว่า “อย่าโกรธเกรี้ยวไปเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวบ่าวจะให้นังพวกนี้ไปสืบดูว่าพระเยาวราชประทับอยู่ที่ใด”

นางศรีติดสินบนบ่าวเล็กๆ ที่สามารถสัญจรไปมาในวังในยามกลางคืนได้อย่างไม่เป็นที่สังเกต

“เอ็งไปดูที่รึว่า เพลานี้พระเยาวราชประทับอยู่ที่ใด… ประทับอยู่กับพระชายาหรือไม่ หากได้คำตอบกลับมากูจะตกรางวัลให้มึงอีก” นางยัดเบี้ยกำหนึ่งใส่มือบ่าวผู้นั้น

นางบ่าวผู้เป็นม้าใช้ได้สินบนเล็กน้อยก็เดินลิ่วหายไป ชั่วเวลาไม่นานก็กลับมาพร้อมข่าวที่นางศรีต้องการว่า “สมเด็จท่านหาได้ประทับอยู่ที่ตำหนักใดข้างในนี้เลย ทั้งตำหนักใหญ่และตำหนักพระชายาก็มิได้ประทับอยู่ ข้างหน้าที่ว่าราชการส่วนองค์ก็ไม่พบ ข้าหมายใจว่าคงมีราชการสำคัญของพ่ออยู่หัวจึงมิได้ประทับอยู่ในวังเพลานี้” นางศรีพยักหน้ารับรู้แล้วยัดก้อนเงินหนักราวกึ่งบาทให้บ่าวผู้นั้น…มากโขอยู่สำหรับงานแค่นี้ แต่การผูกใจม้าใช้ที่คล่องแคล่วถี่ถ้วนเช่นนี้ก็ถือว่าคุ้มค่า “คราวหน้ามีข่าวสำคัญอันใด จงเร่งมาบอกข้าอีก รับรองว่าข้าจะตอบแทนเอ็งให้ถึงขนาดแบบครานี้” นางบ่าวยัดเงินใส่พก แล้วรีบจากไป

ข่าวจากนางศรีทำให้หม่อมฉายเบาใจลงว่า ที่พระเยาวราชพลุนพลันหายไปเพราะมีราชการสำคัญ ไม่ได้เกิดจากการกลับไปปลอบใจพระชายา แต่คืนนั้นกว่าหม่อมฉายจะข่มตาให้หลับลงได้ก็ค่อนรุ่ง

ใกล้สางนางศรีรีบปลุกให้นางล้างหน้าเตรียมตัว เพราะมีข้าหลวงนางหนึ่งมาแจ้งว่าพระเยาวราชจะมาเสวยพระกระยาหารเช้ากับหม่อมฉาย ก่อนเสด็จเข้าวังหลวงอีกครั้ง

หม่อมฉายลิงโลดด้วยดีใจ สมตามคะเน เมื่อคืนพระเยาวราชมีราชการด่วนจึงไม่ได้ประทับร่วมแท่นกับนาง เช้านี้หลังจากเสร็จราชการก็เร่งกลับมาหานาง ที่เอออวยว่าพระเยาวราชนั้นพิสมัยนางก็คงไม่เกินเลยไปนัก หม่อมฉายสั่งให้บ่าวไพร่เตรียมน้ำล้างหน้าลูบตัว นางศรีค้นหีบเลือกผ้านุ่งห่มผืนใหม่ที่อบร่ำจนหอม ส่วนหม่อมฉายเปิดหีบค้นเครื่องประดับเลือกชุดที่มีราคาหวังเพิ่มความงามสง่าให้พระเยาวราชต้องพระทัย…

ชั่วย่ำรุ่งแล้วโมงหนึ่ง พระเยาวราชเสด็จมาถึงเรือนของหม่อมฉาย พนักงานเทียบเครื่องเสวยเช้าจนเรียบร้อยที่หอนั่งแล้ว หม่อมฉายจึงค่อยเยื้องกรายออกมาจากห้องของนาง พระเยาวราชแลดูหม่อมคนใหม่ของพระองค์อย่างผาดๆ เห็นสตรีในผ้าห่มสีฉูดฉาดประดับประดาอาภรณ์จนรกดูราวกับจะออกงานโกนจุก ไม่ชวนชื่นตาแม้แต่น้อย นางเยื้องกรายเข้ามาหาแล้วนั่งพับเพียบที่ข้างพระแท่น นางหยิบพัดขึ้นมาโบกวีถวาย…เช้าแบบนี้อากาศเย็นสบายนัก ไม่จำเป็นเลยที่ต้องมานั่งโบกพัด นางทำแค่พอเป็นทีว่าต้องการเอาใจพระองค์โดยไม่รู้เลยว่าอะไรเหมาะอะไรควร

