ซ่อนรัก บทที่ 25 : ความไม่เข้าใจกัน

ซ่อนรัก บทที่ 25 : ความไม่เข้าใจกัน

โดย : โสภี พรรณราย

ซ่อนรัก โดย โสภี พรรณราย เมื่อความรักพังทลาย ปารีสจึงออกเดินทางด้วยหวังว่าโลกกว้างจะช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่เธอคิดและตัดสินใจอาจไม่เป็นอย่างที่คาด เมื่อหนุ่มหล่อเข้มคนนี้เข้ามาในชีวิต และความหลังของหล่อนกับเขาเป็นความรักที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึก นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์

คำว่า ‘ข่าวดี’ ไม่ทำให้ปารีสรู้สึกตื่นเต้นสักนิด เพราะการพบกับวิศว์ในวันนี้ ทำให้จิตใจของเธออ่อนแอและเสียใจ

พบกันแล้ว เขายังไม่พูดความจริง

เขาทำงานให้อุเทนกับรัศมี…คนที่ควรห่างไกลที่สุด

กุลวดีกับหฤทัยชักเห็นความผิดปกติ

“ข่าวดีนะ…อยากฟังข่าวดีไหม ยัยปา?”

ารีสโคลงศีรษะ พึมพำว่า

“ฉันเจอเขาแล้ว เขาไม่ยอมพูด ไม่ยอมพูด”

“แกเจอใคร?”

“คุณวิศว์ เจอกันที่โรงแรมโดยบังเอิญ”

“อ้าว…เรอะ”

“เขาไม่ยอมพูดว่าทำงานให้อุเทน ไม่ยอมบอก ว่าเขารับงาน เพราะอะไร ทำไมต้องทำให้ฉันเสียใจ เขาควรเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่ไม่ทำให้ฉันเสียใจ ไม่สร้างปัญหาให้ฉัน”

“ปา…หรือแกคาดหวังมากเกินไป อย่าลืมว่ามันก็เป็นอาชีพของเขา งานของเขา” กุลวดีแก้ตัวแทนฝ่ายชาย

“ฉันไม่อยากผิดหวังไง ผิดหวังมาพอแล้ว ไม่อยากเชื่อใจใครอีก ขนาดกับอุเทน ฉันมั่นใจมาก เขาก็ยังเปลี่ยนไปได้”

“เอาเถอะ…แกควรถามไปตรงๆ ถึงเหตุผล”

“ฉันอยากให้เขาพูดเอง”

“ทำเป็นเด็กงอแงไปได้ โตๆ กันแล้ว แต่งงานกันแล้วด้วย แกงอนใช่ไหม”

“ฉันไม่ชอบ!”

“แล้วแกคิดเรอะว่าเขาชอบ แกเล่นกลับมาก็ไม่บอกเขา ฉันเป็นคนกลางนะ ขอกลางแท้ๆ ไม่โอนเองไปทางไหน เพราะคุณวิศว์ก็ถือว่าเป็นเพื่อนเขยของฉัน”

หฤทัยเห็นท่าทีของปารีสแล้ว จึงโพล่งว่า

“ให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย บุกไปที่ร้านใหม่อุเทนเลย ดูว่าคุณวิศว์จะแก้ตัวยังไง ฉันมันประเภทอย่าให้ความสงสัยทำให้ไม่สบายใจ แล้วมานั่งทำหน้างอแบบนี้ เซ็งแทนเลย”

สมกับเป็นหฤทัยที่ตรงไปตรงมา กุลวดีก็เห็นด้วย

“อืมม์…นะ ก็ต้องทำอย่างงี้นะ”

“พรุ่งนี้เลย อย่าเสียเวลานาน” หฤทัยผู้ใจร้อน “ไปด้วยกันเลย เจอกันตอนเที่ยง ฉันกับวดีจะไปหาแกที่หน้าร้าน”

ปารีสยักหน้า เห็นด้วยกับความคิดของเพื่อน อยากรู้เหมือนกันวิศว์จะทำหน้ายังไง

กุลวดียิ้มออกแทนเพื่อน

“เรื่องคุณวิศว์พักก่อนนะ ฉันมีเรื่องจะบอกแก ข่าวดีนะเพื่อน ข่าวดี”

“หลังจากเจอเรื่องแย่ๆ มามาก เจอข่าวดีบ้างก็ดีนะ” ปารีสพูดอย่างเซ็งๆ

“ดีแน่นอน ภาพที่แกออกแบบอัญมณีทิ้งไว้บนโต๊ะตั้งหลายภาพแน่ะ ฉันหยิบไปภาพหนึ่งแล้วส่งเข้าประกวดงานอัญมณีใต้ทะเล พอดีแกมีภาพปลาดาวที่แกออกแบบไว้ ฉันเลยส่งแทนแก เพราะแกอยู่เมืองนอก ว่าจะบอกแก ก็เห็นแกวุ่นวายกับหนุ่มของแก กับพ่อของแกที่ไม่สบาย เลยไม่บอก”

“แล้ว?”

