ซ่อนรัก บทที่ 16 : เครื่องเพชรของป้า

ซ่อนรัก บทที่ 16 : เครื่องเพชรของป้า

โดย : โสภี พรรณราย

ซ่อนรัก โดย โสภี พรรณราย เมื่อความรักพังทลาย ปารีสจึงออกเดินทางด้วยหวังว่าโลกกว้างจะช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่เธอคิดและตัดสินใจอาจไม่เป็นอย่างที่คาด เมื่อหนุ่มหล่อเข้มคนนี้เข้ามาในชีวิต และความหลังของหล่อนกับเขาเป็นความรักที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึก นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์

วิศว์ก้าวเข้าบ้านพร้อมกับตะโกน

“ขนมจีนปูครับ เจ้าอร่อย”

เขาเข้ามาเลยโดยประตูหน้าบ้านไม่ได้ล็อค แสดงว่าทั้งป้าและน้านงอยู่บนบ้าน เข้านอกออกในบริเวณบ้านกับบริเวณสวนเสมอ จึงไม่ได้ล็อคประตู

เข้ามาแล้วก็พบว่า ป้าโสภากำลังอยู่กับน้านงที่ห้องรับแขก กำลังคุยกันอยู่ โดยมีกล่องเครื่องเพชรอยู่บนตักป้าโสภา และน้านงก็ช่วยใช้ผ้ากำมะหยี่เช็ดสร้อยเส้นหนึ่ง

วิศว์ตาโต

“โอ้โห…ถ้าผมเป็นโจร ผมปล้นแล้วนะครับ เอาสมบัติออกมาโชว์แบบนี้ แถมยังไม่ล็อคประตูอีก”

ป้าโสภาค้อน

“มาถึงก็แช่งเลยนะ บ้านนี้ป้าอยู่แล้วร่มเย็นเป็นสุข ปลอดภัยจ้ะ อย่าปากเสีย มีเวลาเรอะ เห็นว่างานเยอะจนไม่กลับบ้านไงล่ะ จะนอนคอนโดไงล่ะ”

“งานเยอะครับ แต่ผมพอมีเวลาซื้ออาหารเจ้าอร่อยมาส่ง ป้ากับน้านงจะได้ไม่ต้องเตรียมอาหารเย็น ชุดนี้กินสองคนสบายๆ ครับ อิ่มสบายๆ”

“อิ่มจุกละไม่ว่า เยอะขนาดนั้น” เห็นถุงใหญ่พอสมควร

“หนักผักครับ ผักเยอะครับ”

“ทำกินเองอร่อยกว่าไหมคะ คุณวิศว์” น้านงโพล่ง

“แหม…ผมก็ไม่อยากให้น้าเหนื่อย ใช่ครับฝีมือน้านงอย่าบอกใครเชียว”

“ปากหวาน”

“ไว้ผมกลับมานอนบ้าน จะให้น้านงทำอาหารอร่อยๆ ให้กิน”

“บอกได้เลย อยากกินอะไร น้านงทำถวายหัว สุดฝีมือ ทำได้ทุกอย่าง”

“ครับ…ครับ”

“อ้อนเก่งนักนะเรา เกิดมีเมียล่ะก็ จะอ้อนเมียขนาดไหน ขนาดพวกเราพวกป้าๆ น้าๆ ยังอ้อนเลย เสียงอ่อนเสียงหวาน” ป้าโสภาว่า

น้านงรีบพูด

“อย่าเพิ่งรีบมีเมียนะคะคุณวิศว์ น้าหวง”

“อะไรกันนง เขาเป็นหนุ่มก็ต้องมีเมีย” โสภาพูดยิ้มๆ

“เก็บไว้นานๆ พี่โสภา หล่อและดีขนาดนี้ ต้องหาเมียดีๆ ด้วย”

“ขอให้มีจริงเถอะ จะเป็นผู้หญิงแบบไหนหนอ”

