คุณหลวงเจ้าขา…ข้ากลัวผี บทที่ 20 : แม่หญิงผู้มีศัตรูทั่วพระนคร

คุณหลวงเจ้าขา…ข้ากลัวผี นวนิยายโรแมนติกคอมเมดี้จากอ่านเอา โดย พงศกร เมื่อวิญญาณของแพทย์หญิงยุคปัจจุบันเข้าไปอยู่ในร่างแม่หญิงแห่งกรุงศรีผู้บอบบางที่มีคนหมั่นไส้ทั้งเมือง เธอจึงต้องลุกขึ้นมาปฏิวัติชีวิตของแม่หญิงคนนี้ให้แข็งแกร่ง ไม่ต้องพึ่งพาผู้ชายคนไหน โดยเฉพาะคุณหลวงกำแหงฤทธิรณ หนุ่มหล่อ…อยุธยาคิ้วต์บอยคนนั้น!

ป่าผ้าเช้าวันนั้นเต็มไปด้วยความคึกคัก ผู้คนมากมายต่างพากันมาจับจ่ายซื้อผ้าผ่อน แพรพรรณและเครื่องประทินโฉมต่างๆ กันอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะร้านค้าของแม่หญิงทั้งสาม ลูกค้าเนืองแน่นตั้งแต่เปิดร้านกันเลยทีเดียว

ดาราเรศเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตนเองเมื่อคืนที่ผ่านมาให้เข็มและมีนารับทราบ สองสาวฟังแล้วตกใจแทบจะเป็นลม

“แล้วมาขายของทำไม ทำไมไม่นอนพัก” แม่เข็มห่วงเพื่อน

“ฉันหายดีแล้ว” ดาราเรศว่า “ยาหมอพันดีมากๆ ตื่นเช้ามาหายไข้เป็นปลิดทิ้ง เหมือนไม่เคยเป็นอะไรมาก่อน”

“หมอพันน่ะหมอเทวดา” เข็มว่า “เป็นครอบครัวหมอเชลยศักดิ์ที่เปิดเรือนรักษาไข้ผู้คนสืบเนื่องมาหลายรุ่นแล้ว หมอไหนว่ารักษาไม่หาย ถึงมือหมอพันเมื่อไร…หายเป็นปลิดทิ้งทุกราย”

“แต่ถึงยังงั้น เธอก็น่าจะพักผ่อนให้หายดีก่อนนะดารา” มีนาเป็นห่วง

“ไม่ได้หรอก ฉันเตรียมของเอาไว้มากมาย” ดาราเรศยื่นกระปุกครีมที่ทำจากน้ำมันมะพร้าวให้เพื่อนทั้งสอง “พวกเธอลองดูนี่สิ…ครีมบำรุงผิวชนิดใหม่”

“ครีม” มีนาสนใจของในกระปุกตรงหน้า

“คืออะไร” เข็มนิ่วหน้า เอามือแตะครีมสีขาวในกระปุก “น้ำมันเหรอ”

“ครีม ไม่ใช่น้ำมัน” ดาเรศย้ำ “ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอเรียกว่าอะไร แต่ฉันเรียกว่าครีมบำรุงผิว”

“บำรุงผิว…ทำไมต้องบำรุงด้วยล่ะ” เข็มขมวดคิ้ว ท่าทางสนอกสนใจ

“แหมๆ” ดาราเรศหัวเราะ “คนเราต้องกินอาหารทุกวัน ผิวของเราก็ต้องการอาหารเช่นกัน และครีมที่ฉันทำขึ้นมานี้ก็ช่วยให้ผิวชุ่มชื้น เปล่งปลั่ง มีน้ำมีนวล…ยื่นแขนมาสิจ๊ะ…”

ดาราเรศเอาครีมทาหลังมือของมีนาและเข็ม ลูบไล้วนๆไปมา จากนั้นให้เพื่อนลองยกขึ้นเปรียบเทียบกับข้างที่ไม่ได้ทา

“เห็นไหม…นุ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด”

“อุ๊ย…จริงด้วย” เข็มตื่นเต้น

“ฉันเหมาหมดเลยได้ไหม ไม่ต้องขายคนอื่นละ” มีนาทำตาโต

“เดี๋ยวก่อน…ใจเย็น มีเยอะ ไม่ต้องเหมา เดี๋ยวหมดแล้วฉันทำให้อีก”

อร๊าย…ถ้าอยู่โลกปัจจุบันสปอนเซอร์ต้องเข้าแล้วนะเนี่ย ดาราเรศมองสีหน้าตื่นเต้นของเพื่อนทั้งสอง แล้วเลยนึกขำๆ