“ภาพของแกเข้ารอบแล้ว แต่ไม่รู้รางวัลไหน เพราะมีหนึ่งสองสาม รางวัลที่หนึ่งตั้งล้านนะ ล้านบาท…ล้านเลยล่ะ ฉันต้องทำงานกี่ปีถึงจะได้ล้านหนอ”

ปารีสแค่นหัวเราะ

“พูดยังกะจะได้รางวัลที่หนึ่งแน่ะ”

“สองก็ยังห้าแสน สามได้สามแสน ก็ยังมากนะ มากพอจะเอาไปเป็นโบนัส ไปเที่ยวเมืองนอกอีกรอบ”

“พูดยังกับไอ้ปามันจน” หฤทัยแทรก “ไอ้ปามันมีเงินอยู่แล้ว พ่อแม่มันก็รวย”

กุลวดียิ้มแห้งๆ

“ลืมไป เพราะฉันจนสุด มาจากบ้านนอก ไร่นาก็ไม่มี มาเรียนที่กรุงเทพฯ แบบอดมื้อกินมื้อ

หฤทัยโบกมือ หัวเราะ

“แกอย่ามาพูดมาก ขนาดไม่มีอะไร มาแบบเงินในธนาคารเป็นศูนย์ แต่มาทำงานและขยันเก็บเงินอย่างแก แกมีเงินฝากมากกว่าฉันอีก”

“ก็เพราะแกชอบใช้เงินนี่ ชอบซื้อของแบรนด์แพงๆ ไม่ยอมเก็บเงิน”

“ฉันชอบของฉันนี่นา”

“แล้วแบบนี้ เมื่อไหร่จะเก็บเงินอยู่”

“คนมันชอบแต่งตัว อยากสวย”

“เพราะพ่อแกมีกิน แกไม่ต้องกลัวจะไม่มีเงิน แกมันมีครอบครัวรวย”

“โอ๊ย…ไม่รวยหรอก พอมีกินมีใช้นิดๆ หน่อยๆ”

“ไม่เอาแล้ว พูดเรื่องยัยปาก่อน” กุลวดีหันมาทางปารีส “แกคงไม่ว่าอะไรนะ ที่ฉันฉวยภาพของแกไปส่งประกวด”

ปารีสยกไหล่

“ส่งไปแล้วก็แล้วกัน”

“แกเป็นคนมีฝีมือนะ…ปา ยังไงแกก็ต้องอยู่ในวงการอัญมณีต่อไป พักผ่อนให้หายเครียดก่อนแล้วค่อยหางานทำ”

หฤทัยพูดกับปารีส

“ส่วนเรื่องคุณวิศว์ของแก พรุ่งนี้รู้ดำรู้แดงกันเลย บุกร้านนายอุเทนกันเลย อย่าเก็บความสงสัยทำให้แกไม่สบายใจ ฉันขอแก้ปัญหาให้แกเอง

 

อาหารค่ำที่บ้านพชรอนันต์ ทุกคนอยู่พร้อมหน้า คุณอนันต์ คุณนาถ จิรานุช กับดุสิตและนิกร หลังจากคุยเรื่องดินฟ้าอากาศแล้ว คุณอนันต์ก็ถามลูกชายคนเล็ก

“ไง…จะประกาศแล้วใช่ไหม โครงการของแก อัญมณีใต้น้ำตัดสินเร็วๆ จะได้เริ่มขั้นตอนผลิตให้ทันออกเดือนหน้า เพิ่มยอดขายให้บริษัท เราอยากดูฝีมือแกว่าจะทำได้ดีแค่ไหน”

นิกรหัวเราะแห้งๆ

“ครับ ครับ…ว่าจะประกาศผลวันพรุ่งนี้ครับ”

“ให้มันยุติธรรมด้วยนะจ๊ะ” จิรานุชแทรก

“ผมจะพยายามครับ อานุช

“แสดงฝีมือให้พวกเราเห็น”

“ผมเต็มที่ครับ”

“น้องนุช…ให้โอกาสหลานคนเล็กหน่อยเถอะ มีทั้งพี่ชายเก่งและอาสาวเก่งกาจ กรต้องถูกกดดันแน่ๆ” คุณนาถพูดเพื่อลูกชาย

“พี่นาถห่วงก่อนเกินไปแล้ว เราทุกคนให้โอกาสก่อนเสมอค่ะ”

