บุษบาลุยไฟ ตอนที่ 61 : แรงขับ

บุษบาลุยไฟ โดย ปราณประมูล เรื่องราวของ ลำจวน หญิงสาวผู้ต่อสู้กับค่านิยมทางสังคมในยุค ร.3 เธอลุกขึ้นทำสิ่งที่คนในห่วงเวลานั้นไม่ทำกัน หนทางจึงไม่ได้ราบรื่น หากเต็มไปด้วยอุปสรรคและถ้าไม่ใช่เพราะแรงรักแรงใจที่หนุ่มจีนคนนั้น คงยากที่บุษบาดอกนี้จะไปสู่จุดหมาย ‘บุษบาลุยไฟ’ นวนิยายเรื่องเยี่ยมที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์

ลำจวนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อคอกลมอย่างบุรุษเวลาอยู่บ้าน ห่มผ้าฝ้ายทอเนื้อหนาทับ เพราะอากาศยามค่ำเย็นยะเยือก  เดินออกมาสมทบคุณพุ่มและนางเต็ม ที่กำลังชมสวนในกระถางบนระเบียงแพ หย่อนใจ  นายหมายจุดกาบมะพร้าวไล่ยุงที่เริ่มมากันในยามอาทิตย์อัศดง แม้ยุงจะซาไปบ้างแล้วในฤดูหนาว แต่เพราะอยู่เรือนลอยน้ำริมฝั่งที่ค่อนข้างเป็นน้ำนิ่ง จึงยังมียุงให้ต้องไล่กัน

คุณพุ่มสวมเสื้อผ้าทอขนแกะของฝรั่ง ดูหนาปุกปุย นางเต็มห่มผ้าห่มผวยที่ใช้ห่มนอนรุ่มร่าม

“ วันนี้ท่านอาลักษณ์ภู่มา ฝากหนังสือไว้ให้คุณเฉกคัดหลายเล่มเชียวขอรับ ”นายหมายบอกทันที ที่เห็นหน้า

“ ท่านอาลักษณ์มารือ..?” เฉกทำหน้าตื่นเต้น

“ เอ๊ะ ไอ้หมาย! ” นางเต็มเอ็ดแหว

“ ทำไมรือ แม่เต็ม..ก็ท่านบอกอยากให้คุณเฉกคัดเร็วๆ จะได้ให้นายฮุนเอาไปเขียนเร็วๆ ท่านอยากเห็นภาพวาดสินสมุทร สุดสาครและนางเงือกฝีมือนายฮุน แลลายมือคุณเฉก..”

หมายสาธยายละเอียดละออ

“ อยู่ไหนเล่า นายหมาย? ” เจ้าหนุ่มเฉกตาลุก

“ เนื้อเต้นเจียวนะ เจ้า..” คุณพุ่มหมั่นไส้

“ คัดงานบาญชีมาทั้งวัน เกิดอยากจะคัดนิทานต่อ ”

ลำจวนเห็นหน้า ‘ คุณอา ’ แล้วนึกได้ ถามโพล่งไปอีกเรื่อง

“ ใครเขียนตำหรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์ขอรับ คุณอา? ” คุณพุ่มเลิกคิ้ว แววตายิ้มฉงนเมื่อย้อน

“ เจ้าว่าผู้ใดเล่า? ”

“ ไม่ใช่ท้าวศรีจุฬาลักษณ์เองรือขอรับ? ” หนุ่มน้อยกำมะลอสงกา

“ ท้าวศรีจุฬาลักษณ์เป็นใครเล่า? ” คุณพุ่มซัก

“ เป็นสนมของพระร่วงเจ้า ” เจ้าเฉกตอบทันควัน

“ เขียนมาแต่คราใด? ”

“ สุโขทัยเป็นราชธานี ”

“ เจ้าเคยได้อ่านหนังสือนี้หรือไม่? ” น้ำเสียงปรานี

“ ไม่ขอรับ ได้แต่ยิน..พ่อ..เล่าให้ฟังมานาน ว่าท่านเป็นผู้คิดประดิดทำกระทงสำหรับลอยในคืนวันเพ็ญเดือนสิบสอง แต่..พวกที่ทำงานวันนี้บอกว่า..ผู้เขียนมิใช่สตรี ”

