ข้ามมหาสาคร บทที่ 39 : เขามีนาง นางมีเขา

“ข้ามมหาสาคร” นวนิยายพีเรียด โดย กฤษณา อโศกสิน ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ เรื่องราวความรักโรแมนติกของสองหนุ่มสาวที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการไปจนถึงความรักชาติรักแผ่นดินและการต่อกรกับชาติตะวันตกที่จ้องจะเข้ามาครอบครอง นิยายออนไลน์อีกหนึ่งเรื่องที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้อ่านออนไลน์

************************

– 39 –

​แต่นางมิยอมเงยหน้าขึ้นรับฟัง ขณะที่กันตังนั่งนิ่ง…น้ำในตายังคงร่วงลงมา…ด้วยว่า ภาพอันเลวร้ายแต่หนหลังกำลังประดังกันพลุ่งพล่านราวน้ำที่เดือดจัด

​ในที่สุด ชายหนุ่มก็เอ่ย

​“ขอให้แม่นายเข้าไปพักในห้องก่อนจะได้ไหมขอรับ”

​ทันใดนั้น สะลอแมก็ทำท่าชะงักงัน…ขณะเพ่งพิศ…มียิ้มนิดๆผุดขึ้นในแววตา

​ครั้นแล้วจึงตอบกลับมาแกมขำขัน​

​“ได้สิขอรับ”

​ต่อจากนั้น จึงตะโกนเรียก

​“ไอ้บุก เสร็จหรือยัง”

​เพียงสิ้นเสียง ประตูก็เปิดออก สมุนคนหนึ่งคลานเข้ามานั่งพับเพียบรายงาน

​“ย้ายของแล้วขอรับ กำลังปูเสื่อกับฟูก”

​“นางจะเข้าห้องก่อนก็ได้” สะลอแมพยักหน้า “จะอาบน้ำรือไม่…ถ้าอาบก็ให้ชายนี้ตักน้ำให้ข้างๆเรือ…”

​ว่าแล้วจึงหันมาทางชายหนุ่ม พลางถามด้วยสำเนียงแดกดัน หากก็มียิ้มหยันเหยาะอยู่

​“ใต้เท้าจะช่วยตักให้ได้หรือไม่ล่ะขอรับ…แล้วนี่ใต้เท้าแอบไปเป็นข้าทาสแม่นางตั้งแต่ครั้งใด”

​กันตังจึงตอบเพียงสั้นๆ มิพลอยขบขันไปด้วย

​“หน้าที่รับใช้ทุกอย่างเป็นของข้า ไม่ต้องหาใครมาทำ”

​“จริงสินะ” สะลอแมยินยอมพร้อมพยักหน้า “ข้าเองก็ยังจำได้…ว่า…เจ้าเก่งกล้าสามารถขนาดไหน…ยิ่งสิบปีหลัง…เจ้าได้ไปเล่าเรียนถึงปีนัง…เจ้าก็เหมือนไปชุบตัวใหม่…กลายเป็นใครอีกคนที่ข้าก็น่าจะจำไม่ได้…แต่ข้ามันก็บัดซบตรงที่เพียรลืมเท่าไรก็ลืมไม่ลงนั่นแล”

​กันตังฟังแล้วได้แต่เม้มริมฝีปาก

​ดูราจึงหันมาทางเขาคล้ายใคร่ถาม…หากก็มิอยากต่อถ้อยคำให้ยาวออกไป

​เบื้องนอก ใบเรือสองเสากำลังกางรับลมอันราวกับเป็นใจ ให้เรือทั้งสองแล่นฉิวลิ่วไปในท้องทะเล

​หากจะให้เดา…นางก็ใคร่เดาเอาว่า เมื่อสิบปีก่อนตอนที่เขายังรุ่นหนุ่ม…เขาคงเคยรับใช้อยู่ในเรือลำนี้หรือลำก่อนหน้านี้ที่มีสะลอแมเป็นมูลนาย…จนกระทั่งเขาพบหนทางสายเสรีให้มีโอกาสปลีกตัวไปเมื่ออายุสิบห้า โดยพ่อเขาช่วยเยียวยาชาวอังกฤษให้หายจากพิษบาดแผล

