ซ่อนรัก บทที่ 51 : การท้าทายของสองแผนก

ซ่อนรัก บทที่ 51 : การท้าทายของสองแผนก

โดย : โสภี พรรณราย

ซ่อนรัก โดย โสภี พรรณราย เมื่อความรักพังทลาย ปารีสจึงออกเดินทางด้วยหวังว่าโลกกว้างจะช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่เธอคิดและตัดสินใจอาจไม่เป็นอย่างที่คาด เมื่อหนุ่มหล่อเข้มคนนี้เข้ามาในชีวิต และความหลังของหล่อนกับเขาเป็นความรักที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึก นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์

หฤทัยได้ยินที่วิศว์คุยกับดุสิต

เป็นเรื่องแล้วสิ สองหนุ่มกับหนึ่งหญิง มีการแย่งชิงจริงๆ แล้วสิ

เกิดเป็นปารีส ชีวิตน่าสนใจมาก เสน่ห์แรงดี และเธอก็สวยมากด้วย ปารีสเป็นคนสวยที่มองไม่เบื่อ ผู้หญิงด้วยกันยังชอบมอง ดีที่ไม่ใช่คนสวยจัดจ้าน แบบนั้นจะน่าเบื่อกว่า

พอเที่ยงนัดกันลงตัวสามคนจึงพากันไปทานอาหาร พอได้มุมห่างจากผู้คน และสั่งอาหารจานด่วนคนละจานแล้ว หฤทัยจึงพูดกับปารีส

“เกิดศึกชิงนาง แกยังใจเย็นอยู่ได้”

“ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก พูดบ้าอะไร”

“แกไม่รู้ตัวอีก คุณสิตจริงจังนะโว้ย ถึงขนาดพูดกับคุณวิศว์ว่าชอบแก รู้ว่าคุณวิศว์ก็ชอบแก สองหนุ่มเผชิญหน้ากัน เหมือนในละครเลยว่ะ เท่ระเบิด เปิดศึกว่าจะแย่งแกจากคุณวิศว์ เพราะดูเหมือนคุณวิศว์ก็ไม่เบานะ”

“โอ๊ย…ไม่จริงมั้ง”

“จริงสิ ได้ยินเต็มๆ เลย แกไปบอกคุณสิตใช่ไหมว่าสนิทกับคุณวิศว์ ทำให้คุณสิตต้องมาเจรจาท้าทายคุณวิศว์ว่าจะชนะใจแกให้ได้”

ปารีสชะงักเล็กน้อย

“ฉันก็เล่าเรื่องตอนหลงทาง กับเจอคุณวิศว์ที่ยุโรป และเรื่องพวงกุญแจดาว ของที่คุณวิศว์มอบให้ตอนอยู่ยุโรป”

“นั่นไง ทำให้คุณสิตต้องรีบรุก กลัวว่าจะถูกแย่งไป”

“แย่งได้ยังไง เพื่อนเราแต่งงานกับคุณวิศว์แล้วนะ” กุลวดีแย้งหฤทัย

“เอาแบบขอพูดตรงๆ อีกครั้ง แค่แลกแหวนแต่งงาน ไม่ใช่การแต่งงานที่สมบูรณ์หรอก รู้กันแค่แกสองคน ขนาดพ่อแม่เพื่อนฝูงไม่รับรู้ ไม่อยู่ในเหตุการณ์ ยัยปา แกยังมีสิทธิ์จะเลือกนะโว้ย”

กุลวดีรีบโวยวายแย้ง

“เอาอีกแล้ว ไอ้ทัย แกเป็นอะไรของแก จะยุให้ยัยปาแยกทางกับคุณวิศว์เรอะ”

หฤทัยยักไหล่

“คุณดุสิต อนาคตเจ้าของเพชรอนันต์เชียวนะ”

“คุณวิศว์ก็มีเงิน ใช้ความสามารถของตัวเองหาเงินเก่ง”

หฤทัยหัวเราะแห้งๆ

“เถอะน่า…ก็แค่พูดไปอย่างนั้น ใจจริงเลยนะ ฉันก็ชอบเพื่อนเขยอย่างคุณวิศว์มากๆ มีน้ำใจ ใจกว้าง ดูแลพวกเราดีทั้งที่เพิ่งรู้จักกันและคุณสมบัติครบถ้วน”

ทั้งสองสาวมองหน้าปารีส

หฤทัยจึงพูดกับเพื่อน เจ้าของหัวข้อที่ถกเถียงว่า

“เรื่องของเรื่องมันอยู่ที่แกคนเดียว แกรักใคร?”