เจ้าเฉกขัดข้องใจยิ่ง

คุณพุ่มมองหน้าหลานปลอม ครุ่นคิดพิจารณา

คืนนั้นดึกดื่น ลำจวนนั่งหมอบคัดพระอภัยมณีเล่มที่เจ็ดในแสงตะเกียงอย่างบรรจง โดยใช้ผ้าคลุมบังมุ้งด้านที่เป็นทิศทางของห้องคุณพุ่ม เพื่อกันไม่ให้แสงไปรบกวน

แม่แก้วเนตรเกษราอุตส่าห์เสวย             อย่าละเลยโภชนากระยาหาร

นางคำนับรับรสพจมาน            พระสงสารรับขวัญให้บรรทม

คอยระวังนั่งเฝ้าแต่เป่าปัด          สองกษัตริย์สุจริตสนิทสนม

“  ไม่เดียงสาน่าเอ็นดูเหมือนคู่ชม   นางบรรทมพระประทับให้หลับไป ฯ”

หญิงสาวอ่านออกเสียงสองวรรคสุดท้ายแผ่วๆ ขำคิกคักลำพัง

“ ศรีสุวรรณกับแก้วเกษราเหมือนเด็กตัวน้อยๆเลย น่ารักจริง “

ดวงหน้าหญิงสาวเคลิ้มฝันเลื่อนลอย

“ เจ้าฮุนต้องเขียนภาพออกมาได้งามน่าเอ็นดูแน่ๆ ”

หารู้ไม่ ว่าคุณพุ่มและนางเต็ม ที่แง้มประตูสอดส่องกันอยู่ กระซิบเบา

“ ดูมันสิ ” ผู้เป็นนายสมเพช

“ มีพรางฟงพรางไฟ ”      ผู้เป็นบ่าวส่ายหน้า

แต่เช้าตรู่ที่ทนายพดคุมคนงานจำนวนหนึ่งทำกระทงเป็นรูปดอกบัวขนาดต่างๆ คนละกระทง บางกระทงใหญ่หน่อยก็ช่วยกันสองคน จากกลีบกระดาษสาสีขาวแปะซ้อนๆกัน บนฐานหยวกกล้วย ตรงกลางมีแท่นวางเทียนและโคมกันลมตามแบบที่คุณช่วงนายน้อยท่านออกแบบมา รุมกันนั่งทำอยู่เป็นหลายวง

ฮุนที่ถูกตามตัวมาตามเคย ใช้พู่กันจุ่มน้ำแตะให้ซึมเปียกที่ปลายกลีบตอนบน  แล้วแต้มสีแดงชาดเบาๆ ให้เนื้อสีซึมซาบไล่ระดับแก่อ่อนลงมาในเนื้อกระดาษ

ทนายพดมายืนดู  สีหน้าเพลิดเพลิน พลางเล่า

“ แต่แรกนั้นพวกเราเคยทำกระทงอย่างใหญ่โต มีเครื่องยนตร์กลไกมากมาย ใครๆก็ยกให้ว่ากระทงของคุณช่วงอลังการพิศดารน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก แต่พระเจ้าอยู่หัวมาทรงทราบภายหลังว่าพวกเราทุ่มเทเงินทองประกวดประขันไม่มีใครยอมใคร ก็เลยทรงห้ามว่าฟุ่มเฟือยสิ้นเปลืองเอาทรัพย์มาละลายเล่นเปล่าๆ คราวนี้ก็เลยต้องประหยัดลง เหลือเพียงนี้แล ”

“ ทำหลายๆกระทงอย่างที่คุณท่านเขียนแบบมานี้  ก็ท่าจะงามดีอยู่ดอกขอรับ ”

