ซ่อนรัก บทที่ 49 : กลับมาดีกัน

ซ่อนรัก บทที่ 49 : กลับมาดีกัน

โดย : โสภี พรรณราย

ซ่อนรัก โดย โสภี พรรณราย เมื่อความรักพังทลาย ปารีสจึงออกเดินทางด้วยหวังว่าโลกกว้างจะช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่เธอคิดและตัดสินใจอาจไม่เป็นอย่างที่คาด เมื่อหนุ่มหล่อเข้มคนนี้เข้ามาในชีวิต และความหลังของหล่อนกับเขาเป็นความรักที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึก นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์

วิศว์มาจริงๆ มาอยู่ที่หน้าห้องของคุณวดีและหฤทัย

ชายหนุ่มคิดจนตกผลึกแล้วว่าควรทำเช่นไร

ณ วันนี้ ขณะนี้ เขาคิดว่า เขาไม่ควรตัดสินใจกับปารีสเร็วไป ไม่ควรคิดมาก เพราะในอดีต เขาเป็นคนให้โอกาสตัวเองกับให้โอกาสหญิงสาว เมื่อตอนอยู่ยุโรป

นั่นคือ…ความรักจริงๆ ไม่ใช่อารมณ์โรแมนติกพาไป

แลกแหวนแต่งงาน…ถือว่าเป็นคนคนเดียวกัน

แม้จะรู้สึกน้อยใจ เสียใจบ้าง แต่เขารักเธอจริงๆ

ผ่านมา…เธอก็คงจะรู้สึกบ้าง เห็นเงียบๆ เศร้าๆ

ใช่สิ…ต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ถ้าไม่เริ่มต้น…ความสัมพันธ์คงสะดุด และจะจบอย่างไม่ควรจบ อาจต้องเลิกกันเลย มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

วิศว์กับอารมณ์และความรู้สึกได้ คิดได้จึงตัดสินใจมาเริ่มอีกครั้ง

หฤทัยรีบเปิดประตูต้อนรับ

“คุณวิศว์เชิญ…เชิญค่ะ”

“ยังมีอาหารเผื่อผมไหมครับ?”

“มีสิคะ ส่วนของคุณยังอยู่ ซุป สลัดผักและสเต็กเนื้อแกะ ต้องให้คุณมาช่วยกิน ไม่งั้นไม่หมดค่ะ”

กุลวดีรีบไปจัดการในครัวอีกครั้ง

ปารีสลุกจากโต๊ะว่าจะไปช่วย แต่หฤทัยแตะบ่ากดไว้ให้นั่งตามเดิม

“นั่งคุยกับคุณวิศว์ล่ะ เราบริการเอง เดี๋ยวจะไปตัดซุปร้อนๆ มาให้คุณวิศว์ ขอเราบริการเพื่อนเขยหน่อย อุตส่าห์ยอมมาทานข้าวกับเรา”

พอทั้งสองสาวเจ้าของห้องเข้าครัว วิศว์ก็ถามปารีส

“ผมมาช้าเกินไปหรือเปล่าครับ?”

“เราเพิ่งจะเริ่มค่ะ”

“ผมช้าเองล่ะ ขอโทษ”

ขอโทษ…คำนี้เขากลับเป็นฝ่ายเอ่ยปาก

“ขอโทษ…ทำไมคะ?”

“ผมไม่อยากพลาดทานอาหารกับคุณ กับเพื่อนรักคุณ เมื่อวานก็พลาดไปมื้อหนึ่งแล้ว”

ปารีสโคลงศีรษะ

“คุณไม่พลาดหรอกค่ะ”

วิศว์มองจ้องในดวงใจหญิงสาว ดวงตานั้นมีความดีใจซ่อนอยู่ลึกๆ เท่านี้เขาก็พอใจแล้วล่ะ

“ผมไม่อยากเป็นตัวปัญหา ทำให้คุณไม่สบายใจนะ” แล้วเอื้อมมือมาบีบมือของหญิงสาวที่วางบนโต๊ะ

“ฉันก็ไม่อยากเป็นปัญหา ให้คุณไม่สบายใจเหมือนกันค่ะ”

จ้องมอง…สบตา…หัวใจตรงกัน…วิศว์และปารีส

ขณะนั้นสองสาวในครัวเดินออกมา และชะงักไม่ก้าวต่อเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

กุลวดีกับหฤทัยหันมายิ้มให้กันและกัน ไม่รู้ปัญหาของปารีสกับวิศว์หรอก แต่เห็นผัวเมียรักกัน สองสาวเพื่อนตายก็ยินดีด้วย

 

