ซ่อนรัก บทที่ 44 : ไม่เคยลืมอดีต

ซ่อนรัก บทที่ 44 : ไม่เคยลืมอดีต

โดย : โสภี พรรณราย

ซ่อนรัก โดย โสภี พรรณราย เมื่อความรักพังทลาย ปารีสจึงออกเดินทางด้วยหวังว่าโลกกว้างจะช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่เธอคิดและตัดสินใจอาจไม่เป็นอย่างที่คาด เมื่อหนุ่มหล่อเข้มคนนี้เข้ามาในชีวิต และความหลังของหล่อนกับเขาเป็นความรักที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึก นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์

 

จิรานุชนอนไม่หลับลุกขึ้นมาเดินเล่นที่สวนในร่มของบ้าน เดินได้ไม่กี่ก้าวก็มีเสียงเดินตาม จึงหันขวับ

“พี่อนันต์!”

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“เรื่องอะไรคะ ต้องคุยกันดึกๆ แบบนี้”

“จะคุยตอนไหนก็ได้ แต่ต้องเราสองคน”

“มีความลับด้วยหรือคะ ในบ้านเรา?”

“พี่ว่าเข้าเรื่องเลย ตอนกลางวันเธอถามพี่ว่า มีลูกชายกี่คน เธอถามแปลกๆ นะ มีอะไรเหรอมีอะไรจะบอกพี่หรือเปล่า”

“อ๋อ…” จิรานุชลากเสียงยาว “ก็ถามไปอย่างนั้นค่ะ”

พี่ชายพยักหน้าช้าๆ

“เธอกลัวพี่จะลืม…ลืม…ลืมอดีตเรอะ?”

“พี่อนันต์ควรลืมนี่คะ”

“ลืมเพื่อ…”

“มันนานมาก และเพื่อความสงบสุขของครอบครัวพี่เอง”

คุณอนันต์พยักหน้าช้าๆ อีกครั้ง

“ใช่…แต่…ไม่รู้นะ… ตอนนั้นพี่ควบคุมไม่ได้เลยเกิดเรื่อง…”

“แล้วตอนนี้พี่ควบคุมได้แล้วหรือคะ”

“อดีตคืออดีต”

“ปัจจุบันยังอยู่ค่ะ และปัจจุบันสำคัญกว่าอดีต อดีตช่างมันเถอะ พี่อนันต์เปลี่ยนแปลงไม่ได้”

“เธอกำลังจะบอกว่าตอนนี้เปลี่ยนแปลงได้?”

“ถ้าได้ล่ะคะ?” เธอย้อนถาม

“ได้ก็ดีสิ จะได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง”

“พี่อนันต์จะรับผิดชอบ…หรือคะ?”

“อย่างน้อย…เด็กคนนั้นก็มีสายเลือดพวกเรา…เพชรอนันต์”

จีรานุชเป็นฝ่ายพยักหน้าบ้าง

“ดีจังค่ะ ให้ถูกต้อง”

“แสดงว่าเธอ…ได้ข่าวอะไรมา” พี่ชายสงสัย

น้องสาวโบกมือ

“ยังค่ะ…ยัง…ถามไว้ก่อนค่ะ เผื่อไว้ก่อน”

“เธอเป็นคนรอบคอบ ละเอียด แต่เรื่องนี้…”

“พี่อนันต์ไม่ต้องคิดมากนะ ถ้านุชแน่ใจอะไรบางอย่าง นุชต้องบอกพี่แน่ๆ ค่ะ”

“พี่อยากรู้”

“ขอให้เชื่อใจนุชค่ะ นุชเป็นน้องสาวพี่ นุชไม่ทำให้พี่ชายของนุชต้องเดือดร้อนหรอกค่ะ”

“เธอเป็นน้องสาวที่ดีจริงๆ นะ พี่ไม่ได้มาชมกันเอง แต่เพชรอนันต์ขาดเธอไม่ได้”

“ดุสิตเก่งจะตาย”

“เก่งและอวดเก่ง คนหนุ่มไฟแรง แต่ไม่รอบคอบ”

“พี่ชายคิดว่า…ถ้ามีอีกคนมาช่วย…จะดีขึ้นไหมคะ?”

“อีกคนใคร?”