ฮุนครุ่นคิด

“ ปีนี้คุณท่านอยากทำให้งานออกมาสดใสร่าเริงขึ้นหน่อยเพื่อชุบชูพระทัยในหลวงให้ทรงแช่มชื่นขึ้นบ้าง หลังจากทรงเศร้าโศกไว้ทุกข์มาเมื่อปีก่อน  จึงคิดกับบรรดาเจ้านายหลายพระองค์ จะไปจัดเล่นสักวากันให้เหมือนครั้งพวกท่านยังยังหนุ่มๆสาวๆรุ่นๆ คุณพุ่ม บุษบาท่าเรือจ้าง เป็นนักกลอนหญิงแต่ผู้เดียว ต้องว่าสักวาสู้กับเหล่าบุรุษตามเคย  อยากรู้นัก ว่าจะยังต้านทานไหวหรือไม่ น่าสนุกตื่นใจนัก ”

ทนายพุดเล่าสู่กันฟัง ฮุนฟังด้วยตาเป็นประกาย ตื่นเต้น จนคุณทนายฉงนว่าเจ้าจีนช่างเขียนผู้เก่งรอบด้านคนนี้ ก็รู้จักคุณพุ่มกับเขาด้วย

เมื่อลำจวนเข้าวังไปทำงานแล้ว คุณพุ่มก็ไปค้นหาตรงที่นอนของลำจวนที่พับเก็บเป็นระเบียบมีผ้าคลุมอย่างดีที่มุมห้อง

หนังสือพระอภัยมณีคัดใหม่เก็บรวมอยู่กับต้นฉบับเดิมทั้งหมดในถุงผ้า

“ แม่เจ้าประคุณ..เพียงคืนเดียว..แม่ลำจวน..เอ่อ..คุณเฉก..คัดลอกนิทานได้เกือบจบเล่ม ช่างมานะอุตสาหะเสียจริง ”

นางเต็มเข้ามาคุกเข่าดูด้วย

“ นางเต็มเอ๋ย ยิ่งขัดยิ่งขวาง พวกมันก็ยิ่งถวิลหากัน ยิ่งห้าม เหมือนยิ่งยุ ” ผู้เป็นนายท้อใจ

“ ให้มันหนีตามกันไปไกลๆ หายสาบสูญไปด้วยกัน แล้วไปอยู่ตามหัวเมือง ในป่าเขา ” ไม่รู้ว่านางบ่าวหญิงจริงใจ หรือประชด

คุณพุ่มถอนใจใหญ่

“ เมื่อพ้นจากระยะข้าวใหม่ปลามันแล้ว จะอยู่กันไปอย่างไร จักไม่เป็นการทำลายอนาคตของเจ้าฮุนมันรือ มันตัดปี้ ได้เป็นช่างหลวงแล้ว อีกหน่อย ก็อาจได้เป็นท่านขุน คุณหลวง คุณพระกับเขา ได้ถวายงานวัดมากมายที่ทรงโปรดให้บูรณะรื้อฟื้นพระศาสนา ช่างเขียนมีฝีมือเช่นนายฮุนจักเป็นกำลังสำคัญสืบไปยาวนานนัก ”

“ แล้วจะให้นางบุษบาเป็นอุณากรรณไปชั่วชีวิตรือเจ้าคะ ” นางเต็มจนใจ

ลำจวน ตัวต้นเหตุของความวิตกของผู้ใหญ่ กำลังนั่งลำดับเรียบเรียงต้นฉบับบัญชีที่เป็นแผ่นๆกระจัดกระจาย เตรียมคัดลงสมุดให้เป็นแผนกๆ เมื่อคุณฟัก คุณเชาน์ สองเสมียนหนุ่มผู้มีเชื้อมีตระกูล ถือจดหมายน้อย เป็นกระดาษสาแผ่นเล็ก กอดคอกันเข้ามา หัวร่อต่อกระซิก

“ หล่อนตอบเพลงยาวมารวดเร็วนัก ”

“ หล่อนจะมางานลอยกระทงกับคุณไหม? ”

“ บอกแล้ว หล่อนต้องมีไมตรี ”