ปารีสรักใคร?

คือคำตอบสุดท้ายที่หญิงสาวยังเงียบกริบ

 

จิรานุชเฝ้ามองการทำงานของวิศว์…อย่างสงสัยว่า วิศว์คนนี้น่าจะเป็นทายาทของพี่อนันต์

โสภาเป็นแม่…โสภามีลูก…ทำไมกลายเป็นหลาน แล้วลูกชายหายไปไหน?

พอจิรานุชผละไป คุณอนันต์ก็มายืนอยู่หน้าห้องประชุมแทนที่อย่างสงสัยเช่นกันว่า ทำไมน้องสาวจึงได้สนใจชายหนุ่มคนนี้เหลือเกิน

ขณะนั้นวิศว์กำลังตรวจวัสดุที่ช่างกำลังนำมาเพื่อติดตั้ง และเงยหน้าเห็นคุณอนันต์จึงรีบเดินมา ทั้งที่ท่านโบกมือ

“ไม่เป็นไร ทำงานไปเถอะ”

เขาก็ยังเดินมาหยุดตรงหน้า และถาม

“ท่านมาตรวจงานหรือครับ?”

“เปล่า…ฉันไม่ชอบตรวจงาน และเรื่องนี้นุชเป็นคนรับผิดชอบ ไม่ต้องท่านกับฉันหรอก ฉันไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่าง ฉันเพียงแต่สงสัยจริงๆ ว่าเธอมีความสามารถแค่ไหน เธอจึงชนะใจน้องสาวฉันได้”

“อย่างที่เคยพูดกันครับ คุณนุชอาจจะถูกชะตาผม”

“แล้วเธอล่ะ ถูกชะตากับนุชหรือเปล่า?”

เขาขมวดคิ้ว

“ถูกชะตา…หมายถึง…”

คุณอนันต์ยักไหล่

“มันก็ทุกอย่าง ทุกความหมายล่ะนะ”

“ไม่มีความหมายที่ผิดทำนองศีลธรรมอะไรนะครับ ผมรับงานใช้ฝีมือ ไม่ใช้…อย่างอื่น”

“ดูๆ ไปเธอก็เป็นคนมีเสน่ห์นะ ไม่แปลกที่นุชจะชอบเธอมาก แต่แปลกที่คนอย่างนุชไม่น่าจะใจร้อน ทำอะไรรวดเร็วน่าสงสัยทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ”

ยังไม่ทันพูดอะไรต่อก็มีเสียงคุณนาถ

“มาอยู่ที่นี่เอง คุณอนันต์ ตามหาคุณเสียทั่วบริษัท”

“ผมมาคุยกับนักออกแบบของนุช”

คุณนาถมองหน้าวิศว์

“รูปหล่อแบบนี้ ถ้าสามารถเอาชนะใจนุชได้ นาถยอมปิดบริษัทเลี้ยงใหญ่เลยค่ะ”

“ไปกันเถอะ”

“ค่ะ มารับคุณไปทานข้าว”

ทั้งสองผละไป ทิ้งวิศว์ไว้ขมวดคิ้วเล่น

เออ…ทำไมใครๆ ต้องมองเขากับคุณจิรานุชในเชิงชู้สาวล่ะ

 

ดุสิตดูยอดขายในบัญชีรายเดือนที่แผนกบัญชีส่งมา เกือบพร้อมๆ กับที่จิรานุชกับรินทร์ก็ก้าวเข้ามา

“คุยกันก่อนประชุมบ่ายนี้” จิรานุชกล่าว

“ครับ…ผมเห็นยอดแล้ว” ดุสิตว่า

“ยอดขายของผู้ชนะเลิศอย่างคุณปารีส กลับขายได้น้อยที่สุด กว่าที่สองและที่สามนะฮะ” รินทร์พูดโพล่ง

ดุสิตหันมาทางเลขาของอาสาว

“แล้วไงล่ะ?”

