
ข้ามมหาสาคร บทที่ 39 : เขามีนาง นางมีเขา
โดย : กฤษณา อโศกสิน
“ข้ามมหาสาคร” นวนิยายพีเรียด โดย กฤษณา อโศกสิน ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ เรื่องราวความรักโรแมนติกของสองหนุ่มสาวที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการไปจนถึงความรักชาติรักแผ่นดินและการต่อกรกับชาติตะวันตกที่จ้องจะเข้ามาครอบครอง นิยายออนไลน์อีกหนึ่งเรื่องที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้อ่านออนไลน์
************************
– 39 –

แต่นางมิยอมเงยหน้าขึ้นรับฟัง ขณะที่กันตังนั่งนิ่ง…น้ำในตายังคงร่วงลงมา…ด้วยว่า ภาพอันเลวร้ายแต่หนหลังกำลังประดังกันพลุ่งพล่านราวน้ำที่เดือดจัด
ในที่สุด ชายหนุ่มก็เอ่ย
“ขอให้แม่นายเข้าไปพักในห้องก่อนจะได้ไหมขอรับ”
ทันใดนั้น สะลอแมก็ทำท่าชะงักงัน…ขณะเพ่งพิศ…มียิ้มนิดๆผุดขึ้นในแววตา
ครั้นแล้วจึงตอบกลับมาแกมขำขัน
“ได้สิขอรับ”
ต่อจากนั้น จึงตะโกนเรียก
“ไอ้บุก เสร็จหรือยัง”
เพียงสิ้นเสียง ประตูก็เปิดออก สมุนคนหนึ่งคลานเข้ามานั่งพับเพียบรายงาน
“ย้ายของแล้วขอรับ กำลังปูเสื่อกับฟูก”
“นางจะเข้าห้องก่อนก็ได้” สะลอแมพยักหน้า “จะอาบน้ำรือไม่…ถ้าอาบก็ให้ชายนี้ตักน้ำให้ข้างๆเรือ…”
ว่าแล้วจึงหันมาทางชายหนุ่ม พลางถามด้วยสำเนียงแดกดัน หากก็มียิ้มหยันเหยาะอยู่
“ใต้เท้าจะช่วยตักให้ได้หรือไม่ล่ะขอรับ…แล้วนี่ใต้เท้าแอบไปเป็นข้าทาสแม่นางตั้งแต่ครั้งใด”
กันตังจึงตอบเพียงสั้นๆ มิพลอยขบขันไปด้วย
“หน้าที่รับใช้ทุกอย่างเป็นของข้า ไม่ต้องหาใครมาทำ”
“จริงสินะ” สะลอแมยินยอมพร้อมพยักหน้า “ข้าเองก็ยังจำได้…ว่า…เจ้าเก่งกล้าสามารถขนาดไหน…ยิ่งสิบปีหลัง…เจ้าได้ไปเล่าเรียนถึงปีนัง…เจ้าก็เหมือนไปชุบตัวใหม่…กลายเป็นใครอีกคนที่ข้าก็น่าจะจำไม่ได้…แต่ข้ามันก็บัดซบตรงที่เพียรลืมเท่าไรก็ลืมไม่ลงนั่นแล”
กันตังฟังแล้วได้แต่เม้มริมฝีปาก
ดูราจึงหันมาทางเขาคล้ายใคร่ถาม…หากก็มิอยากต่อถ้อยคำให้ยาวออกไป
เบื้องนอก ใบเรือสองเสากำลังกางรับลมอันราวกับเป็นใจ ให้เรือทั้งสองแล่นฉิวลิ่วไปในท้องทะเล
หากจะให้เดา…นางก็ใคร่เดาเอาว่า เมื่อสิบปีก่อนตอนที่เขายังรุ่นหนุ่ม…เขาคงเคยรับใช้อยู่ในเรือลำนี้หรือลำก่อนหน้านี้ที่มีสะลอแมเป็นมูลนาย…จนกระทั่งเขาพบหนทางสายเสรีให้มีโอกาสปลีกตัวไปเมื่ออายุสิบห้า โดยพ่อเขาช่วยเยียวยาชาวอังกฤษให้หายจากพิษบาดแผล
นางจำที่เขาเล่าให้บิดาฟังอย่างถ่องแท้ราวกับเห็นด้วยตา
ครั้นมาพบกันครานี้…เขาจึงมาในทีท่าใหม่ที่สะลอแมก็คงสุดแสนจะขวางนัยน์ตา
เมื่อสักครู่ นางก็รู้ว่าจอมโจรตรงหน้าแดกดัน
“ข้าครั่นเนื้อครั่นตัว ใคร่อาบน้ำแล้วละ” นางก็เลยตัดบท พร้อมความกำสรดโศกจางไป เมื่อได้แลเห็นทั้งกิริยาแลถ้อยคำที่รอบอกกล่าวว่ารับผิด
“ถ้างั้น…” สะลอแมขยับตัวลุกขึ้น “ตามข้ามา”
ดูรายังคงจับมือชายหนุ่มไว้มั่น น่าแปลกที่ความกลัวเมื่อครู่ก่อนเริ่มบันเทาเมื่อก้าวตามชายร่างใหญ่ออกไปยืนหน้าประตูที่ลมทะเลพัดกรูอยู่รอบกาย เงาตะคุ่มของชายหลายคนขวักไขว่อยู่ตรงหน้า แต่เพียงสะลอแมก้าวออกไป คนทั้งหลายต่างก็หันพรึ่บมาพร้อมกัน เตรียมรอรับบัญชา
“เอาน้ำจืดมาให้นางอาบ…ตรงนี้ก็ได้…แล้วพวกมึงก็ไปให้พ้น” พลางหันมาทางกันตัง “ก็แล้วเจ้าเล่า…ใจคอจะเฝ้ากระทั่งนางอาบน้ำเลยเชียวรึ”
เขาก็เลยพยักหน้า
“ข้าจะยืนหันหลัง”
“ถ้างั้นก็ตามใจ” ดูเหมือนผู้พูดก็นึกออกว่าอีกฝ่ายมุ่งหมายเช่นไร
นอกจากไม่ไว้ใจ ก็ยังไม่ไว้หน้า
“ข้าเข้าห้องไปได้แล้วใช่หรือไม่” อีกฝ่ายจึงถามไถ่แกมขำนิดหนึ่ง
แต่ชายหนุ่มไม่ตอบ
เจ้าของเรือก็เลยเปิดประตูกลับเข้าไป
ปล่อยให้ดูราปลดห่อผ้าแลกระบอกน้ำออกจากไหล่…วางลง
กันตังจึงบอกนางอย่างอ่อนโยน
“กระผมจะยืนอยู่ตรงนี้นะขอรับ” โดยพลันเขาก็หันหลังให้ เดินข้ามไปยืนริมเรือตรงข้าม มองออกไปในผืนน้ำวาววามท่ามกลางความมืดที่มีเพียงไฟหัวเรือริบหรี่