คุณฟักทำเสียงดัง เผื่อมาให้ ‘ นายเฉก’ เสมียนหนุ่มหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลา ไร้หนวดเคราอย่างใครเขา ได้ยินด้วย

คุณฟักคลี่กระดาษแผ่นน้อย กระแอม อ่านออกเสียง

เสมียนชายทั้งหมดในห้องเข้ามากลุ้มรุมก้มมุงกัน

“อันสัญชาติแมลงวันแมลงหวี่ ”

ทุกคนคอย่น

คนอ่านหน้าถอดสี

คุณเชาวน์แย่งไปอ่านต่อ

“…………. สู้โบก-วี ปัดไล่ก็ไม่หวั่น

ยังตามตอมดอมไต่ไม่เว้นวัน       รำคาญครันตบเท่าไรไม่โดนตัว ”

ลำจวนก้มหน้าซ่อนยิ้ม

“ บ๊ะ..หล่อนด่าคุณฟัก ว่าเป็นแมลงหวี่คอยตอม น่ารำคาญ ” สหายอีกคนแปลความหมาย คงเผื่อว่าเจ้าตัวไม่เข้าใจ

คุณเชาน์อ่านต่อ

“ แมลงวัน-แมลงหวี่-ด้วงขี้ควาย      กระบือถ่ายมูลกองท้องนาทั่ว

ควรกลับไปแหวกว่ายขี้ควายวัว       ระวังหัวให้รอดปลอดภัยเอย ”

ลำจวนกัดปากกลั้นหัวเราะ  ก้มหน้าก้มตาทำงานจนติดกระดาษ

คุณฟักเข่าอ่อน   ทรุดลงนั่งแปะ

“ คุณยี่สุ่นหนาคุณยี่สุ่น ใบหน้าหวานแฉล้ม ไฉนวาจาเผ็ดร้อนนัก ”

“ ไม่ใช่ยี่สุ่นแล้ว แต่เป็นตำแย! ”

“ เจ็บแสบราวกับถูกแล่เนื้อเอาเกลือทา ”

“ สำนวนเช่นนี้ ไม่ใช่สตรีเขียนดอก หากเป็นบุรุษ!! ”

ใครบางคนตัดสิน
ลำจวนเฉกเงยหน้า  ขัดใจจี๊ด

ชื่น หญิงรับใช้พวกเสมียนพระคลัง กำลังพัดไฟเตา จะต้มน้ำร้อนเพื่อชงชาอยู่ที่นอกชาน  พลันจดหมายเพลงยาวฉบับนั้น ก็ถูกยื่นมาตรงหน้า

“ นางชื่น..ผู้ใด ที่เอาจดหมายนี้มาให้เอ็งเมื่อครู่? ”  พวกนายสี่คน ยืนค้ำหัวชื่น หน้าตากระเหี้ยนกระหือ

ชื่นเงยมอง ทำหน้าซื่อ

“ บ่าวของคุณข้าหลวงข้างในค่ะ บอกว่า..ฝากมาให้คุณ ”

“ บ่าวนั้นเอ่ยชื่อฉันรือ? ”

“ เจ้าค่ะ บอกว่า..ฝากจดหมายให้คนชื่อคุณฟัก ที่ทำงานพระคลังมหาสมบัติ ” ชื่นตอบ เสียงราบเรียบ

“ ผู้เขียนอาจจะเป็นญาติพี่น้องผู้ชายของแม่ยี่สุ่นก็ได้ แม่ยี่สุ่นคงไปฟ้อง.. ว่าคุณฟักชอบไปดักเกี้ยวพาราสีเจ้าหล่อน ” คุณเชาว์สันนิษฐาน

“ ไยจึงคิดว่ามิใช่แม่ยี่สุ่นเขียนเอง? ” เฉกที่ตามมายืนสังเกตการณ์โดยตลอด ถามอย่างอดรนทนไม่ได้