วิศว์กับปารีสทำงานที่เพชรอนันต์

ที่เดียวกัน เช้าเหมือนกัน แต่ขับรถมาคนละคัน เพราะเลิกงานเวลาต่างกัน

วิศว์จะทำที่เพชรอนันต์ ตรวจงานที่สั่งกับลูกน้องซัก 2-3 ชั่วโมง แล้วจะแวะไปดูงานที่โรงแรมของเทวี

เขาบอกปารีสแล้ว ระยะนี้ต้องเข้าพบเทวีบ่อย เพื่อให้ภรรยาสบายใจ

วิศว์มาดูแลงานที่ห้องประชุม ในขณะนั้นปารีสเดินผ่านและยิ้มให้ แค่ยิ้มให้เท่านั้น เป็นจังหวะที่ดุสิตเห็น

“เย็นนี้ทานข้าวด้วยกันนะครับ” ดุสิตรอเวลาที่ปารีสกลับมาที่โต๊ะ จึงบอกเธอ

“คงไม่ได้ค่ะ”

“มีนัดหรือครับ หรือมีธุระ?”

“ค่ะ”

“กับใคร ถ้านัดไม่สำคัญหรือธุระเลื่อนได้ ผมจองตัวคุณนะ”

“ฉันมีธุระ”

“ผมอยากทานอาหารกับคุณ เราไม่ได้ทานอาหารเย็นกันเป็นอาทิตย์แล้วนะครับ”

“แต่ทานกลางวัน เราคุยงานกันด้วย ได้งานได้ประโยชน์ทีเดียว”

ดุสิตหัวเราะ

“ผมเป็นคนโลภมากด้วยสิ และเอาแต่ใจครับ คืนนี้ผมมีอะไรพิเศษจะบอกคุณ ขาดคุณไม่ได้หรอกครับ”

“ฉันไม่ชอบถูกบังคับนะคะ”

“เปล่า…ไม่บังคับ แต่ขอ…ขอ เป็นพิเศษ”

เขารู้สึกจะ ‘ขอ’ บ่อยนะ ทานอาหาร คุยกัน จริงๆ แล้วสำหรับเธอก็เหมือนคุยกับเจ้านาย”

“ถ้าเป็นงานก็ได้นะคะ” เพราะตัวเองยังไม่รู้ว่าอยู่ในตำแหน่งอะไรแน่

“ทำไมต้องเป็นงานอย่างเดียวล่ะครับ”

“เพราะฉันรู้สึกหลักลอยอยู่ค่ะ ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรแน่”

เขาหัวเราะ

“งั้นคืนนี้เราไปคุยกันนะครับ”

“ถ้าคุยตอนนี้ได้เลย จะดีกว่านะคะ”

“ผมว่าคืนนี้ดีกว่าครับ” เขายืนยัน

คืนนี้มีอะไรพิเศษหรือ อีกแล้วหรือ…คุยกันบ่อยมาก

และแล้ว ก็ถึงเวลานั้น

พอเลิกงาน ดุสิตก็โยนงานมาให้แฟ้มหนึ่ง

“ศึกษาไปก่อนนะครับ” เหมือนให้หญิงสาวฆ่าเวลา

รอจนทุ่มนึง จึงบอกเธอ

“ไปกันได้แล้วครับ”

คนในบริษัทกลับกันหมดแล้ว

“ไปรถผมนะ เดี๋ยวผมส่งเอง และจะรับตอนเช้ามาทำงานด้วยครับ รถคุณทิ้งไว้ที่นี่”

ร้านอาหารหรูในโรงแรม…ดูเหมือนดุสิตจะจองไว้เป็นพิเศษ กั้นเป็นสัดส่วน ไม่มีแขกอื่นรบกวน

“คุณทานที่นี่บ่อยมาก เหมือนเป็นเจ้าของโรงแรมเลยนะคะ” ปารีสพูดเล่น เมื่อเขาเลื่อนเก้าอี้ให้และเธอทรุดกายลงนั่ง

“นั่นสิ ผมคงต้องซื้อโรงแรม เป็นเจ้าของเองแล้วล่ะ หรือสร้างใหม่เลย เพราะผมมีที่ดินสวยๆ ใหญ่ๆ หลายแปลงในกรุงเทพฯ”

“คนมีเงินจะลงทุนทำอะไรก็ได้”

“ลำพังผมคนเดียวคงเหนื่อย ต้องมีคุณช่วย”

“ฉันเป็นลูกน้อง ยินดีช่วยงานเจ้านายนะคะ”

“ลูกน้องเรอะ ช่วยยังไงก็ไม่เหมือนหุ้นส่วนชีวิต”

“อะไรนะคะ?”