มีเสียงรดน้ำซู่ดังเบาๆ
ฝ่ายเขา ณ บัดนี้ มิเคยรู้สึกสุขฤดีใดเท่าสายลมคลอเคล้าเย็นฉ่ำ ไกลออกไปตรงหน้า แลเห็นเพียงน้ำกับฟ้าผืนกว้าง
เขามีนาง นางมีเขา ความเศร้าจึงเลือนจางดังปลิดปลด
นางอาบน้ำเสร็จ เช็ดตัวแห้ง ดึงผ้าออกมาสวมใส่ ที่คือซิ่นผ้าฝ้ายทอมือ เสื้อเนื้อเดียวกันตัวสั้นผูกด้วยผ้าเส้นเล็กเป็นระยะอย่างง่ายๆ
ไม่มีผ้าโจงกระเบนไหม สไบแพรอีกต่อไป
“กันตัง” นางเอ่ยเสียงเบา “อาบน้ำแล้วค่อยหายเหนอะหนะ เจ้าจะอาบบ้างหรือไม่”
“อาบขอรับ”
“ข้าจะยืนเป็นเพื่อนเจ้า”
เขากับนางต่างก็มองกันในความมืด…ชายฉกรรจ์ยืดคอเล็งแลอยู่ห่างออกไป คงคอยเฝ้ามิให้เขาล่วงเกินนาง…กันตังคาดเดา พลางก็อยากหัวเราะออกมา
“ดีเหมือนกันขอรับ แต่แม่นายจะเมื่อยหรือไม่”
“ไม่เมื่อย…ข้าจะหันหลังให้ มองฟ้าไปพลางๆ”
เสียงเขาหย่อนถังไม้ลงไปในทะเลที่เรือกำลังแล่น
คงแสนจะคล่องแคล่วในวิธีที่อยู่กับเรือมานานครัน…นางนึกในใจอย่างหรรษา
นึกไม่ถึงเลยว่า ชายแปลกหน้าคนหนึ่งผู้มาถึงเรือดูราอย่างน่าสงสัย จะกลายเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ได้เพียงนี้
พลันก็นึกถึงบิดา ตาแลพี่กับน้องพร้อมด้วยหญิงร่วมสายเลือดกับเขาอีกหนึ่ง ที่ถูกทิ้งไว้บนฝั่งกับเจ้าของกองเรือแลบริวาร
ป่านฉะนี้ เหมืองจะโมโหโกรธาจนหน้ามืดเพียงไหน
อยากรู้ว่าเขาจักทำฉันใด
“กันตัง…นายเหมืองคงฟาดหัวฟาดหางแล้วละมัง…เจ้าว่าจะพาไปบ้านเจ้าที่ฝั่งทะเลข้างนอกนี่นา…” ปลายเสียงนางฟังดูช่างไร้ทุกข์ มีแต่สุขฤทัย
ขณะที่เขาตักน้ำรดตัวดังซู่ซ่า ริมฝีปากผายออกยิ้มในความมืด
“กระผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอันใด จึงทำให้มันกะแม่นายแยกกันไปเสียอย่างนั้น”
นางได้ยินเสียงเขา ราวกำลังกลั้นหัวเราะ
“ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่า…ว่า…” นางเองก็รู้สึกเริงร่าเมื่อนึกถึงหน้าตาเดือดดุดุคั่ง คล้ายกำลังใคร่ฆ่าใครสักคนของนายกองเรือ “อือ…คงไม่อยากมากไปกว่า อยากรู้ว่าคุณพ่อจักเป็นห่วงสักแค่ไหน”
“ห่วงน่ะห่วงแน่ขอรับ” เขาตอบกลับไป ขณะหันหลังให้นางพลางรดน้ำขันสุดท้าย “แต่คงไม่มากมายสักเท่าไร”
“เหตุใดเจ้าจึงแน่ใจถึงเช่นนั้น”
กันตังเงียบไป…อึดใจหนึ่ง…จึงตอบ
“ก็เพราะมีกระผมดูแลแม่นายอยู่ด้วยยังไรเล่า…ใครกี่คนไม่รู้…แต่คุณหลวงท่านต้องดูออกว่ากระผมเป็นคนอย่างไร”
“แล้วเจ้าเป็นคนอย่างไร” นางย้อนถามในความมืดที่บัดนี้มิรู้สึกกลัวเกรงใดๆ มิว่าฝนฟ้า ทะเลบ้า รวมทั้งโจรสลัด
เสียงเขาสวมเสื้อผ้าที่อยู่ในห่อแขวนไหล่ คงเป็นกางเกงสีฝาดสั้นแค่หน้าแข้งตัวนั้น
“กระผมก็เป็นคน…” ชายหนุ่มกล่าวตอบอย่างแจ่มใสหัวใจเต็ม “เป็นคนซื่อสัตย์ขอรับ…”
นางหันกลับมาหาเขาผู้ยืนตรง มีห่อผ้าแลกระบอกน้ำติดหัวไหล่
“แล้วอย่างไรอีก” ดูราถาม…แย้มยิ้มปริ่มเปรมอยู่ในหน้า…นางลองท้าทายเขาไปอย่างนั้น
“แล้ว…แล้ว…ก็…มีรักเดียว” กันตังพึมพำในลำคอ ใคร่ให้ได้ยินจำเพาะนาง “รักด้วยใจดวงเดียว”
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 54 : เรื่องราวในรุ่นพ่อ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 53 : ลูกโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 52 : หรือว่ามันคือสายโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 51 : ปล้นหญิง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 50 : หญิงคนสำคัญ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 49 : มุ่งคืนสู่ดูรา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 48 : แลกเปลี่ยน
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 47 : กูเป็นพ่อค้า แต่มันเป็นโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 46 : เสียรู้มหาโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 45 : หนี!!