รินทร์ผู้ไม่เกรงกลัวใคร นอกจากจิรานุชคนเดียวเท่านั้น

“มันแสดงให้เห็นแล้วนะฮะ ว่าการตัดสินใจผิดพลาดมาตั้งแต่ต้น คนชนะไม่ได้เก่งวิเศษวิโสอะไรเลย”

“แล้วทำไม?”

“รินทร์บอกเลยมันติดค้างในใจรินทร์”

“จบคือจบ ไม่เกี่ยวกับคุณ” ดุสิตว่า

“ในแง่งานมันควรจบ แต่ดูจากยอดขาย มันก็ยังเกี่ยวกับงานอยู่ดี ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัว ยิ่งไม่ยุติธรรมฮะ”

ดุสิตแค่หัวเราะ

“บริษัทนี้เป็นของผม ผมจะทำอะไรก็ได้”

“นั่นไงฮะ พูดออกมาแล้ว ยังไงก็เส้นแน่นอน”

ดุสิตหันมาทางจิรานุช

“อานุช ยอมให้คนของอานุชมาก้าวร้าวกับผมเรอะครับ?”

จิรานุชโคลงศีรษะ

“เปล่า อาก็พยายามพูดกับรินทร์ แต่คนมันเก็บกด ก็เลยให้มาระบายอีกครั้ง แต่ต้องอยู่ในขอบเขต ฟังดูรินทร์ไม่ก้าวร้าว แค่เป็นคนความคิดของรินทร์”

“อ๋อ…แค่จะให้ผมยอมรับว่าไม่ยุติธรรม จึงจะยอมหยุดหรือครับ” ดุสิตไม่ยอมแน่นอน “บอกแล้วว่าการตัดสินเป็นของนิกรคนเดียว ผมไม่เกี่ยว”

“คุณกรไม่เก่งพอฮะ” รินทร์โพล่ง

“อานุชให้ท้ายคนของอานุช อานุชคิดว่าจะทำอะไรก็ได้ อยู่ๆ ก็ให้คุณวิศว์มาปรับปรุงห้องประชุมใหม่ก็ไม่มีเหตุผล” ดุสิตพูดกับจิรานุชโดยไม่สนใจรินทร์

รินทร์…สาวทอมบอยวัยสามสิบกว่า ผู้ดื้อด้าน

“รินทร์ขอบคุณคุณนุชที่เข้าใจความรู้สึกของรินทร์ รินทร์เป็นคนแบบนี้ล่ะฮะ คุณดุสิตก็รู้ว่าคุณกรไม่เก่ง ยังให้คุณกรทำหน้าที่สำคัญ แล้วอย่างไงล่ะฮะ ยอดขายสู้คนที่สองคนที่ชนะที่สามยังไม่ได้เลย”

ดุสิตโคลงศีรษะ

“นี่มันบริษัทผม อย่าถือว่าเป็นคนของอานุชแล้วจะพูดอะไรก็ได้ ยอดขายมันแค่เริ่มต้น ตอนนี้ยอดขายก็ตกทุกสาขา ต้องดูกันยาวๆ หน่อย”

“แนวโน้มเห็นอยู่ชัดๆ ฮะ”

“ถ้าให้ผมต้องรับผิดชอบการตัดสินของกร ผมไม่ยอมรับ ผมให้สิทธิ์กรแล้ว กรมีสิทธิ์ทุกอย่าง ก็ได้ ถ้าคุณยังสงสัยในฝีมือของคุณปารีส คนที่จะมาเป็นภรรยาผม เป็นเจ้านายคุณในอนาคตก็มาลองอีกครั้ง อย่างยุติธรรม ไม่เกี่ยวกับกร ในบริษัทคุณยกใครเก่งที่สุดล่ะ?”