“ ผู้หญิง..” คุณเชาวน์เหยียดปาก

“ ผู้หญิง..อย่างไร? ” เฉกกดเสียงต่ำ ไม่ให้เป็นเสียงหวีดแหว

“ เขียนเพลงยาวไม่ได้เช่นนี้ดอก ” คุณเชาวน์ตอบ

คุณฟักคลี่จดหมายออกพิจารณา

“ นั่นซี ลายมือก็เป็นลายมือบุรุษชัดๆ ” สหายอีกนายสนับสนุน

“ สตรี หากโกรธเคือง อย่างมากก็แค่ตัดพ้อต่อว่าตระแหน่แง่งอน หัวคิดพวกหล่อนไม่หยาบหยาม กราดเกรี้ยว ท้าตีท้าต่อยเช่นนี้ดอก ”

“ คุณไม่เคยเจอสตรีที่คารมคมกล้า แลจิตใจก็ห้าวหาญไม่เกรงกลัวผู้ใดรือ ”

“ ก็มีแต่คุณพุ่ม คุณอาคุณผู้เดียวแหล ” คุณฟักกระทบกระแทก

“ คุณหมายว่าอย่างไร? ” เฉกก้าวมาประจัญหน้า

“ คุณอาสาวของคุณเฉก..เป็นหญิงอวดเก่ง อวดกล้า ท้าทายไปทั่วอย่างไรเล่า หลานชายจึงโตขึ้นมาเป็นชายที่ยกหญิงเป็นใหญ่อย่างคุณ ”

เมื่อถูกลำจวนจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง ชายหนุ่มทั้งสี่จึงยอมล่าถอยไปจนทุกคนคล้อยหลังไปแล้ว ชื่นจึงเอ่ยกระซิบขึ้นมา

“ พวกคุณๆเขาฉลาดนะคะ ถึงทราบว่าเพลงยาวนี้..ผู้ชายเขียน ”

ลำจวนกระพริบตาปริบๆ

“ ใครว่า? ”

“ อ้าว..ก็คุณเฉกเขียนเองกะมือ ”

ชื่นหัวเราะชอบใจ

ขณะที่นั่งร้อยมาลัยเครื่องแขวนดอกไม้สดตามกิจวัตรประจำวัน นางเต็มก็เอะอะขึ้น

“ รือว่า..จักส่งลำจวนให้มันได้ดีมีวาสนาขึ้นไปยิ่งกว่านั้น ”

คุณพุ่มชะงักมือ

“ ลำจวนจักพ้นอิทธิพลเจ้าคุณอินทราได้ หากหล่อนได้รับใช้ท่านผู้ที่มีบารมีขนาดที่..เจ้าคุณอินทรายังต้องหมอบกราบ ” นางเต็มกล่าวเสียงเบา พลางยกมือพนมเหนือหัว

“ เอ๊ะ! นางเต็ม ” นายหญิงหน้าดุ ไม่เล่นด้วย

นางเต็มยืนยัน

“ ไม่ต้องเอานายฮุนไปเสี่ยงด้วย ปล่อยนายฮุนไปตามเส้นทางของเขา อีกหน่อย เขาตัดหางเปีย ไต่เต้าเป็นขุนน้ำขุนนาง..แล้วขี้คร้านจะหาเมียได้วิเศษวิโสเหลือแหล่เป็นโหลๆ ส่วนนางลำจวน หากได้ถวายตัว..มันจะได้เป็นนักกลอน นักเขียนหนังสือ ได้ทำทุกอย่างที่มันต้องการ หากมันได้เป็นตัวโปรด  มันก็อาจจะได้เป็นอย่างท้าวศรีจุฬาลักษณ์ทีเดียว ”

คุณพุ่มแทบกรี๊ด

“ นางเต็ม!! ”

เธอมองซ้ายขวา

“ เอ็งนี่มัน..”

แต่นางเต็มไม่ละลด

“ ไม่ว่าองค์อิเหนาวังฟากข้างโน้น..หรือว่า..ในวังหลวง..”

