ซ่อนรัก บทที่ 6 : สถานการณ์เปลี่ยน

ซ่อนรัก บทที่ 6 : สถานการณ์เปลี่ยน

โดย : โสภี พรรณราย

ซ่อนรัก โดย โสภี พรรณราย เมื่อความรักพังทลาย ปารีสจึงออกเดินทางด้วยหวังว่าโลกกว้างจะช่วยเยียวยาหัวใจ แต่สิ่งที่เธอคิดและตัดสินใจอาจไม่เป็นอย่างที่คาด เมื่อหนุ่มหล่อเข้มคนนี้เข้ามาในชีวิต และความหลังของหล่อนกับเขาเป็นความรักที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึก นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์

อีกสองวันต่อมา วิศว์กับปารีสมาอยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์แล้ว

ช่วงเวลาแห่งความสุข ช่วงเวลาเสมือนมาฮันนีมูน

เก็บเกี่ยวความทรงจำเต็มที่

ทั้งสองขึ้นสู่ยอดเขาจุงฟาวล์ สถานที่มีชื่อเสียง เพลิดเพลินกับวิวทัศน์งดงาม ความสูงเหนือระดับน้ำทะเลราวสี่พันเมตร แลเห็นพันธุ์ไม้ต่างๆ ดอกไม้ ทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์สีเขียว ตัดกับหิมะขาว…และท้องฟ้าสีครามสดใส

ขึ้นจนถึงยอดเขา เล่นหิมะบนลานสกี และเดินชมถ้ำน้ำแข็ง

ปารีสมีแต่รอยยิ้ม…หัวเราะ…สนุก

เธอลืมอะไรไปล่ะ?

ลืมชั่วขณะ ความทุกข์ที่ผ่านมา ความเจ็บปวดที่ผ่านมา ลืมเพราะบรรยากาศรอบตัว และ…เพราะมีเขา

วิศว์เคียงข้างตลอดเวลา ดูแล เอาใจใส่

ทานอาหารบนยอดเขา ภัตตาคารบนนั้น อาหารดูอร่อยไปทุกอย่าง

ใจสุข ทุกอย่างดูดี สดใส แย้มยิ้ม

เมื่อลงจากเขา วิศว์ถามหญิงสาว

“คุณอยากไปไหนต่อ?”

“กลับเข้าเมืองค่ะ ฉันอยากซื้อนาฬิกาสองเรือนไปฝากคุณพ่อคุณแม่และผ้าลูกไม้สวยสวยให้แม่ค่ะ”

“ได้เลยครับ งั้นผมออกเงินนะ จะได้เป็นของฝากจากลูกเขยท่าน”

“ฉันมีเงินนะคะ”

“ผมอยากจ่ายครับ”

“ได้มาจากคุณรัศมีตั้งสิบล้าน อยากใช้เงินค่ะ”

อีกแล้ว…เผลอพูดชื่อ ‘รัศมี’ ออกมา จึงแปร่งๆ แปลกๆ ขึ้นมาจนได้

ต้องอย่าเผลอ อย่าสะดุด…สะดุดแล้วหยุด ชื่อ ‘อุเทน’ จึงผุดขึ้นในสมอง

เงียบงันครู่หนึ่ง

วิศว์หัวเราะ

“อย่าพึ่งเกี่ยงกันเลยครับ ใครจ่ายก็เหมือนกัน”

ในเวลาต่อมา ทั้งสองมาที่ร้านนาฬิกาหรู วิศว์มีหลายเรือนแล้ว และมาบ่อยจึงยังไม่คิดจะซื้อเรือนใหม่ ปล่อยให้หล่อนเลือกให้พ่อกับแม่ และเขาซื้อนาฬิกาผู้หญิงเรือนหนึ่ง เพื่อจะเก็บไว้ให้ภรรยาคนสวย แต่ยังไม่ให้วันนี้

ปารีสเลือกนาฬิกาสองเรือนให้พ่อกับแม่ แต่พอจะชำระเงิน พนักงานบอกว่ามีคนชำระแล้ว

หล่อนหันไปทางวิศว์ ร้านกว้างขวางอยู่คนละมุม จึงต้องเดินมาหาเขา

“คุณ!”

“ผมฝากเครดิตการ์ดกับร้านก่อนแล้วครับ”

“ก็ฉันอยากใช้เงิน”

“ผมขอเลย อยากซื้อฝากท่านจริงๆ ในฐานะลูกเขยท่านไงครับ”

หญิงสาวย่นจมูก แกล้งพูดว่า

“ท่านคงอยากรับคุณเป็นลูกเขยนะ!”

