ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 12 : รถวิ่งไวว่องยวดยาน ชาติทหารไม่พ้นภัยใกล้ตน (2)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

เมื่อถึงบ้านและจอดรถเรียบร้อย อัสดงก็เห็นพ่อและแม่นั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านพร้อมกับนิชนันท์  และ “เด็ก” ที่คุณทอฟ้าบอกว่าฝากไว้ที่บ้านเขา ก็กำลังนั่งอยู่แทบจะชิดกับนิชนันท์ และหันหน้ามองมาทางเขาแบบหวาดๆ

“วารี” อัสดงรำพึงกับตัวเองเสียงเบาแหบแห้ง วันนี้ยังผ่านไปไม่ถึงครึ่งวัน แต่อาจารย์หนุ่มใหญ่รู้สึกว่าเขาจะเห็นภาพแปลกประหลาดที่คาดไม่ถึงมากเกินไปเสียแล้ว

ต้นหนหน้าจ๋อย วิ่งเข้าไปหานิชนันท์ ซึ่งเดินเข้ามาหาอัสดงและเอามือโอบลูกของเธอไว้หลวมๆ เธอพูดกับอัสดงด้วยเสียงอ่อนโยนกว่าที่เคย “พี่อัส นิชคุยกับวารีแล้วนะ พี่อย่าเพิ่งคิดอะไรมากตอนนี้เลย ถ้าคุณทอฟ้าแกอยากคุย พี่ก็คุยกับแกไปก่อน ไปคุยกันตรงศาลาก็ได้ แล้วค่อยๆ คิด คุยแบบใจเย็นๆ หน่อยนะพี่”

วารียกมือไหว้อัสดง อ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไร อาจารย์หนุ่มใหญ่เมิน แล้วหันไปทำหน้าตึง พูดเสียงเย็นชากับคุณทอฟ้า “เราไปคุยกันที่ศาลาตรงนั้นจะดีกว่าครับ”

ทุกคนเงียบ วารีหน้าเสีย พ่อและแม่ของอัสดงรีบเข้าไปถามต้นหนว่าหิวไหม แล้วพาหลานเข้าไปในครัว เกียรติ วารี และนิชนันท์นั่งคุยกันต่อที่ระเบียง คุณทอฟ้าหันไปส่งสัญญาณกับเกียรติ ซึ่งรีบวิ่งไปที่รถ ในขณะที่อัสดงกับคุณทอฟ้าเดินไปที่ศาลาในสวนเล็กๆ ที่อยู่ข้างตัวบ้าน

ศาลานั้นเป็นศาลาไม้เล็กๆ ทาสีเคลือบเงาขับไม้จนออกน้ำตาลเข้ม มีหลังคาทรงจั่ว ตัวศาลาล้อมรอบด้วยพุ่มคุณนายตื่นสายที่ถูกปล่อยให้เลื้อยไปรอบบริเวณ ดอกไม้ในพุ่มมีหลายสีสันฉูดฉาด เล่นแดดสลับกันไปมา ตัดกับใบผอมสีเขียวสดปลายแหลมหนาแน่นซับซ้อน ดูสวยงามแต่ก็ลึกลับคุกคามเป็นอันตราย ชวนให้นึกถึงงูและสัตว์มีพิษอื่นที่อาจพรางตัวอยู่ระหว่างดอกและใบ

เกียรติที่เพิ่งวิ่งตามมาถึง รีบส่งถุงผ้าใบย่อมให้คุณทอฟ้า แล้ววิ่งย้อนกลับไปที่บ้าน

เมื่อในศาลาเหลือแต่อัสดงและคุณทอฟ้า ทั้งสองนั่งลงที่คนละฟากของศาลา คุณทอฟ้าก็พูดเข้าเรื่องทันที

“พี่ต้องขอโทษอาจารย์จริงๆ นะคะ ที่ต้องให้วารีหาทางหยุดอาจารย์ไว้ก่อน ด้วยวิธีการแบบนั้น…”

“แบบที่ทำลายอาชีพการงานของผมน่ะเหรอครับ” อัสดงพูดแทรกทันที

“ใช่ค่ะ พี่ไม่แก้ตัวหรอกค่ะ แต่อาจารย์รู้ไหมคะ ว่าผีแม่ม่ายมันสำคัญกับพี่มาก”

“คุณกำลังจะเล่านิยายให้ผมฟังอีกแล้วใช่ไหมครับ ” หนุ่มใหญ่พูดเค้นเสียง “ผมเคยบอกคุณไหมว่า ที่จริง คุณเองน่าจะเป็นคนเขียนนิยายได้เก่งไม่แพ้เหม เวชกรเลยครับ ถ้าเป็นนักเขียน น่าจะเก่งมากๆ ขอแค่อย่างเดียวคืออย่าเอานิยายของคุณไปวุ่นวายกับความจริงให้มากเกินไปก็พอ” คราวนี้อัสดงใส่เป็นชุดด้วยน้ำเสียงเยาะ

แก้มของคุณทอฟ้ามีสีเรื่อ และหน้าของเธอก็ตึงขึ้นเล็กน้อย เธอเม้มปาก แล้วพูดต่อด้วยเสียงข่มอารมณ์

“พี่ไม่โกรธอาจารย์หรอกค่ะ เพราะพี่เองก็ทำอาจารย์ไว้มาก แต่ว่าทนฟังนิยายของพี่อีกหน่อยนะคะ แล้วอาจารย์จะได้รู้ว่า ในชีวิตของบางคนนั่นน่ะ นิยายกับความจริงที่โหดร้าย มันก็แยกจากกันไม่ได้ง่ายๆ หรอกค่ะ”

แม้อารมณ์หงุดหงิดและเจ็บใจจะยังกรุ่นอยู่ในหัวของอัสดง แต่ภาพจากเรื่องที่คุณทอฟ้าเล่าก็ผุดขึ้นในหัวของอาจารย์หนุ่มใหญ่อีกครั้ง