​นางจำที่เขาเล่าให้บิดาฟังอย่างถ่องแท้ราวกับเห็นด้วยตา

​ครั้นมาพบกันครานี้…เขาจึงมาในทีท่าใหม่ที่สะลอแมก็คงสุดแสนจะขวางนัยน์ตา

​เมื่อสักครู่ นางก็รู้ว่าจอมโจรตรงหน้าแดกดัน

​“ข้าครั่นเนื้อครั่นตัว ใคร่อาบน้ำแล้วละ” นางก็เลยตัดบท พร้อมความกำสรดโศกจางไป เมื่อได้แลเห็นทั้งกิริยาแลถ้อยคำที่รอบอกกล่าวว่ารับผิด

​“ถ้างั้น…” สะลอแมขยับตัวลุกขึ้น “ตามข้ามา”

​ดูรายังคงจับมือชายหนุ่มไว้มั่น น่าแปลกที่ความกลัวเมื่อครู่ก่อนเริ่มบันเทาเมื่อก้าวตามชายร่างใหญ่ออกไปยืนหน้าประตูที่ลมทะเลพัดกรูอยู่รอบกาย เงาตะคุ่มของชายหลายคนขวักไขว่อยู่ตรงหน้า แต่เพียงสะลอแมก้าวออกไป คนทั้งหลายต่างก็หันพรึ่บมาพร้อมกัน เตรียมรอรับบัญชา

​“เอาน้ำจืดมาให้นางอาบ…ตรงนี้ก็ได้…แล้วพวกมึงก็ไปให้พ้น” พลางหันมาทางกันตัง “ก็แล้วเจ้าเล่า…ใจคอจะเฝ้ากระทั่งนางอาบน้ำเลยเชียวรึ”

​เขาก็เลยพยักหน้า

​“ข้าจะยืนหันหลัง”

​“ถ้างั้นก็ตามใจ” ดูเหมือนผู้พูดก็นึกออกว่าอีกฝ่ายมุ่งหมายเช่นไร

​นอกจากไม่ไว้ใจ ก็ยังไม่ไว้หน้า

​“ข้าเข้าห้องไปได้แล้วใช่หรือไม่” อีกฝ่ายจึงถามไถ่แกมขำนิดหนึ่ง

​แต่ชายหนุ่มไม่ตอบ

​เจ้าของเรือก็เลยเปิดประตูกลับเข้าไป

​ปล่อยให้ดูราปลดห่อผ้าแลกระบอกน้ำออกจากไหล่…วางลง

​กันตังจึงบอกนางอย่างอ่อนโยน

​“กระผมจะยืนอยู่ตรงนี้นะขอรับ” โดยพลันเขาก็หันหลังให้ เดินข้ามไปยืนริมเรือตรงข้าม มองออกไปในผืนน้ำวาววามท่ามกลางความมืดที่มีเพียงไฟหัวเรือริบหรี่

​มีเสียงรดน้ำซู่ดังเบาๆ

​ฝ่ายเขา ณ บัดนี้ มิเคยรู้สึกสุขฤดีใดเท่าสายลมคลอเคล้าเย็นฉ่ำ ไกลออกไปตรงหน้า แลเห็นเพียงน้ำกับฟ้าผืนกว้าง

​เขามีนาง นางมีเขา ความเศร้าจึงเลือนจางดังปลิดปลด

​นางอาบน้ำเสร็จ เช็ดตัวแห้ง ดึงผ้าออกมาสวมใส่ ที่คือซิ่นผ้าฝ้ายทอมือ เสื้อเนื้อเดียวกันตัวสั้นผูกด้วยผ้าเส้นเล็กเป็นระยะอย่างง่ายๆ

​ไม่มีผ้าโจงกระเบนไหม สไบแพรอีกต่อไป

​“กันตัง” นางเอ่ยเสียงเบา “อาบน้ำแล้วค่อยหายเหนอะหนะ เจ้าจะอาบบ้างหรือไม่”

​“อาบขอรับ”

​“ข้าจะยืนเป็นเพื่อนเจ้า”