“นั่นอะไรจ๊ะ” ลูกค้าคนหนึ่งเยี่ยมๆ มองๆ เห็นแม่หญิงทั้งสามคุยกันอย่างออกรสออกชาติ เลยนึกสนใจ

“ครีม บำรุงผิวจ้ะ…ม่ะ ลองดูสิ ฉันทาให้” เข็มอธิบาย เธอคว้ากระปุกครีมไปทดลองทาแขนให้กับสตรีผู้นั้นแบบเดียวกับที่ดาราเรศทำเมื่อสักครู่

“โอ้โห” สตรีผู้นั้นทำตาโต ใช้นิ้วจิ้มๆ บนแขนของตัวเอง “นุ่มมาก เนียนมาก…ฉันเอาสองกระปุกจ้ะ”

เสียงของเธอคนนั้นดังก้องไปทั้งร้าน ทำเอาผู้หญิงคนอื่นๆ ที่กำลังเลือกซื้อของ พากันหันมามุงดูผลิตภัณฑ์ใหม่ของแม่หญิงดารา จากนั้นก็แย่งกันหยิบครีมบำรุงผิวที่ทำจากน้ำมันมะพร้าวไปคนละกระปุกสองกระปุก พริบตาเดียวครีมของแม่ดาราก็หมดเกลี้ยง

“อ้าว แล้วของฉันล่ะ” มีนาบ่นอุบ

“ฉันเก็บไว้ให้แล้ว” ดารารีบบอกอย่างรู้ใจ

บรรยากาศคึกคักในร้าน ทำให้เวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงอย่างรวดเร็ว แม่หญิงทั้งสามเหนื่อยทั้งหิว ขณะกำลังนั่งกินข้าวกลางวันด้วยกัน ก็มีลูกค้าคนใหม่แวะมา และลูกค้าใหม่รายนี้สร้างความประหลาดใจให้กับดาราเรศไม่น้อย ด้วยเธอไม่ใช่หญิงอยุธยาอย่างลูกค้ารายอื่นๆ หากทว่าเป็นสตรีชาวญี่ปุ่นที่หน้าตาสวยงาม รูปร่างโปร่งระหง แม้จะสวมชุดยูกาตะก็ยังเห็นได้ถึงทรวดทรงองค์เอวอรชรอ้อนแอ้น

“สนใจอะไรสอบถามได้นะจ๊ะ”

“ฉันได้ยินว่าที่นี่มีน้ำปรุงหอมจำหน่าย” สตรีผู้นั้นพูดอยุธยาชัดเปรี๊ยะ ยูกาตะสีแดงเพลิงขับผิวขาวราวหิมะของเธอให้ดูโดดเด่น “เลยอยากแวะมาเลือกซื้อ แนะนำกลิ่นไหนเป็นพิเศษไหมจ๊ะ”

“เธอชอบกลิ่นแบบไหนล่ะ” ดาราเรศเดินไปช่วยเพื่อนแนะนำผลิตภัณฑ์ในร้าน “หอมหวาน หอมสดชื่น หรืออยากได้กลิ่นออกแนวเครื่องเทศ”

“กลิ่นแนวเครื่องเทศก็น่าสนใจนะ” สตรีผู้นั้นหันมาส่งยิ้มหวานให้ดาราเรศ

“งั้นลองกลิ่นนี้ดูสิจ๊ะ…ใหม่ล่าสุดเลย” เธอเพิ่งผสมน้ำปรุงกลิ่นนี้ขึ้นมาใหม่ ดาราเรศใช้น้ำมันจากดอกกระดังงาเป็นกลิ่นหลัก และผสมเอากลิ่นหอมของไม้จันทน์และพริกไทยดำลงไปนิดหน่อย ทำให้กลิ่นหอมหวานเยือกเย็นของกระดังงา มีกลิ่นสดชื่นของเครื่องเทศผสมอยู่จางๆ ทำให้น้ำปรุงกลิ่นใหม่นี้แปลกไม่เหมือนกลิ่นไหนๆ ที่เคยทำขาย

“หอมจัง กลิ่นดูไม่เป็นผู้หญิงจนเกินไป” หญิงสาวผู้นั้นยิ้ม

“ฉันตั้งชื่อน้ำปรุงกลิ่นนี้ว่าเผ็ดหวานจ้ะ” ดาราเรศอธิบาย “ใช้ได้ทั้งบุรุษและสตรี”

“ดีจัง” เธอว่า “แบบนี้ท่านไดเมียวน่าจะชอบ”

