ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี บทที่ 4 : พิลาปรำพันโศกี ข้อนอกทุบตีดวงชาตา (2)

เว็บไซต์อ่านเอา ภูมิใจเสนอ “ชายได้โชคอย่างลึกลับ เพราะเป็นแฟนคลับนิยายผี” นวนิยายรางวัลชนะเลิศจากโครงการอ่านเอาก้าวแรก รุ่นที่ 5 ผลงานโดย วันชนะ ทองคำเภา กับเรื่องราวของความตายที่มีเบื้องหลังลึกลับซับซ้อน และวรรณกรรมผีของเหม เวชกร เรื่องรวทั้งหมดสัมพันธ์กันได้อย่างไร พบคำตอบได้ในนวนิยายเรื่องนี้

บรรณารักษ์ร่างเล็กวัยห้าสิบปลาย รีบเดินมาหาเขาโดยไม่ให้ตั้งตัว แล้วพูดเสียงต่ำ “อาจารย์เชิญทางนี้ครับ” เป็นคุณเดือนเด่นนั่นเอง เขาคือบรรณารักษ์ที่ “เข้ม” ที่สุดในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ และเป็นบรรณารักษ์เพียงคนเดียวที่สามารถตะโกนว่า “เงียบ” แล้วทำให้เหล่านักศึกษาที่คุยเซ็งแซ่กันอยู่เงียบเสียงได้ทันที

ระหว่างที่เดินตามคุณเดือนเด่นไปหลังเคาน์เตอร์ อัสดงรีบละล่ำละลักบอกว่า “ขอโทษทีนะครับ คุณเดือน พอดีผมคิดอะไรเพลินไปหน่อยเลยลืมเอามาขอยืม ช่วยเช็กเอาต์หนังสือเล่มนี้ให้ผมด้วยนะครับ” พลางยิ้มประจบ

คุณเดือนเด่นไม่ตอบ หันไปทางตู้ที่มีลิ้นชักหลายช่อง ใช้มือชี้เหมือนนับหาตำแหน่งช่องลิ้นชักที่ต้องการ เมื่อเจอ เขาก็ดึงกระดาษเอสี่ออกมาหนึ่งแผ่น แล้วบอก “อาจารย์กรอกแบบฟอร์มนี้ให้ผมนะครับ”

แบบฟอร์มอันเย็นชานั้นมีหัวกระดาษว่า ‘แบบแจ้งกรณีนำหนังสือออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต’ และมีช่องว่างที่เว้นไว้ให้เติมข้อความ สลับกับเนื้อหาที่พิมพ์ไว้แล้วว่า

ข้าพเจ้า………………….. นักศึกษา/บุคลากร สังกัดคณะ…………… ข้าพเจ้าขอยอมรับผิดว่าได้นำหนังสือเรื่อง……………. เลขหมู่………………….. ออกจากห้องสมุดไปโดยไม่ได้รับอนุญาต เมื่อวันที่……………….. เวลา……………….. ณ หอสมุดกลาง

ในฐานะผู้กระทำการดังกล่าว ข้าพเจ้ายินดีรับผิดตามกฎของมหาวิทยาลัยและกฎหมายทุกประการ

 

ลงนาม………………………………ผู้กระทำ

ลงนาม……………………………..ผู้พบการกระทำผิด

วัน/เดือน/ปี………………………………………………

อาจารย์หนุ่มใหญ่มึนงง ประท้วงขึ้นมาว่า “คุณเดือน ผมไม่ได้จะขโมยนะครับ ผมถือหนังสือแบบตรงๆ เปิดเผยๆ เลย คุณเดือนก็เห็น พวกที่ตั้งใจจะขโมยเขาน่าจะหาวิธีซ่อนอะไรให้ดีกว่านี้หรือเปล่าครับ”