บ่าวหญิงไหว้ท่วมหัว

คุณพุ่มออกเคือง

“ นางเต็ม เอ็งคิดว่าตัวเป็นอะไร องค์ปะตาระกาหลารือ ที่จะเที่ยวลิขิตชีวิตคนทั้งหลาย ”

“ คุณแค่ส่งเสริม.. แต่มันจะไปถึงขั้นนั้นได้จริงหรือไม่ก็แล้วแต่บุญแต่กรรมของมันเอง ถ้าไม่ได้ ก็แล้วไป ”

นางเต็มหาได้พูดเล่น

“ ทำกับมันเช่นนั้น แล้วจะต่างอะไรกับพ่อมัน ที่จะส่งมันไปเป็นเมียน้อยเจ้าคุณอินทรา คนอย่างนังลำจวนนี่รือ คนที่กล้าโดดน้ำปากคลองบางกอกน้อย ยอมเสี่ยงตาย..ไม่ยอมเป็นเมียคนที่มันไม่รัก มันไม่ยอมให้ใครจับใส่พาน ไปเที่ยวถวายวังโน้นวังนี้..เหมือนดอกไม้เครื่องแขวนไว้ดมเล่นนี้ดอก นางเต็ม!! ”

เธอชูดอกไม้สดเครื่องแขวนที่ร้อยอยู่แทบจิ้มหน้านางบ่าวคนสนิท

“ คุณไม่ต้องบังคับ จับมันใส่พาน หรือบงการออกคำสั่ง คุณแค่..จัดแจงให้ใครๆได้เห็นมัน..ถ้า..ใคร..ชอบมัน แลมันชอบตอบ  ก็เป็นเรื่องของพรหมลิชิต ไม่ใช่คุณ..” นางเต็มอรรถาธิบาย

คราวนี้ผู้เป็นนายถึงกับนิ่งขรึมไป

ฮุนเอาเปลือกส้มมาเป็นพิมพ์ เทน้ำเทียนหลากสี ใช้น้ำตาเทียนสีแดง สีขาว สีเหลืองในศาลเจ้ามาต้มแยกกัน และเทลงรวมกัน คนให้สีสลับประสานเล่นลาย แต่ไม่ให้ผสมรวมตัวเป็นเนื้อเดียวกัน ใช้ตะเกียบวางพาดปากพิมพ์ เพื่อเป็นหลักพาด เมื่อปั่นฝ้ายให้เป็นไส้เทียนจุ่มลงไปตรงกลาง

ชายหนุ่มทดลองทำหลายลายหลายแบบ ไม่ว่าอย่างสีซ้อนสลับเป็นชั้นๆอย่างขนมชั้น แบบสีละครึ่ง แบบสีสอดประสานเป็นเกลียวเหมือนกังหัน เป็นดอกดวง เป็นจุดๆ

ชายหนุ่มลองจุด แล้วเอาไปนั่งลอยน้ำดูในอ่างดิน ว่าจะลอยหรือจม ตรงหรือเอียง

ปรากฏว่าเทียนรูปถ้วยนั้นลอยน้ำอย่างสวยงาม แสงเทียนวับวาม น่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม จนเขาดีใจ ลุกขึ้นเต้นปรบมือราวกับเด็กๆ

เมื่อพอใจแล้ว ชายหนุ่มก็แกะเทียนที่เลือกแล้วว่าชอบที่สุดห้าหกอัน มาวางเรียงแอบๆไว้ที่โต๊ะมุมห้อง พอดี กงเดินเข้ามากะทันหัน ฮุนสะดุ้ง รีบเก็บซ่อนแทบไม่ทัน

“ อันใด ไอ้ฮุน ลื้อทำอันใด? ”

“ เปล่า ไม่ ไม่ได้ทำอันใด ลองทำเทียนเล่นๆ ”

กงทำหน้ารำคาญ

“ แล้วทำไมต้องทำลับๆล่อๆ แอบๆซ่อนๆ ”

กงส่ายหัวให้หลานที่เล่นราวกับไม่รู้จักโต

หนุ่มผมเปียเหมือนกลับเป็นเด็กอีกครั้งจริงๆ  เขาทำหน้าซุกซน เลือกเทียนสองอันที่ดีที่สุดมาวางคู่กัน