“ท่านไดเมียว” ดาราเรศเลิกคิ้ว

“หัวหน้าหมู่บ้านญี่ปุ่นน่ะจ้ะ…พวกเราเรียกท่านว่าไดเมียว” หญิงสาวผู้นั้นหัวเราะเห็นฟันขาว “ท่านได้ยินเสียงเล่าลือว่า เมียของออกหลวงกำแหงฤทธิรณเปิดร้านขายน้ำปรุงอยู่ที่ป่าผ้า ท่านไดเมียวเลยอยากจะช่วยอุดหนุน”

“ตายจริง” ดาราเรศแกล้งอุทาน “นี่ร้านของฉันชื่อเสียงดังไปไกลขนาดนั้นเลยเชียวหรือ”

“ร้านของเธอดังแล้วนะจ๊ะแม่ดารา” สตรีญี่ปุ่นว่า ขณะที่ดาราเรศชะงักไปนิดหนึ่ง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเธอด้วย

“ยามนี้ผู้คนในพระนครศรีอยุธยา ต่างก็รู้จักเมียของคุณหลวง” สตรีผู้นั้นเห็นท่าทางประหลาดใจของอีกฝ่าย เลยรีบบอก “ไม่เสียแรงที่เปิดตัวเสียยิ่งใหญ่กลางป่าผ้านะจ๊ะ”

“อุ๊ย ฉันก็แค่มาเล่นๆ น่ะจ้ะ ยังไม่ได้เปิดตัวจริงจังอะไรเลย” ดาราเรศหัวเราะเบาๆ แผนการเดบิ้วต์ของเธอได้ผลดีเกินคาด “ว่าแต่แม่หญิงจะรับน้ำปรุงกลิ่นเผ็ดหวานกี่ขวดดีจ๊ะ”

“ขอขวดเดียวก่อนจ้ะ” สตรีผู้นั้นหันไปพยักหน้าให้สาวใช้ในชุดยูกาตะสีขาว หยิบเบี้ยมาจ่ายค่าน้ำปรุง “ถ้าท่านไดเมียวชอบ ฉันจะมาซื้ออีก”

“ขอบใจมากจ้ะ…แม่…” ดาราเรศแกล้งขมวดคิ้ว “จะให้ฉันเรียกเธอว่าแม่อะไรดีจ๊ะ”

“จำฉันไม่ได้จริงๆ หรือจ๊ะ” สตรีผู้นั้นเลิกคิ้ว

“จะ…จะ จำไม่ได้จ้ะ” ก็เพิ่งเคยเจอกันวันนี้ จะจำได้อย่างไร…เอ๊ะ…หรือเคยเจอหน้ากันมาก่อน…ก็คุ้นๆ อยู่นะ แต่จะเคยเจอที่ไหน อย่างไร ดาราเรศนึกไม่ออกจริงๆ

“มิโนโกะ” สตรีญี่ปุ่นผู้นั้นส่งยิ้มให้ดาราเรศ “ฉันชื่อมิโนโกะอย่างไรล่ะ”

“อ้อ…” ดาราเรศพยักหน้า “ยินดีที่รู้จักนะจ๊ะ แม่มิโนโกะ”

“จ้ะ” อีกฝ่ายยังคงยิ้มหวาน “แล้วเราคงจะได้พบกันอีก”

“แม่ดารา” รอจนมิโนโกะและสาวใช้ของเธอเดินจากไปแล้ว เข็มก็เอื้อมมือมาสะกิดเพื่อนรัก “นี่เธอจำแม่มิโนโกะนั่นไม่ได้จริงๆ หรือ”

“ทำไมฉันต้องจำได้ล่ะ” ดาราเรศโคลงศีรษะ

“ก็มิโนโกะเป็นเมียท่านไดเมียว หัวหน้าหมู่บ้านญี่ปุ่น” มีนาช่วยอธิบาย “และท่านไดเมียวก็ค้าขายอยู่กับท่านเจ้าคุณพ่อของหล่อนยังไงเล่า ก่อนหน้าจะฟื้นจากความตายขึ้นมา..หล่อนเองก็เคยพูดถึงแม่มิโนโกะอยู่ออกจะบ่อย”

“ฉัน” ดาราเรศชี้ที่อกตัวเอง “พูดถึงมิโนโกะบ่อยๆ”

“ฮื่อ” เพื่อนสนิททั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน

“พูดถึงว่ายังไง” เดาจากสีหน้าของเข็มและมีนาแล้ว เธอน่าจะเคยพูดถึงอีกฝ่ายไม่ค่อยดีนัก

