ฤทัยยักษ์ บทที่ 21.1 : เมื่อถึงคราวถอดดวงใจ

ฤทัยยักษ์ โดย เวฬุวลี นวนิยายที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์ที่ anowl.co กับเรื่องราวของ ‘ฤทัยมาศ’ ตำรวจสาวที่ต้องเข้าไปสืบคดีที่เชื่อมโยงกับอดีตของเธอที่มีร่วมกับยักษ์หนุ่มจากวัดโพธิ์นามว่า ‘แสงอาทิตย์’ และยังไปเกี่ยวพันกับเบื้องลึกเบื้องหลังของศึกยักษ์วัดโพธิ์กับยักษ์วัดแจ้งที่เล่าขานกันมาเนิ่นนาน

หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่แสงอาทิตย์แวะเวียนมาหาฤทัยมาศทุกวัน แต่หลังจากจบหนึ่งอาทิตย์นั้น เขาก็เงียบหายไป ไม่ติดต่อหล่อนอีกเลย

หญิงสาวยังจำได้ถึงคืนสุดท้ายที่ยักษ์หนุ่มมาส่งหล่อน ขณะที่หล่อนกำลังจะเดินเข้าบ้าน เขาก็เอื้อมมือรั้งไว้ ก่อนจะมอบรอยจูบที่ตราตรึงและเนิ่นนาน

‘ผมอยากจะเก็บความทรงจำตอนนี้ไว้…อยากจำให้ได้ว่าจูบของคุณเป็นยังไง’

ฤทัยมาศน่าจะเอะใจกับคำพูดนั้น แต่ตอนนั้นหล่อนทำได้เพียงเขินอาย แต่เมื่อแสงอาทิตย์หายตัวไปหลายวัน คำพูดนี้ก็มากวนใจหล่อนอย่างประหลาด

“จะไปยากอะไร” ลินินให้คำปรึกษาหล่อน “แสงอาทิตย์ไม่มาหาแก แกก็ไปหาเขาสิ เขาก็ยืนนิ่งรอแกอยู่ที่วัดโพธิ์อยู่แล้ว แกจะไปกลุ้มทำไม”

“แต่ปกติเขาจะเป็นฝ่ายมาหาฉันนี่”

“แก” ลินินเปลี่ยนจากบทบาทเพื่อนมาทำหน้าที่สั่งสอนหล่อน “แค่คบกับผู้ชายธรรมดาๆ ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว นี่แกคบกับยักษ์ แล้วก็ไม่ใช่ยักษ์ธรรมดา แต่เป็นพญาแสงอาทิตย์ แกอย่าทำเรื่องให้มันยากซับซ้อนไปมากกว่านี้เลย อย่างฉัน ถ้าอยากให้มาร์โคโปโลทำอะไรให้ ฉันก็จะบอกเขาเลย”

จริงอย่างที่ลินินว่า ตอนนี้ตุ๊กตาหินหน้าฝรั่งนั้นอยู่ในโอวาทของเพื่อนสนิทหล่อนเป็นอย่างดี เรียกว่าแทบจะชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ สองคน เอ้ย หนึ่งคนกับหนึ่งตุ๊กตาหิน ‘คลั่งรัก’ กัน จนหล่อนอดจะหมั่นไส้ไม่ได้ในบางที

ฤทัยมาศทำตามที่ลินินแนะนำ หล่อนไปหาแสงอาทิตย์ที่วัดโพธิ์ในวันรุ่งขึ้น แต่เมื่อเรียกเขาอยู่หน้ารูปปั้นอยู่นาน เขาก็ยังไม่ออกมา ทำให้หญิงสาวรู้ว่าจิตและกายของยักษ์หนุ่มไม่ได้อยู่ที่นี่ เมื่อไม่เจอกับแสงอาทิตย์ หล่อนจึงหันไปหามัยราพณ์ที่อยู่ข้างๆ กัน

“แสงอาทิตย์ไปไหน รู้มั้ยคะ”

มัยราพณ์ท่าทางอึกอัก แต่ก็ปฏิเสธว่าไม่รู้ ฤทัยมาศยิ่งกังวลใจ “เกิดเหตุอะไรกับแสงอาทิตย์หรือเปล่าคะ”

“ไม่มีอะไรหรอก คุณอย่ากังวลไปเลย”

มาร์โคโปโลเองก็มาปลอบหล่อนด้วยอีกคน “ใช่ ไม่มีอะไรหรอก แสงอาทิตย์ก็แค่ไปทำพิธีถอดดวงใจแค่นั้น”

ฤทัยมาศชะงักไปในทันควัน มัยราพณ์ถลึงตาใส่มาร์โคโปโลว่าไม่ควรพูด ตุ๊กตาหินเลิ่กลั่กหน้าเสีย “ข้านึกว่านางรู้แล้วซะอีก”

“ถอดดวงใจแล้วยังไงคะ…จะเกิดอะไรขึ้นกับแสงอาทิตย์”

มัยราพณ์ถอนใจ เลี่ยงไม่ได้แล้วที่จะอธิบายให้ฤทัยมาศฟัง “ก็อย่างที่คุณเคยอ่านมานั่นแหละ…ถอดดวงใจจะทำให้ยักษ์ไม่ตายง่ายๆ ศัตรูจะไม่สามารถฆ่ายักษ์ได้ ถ้าไม่เจอว่ากล่องดวงใจถูกซ่อนไว้อยู่ที่ไหน”

ฤทัยมาศเกือบจะโล่งใจ แต่ยักษ์หนุ่มจากวังบาดาลก็พูดต่อไปว่า “แต่…เมื่อหัวใจถูกถอดออกไปจากร่างแล้ว จะมีผลทำให้ยักษ์หมดความรู้สึกรักไปด้วย ยักษ์จะไม่สามารถมีความรักได้อีก เมื่อถอดดวงใจแล้ว”

หญิงสาวรู้สึกว่าใจหล่อนหล่นหายไปพร้อมกับคำพูดนั้น เสียงสั่นเครือเมื่อเอ่ยคำต่อมา

“เขา…เขาจะลืมฉันเหรอคะ”

มัยราพณ์ส่ายหน้า “ไม่ได้ลืม…เพียงแต่จะไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว เขาจะหมดรักคุณในที่สุด”

คำพูดที่แสงอาทิตย์พูด หล่อนเพิ่งเข้าใจในวันนี้เอง แต่หญิงสาวยังดื้อดึงไม่ยอมรับ

“ไม่มีทาง…ฉันกับแสงอาทิตย์ผูกพันกันมานาน เขาไม่มีทางจะหมดรักฉัน”

มัยราพณ์นิ่งเงียบ อาการของฤทัยมาศไม่ได้แตกต่างจากหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จัก คนที่เขาเคยรัก และหมดรักไปหลังจากที่ถอดดวงใจ หล่อนเองก็ไม่สามารถยอมรับความเปลี่ยนแปลงนี้ได้เช่นกัน

“ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่ ฉันจะรอจนกว่าที่แสงอาทิตย์จะกลับมา”

ฤทัยมาศเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงแผ่วเบาแต่แววตากลับมุ่งมั่น ไม่ยอมแพ้ ยักษ์หนุ่มและเพื่อนตุ๊กตาหินมองหญิงสาวอย่างเห็นใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดให้หล่อนเปลี่ยนใจ