ซ่อนรัก บทที่ 22 : ร้านใหม่ของอุเทน

ซ่อนรัก บทที่ 22 : ร้านใหม่ของอุเทน

โดย : โสภี พรรณราย

ซ่อนรัก โดย โสภี พรรณราย เมื่อความรักพังทลาย ปารีสจึงออกเดินทางด้วยหวังว่าโลกกว้างจะช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่เธอคิดและตัดสินใจอาจไม่เป็นอย่างที่คาด เมื่อหนุ่มหล่อเข้มคนนี้เข้ามาในชีวิต และความหลังของหล่อนกับเขาเป็นความรักที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึก นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์

“เฮ้ย…เอาจริงหรือวะ?” บรมพูดกับวิศว์ที่เห็นเพื่อนรักหนังถักไหมพรม เขาก็เคยถามแล้วนะ แต่ยังถามอีกครั้ง

“จริงสิ”

บรมหัวเราะเสียงดัง

“มันไม่ใช่แกเลยว่ะ” พูดซ้ำซากอย่างเดิม

“ไม่ใช่ตรงไหน” รู้แล้วยังถาม

“ก็ผู้ชายตัวโตๆ นั่งถักไหมพรม นึกภาพไม่ออกเลยว่ะ ว่าแกจะทำได้”

“คนเรามันต้องลอง”

“ไม่เห็นเคยลองทำแบบนี้ กับแฟนเก่าแก…แกก็ไม่เคยตั้งใจจะทำอะไรให้ แต่ผู้หญิงคนใหม่สามารถทำให้แกทำอะไรที่ไม่เคยทำ”

วิศว์หัวเราะ

“รู้ได้อย่างไรว่า กันทำให้ผู้หญิงคนใหม่”

“เออ…เออ…ก็เห็นแกทำมาหลายคืน แต่ไม่คิดว่าจะเอาจริง”

“แค่ลอง สุดท้ายอาจไม่สำเร็จ หรือกันอาจให้แก่ก็ได้ว่ะ”

บรมหัวเราะร่า

“เออ…เพราะเราคู่กันนี้หว่า” กระโจนเข้ากอดเพื่อน ทำท่าจะจูบแก้มด้วย

วิศวืผลักพลางหัวเราะ

“ทำเป็นเล่น”

“จริงจังก็ได้ว่ะ แกจะแต่งงานกับเธอ…คนนั้นเมื่อไหร่”

“ช่วงนี้ไม่ได้ติดต่อกันเลย คิดถึงเธอมาก ไลน์ไปคุย ก็ไม่ตอบ เธออาจอยากอยู่กับตัวเองจริงๆ”

“ผู้หญิงอะไรใจแข็ง”

“ต้องเคารพการตัดสินใจของเธอ ที่เธอยอมแต่งงานกับกันที่อิตาลี แสดงว่าเธอต้องมีความรู้สึกกับการบ้างล่ะ”

“ความเหงาพาไป”

“เฮ้ย! อย่าพูดอย่างงั้นสิวะ”

“ขอโทษว่ะ นอกจากเรื่องงาน ก็มีแต่เรื่องสาวของแก”

“แล้วสาวของแก”

บรมหัวเราะ ใจเย็นเสมอ

“กันคงทำแต่งาน จนลืม…”

“ถ้ากันมีความสุข กันก็อยากเห็นแกมีความสุขบ้าง อย่าทำแต่งานสิวะ ไม่รู้จะเก็บเงินเยอะๆ ไปทำไม เอาเข้าโลงไปด้วยไม่ได้นะโว้ย”

“กันจีบผู้หญิงไม่เป็น” อ้างเฉยๆ ยังงั้นล่ะ

“ถ้าชอบใครก็บอกเลย กันช่วย”

“แหม…แหม…แกนะแก พอมีเมียก็ทำเป็นเก่ง พอเถอะ ไปนอนดีกว่า ทนเห็นภาพแกถักไหมพรมไม่ได้ว่ะ” หัวเราะแล้วเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปห้องนอนของตัวเอง

วิศว์ยิ้มจางๆ บนใบหน้า

เขาทำได้นะ ถ้าเพื่อผู้หญิงที่เขารัก…รัก…และรัก

 

ปารีสแวะมาที่ตึกทำงานของเพื่อนรัก โดยบอกว่าจะมาทานอาหารกลางวันด้วย โดยนัดแนะกันที่ร้านประจำของพวกเธอ

เมื่อก่อนปารีสทำงานที่ร้านของรัศมี ร้านอยู่ริมถนนไม่ไกลจากตึกนี้นัก พอมีเวลาก็มักนัดทานอาหารกัน