“พูดว่า…เอ้อ…” เข็มอึกๆ อักๆ

“พูดว่าหน้าไม่มียางอาย” มีนาตอบแทน

“หา” ดาราเรศตาเหลือก “ฉันเคยว่าแม่มิโนโกะแบบนั้นหรือ”

“ใช่” เข็มพยักหน้า “ไม่ใช่แค่พูดกับเราสองคนเท่านั้นนะ แต่พูดไปทั่วพระนครเลย”

“อะไร ยังไง” ดาราเรศร้อนรน “ไหนเล่ามา”

เข็มหันไปสบตากับมีนา แล้วช่วยกันเล่ารายละเอียด ดาราเรศจึงได้รู้ว่ามิโนโกะเป็นสตรีญี่ปุ่นที่ถือกำเนิดในแผ่นดินอยุธยา

ช่วงต้นรัชกาลของสมเด็จพระเจ้าทรงธรรม พระองค์ส่งคณะราชทูตไปเจริญสัมพันธไมตรีกับญี่ปุ่น ขากลับมีคนญี่ปุ่นเดินทางมาพร้อมกับคณะราชทูตจำนวนหนึ่ง เพื่อมาตั้งสถานีการค้าทำการค้าขาย และส่วนหนึ่งก็สมัครเข้ารับราชการเป็นกองทหารอาสา บิดาและมารดาของมิโนโกะก็เดินทางมาในครั้งนี้ ทั้งสองแต่งงานและตั้งรกรากอยู่ที่หมู่บ้านญี่ปุ่น มิโนโกะเกิดที่อยุธยา เธอจึงพูดอยุธยาได้ชัดเจนอย่างที่ดาราเรศได้ยิน

หลังจากเติบใหญ่พอรู้ภาษา บิดาของมิโนโกะก็ส่งบุตรสาวกลับไปเรียนหนังสือที่ญี่ปุ่น เพราะอยากให้มิโนโกะเรียนรู้ขนบธรรมเนียมของสตรีญี่ปุ่น เมื่อเรียนจบกลับมาก็แต่งงานกับไดเมียวหรือผู้ปกครองหมู่บ้านญี่ปุ่นด้วยความเห็นชอบของผู้เป็นบิดามารดา

ด้วยความที่บิดาของแม่หญิงดาราเป็นเจ้ากรมท่าฝ่ายซ้าย มีหน้าที่ติดต่อดูแลและค้าขายกับประเทศทางฝั่งทะเลตะวันออก เธอจึงรู้เรื่องราวของชาวจีนและญี่ปุ่นในอยุธยาเป็นอย่างดี แม่หญิงดาราเคยเล่าให้เพื่อนทั้งสองฟังว่ามิโนโกะมีความทะเยอทะยาน อยากเป็นใหญ่เป็นโต จึงพยายามพาตัวไปใกล้ชิดกับไดเมียวที่อายุแก่คราวพ่อ จนในที่สุดก็ได้ตกร่องปล่องชิ้นแต่งงานกันในที่สุด

“ฉันเลยเอามิโนโกะไปพูดมาว่าหน้าด้าน ไร้ยางอายงั้นหรือ” ดาราเรศถอนใจยาว ขณะที่เพื่อนทั้งสองได้แต่ยิ้มแหย

เวรละ…ไม่นึกเลยว่าเจ้าของร่างเก่าของเธอจะปากเปราะ เที่ยวสร้างศัตรูเอาไว้มากมายทั่วทั้งพระนครแบบนี้

“ไม่ใช่แค่พูดว่าหน้าด้าน ไร้ยางอายเท่านั้นนะ” เข็มเหลือบตามองมีนา

“เธอยังพูดว่ามิโนโกะแรด ร่าน อยากมีผัวด้วย” มีนาเสียงอ่อน

“แล้วก็ยังพูดอีกด้วยว่า มิโนโกะอยากมีตำแหน่ง อยากมีอำนาจ เลยยั่วผู้ชายจนได้เป็นเมียไดเมียวสมใจ แล้วก็…” เข็มกำลังจะพูดอะไรต่อไปอีก หากดาราเรศรีบยกมือห้าม

“พอเลย ไม่ต้องเล่าละ” หญิงสาวส่ายหน้า นึกอยากตบปากตัวเองยิ่งนัก “มิโนโกะคงจะเกลียดฉันมากสินะ”

“เป็นฉัน ฉันก็คงเกลียดแหล่ะ” เข็มว่า

“แต่เมื่อตะกี้ ไม่เห็นว่ามิโนโกะจะแสดงท่าทีอะไรออกมาให้เห็นเลย” มีนาวิเคราะห์ “คงจะหายโกรธแล้วละมัง”