“ต้องคนใกล้ชิดมากๆ จนเป็นคนเดียวกัน จึงจะเหมาะเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุด”

หญิงสาวเลิกคิ้ว เข้าใจความหมายนะ แต่คงไม่เจาะจงขนาดนั้นมั้ง รู้จากกุลวดีจากหฤทัยว่า คุณดุสิตคนนี้มีผู้หญิงมากมาย คบแล้วเลิกก็บ่อยมาก

“ผมว่าทานอาหารกันก่อน”

พนักงานเสิร์ฟอาหารชุด เริ่มต้นเบาๆ ทยอยออกมาทีละอย่าง

“หวังว่าจะถูกปาก”

“ฉันเป็นคนกินง่ายและกินจุด้วยค่ะ”

“ผมชอบนะ กินเก่งดีกว่าเขี่ยๆ ไม่ยอมกิน ผมว่าบางทีสาวๆ ก็กลัวอ้วนเกินเหตุ ผอมไปผมว่าไม่สวยเลย

ในขณะนั้น คุยกันไป ทานกันไป ปารีสนึกถึงเรื่องงานได้จึงเอ่ยถาม

“การตัดสินที่ผ่านมา และสินค้าที่ชนะสามรางวัลก็ออกขายแล้ว อัญมณีของใครทำรายได้มากที่สุดคะ?”

ดุสิตยิ้มกว้าง

“ไงหรือครับ คนชนะเลิศกลัวหรือครับ?”

“ฉันยอมรับได้นะคะ อัญมณีใต้ทะเล เปิดตัวยิ่งใหญ่และการตัดสินก็มีคนไม่ยอมรับ”

“ถ้าหมายถึงคนที่ได้ที่สอง คุณทรัพย์ญาติของคุณรินทร์ล่ะก้อ ไม่ต้องสนใจเลยครับ มันจบแล้ว ตัดสินถือเป็นคำตัดสินสุดท้ายของนิกร น้องชายผมยุติธรรมแน่นอน ถ้าเป็นผมก็ไม่แน่ ผมอาจไม่ยุติธรรมพอ เพราะผมสนใจผู้เข้าประกวดเป็นพิเศษ”

หญิงสาวทำเป็นไม่ได้ยินตอนท้าย

“ยอดขายตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ?”

“เพิ่งวางขายไม่นานเอง”

“แค่อยากรู้ หรือว่ายอดขายเป็นความลับก็ไม่เป็นไรนะคะ ฉันยังใหม่กับบริษัท ไม่รู้ระเบียบอะไรชัดเจนค่ะ”

“คุณไม่คิดหรือว่าคุณมีความสำคัญขนาดไหน”

“ชนะที่หนึ่งก็ใช่ว่าจะเก่งจริงหรอกนะคะ ฉันเป็นคนชอบออกแบบเครื่องประดับ และออกแบบเรื่อยๆ ถ้าไม่เพราะกุลวดีและหฤทัยส่งเข้าประกวดก็คงไม่มีวันนี้หรอกค่ะ”

“มันอาจเป็นชะตาต้องกันครับ วันที่เจอคุณ ถ้าวันนั้นผมพกเงินสดตอนไปซื้อกาแฟก็คงไม่เห็นคุณ ไม่รู้ว่ามีคนใจดีออกค่าเครื่องดื่มให้”

“เรื่องเล็กจะตาย”

“และตอนที่เราช่วยคนถูกรถชน นั่นก็ทำให้ผมประทับใจ”

“เราเคยคุยกันแล้ว เรื่องแบบนี้ใครเห็นก็ต้องช่วย”

“นั่นสิ เป็นคนอื่นก็อาจไม่น่าสนใจเท่าคุณ”

“คงไม่ต้องคุยเรื่องนี้กันอีกแล้วนะคะ”

“งั้นผมเปลี่ยนเรื่อง คุณว่าแบบที่คุณวิศว์ออกให้ห้องประชุมใหญ่เป็นอย่างไรครับ”

คุณวิศว์…เอ่ยชื่อนี้และดุสิตก็จ้องมองอย่างจับผิด

แว่บเดียว…มีอะไรแว่บเดียวจริงๆ กับปฏิกิริยาแปลกนิดๆ ของหญิงสาว

“คุณนุชอยากเปลี่ยนแปลง เรื่องนี้คุณนุชรู้จักกันเอง คงถูกใจคุณนุชล่ะค่ะ”

“ความเห็นของคุณล่ะ?”

“ฉันไม่ถนัดเรื่องแบบค่ะ”

“ถ้าผมหมายถึงคุณวิศว์ล่ะ?”

“ทำไมคะ?”

“พวกคุณเหมือนสนิทกัน?”