“ไม่มีใครรู้ได้หรอกครับ แต่ว่าเมื่อมีหลักฐานแบบนี้แล้ว เครื่องก็ดังแล้ว อาจารย์ก็ควรรับผิดนะครับ เหมือนนักศึกษาหรือเจ้าหน้าที่ ถ้าเขาทำก็ต้องโดนเหมือนกันครับ ที่นี่ ไม่ใครเรียกร้องสิทธิพิเศษได้หรอกนะครับ” ประโยคสุดท้าย คุณเดือนเด่นพูดดังลั่นจนนักศึกษาคนอื่นๆ หันมามอง

“โธ่คุณเดือน! แบบนี้คนเขาก็นึกว่าผมกำลังขู่คุณเดือนอยู่น่ะสิ ผมแค่อธิบายครับ ไม่ได้ขอสิทธิพิเศษ แล้วถ้ากรอกแบบฟอร์มขนาดนี้ ผมจะโดนอะไรไหมครับเนี่ย มันจะเหมือนผมเป็นขโมยหรือเปล่า คุณเดือนปล่อยผมเถอะ ผมไม่ยืมแล้วก็ได้ แต่ขอนั่งอ่านตรงนี้หน่อย”

อัสดงรู้สึกถึงมือของคุณเดือนเด่นที่ฉกมาหยิบหนังสือ ตัณหาเจ็ดน้ำหมึก ไปจากมือของเขาทันที พลางถอนใจ ส่ายหน้า “หรือถ้าอาจารย์ไม่ยอมกรอก ผมคงต้องเรียก รปภ.แล้วให้เขาทำเรื่องตามกฎหมายแหละครับ เอายังไงดีอาจารย์”

โดยปกติ เวลาพูดถึงคนน่ากลัว เราจะนึกถึงคนที่ใช้ความรุนแรง มีอาวุธ หรือว่าเสียงดังหยาบคาย แต่ว่าคนที่น่ากลัวจริงๆ สำหรับชายอ่อนแอแบบอัสดงแล้ว ก็คือคนที่สามารถสร้างความรู้สึกขนลุกที่คอ กระตุ้นความวิตกกังวลไม่มีเหตุผลให้เกิดกับเราได้ด้วยการพูดจาขู่เข็ญแบบเรียบๆ เหมือนไม่มีอารมณ์อะไรมาเกี่ยวข้อง

แล้วก็คือคนแบบคุณเดือนเด่นนี่เอง ที่กำลังสร้างความวิตกจริตจนอาจารย์หนุ่มใหญ่รู้สึกได้ถึงระดับผิวหนังที่กำลังขนลุกไปทั้งตัว เขารู้สึกอยากสารภาพขึ้นมาเฉยๆ ว่าตั้งใจจะขโมยหนังสือ ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาไม่ได้ทำ

ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงดังมาจากอีกฟากของเคาน์เตอร์ “พี่อัสไปทำอะไรตรงนั้นคะเนี่ย มาช่วยบรรณารักษ์เขาทำงานเหรอคะ”

อาจารย์วีรนุช อาจารย์สาวที่ภาควิชาวรรณกรรมไทยนั่นเอง อัสดงแทบจะยื่นมือออกไปจากเคาน์เตอร์ และเขย่าลูกกรงคุกในจินตนาการ เพื่อขอให้อาจารย์สาวเข้ามาช่วยเหลือ

เมื่อเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้วีรนุชฟังย่อๆ โดยมีคุณเดือนเด่นยืนกอดอก ส่ายหน้า ถอนใจแทรกเป็นระยะๆ วีรนุชก็ยิ้มให้คุณเดือนเด่น แล้วบอกว่า “เดี๋ยวนุชขอยืมหนังสือเล่มนั้นเองค่ะคุณเดือน พี่อัสเขาน่าจะอยากได้ไปใช้สอนของเขาแหละ ปกติเขาก็ไม่มีประวัติขโมยหนังสือหรอกน่า ใช่มั้ยคะ นุชว่าไม่มีหรอก”