“นั่นสิ” ดาราเรศครุ่นคิด “เธอยังมาซื้อน้ำปรุงของเราเลย แสดงว่าเธอคงไม่ได้ติดใจอะไรแล้วละมัง”

“ฉันว่าแปลก” แม่เข็มยังไม่เชื่อว่ามิโนโกะจะมาดี “ตอนที่เธอปล่อยข่าวไปทั่วพระนครเรื่องมิโนโกะนิสัยไม่ดี ยั่วผู้ชายแก่คราวพ่อ…ตอนนั้นท่านไดเมียวโกรธมากเลยนะ แทบจะส่งคนมาจับตัวเธอไปลงโทษที่ปากเสียว่าเมียของเขาเลยนะแม่ดารา เคราะห์ดีที่เจ้าคุณพ่อของเธอ เดินทางไปขอขมาท่านไดเมียวถึงหมู่บ้านญี่ปุ่นด้วยตัวเอง เรื่องถึงจะสงบลงได้”

“ถ้าเช่นนั้น มิโนโกะอาจจะไม่คิดอะไรแล้วก็ได้” มีนาคิดซื่อๆ ตามประสาของเธอ

“ไม่แน่หรอก” เข็มไม่เห็นด้วย “ด้วยนิสัยแล้ว คนญี่ปุ่นเป็นคนนิ่งๆ ไม่นิยมแสดงออกทางสีหน้า คิดอะไรก็เก็บไว้ภายใต้รอยยิ้ม เราไม่มีทางรู้หรอก…เห็นแม่มิโนโกะยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ลึกๆ แล้ว เธออาจจะยังไม่พอใจอยู่แม่ดาราก็ได้”

“ถ้าเช่นนั้น…ฉันก็จะไปขอโทษเขา” ดาราเรศตัดสินใจ เธอไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้แม่หญิงดาราเคยไประรานอะไรมิโนโกะไว้บ้าง แต่ถ้าหากอยากจะสืบเรื่องที่กำลังสงสัยอยู่ละก็…อาจจะต้องเริ่มเข้าทางหญิงสาวผู้นั้นก่อนเป็นอันดับแรก

“หา” เข็มและมีนาหันไปมองหน้ากัน ไม่แน่ใจว่าฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า

“ตัวร้อนหรือเปล่าแม่ดารา” เข็มถาม

“หรือจับไข้” มีนาเดินเอามือไปอังหน้าผากเพื่อน

“ฉันสบายดี” ดาราเรศย้ำ “ฟื้นมาหนี้ ฉันมีสติ รู้ผิดรู้ชอบแล้ว…ถ้าก่อนหน้านี้ ฉันเคยพูดถึงแม่มิโนโกะเอาไว้ไม่ดี ทำให้เสียชื่อเสียง ฉันก็อยากจะไปขอขมาลาโทษเขา”

“เอางี้เลยนะ” เข็มประหลาดใจ

“ฮื่อ” ดาราเรศพยักหน้า “เอางี้แหล่ะ”

“ถ้าโดนท่านไดเมียวจับตัวไว้จะทำยังไง” เข็มเป็นห่วง “เจ้าคุณพ่อของเธอก็ยังป่วยหนักอยู่”

“นั่นสิ” มีนาส่ายหน้า “เรื่องมันเงียบไปแล้วก็ปล่อยให้มันเงียบไปไม่ดีกว่าหรือ หล่อนจะไปฟื้นฝอยหาตะเข็บทำไมกัน”

“ฉันต้องทำในสิ่งที่ถูกต้อง” ดาราเรศยืนยัน “ถ้าฉันเคยพูดจาไม่ดี ทำให้มิโนโกะเสียหาย ฉันก็ต้องแสดงความรับผิดชอบ ต้องไปขอโทษถึงจะถูกต้องไม่ใช่หรือ”

“อ้ะ…งั้นฉันจะไปเป็นเพื่อน” มีนาขันอาสา

“ฉันด้วย” แม่เข็มพยักหน้า “เอาไงเอากัน”

“ไปวันพรุ่งเลยไหม” ดาราเรศใจร้อน

“ได้สิ” มีนาเห็นด้วย “วันพรุ่งก็วันพรุ่ง”

“พุทโธ ธัมโม สังโฆ” ถึงจะไปวันพรุ่ง หากเข็มคิดว่าคงจะดีกว่า…ถ้าทุกคนเริ่มปลุกพระเสียตั้งแต่วันนี้…