“คุณอนันต์ฮะ ท่านสุดยอดจริงๆ มีสายตาเฉียบคม อ่านอัญมณีออก รองลงมาก็ต้องคุณนุชฮะ พี่น้องที่ร่วมบริหารงานจนบริษัทมั่นคงทุกวันนี้”

“เอาแบบล้างตาเลยนะ แบบให้ยุติธรรมเลย อานุชก็คงต้องการแบบนี้ จึงยอมให้ผู้ช่วยของอามาเสียงเข้มกับผม ซึ่งเป็นหลาน เอาเป็นว่าเรามาออกแบบอัญมณีอีกครั้ง ระหว่างแผนกผมกับแผนกของอานุช อะไรก็ได้ไม่มีขอบเขต ไม่มีหัวข้อ จำกัดเพียงเป็นแบบจี้กับสร้อย จะใช้อัญมณีอะไรก็ได้ จะเล็กจะใหญ่ก็ได้ ออกแบบให้คุณพ่อตัดสิน”

“ต้องขนาดนั้นเลยเรอะ” จิรานุชสงสัย แต่รินทร์ก็โผล่ง

“ดีสิฮะ คนเก่งอย่างคุณอนันต์ ท่านต้องยุติธรรมและเฉียบแหลม การออกแบบขอให้เป็นความลับ ส่งให้ท่านตัดสินแบบไม่ระบุว่าเป็นของใคร จึงจะยุติธรรมที่สุด”

ดุสิตพยักหน้าช้าๆ

“ผมยังเชื่อมั่นฝีมือคุณปารีส ภรรยาในอนาคตของผม ผมจะให้เธอเป็นคนออกแบบ”

“ศักดิ์ศรีของสองแผนกฮะ และยุติธรรมถ้าไม่ระบุชื่อ ให้ท่านตัดสิน”

“ดี…คุณรินทร์ แล้วขอบอกเลย เสร็จงานผมอาจจะใช้เป็นคอลเลคชั่นปลายปี และบางที…คุณก็อาจตกงาน!”

“คุณดุสิตฮะ รินทร์ว่าเราแข่งอย่างยุติธรรมดีกว่า อย่าใช้อารมณ์ รินทร์มั่นใจว่าผลงานของแผนกรินทร์จะชนะแน่นอน ส่วนคนก็มีแค่คุณปารีส และขอบอกฮะ รินทร์จะยอมออกถ้าถูกคุณนุชไล่ เจ้านายคนเดียวของรินทร์ รินทร์อยู่ที่นี่เพราะจะช่วยคุณนุชคนเดียว คนอื่นดึงไม่สนใจ และไม่ต้องฟังคำสั่งฮะ”

ดุสิตพยักหน้า ฝืนยิ้มอย่างไม่พอใจ

“แน่มากนะ…รินทร์ แน่มาก มั่นมาก ถือว่าอานุชให้ท้าย เป็นคนของอานุช”

แต่ไหนแต่ไรต้องยอมรับ รินทร์คนนี้เป็นคนเก่ง ช่วยอานุชตลอดมา เป็นมือขวาที่ยากจะหาใครมาเทียบเคียง

“และสุดท้ายต้องกำหนดระยะเวลาด้วยฮะ สิบวันฮะ ไม่ต้องรอนานเกินไป เพราะรินทร์ก็อยากจะรู้ว่าระหว่างคุณปารีสกับคนแผนกของรินทร์ใครจะชนะในสายตาคุณอนันต์”

สักวัน…สักวันเถอะ…รินทร์ ทอมบอยคนนี้จะต้องตกงาน จะต้องถูกตนไล่ออก กล้าท้าทายตนขนาดนี้

มองหน้าอาจิรานุช ถ้าไม่มีอานุชให้ท้าย ใครจะกล้า

“จิรานุชยังคงสงบนิ่ง อะไรที่ทำให้ตนยอมให้คนของตนมาท้าทายหลานชายคนโตผู้หยิ่งทะนง ถือตัวคนนี้