“ก็รับไม่รับ ผมก็เป็นแล้วล่ะ”

หญิงสาวค้อน เสพึมพำว่า

“บรรยากาศพาไปต่างหาก”

“พูดแบบนี้ คืนนี้ผมจัดเต็มนะ”

“บ้า!” ปารีสหน้าแดง

“รู้ด้วย ผมพูดอะไร” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

“ก็…” พูดไม่ออกแล้ว

“ผมหมายถึงจะเอาเต็มเรื่องอาหาร” เสียงดังฟังชัดทีเดียว

เลยถูกหล่อนทุบด้วยกำปั้นที่ต้นแขนเป็นการแก้เขิน แต่วิศว์กลับหัวเราะชอบใจ

เขามี ‘ของขวัญ’ ให้หล่อนด้วย

นาฬิกาผู้หญิงสวยหรู แต่คิดว่าจะไปให้วันที่กลับกรุงเทพ วันที่ไปจดทะเบียนสมรสกัน หรือวันที่จัดงานแต่งงาน ตามที่เขาสัญญากับเธอว่าจะให้เธอได้สวมชุดแต่งงานและถ่ายภาพแต่งงาน แบบที่ทั้งโลกปรารถนา

ให้…ในโอกาสพิเศษ…วันแห่งความสุขสมบูรณ์

วันนั้น…เธอคงดีใจมาก อยากเห็นหน้าเธอในขณะนั้นจริงๆ เร็วๆ

“เราจะทานอะไรคะ คืนนี้?”

“แน่นอน…จัดเต็ม” เขาแซวขำๆ

“เรื่องอาหาร?” หล่อนค้อนยิ้มๆ

“แน่นอนครับ…อ้าว คุณคิดไปถึงอะไรอีก”

เขาทำเธอหน้าแดงก่ำ

“คุณนี่…พูดให้คิด”

“คุณคิดเองต่างหาก”

“ฉันแค่…แค่…”

“แค่อะไรครับ?” กระซิบถามเบาๆ

“ไม่รู้ล่ะ…อย่าพูดให้ต้องคิดสิ”

“อย่าคิดสิครับ”

“คนเราน่ะ ไม่คิดก็ไม่ใช่คน จะโมโหแล้วนะ…โมโหหิว น่ากลัวนะคะ”

วิศว์หัวเราะ

“ใช่ครับ คนโมโหหิว น่ากลัวจริงๆ ยิ่งคนกินทุกอย่างคุณด้วย”

“ค่ะ…ฉันจะกินคุณทั้งตัวเลย”

ชายหนุ่มยิ่งหัวเราะ

“คืนนี้กลับโรงแรมก่อนนะครับ ผมยอมให้คุณกินผมตั้งตัวเลย ด้วยความยินดี”

เลยโดนทุบไปอีกหนึ่งกำปั้นค่อนข้างแรง

เขาเลิกคิ้ว

“ผู้หญิงนี่เป็นอะไร ชอบทำร้ายคนรักแบบแก้เขิน แบบตัวเองพูดเองด้วยซ้ำ”

“คุณเองก็ใช่ย่อยนะ ไม่อยากพูดด้วยแล้ว หิว…หิว…และหิว หิวมาก…ก…” ลากเสียงยาว

“ไป…ผมจะพาไปกินฟองดู มาสวิตแล้วก็ต้องกินฟองดูครับ จัดชุดใหญ่เลยครับ”

ร้านที่วิศว์พาปารีสไปทานฟองดู เป็นร้านหรู และอาหารก็อร่อยอย่างที่เขาแนะนำ

“ทานอาหารพร้อมไวน์ท้องถิ่น เข้ากันมากครับ”

“ฉันมาหลายครั้ง แต่ไม่เคยเข้าร้านนี้เลยค่ะ”
“มีตั้งหลายร้าน ถ้ายังไม่เบื่อ ผมจะมากินอีก”

“แต่พรุ่งนี้ฉันอยากไปฝรั่งเศสแล้วค่ะ”

“คุณจะไปพบพ่อแม่คุณ?”

“ค่ะ คิดถึงท่าน เราจะไปเจอท่านด้วยกัน”

“ผมไปพบในฐานะลูกเขย” เขายิ้มอารมณ์ดีขณะพูด

“แน่นอนค่ะ แหมเน้นเหลือเกินนะคะ คำว่า…ลูกเขย”

“ก็ผมเป็นลูกเขยจริงๆ นี่ครับ”

“ท่านต้องชอบคุณแน่”

“บอกนิสัยท่านกับผมก่อน ผมจะได้ทำตัวถูก ให้ท่านพอใจ”

“แหม…มีนาฬิกาไปกำนัลท่านแล้ว แค่ขั้นแรกก็ถือว่าผ่านค่ะ”

วิศว์โคลงศีรษะ

“ผมไม่อยากให้ของกำนัลเป็นด่านแรกของความพอใจครับ ผมอยากให้ท่านยอมรับผมด้วยใจครับ”