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 44 : ร้ายกว่าโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 43 : คู่ควร...ไม่คู่ควร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 42 : น่ากลัวยิ่งกว่าสะลอแม
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 41 : อดีตลูกน้องโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 40 : ใจโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 39 : เขามีนาง นางมีเขา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 38 : หัตถ์แห่งโชคชะตา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 37 : เผชิญภัย
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 36 : ความหลังฝังใจ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 35 : ภาวนา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 34 : วันอันรุ่งเรือง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 33 : หลอมแร่
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 32 : คือใครคือเขา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 31 : คืนฟ้าคำรณ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 30 : รอบเกาะ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 29 : ล่องนาวา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 28 : ทุกข์ในใจนาง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 27 : ต่อรอง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 26 : ขวางหูขวางตา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 25 : กัปตันโฮป
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 24 : ต้อนรับขับสู้
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 23 : ปล้นและฆ่า
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 22 : สลัด
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 21 : ร้อยโทโลว์
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 20 : สัญญา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 19 : คุณพระ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 18 : ขมุกขมอม
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 17 : คลับคล้าย
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 16 : ขัดคอ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 15 : รอรับ รับรอง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 14 : รุมร้อน
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 13 : รู้รอบ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 12 : รักรุม
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 11 : ลึกลับ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 10 : ลับลวง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 9 : แรกรุ่น
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 8 : ร่ำเรียน
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 7 : รับรอง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 6 : เรือเร็ว
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 5 : รอบรู้
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 4 : เหลี่ยมเล่ห์
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 3 : ล่องเรือ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 2 : รอลม
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 1 : รอนแรม
- READ "ข้ามมหาสาคร" กับนายท้ายเรือ ‘กฤษณา อโศกสิน’