มืดสนิทแล้ว เมื่อนายหมายคลานกุกกักเข้ามา มือประคับประคองห่อผ้าลายอย่าง พิมพ์สีสลับซับซ้อนราคาแพงจากเมืองแขกราวห่อพระคัมภีร์ล้ำค่า ทำหน้าสลักสำคัญ

“ ได้มาแล้วขอรับ ”

ลำจวนกำลังก้มหน้าก้มตาคัดหนังสืออยู่ในแสงตะเกียง หันมาสนใจ

คุณพุ่มนั่งเคี้ยวหมากหลังรับประทานข้าวเย็น รับห่อผ้าสำหรับเก็บหนังสือ หยิบออกมาดู แล้วชูขึ้นอวดลำจวน

“ เจ้าเฉก นี่..”

ลำจวนคลานเข้าไป ไหว้ขอบพระคุณ รับมาดู แล้วตาโตโพลง

“ ตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์!! ”

“ ท่านเจ้าคุณเรือนใหญ่..ฝากมาบอกว่า..ท่านผู้เป็นเจ้าของทรงหวงแหนนัก ช่วยหยิบจับให้ถนอม แลส่งคืนให้ตรงเวลาด้วย ”

ลำจวนรีบวางหนังสือลงอย่างกลัวๆ

“ เจ้าคุณพ่อข้านี่..ลูกอ้อนอะไร ก็หามาให้จนได้ทุกที ”

คุณพุ่มหยิบมาเปิดดูคร่าวๆ ส่งให้ลำจวนอีกครั้ง

“ เล่มไม่ใช่ใหญ่โต เจ้ารีบอ่านเสีย จะได้รีบคืน ”

หญิงสาวถอยไปที่เดิม ใต้แสงตะเกียง กราบเสียก่อนเปิดออกอ่าน ระมัดระวัง

ที่ระเบียงอุโบสถ ในแสงสว่างจ้ายามสาย ฮุนกำลังนั่งยองผสมสี ออกมาทำกลางแสงตะวันสว่าง ให้ได้สีเขียวสดเข้มข้น ตามที่ต้องการจริงๆ

พลัน มีเงาของคนก้าวเข้ามาบัง ทำให้ชายหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้น

สองจีนแม่ลูกคนขายพลูนั่นเอง

“ ท่านช่างหลวง นางบ๊วยอยากจะรบกวนถามอะไรสักหน่อย ” ผู้แม่ท่าทางเกรงๆ

“ ได้จ้ะ อะไรรือ? ” ฮุนยิ้มใจดี

แม่กระทุ้งหลังลูกอย่างเคย ทำให้เด็กหญิงต้องเอ่ยออกมาตามที่ท่องไว้รัวๆ เสียงเบาหวิว

“ คืนวันเพ็ญเดือนสิบสอง ฉันอยากจะไปดูลอยกระทง แต่ไม่มีผู้ใดไปด้วย ท่านจักไปรือไม่ ขอฉันไปด้วยคน.. จะเป็นการรบกวนรือไม่ ” เธอบิดตัวและบีบมือตนเองไปมา

ฮุนอึ้งไปด้วยสงสาร ตอบอย่างระมัดระวัง

“ ฉันต้องไปทำกิจธุระกับมิตรสหาย..เป็นชายทั้งนั้น..หลายคน คงไม่เหมาะดอก แม่บ๊วยจงไปสนุกกับหมู่เหล่าเด็กๆด้วยกันเถิดหนา ”

บ๊วยหน้าเสีย เธอสะบัด วิ่งไปหาบพลูของตน เดินลิ่วจากไปทันที

แม่ของเธอมองฮุน เต็มไปด้วยความเสียใจ

“ ตุ้ยอึ่มจู่ๆ ”

คำขอโทษนั้นซ่อนความโกรธเคือง

หญิงสวนพลูเดินลงบันไดไปหาบพลูหาบใหญ่และหนัก  ตามลูกสาวไป

เพราะใจของทุกคนมีค่า ฮุนไม่อยากทำร้ายใคร และไม่ขอให้ความหวังที่หลอกลวงใจใครเลย