มีกันแค่สามคนก็วนเวียนอยู่แค่นี้ล่ะ

หลังทานอาหาร และหฤทัยเป็นคนชำระเงินแล้ว กุลวดีสังเกตว่า ปารีสมีอะไรปิดบัง จึงพูดขึ้น

“เดี๋ยวพวกเราต้องกลับไปทำงานแล้ว แกจะเดินเล่นในศูนย์การค้าหรือจะกลับเลย”

ปารีสตอบทันที

“คง…คงเดินเล่น”

“แกคงไม่ได้มาเดินเล่นเฉยๆ มั้ง”

“เอ้อ…”

“แกตั้งใจมาเพราะ…ร้านใหม่ของอุเทนสิท่า

ปารีสค้อน พูดพลางถอนหายใจ

“รู้ทันทุกที”

“ดูแกไม่ธรรมดาตั้งแต่เช้าแล้ว และนัดมากินข้าวกลางวันก็แปลกๆ ไม่ปกติเหมือนเคย แกจะไปดูร้านของอุเทนทำไมวะ ดูให้เจ็บปวดเปล่าๆ” กุลณวดีพูดเหมือนรู้ใจเพื่อน

หฤทัยโพล่ง เดือดร้อนแทนเพื่อนเสมอ

“ร้านของคุณรัศมีล่ะ แต่ทำเป็นใจกว้างเปิดให้ผัวหนุ่มดูแลกิจการ ลงทุนไปเท่าไหร่ กำลังตกแต่งเป็นการใหญ่ เห็นทีไรอยากจะอ้วก”

ดูปารีสอย่างสงบ เงียบมาก แม้จะเหมือนมีอะไรหนักๆ ในใจ

“ขอไปดูหน่อย แค่ผ่านไป…”

“ไป…ไป…ดูให้เห็นกับตาเลย ให้เห็นว่าอุเทนรักเงินมากกว่ารักแก แต่งงานกับคุณรัศมี มีแต่ได้กับได้ รวยทันตาเห็น” หฤทัยพูดพลางเดินนำลิ่วๆ “แกมาหาพวกเราที่นี่บ่อยๆ ช้าหรือเร็ว แกก็ต้องเจอกับมันบ้างล่ะ มาไม่เห็นเลย แต่ไม่รู้ว่าวันนี้อุเทนกับเมียมาไหมนะ ที่แน่ๆ ช่างมาทำงานแน่ๆ”

“ฉันแค่ดูห่างๆ จะมาหรือไม่ ก็ไม่อยากทักทาย” ปารีสพูดตรงๆ

“มาเลยจ้ะ อยู่ใกล้ๆ นี่เอง อยู่โซนร้านเพชร หรูหราทุกร้าน”

หฤทัยกับกุลวดีพาเพื่อนรักมาถึงร้านใหม่ แม้จะอยู่ห่างๆ แต่ก็เห็น

ร้านที่กำลังตกแต่ง กั้นเป็นสัดเป็นส่วน มองเห็นภายในช่างกำลังทำงาน ไม่เห็นรัศมีหรืออุเทน

“ไม่มานะ…วันนี้ ทั้งผัวทั้งเมีย ไม่ได้มาทุกวัน” หฤทัยว่า

ไม่มาก็ดีแล้ว… ปารีสคิด

ในขณะนั้นกำลังจะเดินผละไป เพราะขอแค่มาเห็นหน้าร้าน ให้รู้ว่าทำเลที่ไหน วันอื่นๆ จะได้หลีกเลี่ยงพอเป็นพิธี

แต่…มีใครคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังร้าน

เขา!

หัวใจของปารีสเต้นแรง มีสักกี่คนล่ะที่สามารถทำให้หัวใจหญิงสาวเต้นแรงได้ และดูท่าจะตกใจด้วย เบิกตากว้าง

เขา…เขาจริงๆ

เขา…ทำให้เธอก้าวขาไม่ออก

กุลวดีกลับหฤทัยมองเพื่อน หฤทัยพูดเบาๆ

“อะไรวะ แค่เห็นหน้าร้านก็ออกอาการหนักเลยรึ ดูสิวะ หน้าซีดด้วย”

“จะเป็นลมรึเปล่า?” กุลวดีถาม

“รีบประคองมันก่อน มีสิทธิ์เป็นลม”

แต่ปารีสโบกมือ

“ฉันไม่เป็นไร”

“ปากว่าไม่เป็นไร แต่ดูอาการแกสิ ออกไปทางหนักเลยนะ”

ปารียกมือทาบกับอก บอกให้หัวใจตัวเองเต้นช้าลง…ช้าลงสิ อย่าเต้นแรง

“เขา…เขา…”

“อุเทนไม่มานะ มีแต่ช่างกับคุณวิศว์” กุลวดีพูดขึ้น

ปารีสหันขวับ

“แกรู้จักเขา?”