“ก็ได้ครับอาจารย์” คุณเดือนเด่นยังคงพูดเสียงต่ำ “แต่ยังต้องรบกวนให้อาจารย์อัสดงกรอกแบบฟอร์มนะครับ เวลาที่เข้าห้องสมุดมาหรือยืมหนังสือ ข้อมูลว่าเคยเอาหนังสือออกโดยไม่ได้รับอนุญาตมันจะได้ขึ้นที่ระบบ บรรณารักษ์เขาจะได้ระวัง เอ้อ…จะได้ช่วยเตือนอาจารย์ไม่ให้ใจลอยอีกไงครับ” พูดจบเขาก็ตวัดสายตาขู่ไปที่อาจารย์หนุ่มใหญ่อีกครั้ง

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร” วีรนุชทำเสียงสบายๆ แล้วรีบชวนคุยเรื่องอื่น “คุณเดือนกับพี่อัสไปเดินตลาดนัดมหาลัยหรือยังคะเนี่ย เขาเปิดอีกสองสามซอย มีของกินใหม่ๆ เยอะเลยค่ะ อย่าลืมไปกันนะคะ”

เมื่ออาจารย์ทั้งสองเดินออกจากห้องสมุดด้วยกัน พร้อมทั้งหนังสือเล่มสำคัญที่อยู่ในมือวีรนุช อัสดงก็ขอบใจวีรนุชซ้ำๆ พลางบ่นว่าจะมีปัญหาในการเข้ามาใช้ห้องสมุดครั้งต่อๆ ไปไหม หรือว่าเขาจะโดนสอบวินัยเหมือนว่าได้ขโมยของอะไรหรือเปล่า วีรนุชรีบปลอบ

“ไม่มีหรอกค่ะ นักศึกษานุชก็เคยโดน คุณเดือนแกเข้ม แต่นุชว่าแกต้องการขู่ทุกๆ คนมากกว่า ว่าถ้าคิดจะขโมยจริงๆ มันยากมากนะ แกจับตาดูอยู่ อะไรงี้ แกคงไม่เอาเรื่องพี่จริงๆ หรอกค่ะ ว่าแต่พี่อัสจะยืมเรื่องอะไรคะเนี่ย” วีรนุชถามแล้วก้มลงดูปกหนังสือ พลางอ่านออกเสียง “ ‘ตัณหาเจ็ดน้ำหมึก’ เอ่อ…โอเค มันเป็นแบบ หนังสือ อ่า หนังสือเก่าเนอะคะ พี่อัสสอนวรรณกรรมเก่านี่เนอะ” อาจารย์สาวตะกุกตะกักนิดหน่อย

“มันเป็นเรื่องธรรมะแหละนุช ตัณหาในที่นี้ก็หมายถึงแบบธรรมชาติมนุษย์อะไรงี้อะ พอดีนักศึกษาชายแนะนำพี่มา มันตรงกับเรื่องที่พี่สนใจอยู่ ก็เลยมายืมดู ไม่ได้เป็นอะไรลามกแบบนั้นเลย!” อัสดงอธิบายแบบที่ทำให้สถานการณ์ไม่ได้ดีขึ้นสักเท่าไร

“นุชก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะพี่ นุชก็สอนวรรณกรรมเหมือนกันค่ะ เข้าใจอยู่เรื่อง…เอ่อ ความสนใจที่หลากหลาย ยังไงนุชไปตลาดนัดก่อนนะคะ แล้วเจอกันค่ะพี่” อาจารย์สาวยกมือไหว้ ส่งหนังสือให้อัสดง แล้วเดินแยกไปอย่างรวดเร็ว

อาจารย์หนุ่มใหญ่เกาหัว แค่จะยืมหนังสือเล่มเดียว ทำไมเรื่องถึงไปกันใหญ่ขนาดนี้ หวังว่าจะคุ้มนะที่พยายามเอาหนังสือเล่มนี้ออกมาอย่างยากแค้น