“เลือกให้ดีๆ นะคะ คุณวิศว์”

วิศว์ยิ้มแห้งๆ อยากบอกเหลือเกิน

เมีย…มีแล้ว แต่ยังบอกไม่ได้ เพราะปารีสขอไว้ ขอเวลาอีกหน่อยให้ เธอกลับมาก่อน ค่อยคุยกันแล้วเปิดตัวกับป้ากับน้านง

วิศว์มองกล่องอัญมณีบนฝักของป้าโสภา

“เครื่องเพชรพลอยเยอะนะครับ จะเก็บไว้ให้เมียผมหรือครับ”

ป้าโสภาค้อนอีกครั้ง

“ต้องดูว่าเมียดีไหม แต่ที่แน่ๆ อยากเก็บให้หลานมากกว่า ลูกของแก สายเลือดของแก สายเลือดป้า ส่วนเมียต้องดูนิสัยก่อน”

“โอ้โหพูดซะไกลไปถึงลูกผมเลยหรือครับ” วิศว์พูดพลางหยิบสร้อยเพชรขึ้นมาเส้นหนึ่ง เป็นเพชรระยิบระยับ เรียงราย ตรงกลางเล็กใหญ่และค่อยๆ ไล่เล็กลงทั้งสองด้าน “เพชรพวกนี้แพงมากใช่ไหมครับ”

“แพงสิ ยิ่งเม็ดใหญ่ยิ่งแพง เกรดคัดทั้งนั้น ป้าจะสอนดูเพชรให้”

แต่ชายหนุ่มรีบโบกมือ

“ไม่ล่ะครับ…ผมไม่สนใจครับ”

“เผื่ออนาคต…”

พูดไม่จบก็โบกมืออีกครั้ง

“ผมไม่อยากได้เพชรหรอกครับ ขนาดเก็บได้เป็นถุง ยังคืนเจ้าของเลย”

ป้าโสภาเลิกคิ้ว

“แกว่าอะไรนะ?”

“อ๋อ…เก็บเพชรได้ครับ”

“เพชรปลอมสิท่า เพชรรัสเซียหรือพวกคริสตัลล่ะ”

“เพชรแท้ครับ หลายสิบเม็ด เป็นถุงเลยครับ”

“ไม่จริงมั้ง”

“ผมเก็บได้จริงๆ ครับ และส่งคืนไป”

“แกรู้เรอะใครทำหล่น ใครเป็นเจ้าของ”

“ก็รู้ครับ คนทำหล่นร้อนใจแน่ๆ ครับ ที่ผมรู้ว่าแท้ เพราะคนที่ทำหล่นคือร้านเพชรอนันต์ครับ”

ร้านเพชรอนันต์…เพชรอนันต์!

วิศว์ไม่ทันสังเกตกิริยาท่าทางของป้าโสภา ที่ดูตกใจ กลืนน้ำลายยากเย็น และสบตากับนง…แม่บ้านคนสนิท

ชายหนุ่มมัวแต่มองสร้อยเพชรในมือ และยกขึ้นส่องเล่นๆ ราวกับเป็นผู้เชี่ยวชาญอัญมณี

โสภากำลังอยู่ในภาวะนิ่งงัน มีปฏิกิริยาที่พยายามจะระงับความรู้สึกเก็บกด…เต็มที่

“ถึงล้านไหมครับ เส้นนี้?” วิศว์ถาม

โสภากลืนน้ำลายยากเย็น ทำเสียงดังกลบเกลื่อนความรู้สึก

“ทำไมแกร้อนเงินนักเรอะ ต้องการขายเอาทุนเรอะ จะทำอะไร จะเอาทุนเท่าไหร่”

ชายหนุ่มโบกมือเป็นพัลวัน

“เปล่าครับ ผมก็ถามไปอย่างนั้น เรื่องอัญมณีผมไม่รู้เรื่องหรอกครับ ดูยาก จริงปลอม หลอกผมได้สบาย”

“ใช่สิ อย่างแกควรต้องศึกษาเรื่องอัญมณีมากๆ แต่แกก็ไปทำงานด้านออกแบบเสียอย่างงั้น”

วิศว์เลิกคิ้ว

“ทำไมผมต้องศึกษาเรื่องอัญมณีล่ะครับ?”