“อ๋อ…ค่ะ” หล่อนตอบรับทันที

“ผมไม่รู้มาก่อนเลย”

“เราเคยเจอกันตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นฉันเจ็ดขวบและคุณวิศว์สิบเอ็ดขวบราวนั้น…ฉันเคยหลงทาง…” ปารีสเล่าเรื่องราวเท่าที่เด็กในขณะนั้นจะจำได้

เด็กน้อยที่หวาดกลัว แต่มีพี่ชายแปลกหน้าคอยปกป้อง และเรื่องราวที่ชั่วชีวิตก็ไม่อาจลืมได้

“พวกคุณมีความหลังกัน?”

“ไม่มีวันลืมเลยค่ะ”

“ผมเข้าใจนะ เด็กเจ็ดขวบพอจะรับรู้อะไรๆ แล้ว”

“ตอนไปยุโรป เมื่อปลายปี เราก็ได้พบกันอีก เจอกันที่สนามบิน ที่อิตาลี สวิส และฝรั่งเศส”

“ไม่เหมือนบังเอิญเลยครับ”

“เราได้ท่องเที่ยวด้วยกันค่ะ”

“ผมชักอิจฉานายวิศว์เสียแล้วสิ ได้ใกล้ชิดคุณ”

เรื่องหนึ่งที่ไม่ได้พูดคือ เรื่องแลกแหวนแต่งงาน แบบเรียบง่าย ไม่มีพิธีรีตองทั้งสิ้น

หรือว่าเพราะทั้งปารีสและวิศว์ไม่ชอบระเบียบประเพณีอะไรที่ยุ่งยาก

“ฉันไปฝรั่งเศสเพราะจะไปเยี่ยมพ่อกับแม่ ตอนนั้นจิตใจฉันย่ำแย่มากๆ…ฉันถูกคนรักทรยศ ฉันกลับไปหาครอบครัว และก็ช่วยได้มากจริงๆ ช่วยให้ผ่านมาได้ ได้เจอคุณวิศว์ก็รู้สึกอุ่นใจ”

“ผมพอจะรู้อะไรมาบ้าง เรื่องคุณกับคุณอุเทน…”

คนในร้าน ‘เพชรอนันต์’ ก็เคยออกมาพูดกัน สืบเรื่องปารีสในเมืองไทยไม่ยากหรอก แต่เมืองนอกสิ ไม่มีคนที่สามารถออกมาพูด

“ช่างเถอะค่ะ คนเรามีสิทธิ์จะเลือก อุเทนก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดของเขา”

“ผมว่าเขาไม่เห็นค่าของคุณ”

“ผู้ชายมองผู้หญิงแต่ละคนไม่เหมือนกัน และมองต่างมุมเสมอ”

“แล้วถ้าผมขอเป็นคนรักษาแผลใจให้คุณได้ไหม?”

ปารีสโคลงศีรษะ

“ฉันไม่มีแผลใจแล้วนะคะ ฉันเจออุเทน ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยจนฉันยังแปลกใจ การหลบออกจากเมืองไทยไปชั่วคราวช่วยได้ ครอบครัวช่วยได้ และมีแต่ปัจจุบันและอนาคต สำหรับอดีตกับอุเทนฉันลืมได้สนิท”

“ผมเชื่อนะ บอกตามตรง ผมเคยคบกับผู้หญิงมาหลายคน พอเลิกกันผมก็ลืมสนิทจริงๆ ไม่มีอดีตเลย เพราะผมมีปัจจุบันแล้ว คือ คุณ”

ปารีสตาโต

“คะ…ไม่ใช่นะคะ คุณดุสิต”

เขาโบกมือ

“ผมไม่สนหรอกว่าในอดีตคุณจะมีใคร มีกี่คน กี่ความหลังกับตอนเด็กหรือยังไง ผมไม่สน ผมสนแต่คุณตอนนี้ ปัจจุบันนี้ ผมชอบคุณมาก ผมจะให้คุณเป็นผู้หญิงที่เคียงข้างผมกับเพชรอนันต์ไปด้วยกัน”

“คุณสิตคะ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ?”

“ไม่ผิด ผมจะจีบคุณ พูดตรงๆ แบบเชยๆ เลยว่า ผมชอบคุณมาก”

“แต่ว่าฉัน…” พูดไม่จบก็ถูกเบรค

“ผมไม่ได้รีบร้อนให้คุณชอบผมในทันที แค่คุณอย่ารังเกียจผม อย่าปฏิเสธผม ผมจะทำให้คุณชอบผมไม่ยากหรอก ผมมั่นใจในตัวเองนะ ตลอดชีวิตบอกตามตรงไม่เคยผิดหวังในความรัก ผมประสบความสำเร็จทุกอย่าง และจะต้องเป็นเช่นนี้ตลอดไป โชคดีทั้งการงานและโชคดีทั้งความรัก”



Don`t copy text!