กุลวดีงงๆ ตอบว่า

“รู้จักสิ”

“ฉันยังไม่ได้ถามพวกแกเลยว่า เขาเป็นใครเรอะ” ปารีสสงสัย

กุลวดีขมวดคิ้ว

“เรารู้จักคุณวิศว์ดีทีเดียวล่ะ เขาเป็นคนช่วยชีวิตคุณกรไว้ ตอนคุณกรทำเพชรร่วงหาย แล้วเขาเก็บได้เอามาคืน คุณกรแทบจะกราบเขาเลยนะ คนดีหายาก และไม่ต้องการอะไรตอบแทนด้วย ฉันเคยเล่าให้แกฟังแล้วตอนแกยังอยู่ฝรั่งเศส”

“แล้วทำไม…ทำไมเขามาอยู่ตรงนี้”

“เขาเป็นอินทิเรียดีไซน์เนอร์ให้กับอุเทน แฟนเก่าของแกไงล่ะ”

ปารีสกลืนน้ำลายยากเย็น

โลกกลมจริงๆ อะไรก็เกิดขึ้นได้ และเกิดขึ้นแล้ว

วิศว์…คุณทำอะไร

วิศว์…ทำไมคุณไม่บอกฉัน

วิศว์…คุณรู้นะ…อุเทนกับรัศมีคือใคร คุณรู้…รู้ทั้งรู้แต่คุณก็ยังทำ และคุณก็ปกปิดฉัน ไม่บอกฉัน คุณคิดว่าคุณจะเก็บเป็นความลับได้หรือ

โลกนี้ไม่น่าจะมีความลับหรอก โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้ การเผชิญหน้าแบบนี้

คุณน่าจะเห็นแก่ฉันบ้าง ไม่รับงานนี้

แต่คุณก็รับทำงาน!

คุณทำฉันแปลกใจ และ เจ็บปวด จะเป็นใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่คุณ…สามีของฉัน คนที่ฉันเลือกแล้ว มาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉัน แทนคนเก่าที่ทรยศและเดินจากไป

กุลวดีมองหน้าปารีส แล้วตกใจ

“เฮ้ย! ปา…แกเป็นอะไร”

ปารีสรีบเดินออกไปจากบริเวณนั้น โดยมีเพื่อนสาวสองคนรีบเดินตามและสงสัย

“แกเป็นอะไร แกเป็นอะไร?” มีแต่คำถาม

คนถูกถามหยุดอยู่หน้าร้านเครื่องประดับแบรนด์ดัง หยุดสงบสติอารมณ์

“ฉัน…ฉัน…”

“เฮ้ย…พวกเราห่วงแกนะ แกแปลกมากๆ” กุลวดีแสดงท่าทางและคำพูดอย่างกังวล

“ใช่…ฉันรู้…ฉันรู้ พวกแกเป็นเพื่อนรักฉัน แต่พวกแกรู้มั้ย คุณวิศว์…คนนี้ก็คือคนที่ฉันแต่งงานด้วยที่อิตาลี!”

“หา! กุลวดีตาโต “คนที่แกแลกแหวนแต่งงาน?W

ปารีสพยักหน้าแทนคำตอบ

หฤทัยตอนแรกก็ตาโต แล้วเปลี่ยนได้รวดเร็ว เป็นหัวเราะ

“อะไรวะ…โลกกลมจริงๆ ตอนแกอยู่อิตาลี แกก็ไม่ยอมเล่าเรื่องของแกมากมาย แค่พูดสั้นๆ แค่ส่งรูปมาใบเดียว แถมยังถ่ายไกล ไม่เห็นชัดว่าหน้าตาเป็นยังไง และไม่ยอมบอกชื่อให้ชัดเจน หรือแกเคยบอก แต่เราไม่ทันสังเกตเอง เพราะยังไงถ้ากลับมาก็ต้องรู้จักกันอยู่แล้ว ตลกว่ะ ไอ้ปา คุณวิศว์คนนี้กลายเป็นเพื่อนเขยของเราซะงั้น”

“แต่ที่รู้ๆ คือเขาเป็นคนดี” กุลวดีทำหน้าปลื้ม คุณกรเจ้านายชั้นปลื้มเขามาก แกเลือกถูกคนแล้ว คุณวิศว์เป็นคนดี”

“แหม…สรุปเร็วจริงนะ” หฤทัยว่า

“ก็ดีจริงๆ เห็นครั้งแรกยังถูกชะตาเลย”

“ก็หล่อเหมือนคุณกรน่ะสิ แกเลยถูกชะตา เพราะเหมือนเจ้านายในดวงใจของแก”

“บ้า!”