“เอ้อ…ช่างเถอะค่ะ”

“พี่ขอย้ำอีกครั้งนะ หลายปีที่ผ่านมา พี่ไม่พูด ไม่ใช่ว่าพี่จะไม่คิด…เรื่องอดีตบางเรื่องมันฝังใจ แต่มันก็นานมาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นอาจมีครอบครัวใหม่ แล้ว…เด็กคนนั้นก็มีพ่อใหม่…พ่อ….ที่เลี้ยงดูเขา…บางทีชีวิตใหม่อาจดีกว่ากว่าเก่าด้วยซ้ำ เราไม่อาจคาดคะเนได้ ได้แต่คิด…คิด…และปล่อยวาง”

จิรานุชมองหน้าพี่ชาย…ที่แท้พี่ชายก็ไม่เคยลืม

ใช่…ถ้าวิศว์เป็นทายาทเพชรอนันต์จริงๆ จิรานุชอยากทำทุกอย่างให้ถูกต้อง อย่างเหมาะสม ในช่วงชีวิตที่ยังทำอะไรได้ ก็ต้องทำ ด้วยเหตุบังเอิญพบ…เห็น…เจอ…และสงสัยหน้าที่ของคนเป็นน้องต้องสืบหาความจริงจนได้ และในที่สุดจะออกหัวออกก้อย ต้องมีข้อสรุปออกมาให้ถูกต้องอย่างที่ควรจะเป็น

“นุชมีเรื่องปรึกษาค่ะ เรื่อง…งาน”

“ในเวลานี้นะ?”

“ค่ะ…จะบอกพี่อนันต์ไว้ก่อน นุชอยากปรับปรุงห้องประชุมใหญ่ เปลี่ยนแปลงใหม่หมดเลย”

คุณอนันต์หยุดไปชั่วขณะ

เรื่องเล็กมาก…มาถามอะไรตอนนี้

“เธออยากทำอะไรก็ทำได้”

“พี่ชายไฟเขียว จะได้ไม่สะดุดค่ะ”

พี่ชายหัวเราะเบาๆ

“เรื่องเล็ก สิตคงไม่แย่งหรอก”

“สิตจะแย้งทุกเรื่องที่นุชเสนอค่ะ”

“จะว่าไปห้องประชุมใหม่ก็ยังดีอยู่ สวยงาม ตกแต่งไม่นาน วัสดุดีเยี่ยมทั้งนั้น จะรื้อเรอะ?”

จิรานุชยักไหล่

“บางอย่างต้องลงทุนค่ะ คุ้มเงินหน่อย บางทีอาจคุ้มค่านะคะ คุ้มค่าเกินราคา…คุ้มค่ามากกว่าจะตีเป็นตัวเงิน”

“แต่ว่า…”

“ไว้ใจนุชเถอะค่ะ นุชไม่ใช่คนใช้เงินไม่เป็น แต่ถ้าต้องลงทุนก็ต้องลงทุนนะคะ”

เพราะประโยคว่า ‘ไว้ใจนุชเถอะค่ะ’ ทำให้พี่ชายพยักหน้า

“ตามใจเธอ”

“ขอบคุณค่ะ พี่อนันต์ ทุกอย่างที่นุชทำ นุชมีเหตุผลเสมอค่ะ ไม่ทำโดยไร้สาระหรอกค่ะ”

“ไม่ไว้ใจเธอแล้วพี่จะไว้ใจใครได้ล่ะ”

 

คุณนาถออกจากห้องสามี เพื่อจะไปรอกลับบ้านพร้อมคุณอนันต์และเดินผ่านโต๊ะของกุลวดีอย่างตั้งใจ

กุลวดีรีบลุกขึ้นยืนยกมือพนมไหว้

“สวัสดีค่ะ”

“เกิดเรื่องเมื่อวาน คงตกใจสินะ”

“เอ้อ…ค่ะ”

“ไม่มีร่องรอยบาดแผลอะไรเลย กรต่างหากที่มีรอยถูกทำร้าย ปากแตกเลือดออก”

“คุณนิกรถูกรุมชกค่ะ”

“เธอก็ไม่ช่วย?”

“ช่วยค่ะ ช่วยสิคะ”

“ชีวิตของกรมีค่ามากกว่านะ มีค่ามากกว่า…เธอ…!”