​เขากับนางต่างก็มองกันในความมืด…ชายฉกรรจ์ยืดคอเล็งแลอยู่ห่างออกไป คงคอยเฝ้ามิให้เขาล่วงเกินนาง…กันตังคาดเดา พลางก็อยากหัวเราะออกมา

​“ดีเหมือนกันขอรับ แต่แม่นายจะเมื่อยหรือไม่”

​“ไม่เมื่อย…ข้าจะหันหลังให้ มองฟ้าไปพลางๆ”

​เสียงเขาหย่อนถังไม้ลงไปในทะเลที่เรือกำลังแล่น

​คงแสนจะคล่องแคล่วในวิธีที่อยู่กับเรือมานานครัน…นางนึกในใจอย่างหรรษา

​นึกไม่ถึงเลยว่า ชายแปลกหน้าคนหนึ่งผู้มาถึงเรือดูราอย่างน่าสงสัย จะกลายเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ได้เพียงนี้

​พลันก็นึกถึงบิดา ตาแลพี่กับน้องพร้อมด้วยหญิงร่วมสายเลือดกับเขาอีกหนึ่ง ที่ถูกทิ้งไว้บนฝั่งกับเจ้าของกองเรือแลบริวาร ​

ป่านฉะนี้ เหมืองจะโมโหโกรธาจนหน้ามืดเพียงไหน

​อยากรู้ว่าเขาจักทำฉันใด

​“กันตัง…นายเหมืองคงฟาดหัวฟาดหางแล้วละมัง…เจ้าว่าจะพาไปบ้านเจ้าที่ฝั่งทะเลข้างนอกนี่นา…” ปลายเสียงนางฟังดูช่างไร้ทุกข์ มีแต่สุขฤทัย

​ขณะที่เขาตักน้ำรดตัวดังซู่ซ่า ริมฝีปากผายออกยิ้มในความมืด

​“กระผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอันใด จึงทำให้มันกะแม่นายแยกกันไปเสียอย่างนั้น”

​นางได้ยินเสียงเขา ราวกำลังกลั้นหัวเราะ

​“ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่า…ว่า…” นางเองก็รู้สึกเริงร่าเมื่อนึกถึงหน้าตาเดือดดุดุคั่ง คล้ายกำลังใคร่ฆ่าใครสักคนของนายกองเรือ “อือ…คงไม่อยากมากไปกว่า อยากรู้ว่าคุณพ่อจักเป็นห่วงสักแค่ไหน”

​“ห่วงน่ะห่วงแน่ขอรับ” เขาตอบกลับไป ขณะหันหลังให้นางพลางรดน้ำขันสุดท้าย “แต่คงไม่มากมายสักเท่าไร”

​“เหตุใดเจ้าจึงแน่ใจถึงเช่นนั้น”

​กันตังเงียบไป…อึดใจหนึ่ง…จึงตอบ

​“ก็เพราะมีกระผมดูแลแม่นายอยู่ด้วยยังไรเล่า…ใครกี่คนไม่รู้…แต่คุณหลวงท่านต้องดูออกว่ากระผมเป็นคนอย่างไร”

​“แล้วเจ้าเป็นคนอย่างไร” นางย้อนถามในความมืดที่บัดนี้มิรู้สึกกลัวเกรงใดๆ มิว่าฝนฟ้า ทะเลบ้า รวมทั้งโจรสลัด

​เสียงเขาสวมเสื้อผ้าที่อยู่ในห่อแขวนไหล่ คงเป็นกางเกงสีฝาดสั้นแค่หน้าแข้งตัวนั้น

​“กระผมก็เป็นคน…” ชายหนุ่มกล่าวตอบอย่างแจ่มใสหัวใจเต็ม “เป็นคนซื่อสัตย์ขอรับ…”

​นางหันกลับมาหาเขาผู้ยืนตรง มีห่อผ้าแลกระบอกน้ำติดหัวไหล่

​“แล้วอย่างไรอีก” ดูราถาม…แย้มยิ้มปริ่มเปรมอยู่ในหน้า…นางลองท้าทายเขาไปอย่างนั้น

​“แล้ว…แล้ว…ก็…มีรักเดียว” กันตังพึมพำในลำคอ ใคร่ให้ได้ยินจำเพาะนาง “รักด้วยใจดวงเดียว”