“กรช่วยพี่ชายได้ ก็เป็นเรื่องดีมากๆ นะ”

“ค่ะ…พี่นาถ เพราะบริษัทนี้ยังไงก็ต้องพึ่งพาทายาทของพี่อนันต์กับพี่นาถดูแลสืบทอดต่อไป” จิรนุชเน้นคำไหนเป็นพิเศษหรือเปล่านี่ เพราะคุณนาถฟังแล้ว รู้สึกสะกิดใจ

“บริษัทก็เป็นของทุกคนล่ะ น้องนุชก็ช่วยพี่ชายไม่น้อย น้องนุชก็นามสกุลพชรอนันต์นะ”

“โอ๊ย…อายุก็เริ่มมากแล้ว ต้องให้หลานๆ แสดงฝีมือกันค่ะ”

“อะไรกัน อายุแค่สี่สิบอย่างสี่สิบเอ็ดเอง ยังสาวสวย เสียดายไม่ยอมแต่งงาน”

“ขอเป็นสาวแก่เกาะพี่อนันต์ต่อไปค่ะ อยากอยู่ช่วยงานบริษัทไปจนตายค่ะ”

“จะไม่คิดแต่งงานจริงๆ หรือนี่”

“ไม่คิดเลยค่ะ”

ดุสิตหัวเราะเบาๆ พูดแทรก

“อานุชชอบอิสระ มีแค่เลขารินทร์นดูแล อานุชก็พอใจแล้วครับ”

ไม่พูดกันตรงๆ แต่รู้ ‘อะไร’ เป็น ‘อะไร’

ที่แน่ๆ เลขารินทร์เป็นทอม และดูแลจิรานุชเจ้านายสาวดีมากเป็นพิเศษโดยไม่หวังผลตอบแทน

“รินทร์เอาใจเก่ง รู้ใจอาทุกอย่าง ทำให้อาทำงานอย่างสบายใจ”

“เป็นลูกน้องคู่ใจเลยนะครับ”

“แน่ล่ะ อิจฉาอาเรอะ ดุสิต ว่าแต่แกเถอะ เดี๋ยวนี้เห็นเป็นเด็กดีผิดปกติ ไม่ค่อยมีข่าวกับสาวไหนเลย”

“ก็อย่างที่ผมบอกครับ ผมเริ่มเซ็งๆ กับข่าวสาวๆ แล้วครับ จริงบ้างไม่จริงบ้าง”

“แต่อาสังเกตว่า แกมองสาวหนึ่ง ตาเป็นประกายเลยนะ ทั้งที่เป็นคนธรรมดา ไม่ใช่ดารา นางแบบหรือไฮโซที่ไหนเลย”

สาวหนึ่ง…จะคนเดียวกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ดุสิตก็พูดถึงเธอ…คนนั้นทันที

“นั่นสิครับ แหม…เธอคนนั้นน่าสนใจใจจะตาย มีบางอย่างที่ดึงดูดผมอย่างแปลกประหลาด”

“รักแรกพบหรือเปล่า?”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ก็…อาจจะ…อาจจะเป็นไปได้ เพราะตั้งแต่เจอกันครั้งแรกก็เหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน มีความรู้สึกอยากสนิทสนม อยากพูดคุยด้วย แน่ๆ คือความสนใจและชื่นชม

“อืมม์…อานุชมองออกหรือครับ?”

“ออกสิ”

“อานุชไม่เคยมีความรัก”

“แหม…ตั้งแต่วัยรุ่นจนอายุปูนนี้ จะว่าไม่เคยมีความรัก จะเป็นการโกหกตัวเองเกินไป มีบางแว่บๆ เข้ามาบ้างจ๊ะ เอาเป็นว่าดูออกนะว่าแกสนใจในตัวเธอ”

นิกรฟังพี่ชายคุยกับอานุชก็สงสัย โพล่งถาม

“เธอ…คนไหนครับ?”

“แกไม่รู้จริงๆ หรือวะ?” พี่ชายพูดกลั้วหัวเราะ ในขณะที่จิรานุชเป็นผู้เฉลย

“สาวที่ชื่อเก๋…ปารีสไงล่ะ พี่ชายของแกตกหลุมรักเข้าให้แล้วล่ะ”

“จะเมาเพื่อให้หลับใช่ไหม?” บรมถามวิศว์ “ได้เจอคุณปารีสของแกแล้ว แกดูอาการหนักมากเลยว่ะ”

วิศว์ยกแก้วสีเหลืองขึ้นดื่ม

“ไม่เมาหรอก กันมีสติ”

“สติอะไรของแก ถ้าไม่สบายใจก็ไปนอนเถอะ” ไม่ถามเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าเพื่อนจะบอก จะบอกเอง