“มาเขินอะไรวะ ชอบก็บอกชอบสิ บอกตามตรงนะ ฉันก็ถูกชะตากับคุณบรม เพื่อนของคุณวิศว์” พูดอย่างเต็มปากเต็มคำ

“แกเป็นผู้หญิง อย่าออกตัวแรงและเร็วเกินไป” กุลวดีเตือน

มัวแต่เถียงกันไปเถียงกันมา จนมองนาฬิกา

“ว้าย! ต้องกลับไปทำงานแล้วว่ะ เลยบ่ายตั้งนาน เดี๋ยวเจ้านายเรียกแล้วไม่เจอ”

หฤทัยเองก็รีบ จึงบอกกับปารีส

“ขับรถกลับคอนโดดีๆ นะ อย่าคิดมาก คืนนี้ค่อยคุยกัน พวกฉันต้องรีบเข้าบริษัทแล้ว”

พูดจบทั้งสองสาวก็วิ่งจากไปทันที

ปารีส…เธอคิดอะไร เธอเป็นอะไร ผิดหวังกับ ‘เขา’ สุดๆ ที่ไม่ยอมบอกเธอ ทำงานให้ใครไม่ทำ แต่ทำให้รัศมีกับอุเทน สองคนที่ทำให้ปารีสต้องหนีไปหลบภัยหัวใจถึงแดนไกล

 

ท่าทางจิรานุชเหน็ดเหนื่อย

รินทร์ยกกาแฟมาให้ ตั้งแต่ตอนสายๆ มองถ้วยกาแฟก็เห็นดื่มไปครึ่งแก้วแล้ว ดูท่าแล้วยังเหนื่อยอยู่

ด้วยหน้าที่และรู้ใจกัน เลขาลินทร์เดินไปอยู่ด้านหลังเจ้านายสาวที่นั่งบนเก้าอี้ทำงาน รินทร์ยกมือขึ้นกดบริเวณบ่าทั้งสองข้าง

จิรานุชขยับตัวตรงขึ้นให้อีกคนนวดได้สะดวก และพูดเบาๆ

“สบายเหลือเกิน

“คุณนุชต้องผ่อนคลายบ้าง ไหล่บ่าตึงไปหมด คุณเครียดเกินไปฮะ”

“งานมั้ง”

“งานเห็นๆ ฮะ คุณสิตสนับสนุนโครงการประกวดออกแบบเครื่องประดับให้คุณกรรับผิดชอบ งานนี้ถ้างานประสบความสำเร็จ แบบที่ออกผลิตออกจำหน่ายและขายดีขึ้นมา…เรา…จะเสียเปรียบเห็นๆ ฮะ”

“นั่นก็หลานนะ”

“แต่พวกเขาตั้งใจแข่งกับคุณนุชนะฮะ”

“ฉันทำงานมาก่อนพวกเขา”

“รุ่นหลังจะก้าวข้ามหัวรุ่นก่อนฮะ”

“เธอก็เดือดร้อนแทนฉันเสมอนะ”

“รินทร์ยอมทำทุกอย่างเพื่อคุณหนุชฮะ ด้วยชีวิตของรินทร์เอง”

จิรานุชหัวเราะเบาๆ สบายมากๆ ที่เลขาคู่ใจกำลังบีบนวดบริเวณคอไหล่ให้อย่างใส่ใจและทุ่มเท

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก เธอก็เป็นเลขาที่ดีของฉันอยู่แล้ว ฉันต้องอาศัยเธอช่วยงาน เธอเป็นมือขวาที่เก่งมาก ถ้าไม่มีเธอสักคน ฉันคงเหนื่อยมาก เธอต้องทำงานหนัก ฉันเข้าใจ”

“ไม่เป็นไรฮะ เพราะรินทร์ก็มีศิรินภาช่วยอีกทอดหนึ่ง”

“นภายังต้องเรียนรู้จากเธออีกมาก อย่างที่ว่ารินทรมีแค่หนึ่งเดียว จะมีรินทร์คนที่สองไม่ได้”

รินทร์สูดลมหายใจลึกๆ ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มหรอก แต่ในส่วนจิตใจคำพูดของจิรานุชมีความหมายเสมอ เป็นกำลังใจเสมอ กับชีวิตของตนที่แม้เกิดเป็นหญิง แต่ใจเป็นชาย ใจนักเลง รักและเทิดทูนจิรานุชด้วยชีวิต

ด้วยชีวิต!

รักแล้วรักเลย เทิดทูนแล้ว เทิดทูนเลย ชีวิตขอมีเจ้านายคนเดียว และจะเป็นเจ้านายของ ตนตลอดไป

รินทร์จะพยายามทำให้คุณนุชอยู่เหนือคุณดุสิตให้ได้ คุณนุชสมควรเป็นเจ้าของร้านเพชรอนันต์ตัวจริง! รินทร์คิดในใจ



Don`t copy text!