หญิงสาวย่นจมูก

“แค่ยอมรับ จะอย่างไรก็ได้นะ”

“หรือครับ ตอนนี้ผมขอพอใจที่ลูกสาวท่านยอมรับผมก็พอแล้ว ใช่ไหมครับ”

โดนปารีสค้อนอีกแล้ว

“ยอมรับคุณสิคะ ยอมรับอย่างรวดเร็วด้วย อาจเพราะเราเคยพบกันตั้งแต่เด็ก คุณเคยช่วยชีวิตฉันไว้”

เบื้องต้นหล่อนจึงไว้ใจเขาเป็นพิเศษ

“ผมอยากให้การเริ่มต้นชีวิตของพวกเรา คือความสุขและประทับใจ”

“อย่าหมดโปรเร็วเกินไปนะคะ”

“ไม่มีคำว่าโปรหรอกครับ ผมจะสม่ำเสมอกับคุณตลอดไป”

“บางคนว่า ช่วงฮันนีมูนจากดีที่สุดในชีวิต”

“เรา…จะดีทุกวัน”

มือหญิงสาววางอยู่บนโต๊ะ และเขาก็เลื่อนมือมาจับกุมไว้…มองด้วยสายตาอบอุ่น แกมหวานชื่น

“หวานขนาดนี้ ไม่ต้องกินของหวานแล้วล่ะค่ะ”

“ไม่ได้ครัล ของหวานร้านนี้อร่อยมาก”

“อร่อยอีกแล้ว อะไรคะ?”

“ช็อกโกแลตครับ ผมก็เรียกไม่ถูกเหมือนกัน ทางเชฟจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ทุกสัปดาห์ ร้านนี้ผมยกให้เรื่องขนมหวานช็อกโกแลตครับ”

อีกครั้งที่ไม่ผิดหวังกับขนมหวานปิดท้าย

ช็อกโกแลตหวานนิดๆ ขมหน่อยๆ กับขนมปังกรอบๆ หอมมาก กับผลไม้รสเปรี้ยวที่โรยมากับครีมชีส รวมๆ แล้วกลมกล่อมอย่างบอกไม่ถูก

“อร่อย…อร่อยค่ะ” ปารีสกินอย่างมีความสุข

ช็อกโกแลตติดริมปากหญิงสาว

วิศว์ใช้กระดาษและเอื้อมมือไปเช็คที่ริมฝีปากด้วยความรัก

สบตากัน…

“ฉันกินเลอะเทอะหรือ?”

“เป็นตัวของตัวเองดีแล้ว”

“มันอร่อยมาก…ก…” ลากเสียงยาว

“ครับ”

“ฉันขอสั่งอีกทีนะคะ”

ปารีสขอขนมหวานอีกจาน กินอย่างเอร็ดอร่อย พึมพำว่า

“ไม่เป็นไร ฉันกินเลอะเทอะ ก็มีคนคอยเช็ดปากให้”

วิศว์ยิ้ม…แต่ส่วนลึกเริ่มสงสัยว่า หล่อนกำลังกลบเกลื่อนอะไรบางอย่างหรือเปล่า ความเจ็บปวด อกหัก และเยียวยาด้วยขนมหวาน

แต่ละคนมีวิธีบำบัดความเจ็บปวดไม่เหมือนกัน

บางคนอาจกินไม่ลงเลย แต่บางคนก็กินได้กินดี

จะคิดอย่างไรก็ตาม อย่าคิดมากเกินไป ว่าแต่ว่าเขากับหล่อนยังต้องเรียนรู้กันอีกยาวนาน นี่เพิ่งเริ่มต้น

“ไม่กลัวอ้วนหรือครับ”

“ถ้าอ้วน คุณจะชอบไหมล่ะ” เธอย้อนถาม

คำว่า ‘ชอบ’

แค่ว่า…ชอบ…แค่นั้น

ไม่มีคำว่า ‘รัก’ ยังไม่พูดกันเลยว่า ผมรักคุณ หรือ ฉันรักคุณ มีแต่ประโยคว่า ‘เราแต่งงานกันนะ’ และเป็นของกันและกัน

“ชอบสิครับ ชอบมานานแล้วด้วย”

หญิงสาวย่นจมูก

“ไม่เชื่อหรอก ถ้าชอบทำไมไม่ออกตามหาฉันเลย”

“ผมคิดว่าทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง แล้วผมก็ต้องเชื่อในพรหมลิขิตให้เรามาพบกัน แลกแหวนแต่งงานกัน แม้จะเริ่มต้นเรียบง่ายเช่นนี้ แต่จะยืนยาวต่อไปชั่วชีวิต”

“หรือจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะ” หญิงสาวพึมพำและเริ่มจะเชื่อ เพราะลองพิสูจน์กับเดิมพันคำทำนายด้วยตัวเอง

และในคืนนั้น ทั้งสองก็ยังรื่นเริงกับชีวิตยามราตรี ในค่ำคืนที่อยู่ในช่วงเฉลิมฉลองวันคริสต์มาส

 

ในวันต่อมา ด้วยการนั่งรถไฟความเร็วสูงจากยุโรปไปกรุงปารีส และมาถึงฝรั่งเศส

ปารีสร้อนใจอยากไปพบบิดามารดาดเร็วๆ มาถึงบ้านของบิดามารดาแล้ว หญิงสาวให้วิศว์รออยู่หน้าประตู และหล่อนก้าวเข้าไป โดยมีวิศว์อยู่ที่หน้าต่างเห็นเหตุการณ์ตลอด

ปารีสต้องการเปิดตัววิศว์ ให้บิดามารดาประหลาดใจ

ปารีสกอดพ่อกับแม่แนบแน่นและเนิ่นนาน
วรวิทย์ กับ วาสนา ที่ย้ายถิ่นฐานมาอยู่ฝรั่งเศสอย่างถาวร เพราะชื่นชอบในความสงบเงียบ และอากาศหนาวเย็น

“หนึ่งปีแล้ว…หนึ่งปี…ที่เราไม่ได้พบกัน ปีที่แล้ว พ่อกับแม่กลับมาเมืองไทยฉลองคริสต์มาสกับปีใหม่ที่เมืองไทย คิดถึงลูกเหลือเกิน” คุณวาสนาพูดด้วยรอยยิ้ม

“ปาก็คิดถึงพ่อกับแม่ค่ะ”

“อยู่ๆ ก็ส่งข้อความ บอกว่าจะมากะทันหัน”

“ค่ะ อยากมานี่คะ คิดถึงพ่อกับแม่นี่คะ”

“ดี…ดี…แล้วอุเทนล่ะ?” มองหาว่าที่ลูกเขย “ว่าที่ลูกเขยของแม่ล่ะ?” ถามถึงเพราะเห็นลูกสาวเดินเข้ามาในบ้านคนเดียว

“ใจเย็นค่ะ แม่…ดูของฝากนี่ก่อนจาก…เขา…”

หญิงสาวหยิบนาฬิกาออกมาสองเรือน เป็นนาฬิกาคู่ชายหญิงที่วิศว์ชำระเงินเพื่อให้บิดามารดาของปารี

“จาก…เขา?” วิศว์

แล้วทั้งคุณวรวิทย์กับคุณวาสนาก็ตาโต เมื่อเห็นของกำนัลสวยงาม
“ตายแล้ว…ของที่อยากได้เลย นี่ล่ะ ที่เคยพูดกับอุเทนไว้อยากได้มาก แหม…อุเทนนี่ยอดเลยนะ ยังจำได้แม่น พ่อ…พ่อ…ดูสิดู…” สะกิดสามี “ว่าที่ลูกเขยเราดีขนาดไหน”
คุณวรวิทย์พยักหน้า

“นั่นสิแม่ ว่าที่ลูกเขยดีที่สุด ไม่เสียแรงที่จะฝากลูกสาวให้กับเขา เขาดีต่อเรา ก็ต้องดีต่อลูกสาวเราด้วย”

“ไม่มีใครดีเท่าอุเทน เขาเอาใจเก่ง พูดเก่ง ปากหวาน เอาใจเรายิ่งกว่าลูกสาวแท้ๆ เสียอีก”

มีแต่เสียงชื่นชมอุเทน ทำเอาปารีสไปไม่ถูก จะทำอย่างไรกับคนที่รออยู่ด้านนอก เจ้าของเงินราคาแพงคงเสียใจมากนะ

ยังไม่เท่านั้น คำพูดของบิดา ยิ่งทำให้ปารีสต้องชะงัก กำลังจะบอกว่า ตนแต่งงานกับวิศว์แล้ว ด้วยวิธีการของตัวเอง เรียบง่าย หากบิดาพูดขึ้นก่อน

“พ่อเป็นโรคหัวใจ ต้องผ่าตัดเดือนหน้า หลังปีใหม่ ใจจริงอยากเห็นลูกกับอุเทนแต่งงานกันก่อนพ่อเข้าโรงพยาบาล แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้ว พ่อกลัวตาย ไม่ได้ออกจากห้องผ่าตัด ปาลูกรัก รับปากพ่อนะ ไม่ว่าพ่อจะรอดหรือไม่รอด ลูกเขยพ่อต้องเป็นอุเทน พ่อจะได้ตายตาหลับ”

 



Don`t copy text!