จนกระทั่งกลับมาที่ห้องทำงานของจิรานุช

รินทร์ก้มศีรษะ ก่อนจะกล่าวกับเจ้านายสาวว่า

“รินทร์ขอบคุณคุณนุชด้วยหัวใจและชีวิตของรินทร์ที่ยอมให้รินทร์พูดกับคุณดุสิต”

จิรานุชพยักหน้าช้าๆ กล่าวเสียงเย็นๆ

“เห็นเธอร้อนรนกระวนกระวายมานาน เธอเรียกร้องแต่ว่าไม่ยุติธรรมต่อญาติของเธอ เธอไม่พอใจ เธอแข็งกร้าวและไม่ยอมแพ้ ฉันยอมให้เธอครึ่งเดียว ในฐานะที่เธอเป็นคนของฉัน รับใช้และซื่อสัตย์”

“ก็รินทร์บอกแล้วยอมตายแทนคุณได้” รินทร์กล่าวหนักแน่น

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้น”

“รินทร์ตายแทนได้จริงๆ ฮะ”

“อย่าคิดมากสิ เธอกินเงินเดือนฉัน ส่วนดุสิตเป็นหลานชายฉัน ถ้าไม่มีฉัน เธอต้องถูกไล่ออก”

“รินทร์ทราบฮะ รินทร์ช่วยงานคุณนุชเยอะมาก คุณสิตยังเกรงกลัวฝีมือพวกเรา คุณสิตไม่ได้อยากเขี่ยรินทร์หรอกฮะ เป้าหมายใหญ่กว่านั้น จะเขี่ยคุณนุชต่างหาก รินทร์จะไม่ยอมให้คุณนุช ต้องต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวหรอกฮะ”

จิรานุชโบกมือ

“อาหลานยังไงก็ไม่ฆ่ากันถึงตายหรอก แข่งกันเรื่องงานสำคัญกว่า มีประโยชน์มากกว่า”

“เรื่องงาน เรื่องเงิน ฆ่ากันได้นะฮะ”

“เกินไป ดุสิตเป็นหลานฉัน ยังไงเขาก็ต้องดำเนินกิจการต่อจากพ่อจากอาในอนาคต”

“คุณสิตหยิ่งเกินไป อยากเอาชนะเกินไป จนไม่เห็นหัวอาฮะ เขามีแต่ยอมพ่อคนเดียว ทั้งที่คุณนุชก็เก่งไม่แพ้คุณอนันต์ เพียงแต่คุณนุชเป็นผู้หญิง เลยดูเหมือนเรื่องความเป็นชายจะต้องเหนือกว่า รินทร์ยอมไม่ได้ รินทร์จะพิสูจน์ว่าคุณนุชเหนือกว่าเขา!”

“เธอกำลังจะเสี้ยมให้อาหลานฆ่ากันเรอะ?”

“คุณนุชก็รู้เจตนาของรินทร์ ว่ารินทร์ต้องการอะไรแน่”

“สิตเป็นหลานแท้ๆ ของฉันนะ” ย้ำอีกครั้ง

“รินทร์คิดเสมอฮะว่าเป็นอะไรกัน และรินทร์ก็แค่คนนอกที่ต้องการความรักความเข้าใจจากคุณนุชเพียงคนเดียว คนอื่นรินทร์ไม่แคร์”

จิรานุชโคลงศีรษะและโบกมือ

“เอาล่ะ…เอาล่ะ…ฉันตอบแทนความซื่อสัตย์ภักดีของเธอครั้งเดียวนะ อย่าให้ฉันต้องขัดแย้งกับหลานชายฉันมากไปกว่านี้เลย”

“ถ้าคุณสิตเห็นคุณเป็นอา ก็คงไม่เป็นแบบนี้ฮะ”

“พอแล้ว การแข่งขันครั้งสุดท้ายของพวกเธอ เธอกลับไปทำงานได้แล้ว”

“รินทร์กับพี่ทรัพย์จะช่วยกันออกแบบสุดฝีมือฮะ”



Don`t copy text!