กลิ่นน้ำอบฉุนเมื่อปะทะกับกลิ่นอาหารที่ร้อนกรุ่นทำให้เกิดความรู้สึกเอียนจนยากจะกล่าว พระเยาวราชวางกระยาหารคำนั้นลงทันที…เช้านี้ช่างไม่รื่นรมย์เอาเสียจริงๆ

หม่อมฉายพยายามขยับตัวเข้าไปชิดที่ชานุของพระเยาวราช ใช้ต้นแขนแน่นหนั่นสีเสียดไปมาอย่างจงใจ พระเยาวราชรู้สึกอึดอัดพระทัยเป็นที่สุด แต่เกิดมาก็ล้วนแล้วแต่เห็นกิริยาของหญิงผู้เกิดในตระกูลสูง เมื่อต้องมาเผชิญกับกิริยาของนางหญิงหยาบช้าเช่นนี้ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนนัก

ขณะที่เจ้าชายหนุ่มกำลังอึดอัดพระทัยเต็มทีนั้น มหาดเล็กผู้หนึ่งก็คลานมากระซิบอะไรบางประการ พระเยาวราชได้ยินก็ผลุนผลันลุกออกไปทันที

หม่อมฉายซ้อมค้าง แต่แรกหวังว่าจะได้แก้มือจากที่พลาดท่าไปเมื่อคืน กลับกลายไม่เป็นอย่างที่คิดไว้…ผู้คนยังมากนัก จะอาละวาดตรงนี้ก็กลัวจะเป็นขี้ปากคนของตำหนักพระชายา

“อีศรี มึงเร่งไปสืบว่าพระเยาวราชมีกิจการใดสำคัญ จึงเร่งลุกไปเช่นนี้” หม่อมฉายสั่งพี่เลี้ยงคนสนิท

ไม่นานข่าวก็มาถึงหม่อมฉายว่าที่พระเยาวราชรีบจากไป เพราะมหาดเล็กมาทูลว่ามาศฟื้นสติขึ้นมาแล้ว หม่อมฉายพอรู้เรื่องของมาศมาเลาๆ จากบิดาว่า พระเยาวราชรับมันมาอุปการะ ซึ่งบิดาก็สั่งความให้ตัวนางสอดส่องความไปเป็นของมาศว่ามีพฤติกรรมอย่างไร หรือติดต่อกับผู้ใดเป็นพิเศษด้วยหรือไม่

สิ่งที่บิดาสั่งก็เรื่องหนึ่ง การที่พระเยาวราชลุกแล่นจากนางไปเพราะไอ้เด็กผู้นั้นก็เรื่องหนึ่ง ทั้งที่นางเคียดแค้นชิงชังคนในเรือนของนายแม้นมาแต่เดิมด้วยเป็นศัตรูของบิดานาง และมาครานี้พระเยาวราชก็รีบเสด็จทิ้งนางให้ค้างเก้อเพียงเพราะไอ้เด็กผู้นั้นฟื้นสติขึ้น ยิ่งทำให้นางทวีความเคียดแค้นและชิงชัง จึงตั้งใจว่าจะหาโอกาสเหมาะไปเสียดสีให้มันช้ำใจเล่น และตั้งปณิธานว่าตราบใดที่ไอ้เด็กคนนี้ยังอยู่ในร่มเงาวังของพระเยาวราช นางจะหาทางกลั่นแกล้งให้ไม่ได้อยู่อย่างสุขสบายไปตลอดชีวิตของมันทีเดียว

ตกบ่ายคนของคุณหงคุมข้าหลวงตำหนักพระชายานำผ้านุ่งห่ม พร้อมทั้งเบี้ยหวัดสำหรับหม่อมฉายมามอบให้ที่เรือนของนาง คุณหงมอบถุงใส่เบี้ยหวัดพร้อมกล่าวว่าจำนวนเบี้ยหวัดในถุงพระชายาเพิ่มเติมให้อีกมากกว่าที่ควรจะได้รับ เพราะเห็นว่าเพิ่งเข้ามาถวายตัว อาจจำเป็นต้องใช้อะไรเพิ่มเติม ส่วนผ้านั้นเป็นผ้าสำรับพิเศษที่พระญาติของพระชายาจากหัวเมืองปักษ์ใต้นำส่งขึ้นมาถวาย พระชายาเห็นว่างดงามพอควรแก่ฐานะหม่อมจึงส่งมาให้