“ป้ามีเยอะไง แกจะได้ดูเป็นรู้ราคา” ป้าโสภาเสตอบอย่างมีเหตุผล

“โอ๊ย…ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เลย เหมาะกับพวกผู้หญิงมากกว่า”

อีกครั้งที่ป้าโสภาสบตากับนง…รู้เหตุผลลึกๆ กันสองคน!

 

ที่คอนโดหรูห้องกว้าง สามห้องนอน หลังอาหารเย็น และหลังจากอาบน้ำในชุดนอน กุลวดีกับหฤทัยก็เปิดคอมคุยกับปารีส

“คิดถึงแกว่ะ” กุลวดีพูดเสียงอ่อย แววตาแสดงถึงความรักและคิดถึงเพื่อนจริงๆ

ปารีสก็ไม่แพ้กัน หน้าตาอิดโรย เหมือนนอนไม่เต็มอิ่ม

“คิดถึงเหมือนกัน”

“ไปจะเดือนแล้วมั้ง”

“ก้อเกือบ…”

“เมื่อไหร่กลับจ๊ะ?”

“ยัง…ยัง…ตอนนี้ต้องดูแลพ่อกับแม่ก่อน”

“ตาแกบวมนะ นอนดึกเรอะ”

“นอนไม่ค่อยหลับ”

“พ่อแกไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ใช่…หมอจะให้ออกจากโรงพยาบาลแล้วล่ะ”

“ถือว่าพ่อแกปลอดภัยแล้วนะ”

“ที่ผ่านมาก็ลุ้นทุกวัน ค่อยสบายใจหน่อย”

“แม่แกล่ะ?”

“แม่ดูแลพ่อดีมาก ถ้าฉันกลับเมืองไทย ท่านอาจต้องเหนื่อยคนเดียว”

“เดี๋ยวพ่อแกก็แข็งแรงเองล่ะ ไม่ต้องดูแลนานหรอก คราวนี้เป็นหฤทัยพูด ซึ่งเธอก็ชอบพูดตรงๆ เสมอ “หลังผ่าตัดหัวใจก็ค่อยๆ ฟื้นตัว พ่อแม่แกก็อยู่กันสองคนตลอด ท่านเคยชินแล้วล่ะ”

กุลวดีสะกิดหฤทัยพลางพูดว่า

“ไอ้ปามันเป็นลูกนะ มันก็อยากอยู่ดูแลพ่อมันนานๆ”

“เออ…รู้…รู้…แต่คิดถึงมัน อยากให้มันกลับมา”

“กลับเร็วทำไม ตกงานอยู่” ปารีสโพล่ง

“แม่นางรัศมีให้มาตั้งสิบล้านฟรีๆ ใช้สบายไปเลย ตกงานได้อีกนาน” หฤทัยว่า “เป็นฉันล่ะก้อ ลาออกทันที ขอใช้เงินฟรีๆ ก่อน”

“นั่นมันเงินซื้อแฟนยัยปานะ” กุลวดีเตือนสติ

เงินซื้อแฟน…

พูดเหมือนเตือนสติ แต่กลับเป็นตอกย้ำความเจ็บปวดของปารีสทั้งที่ความเจ็บปวดเริ่มจางแล้ว

“ว้าย…ตาย…ตาย ลืมไป” กุลวดีรีบพูด “ยัยปา ขอโทษ”