วิศว์เป็นคนแบบนี้ เขาพูดขึ้น

“ผู้หญิงเข้าใจยากนะ เข้าใจยากจริงๆ ทำไมดูเย็นชา ดูเลือดเย็น…หรือการแต่งงานที่อิตาลีไม่มีความหมายเลย”

“พวกแกมีปัญหากันแน่ๆ ”

“กันไม่รู้อะไรคือปัญหา”

“ถามเธอสิ”

“เธอเป็นคนไม่ชอบพูดมาก ไม่ชอบอธิบาย เหมือนอยากให้กันดูด้วยตัวเอง แต่กันไม่รู้จริงๆ ตอนกันกลับมา เรายังดีๆ กันอยู่เลย กันคิดว่ารอเธอกลับเมืองไทย แล้วจะได้เริ่มต้นสร้างครอบครัว แต่เธอเหมือนคนแปลกหน้า ไม่รู้จักกัน”

“พวกแกสองคนมีอะไรแปลกๆ นะ มีความสัมพันธ์ซับซ้อน ตลกดี เคยเจอกันตอนเด็ก มาแต่งงานแบบกะทันหัน เร่งด่วน พอกลับเมืองไทยบอกว่าเหมือนคนแปลกหน้า พวกแกรักกันประสาอะไร งงว่ะ”

วิศว์โคลงศีรษะ

“กันก็เริ่มสับสน กันทำอะไรผิดรึเปล่า ทำให้เธอไม่พอใจ”

“พวกแกต้องเปิดใจพูดคุยกัน ถึงว่าเธอจะไม่ยอมพูด แต่แกต้องหาวิธีคุยกับเธอนะเพื่อน อย่าปล่อยให้เกิดช่องว่างนานเกินไปจะต่อไม่ติด”

“พูดอย่างกับแกเชี่ยวชาญเรื่องปัญหาครอบครัว”

“เก่งแต่พูดว่ะ” บรมหัวเราะ “อย่าเครียดนะโว้ย ค่อยๆ แก้ปัญหา กันไปนอนก่อนล่ะ”

 

รัศมีฉีดน้ำหอมและอยู่ในชุดนอนที่บางเบา โชว์เรือนร่างของสาวใหญ่วัยสี่สิบห้าที่ทุกอย่างยังเต่งตึง ได้รูป ได้สัดส่วน

เพราะหล่อนดูแลตัวเองเสมอ ทั้งอาหาร ทั้งการบำรุงรักษา จ่ายแพงๆ กับการดูแลทรวดทรง

หล่อนคิดว่าตัวเองมีดีไม่แพ้สาวๆ มองไปทางอุเทน ชายที่ตนแย่งมาจากลูกน้องในบริษัท

ใช่…ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน อุเทนปรนนิบัติตนอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ข้างนอกเตียงและบนเตียง

รัศมีคิดว่าคุ้มค่ากับการแย่งชิง และยิ่งหลอนทุ่มเทให้อุเทนเปิดสาขาเพชรรัศมีและให้เขาบริหารเองเลย นั่นยิ่งจะผูกมัดและเอาชนะใจเขาได้ตลอดไป

อุเทนนั่งเล่นมือถือบนเตียง รัศมีเอ็นตัวไปใกล้เกือบแนบชิด พลางถาม

“ไปดูร้านใหม่บ้างหรือเปล่า?”

“สองสามวันไปทีครับ”

“รางวัลของเธอนะ อุเทน รางวัลสำหรับคนดีของฉัน”

ชายหนุ่มรีบว่างโทรศัพท์โอ บกอดสาวใหญ่

“ผมรู้ครับ คุณดีต่อผมเหลือเกิน ดีจนผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกิน มีแต่คำว่า…ดี…ดี…เกิดขึ้นในชีวิต”

“เพราะเธอเป็นคนฉลาดด้วย ฉลาดที่จะตัดสินใจว่า อะไรที่เธอต้องการในชีวิต ผู้ชายที่เลือกอย่างเธอมีมากมาย”

“ผมอยากประสบความสำเร็จอย่างเร็ว ผมพูดตรงๆ ถ้าด้วยตัวเองคงกินเวลายาวนาน”

“อืม…พูดแบบนี้ เธอไม่ได้รักฉันเลยสักนิด” รัศมีเริมบทบาทงอน

“รักสิครับ รัก…ไม่งั้นผมจะตัดสินใจได้เร็วหรือครับ ความเก่ง ความใจกว้างของคุณรัศมีสามารถชนะใจผมได้” แค่พูดยังไม่พอหรอก อุเทนต้องเพิ่มบทรัก บทพิศวาส บทเสน่หา ด้วยพลังหนุ่มปรนเปรอให้สาวใหญ่มีความสุขสม

 



Don`t copy text!