กุลวดีตกใจ ในตอนท้าย รู้เจตนาทันทีว่าคุณนาถเข้ามาทักทาย ไม่ได้ห่วงใยเธอ มาเพราะเจตนาอื่น

หญิงสาวพูดอะไรไม่ออกเลย แต่ต้องพูด

“แต่คุณนิกร…ก็…ก็…ปลอดภัยค่ะ”

“ผู้หญิงอย่างเธอจะทำให้เขาเดือดร้อน”

“บังเอิญเจอคนเมา คนพาล ไม่งั้นคงไม่เกิดเรื่องหรอกค่ะ”

“ใช่…มันเป็นจังหวะล่ะ จะโทษเธอก็ไม่ได้นะ ลูกชายฉันเป็นสุภาพบุรุษ คงไม่ปล่อยให้ลูกน้องถูกลวนลามล่ะ”

“คุณกรเป็นคนดีค่ะ”

“ยังไงก็ขอให้คิดให้หน่อย ฉันไม่อยากเห็นกรเจ็บตัวอีก หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอีกล่ะ”

นิกรออกมาทันได้ยินในตอนท้าย

“แม่ครับ ผมไม่เป็นไรครับ คุณวดีไม่อยากให้เป็นแบบนี้”

“อ๋อ….แม่ก็แค่คุยกับเลขาของลูก”

“ผมบังเอิญได้ยิน…”

มารดาโบกมือ

“ไม่มีอะไรหรอก แม่จะกลับก่อน”

“แม่ครับ”

“แม่บอกว่าไม่มีอะไร ต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเอง แม่ก็ต้องทำหน้าที่ของแม่นะจ๊ะ”

หน้าที่แม่ที่ปกป้องลูก อีกคนที่ได้ยินคือ ปารีส กับ หฤทัย ที่บังเอิญจะเดินมาชวนกุลวดีออกไปหาอะไรกินตอนเที่ยง

คำพูดต่างๆ ของคุณนาถสัมผัสทันทีได้ว่า ท่านไม่ชอบกุลวดี แม้กุลวดีจะได้ชื่อว่าเป็นเลขาคนซื่อ แต่ไม่ใช่สาวที่ท่านจะรับเป็นสะใภ้ได้ง่ายๆ

คุณนาถคิดไกลเกินไปหรือเปล่า?

นิกรไม่เจ้าชู้ ไม่คบผู้หญิงคนไหนเลย สาวที่ใกล้ตัวที่สุดคือกุลวดี ยิ่งเกิดเหตุร้าย ยิ่งพิสูจน์ว่านิกรปกป้องกุลวดีเกินกว่าเจ้านายจะปกป้องลูกน้อง ยิ่งต้องทำให้คิดมาก

ในเวลาต่อมา เมื่อสามสาวออกมาทานอาหารนอกบริษัท

ปารีสกับหฤทัยห่วงเพื่อน หฤทัยพูดว่า

“คุณนาถก็พูดเกินไป ชีวิตทุกคนมีค่าเท่าเทียมกัน ไม่ใช่คุณกรจะเหนือกว่าแกซะเมื่อไหร่ พูดน่าเกลียด”

“จริงด้วย” ปารีสนับสนุน “เห็นลูกตัวเองสำคัญกว่าได้ยังไง”

กุลวดีโบกมือ

“ฉันไม่เป็นไรหรอก เหตุการณ์เมื่อวาน มันผ่านไปแล้ว ช่างเถอะ ไม่น่าเกิดขึ้นด้วยซ้ำ”

“เกิดขึ้นเพื่อพิสูจน์คนไงล่ะ” หฤทัยว่า

“จริงๆ นะฉันไม่เป็นไร ตอนนั้นฉันก็ห่วงคุณกรนะ ห่วงมากกว่าตัวเองอีก บอกตามตรง คุณนาถพูดถูก คุณกรมีอนาคต เป็นลูกท่าน ถ้าเป็นอะไรไปเพราะฉัน ฉันตายแน่เลย”

“แกคิดมากเกินไปแล้ว เกิดเรื่องอาจพิสูจน์ใจว่าเจ้านายแกก็อาจชอบแกอยู่บ้างนะ แกไม่ใช่หลงรักเจ้านายฝ่ายเดียว”

“ไม่เด็ดขาด คุณกรเป็นคนดี”

“ความรักกับคนดีเกี่ยวอะไรกัน?”

“เขาช่วยทุกคนล่ะ”

“เหรอ…เหรอ” หฤทัยแซว “จริงเหรอ…ทั้งที่ปกติคุณกรณ์ป็นคนขี้ขลาดจะตาย”

“อย่าว่าคุณก่อนแบบนั้นสิ!”