ปารีสหัวเราะแปร่งๆ

“แกไม่ได้พูดผิดเลยนะ เงินซื้อตัวอุเทน แล้วอุเทนก็ยอมขายด้วย ฉันก็แค่ต้องไปตามน้ำ จะทำอะไรได้ล่ะ ใจคน กายคน ฉันบังคับไม่ได้ ก็ไม่แน่นะ อุเทนอาจจะรักแท้กับคุณรัศมีก็ได้”

“รักแท้บ้าบอ รักเงินล่ะไม่ว่า” หฤทัยพูดขึ้น “ฉันได้ข่าวมา คุณรัศมีกำลังจะเปิดร้านใหม่ให้อุเทน อยู่ในศูนย์การค้าติดกับตึกสำนักงานใหญ่ร้านเพชรอนันต์นี่ล่ะ ฉันเดินเล่นในศูนย์และเห็นร้านใหม่กำลังจะเริ่มตกแต่งแล้ว ร้านใหญ่พอควรเลยนะ ค่าเช่าที่แพงมากๆ คุณรัศมีคงลงทุนมหาศาลเพื่อซื้อใจผัวหนุ่ม”

ปารีสเงียบไป

กุลวดีต่อว่าหฤทัย

“ฉันบอกว่าอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กับยัยปาไงล่ะ ยัยปากลุ้มเรื่องพ่อก็พอแล้ว อย่าต้องกลุ้มกับเรื่องความรักเลย”

“มันอดไม่ได้ อยากบอกว่ะ” หฤทัยเสียงอ่อน “ฉันมันประเภทเก็บความลับไม่อยู่ อัดอั้นว่ะ บอกๆ ไปเถอะ ถ้าร้านตกแต่งเสร็จ พวกเราต้องผ่านร้านอุเทนไปกินอาหารที่สวนอาหารทุกวัน ต้องเจอหน้าทุกวัน โอ๊ย…จะเป็นยังไงนะ จากที่เธอชื่นชมว่าอุเทนเป็นคนรักของเพื่อนรัก  กลายเป็นคนทรยศความรัก รังเกียจมาก จะทนมองอย่างไรล่ะ”

“พอ…พอ…เถอะ” กุลวดีคือคนประนีประนอม “คุยเรื่องอื่นก่อน อย่าเพิ่งคิดไกลเลย กว่าจะตกแต่งเสร็จต้องกินเวลาหลายเดือน ยังอีกยาวนาน” แล้วถามปารีส “ยัยปา แล้วคุณคนใหม่ของแกเป็นไงบ้าง บินกลับเมืองไทยแล้ว เขาคงเหงาสินะ”

ปารีสถอนใจยาว

“ไม่รู้เรียกว่าแต่งงานหรือเปล่านะ แค่แลกแหวนอย่างเรียบง่าย และประกาศกันสองคนว่า เราเป็นสามีภรรยากัน แต่เขาก็ช่วยฉันได้มาก ให้ฉันผ่านช่วงเวลาเลวร้ายในชีวิตได้ บางครั้งเขาทำให้ฉันยิ้มกว้างได้และทำให้ลืมอุเทนได้จริงๆ เขากลับเมืองไทยแล้ว ไม่รู้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า”

“พวกแกไม่ได้ติดต่อกันเรอะ?”

“มีบ้าง คุยไลน์บ้าง เขาก็ยังดีอยู่ ยังห่วงใยฉัน ห่วงใยคุณพ่อคุณแม่”

“พวกแกเรียนรู้กันน้อยไปก็จริง แต่ดูแกกับอุเทนรักกันตั้งแต่เขาเป็นรุ่นพี่…ยังจบแบบนี้เลย นี่ถ้าแกไม่ชวนอุเทนมาทำงานที่เดียวกับแกนะก็คงไม่ถูกแย่งคนรักหรอก” อ้าว…พูดไปพูดมา กลับมาที่อุเทนอีกแล้ว กุลวดีเปลี่ยนเรื่องทันควัน “คุณวิศว์ของแก…ฉันหวังนะ หวังว่าจะเป็นการเริ่มต้นที่ดี”