หม่อมฉายชายตาดูผ้าเพียงผาดๆ ก็ทราบว่าเป็นผ้าเนื้อดีทอยกลายงดงามเป็นของสูงค่า ก็มีความรู้สึกพอใจไม่น้อย แต่การจะแสดงออกว่าชื่นชอบจนนอกหน้าก็กลัวเสียเหลี่ยมคู จึงพยักหน้ารับและตอบไปอย่างปัดๆ ว่า

“ฝากขอบพระทัยพระชายาที่เมตตาข้า ความจริงเรื่องผ้านุ่งผ้าห่มข้ามิได้ลำบากแต่ประการใด แต่เมื่อทรงประทานมา ข้าก็ขอรับน้ำใจของพระนางไว้”

คุณหงเกิดความไม่พอใจขึ้นเป็นริ้ว ‘เพิ่งเข้ามาใหม่ก็กำแหงถึงเพียงนี้ วันหน้าน่าจะสร้างเรื่องยุ่งยากแก่พระชายาอีกไม่น้อย’

คุณหงมีฐานะเป็นข้าหลวงผู้ใหญ่ เป็นที่เกรงใจของผู้คนทั้งรั้ววัง เมื่อเห็นความกำแหงของหม่อมฉายเช่นนั้น ก็แสดงท่าทีลบลู่หม่อมฉายเพื่อโต้ตอบเอาคืน ด้วยการพยักหน้ารับคำโดยไม่กล่าววาจาใด แล้วลุกขึ้นเดินออกจากเรือนหม่อมฉายโดยไม่กล่าวคำลาใดๆ ราวกับหม่อมฉายไม่ได้มีความสลักสำคัญอันใดที่คุณหงจะต้องลดตัวไปพูดจาด้วย หากคุณหงแสดงกิริยานี้กับนางข้าหลวงทั่วไปก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่นี้คือหม่อมคนใหม่ของพระเยาวราช มันคือการแสดงออกอย่างชัดเจนว่าคุณหงไม่ได้เคารพยำเยงหม่อมผู้นี้เลยแม้เพียงน้อย

“จองหองนัก! ชอบแต่จะเรียกมาตบให้เลือดกบปากนะเจ้าคะ” นางศรีกล่าวขึ้น

“ถึงมึงอยากก็ตบมันไม่ได้ มันเป็นคนสนิทของพระชายา ลงมึงตบมัน มึงก็หลังลายแต่เท่านั้น” หม่อมฉายเอ่ยขึ้น

นางศรีเปิดดูถุงใส่เบี้ยหวัด แล้วใส่มือถ่วงคะเนน้ำหนัก “เบี้ยหวัดที่พระชายาส่งมาให้นี้มากเอาการอยู่นะเจ้าคะ”

หม่อมฉายเหลือบตาดูถุงเงินและสำรับผ้า “ผ้าสำรับนั้นก็น่าจะสูงค่าไม่น้อย…อีศรีเอ็งตรองดูที เหตุใดพระชายาจึงส่งของมาให้ข้ามากมายเช่นนี้ มากเกินฐานะหม่อมอย่างข้าควรจะได้รับ”

ศรีนิ่งตรึก…แล้วตอบว่า “บ่าวว่าเพราะพระนางเกรงพระทัยหม่อมของบ่าวอยู่ไม่ใช่น้อย”

“อะไรที่จะทำให้เมียเอกอย่างพระนางเกรงใจเมียน้อยอย่างข้าเล่า” หม่อมฉายถามต่อ

นางนิ่งคิด ใช่ พระชายาต้องเกรงใจนาง แต่เกรงใจเพราะอะไร…คงมีเพียงสองเหตุผลเท่านั้น หนึ่งคือเกรงฐานะบิดาของนางที่เป็นขุนนางผู้ใหญ่ซึ่งมีอำนาจมากมาย และสอง เกรงใจนางเพราะนางเป็นที่รักของพระเยาวราช พระชายาไม่อยากขัดใจสวามีจึงต้องตามใจนางไปด้วย หากเป็นเช่นนั้นก็ดี จากนี้ไปชีวิตของนางในวังของพระเยาวราชก็ไม่ต้องกลัวจะพบพานความยากลำบากในฐานะเมียน้อยอีกแล้ว…