“ไม่ว่าก็ได้…กิน…กินเถอะ ไว้ค่อยคุยทีหลัง” หฤทัยตัดบท

 

ดุสิตเผชิญหน้ากับจิรานุชอีกแล้ว

เขาก้าวเข้ามาในห้องทำงานของอาสาว และพูดว่า

“ผมไม่เข้าใจอานุชเลยครับ ทำไมอยู่ๆ อยู่ให้ปรับปรุงห้องประชุมใหญ่ ห้องประชุมใหญ่โอ่อ่า สง่างามอยู่แล้ว”

“ดูแล้วก็ไม่ได้ปรับปรุงมาห้าปีแล้ว”

“งบเหลือเยอะหรือครับ”

“อย่าถามประชด”

“หรืออานุชจะออกเอง”

“อาจะทำอะไรต้องมีเหตุผล”

“อานุชจะใช้เงินเก่งเกินไป”

“ใช้เงินเก่งต้องแก่มั้ง งบรับรองลูกค้าสูงสุด”

“ก็ผมมีลูกค้าเยอะ”

“ลูกค้าสาวๆ มั้ง”

“เดือนนี้ทั้งเดือนผมไม่ได้เบิกให้สาวคนไหนเลยนะครับ”

จิรานุชหัวเราะเบาๆ แต่ฝ่ายชายฟังเหมือนหัวเราะเยาะแปลกๆ

“เพราะสาวคนใหม่อยู่ใกล้แกน่ะสิช่วงนี้เลยไม่เปลืองเครื่องประดับราคาแพงเวลาไปกำนันคนอื่น”

ถึงประโยคนี้ ดุสิตหัวเราะบ้าง

“ไม่เปลืองดีไหมล่ะครับ”

“คนนี้น่าจะพิเศษมากจริงๆ นะถึงขนาดให้มาทำงานอยู่ใกล้ตัว”

“คนนี้ผมขอเป็นกรณีพิเศษ” เขายอมรับ “ผมถูกชะตากับเธอมาก ธรรมดาผมจะไม่ยอมให้สาวคนไหนอยู่ใกล้ผมขนาดนี้”

“ใช่สิ…แกจะได้เขี่ยทิ้งง่ายๆ หน่อย ให้ของกำนัลสุดท้ายแพงๆ จะได้ยอมไปง่ายๆ และปิดปากได้สนิท ไม่ถูกนินทาลับหลัง

“แหม…อานุชอย่ารู้จริงเรื่องผมเกินสิครับ”

“อาเห็นแกตั้งแต่เด็ก”

“แต่อาก็ชอบขัดแข้งขัดขาผม”

“อาช่วยคานแกไว้ต่างหาก อย่าเหลิงว่าตัวเองเก่ง ว่าเป็นลูกชายคนโต จะทำอะไรก็ได้”

ดุสิตยักไหล่

“ผมเป็นลูกชายคโต ผมเป็นทายาท ผมจะทำอะไรก็ได้ ในเมื่ออนาคตทุกอย่างต้องเป็นของผมอยู่แล้ว”

“ตอนนี้อยู่ในรูปบริษัท คิดถึงคนอื่นบ้าง”

“เดี๋ยวนะครับ ผมมาพูดเรื่องปรับปรุงห้องประชุมใหญ่ ทำไมกลายมาใส่ผมแทน”

“อาทำอะไรต้องมีเหตุผล จะปรับปรุงก็ต้องปรับปรุง!”

“อาเล่นไปบอกพ่อก่อน…”

“ถึงไม่บอกก่อน อาก็จะทำ!”

ดุสิตพยักหน้า

“ก็ได้…ก็ได้…ถ้าอายืนยันจะปรับปรุง ผมก็ไม่อยากทะเลาะกับอา”

“เปล่า…ไม่ได้เรียกว่าทะเลาะนะ เราต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง”

“ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ปกติอานุชไม่เคยสนใจปรับปรุงอะไรเลย อานุชสนใจบัญชี สนใจรายได้ รายรับมากกว่า ก็…นะ…โอเค ผมแค่สงสัย”

“ตอนแกเอาเพชรให้สาวๆ อาเคยห้ามแกได้ไหม”

“ต่างคนต่างทำแล้วกันครับ”

“ให้อยู่ในขอบเขตด้วยนะ ถ้าเกินไป อาก็ไม่ยอม”

ชายหนุ่มถอนใจยาว พูดพึมพำ

“ผมไม่อยากเถียงกับอานุชเลย แต่เราก็มีปัญหากันอยู่เรื่อยผม ไม่เข้าใจเลย” 

 



Don`t copy text!