คุณวิศว์…ปารีสพึมพำในใจ

ฉันคิดถึงคุณนะคะ…คิดถึงคุณ สิบกว่าวันที่เจอกันในต่างแดน ฉันประทับใจมาก ยังจดจำภาพพวกนั้นได้เสมอ ยามมีคุณอยู่เคียงข้าง ความทรงจำยังตราตรึงเสมอ

 

ในห้องนอน…รัศมียังมองแฟ้มแผนงานที่วิศว์เสนอมา…ภาพร่างการตกแต่งต่างๆ ของร้านเพชร แค่เป็นภาพวาดก็ยังดูโดดเด่นจนอดชื่นชมไม่ได้ดังๆ ว่า

“ดู…ดู…อุเทน แค่ภาพก็ดูออกว่าสวย เก๋ขนาดนี้ ถ้าตกแต่งเสร็จจะสวยขนาดไหน”

“ครับ”

“คุณวิศว์คนนี้เก่งนะ”

“ยังไม่เสร็จเรียบร้อยเลยก็รู้ว่าเก่งหรือครับ”

“ผลงานในอดีตเป็นเครื่องการันตีนะ ฉันมั่นใจมาก คุณวิศว์ต้องไม่ทำให้ผิดหวัง”

“ครับ”

“คุณคนนี้ดูดีไปหมด ไม่ว่าจะพูดจะจาก็น่าฟัง สุภาพ นิ่งๆ น่าเชื่อถือ”

“ครับ”
“เป็นอะไร วันนี้พูดน้อย”

“ก็เห็นคุณชื่นชมเขามาก”

“คนมันน่าชื่นชม”

“ผมว่าเขาดูหยิ่งๆ เสียมากกว่า เราจ้างเขา เราเอาเงินไปให้ ทำเหมือนไม่อยากได้เงิน ดูเต๊ะท่าวางมาดจะตาย”

“นั่นล่ะ ดูเป็นคนจริง ดูน่ารัก น่าสนใจ” พูดก็รู้ว่าอุเทนหน้าบึ้ง แสดงความไม่พอใจจนออกนอกหน้าให้เห็น แต่อย่างคุณรัศมีมีหรือจะเกรงกลัว จึงได้แต่หัวเราะชอบใจ อย่างน้อยถ้าผู้ชายรู้จักหึงหวงก็ดี เท่ากับตนยังมีเสน่ห์ ยังเป็นที่สนใจของสามีอายุน้อยกว่าคนนี้

“อะไรกันนี่ แค่เริ่มต้นก็ชื่นชมเขาเหลือเกิน ผลงานดีในอดีตไม่ใช่ว่าเขาจะทำดีกับงานของเรา อย่าเพิ่งครับ อย่าเพิ่งตัดสินเร็วเกินไป”

คนพูดพึมพำในใจว่า คอยดูสิ จะจับผิดให้ได้ กับนายคนนี้ที่ดูโดดเด่นเหนือตน

เห็นรูปหล่อแต่แรกก็ไม่ค่อยชอบ ยิ่งรัศมีแสดงออกนอกหน้าชื่นชมเหลือเกินก็เกิดความอิจฉา

อย่างไรตนก็ต้องเหนือกว่าในฐานะ ‘สามี’ และในฐานะจะเป็นเจ้าของร้านเพชรใหม่

วิศว์เรอะ…ก็แค่อินทีเรียร์ดีไซเนอร์คนหนึ่ง จะสลับสำคัญเท่าตนได้อย่างไร

คุณรัศมียังหัวเราะชอบใจ และยกมือลูกใบหน้าสามีหนุ่ม

“อย่าหึงหวงไปเลย หนุ่มน้อย ถ้าฉันไม่ชอบ คงไม่เลือกแต่งงานกับเธอหรอก อุเทน…”

 



Don`t copy text!