ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง บทที่ 3 : ความกดดัน

ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง นวนิยายรางวัลรองชนะเลิศกับนิยายดราม่าคอเมดี้จากโครงการอ่านเอาก้าวแรก ปี 5 โดย เอมอักษร เรื่องราววุ่นๆ ของหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองโชคร้ายทุกด้านจนขอฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ไหงแค่นอนหลับไปวิญญาณก็ออกจากร่าง เธอจึงต้องลุกขึ้นมาหาวิธีกลับเข้าร่าง หาฆาตกรให้ทันเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที

ใจที่อิ่มฟูแต่แรก ยุบสลายจนเหมือนไม่สิ่งใดอยู่ตรงนั้น มันโหวงว่างเปล่าจนเจิดจันทร์แทบไม่ได้ยินเสียงเรียกของบิดา

“อ้าว ยัยเจิด จะรีบไปไหน”

ประมุขของบ้านผลักประตูหน้าเข้ามา ทันเห็นลูกสาวคนกลางกำลังวิ่งหน้างอไปที่บันได แม้ล่วงเข้าสู่วัยห้าสิบกลาง แต่บิดาของเจิดจันทร์ หรือคุณภาคภูมิยังรักษารูปร่างได้สง่างามสมชื่อ ใบหน้าคมตามเชื้อสายเปอร์เซียไม่มีร่องรอยอิดโรยเหน็ดเหนื่อย ทั้งที่ผ่านการประชุมตลอดวัน ร่วมงานเลี้ยงเย็น และฝ่ารถติดกลับบ้าน เขาส่งสูทให้แม่บ้านนำไปเก็บ หันไปรับไหว้ปรีเมธ ก่อนพยักหน้าให้เจิดจันทร์เดินเข้าไปหา

“ได้ข่าวแล้วใช่ไหม อีกสองอาทิตย์จะเปิดสอบพนักงานรอบพิเศษ”

เจิดจันทร์แทบเข่าอ่อน อารมณ์ที่ท่วมท้นด้วยความน้อยใจอยู่แล้ว ทำให้อยากปิดหูและร้องกรี๊ดเสียเดี๋ยวนั้น ไม่อยากได้ยินคำว่าสอบที่แสนยอกแสยงใจ แต่ที่ทำได้คือพยักหน้านิดๆ ซ่อนใบหน้าที่ยังแดงก่ำและเปื้อนคราบน้ำตาด้วยการก้มหน้า จนภาคภูมิต้องเขม้นมองลูกสาวคนกลาง

“ทำไมทำท่าซึมกะทือยังงั้นล่ะเจิด ไม่ตื่นเต้นเรื่องสอบรึไง นี่มันเรื่องสำคัญสุดเลยนะ รู้ไหมว่า ถ้าพลาดรอบนี้ เขาจะไม่เปิดรับอีกสิบปี”

เจิดจันทร์พูดไม่ออก นอกจากเรื่องสอบๆๆ นี่แล้ว ทำไมพ่อไม่สังเกตสักนิดเลยนะ ว่าเธอเพิ่งจะร้องไห้

“พ่อไปคุยกับท่านรองมาแล้วนะ เรื่องจะให้ช่วยเจิด” ภาคภูมิพูดต่อ “แต่สมัยนี้ทำอะไรใต้โต๊ะมันยาก ใครๆ ก็จับตามอง คอยจะหาเรื่องฟ้องร้องเลื่อยขาเก้าอี้กันอยู่แล้ว ท่านบอกว่ายังไงเจิดก็ต้องสอบข้อเขียนให้ผ่านก่อน ส่วนเรื่องบรรจุเดี๋ยวค่อยมาดูกัน”

บิดาถอนหายใจยืดยาว “พ่อเหนื่อยเป็นบ้าเลยเจิด ต้องไปพูดกับรองเขากี่รอบแล้วไม่รู้ เจิดก็สอบไม่ได้สักที ถ้าพลาดครั้งนี้ก็ไม่ได้ผุดได้เกิดกันละ องค์กรมีแต่จะเอาคนออก ไม่มีรับเข้าง่ายๆ อีกหรอก”

เจิดจันทร์เลียริมฝีปากที่แห้งผาก เธอเริ่มอายสายตาของปรีเมธ รู้ว่าเขาได้ยินทุกคำพูด และคงนึกสงสัยแล้วว่า ความเก่งฉกาจต่างๆ ที่เจิดจันทร์อวดอ้างนั้น น่าจะไม่เป็นความจริง

“ยัยเจิดดดด” ภาคภูมิลากเสียงอย่างอิดหนาระอาใจ “ไม่มีใครเขาโชคดี มีพ่อคอยช่วยแบบแกหรอกนะ ถ้าเรื่องสอบเข้าง่ายๆ ยังทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปทำอะไรกินแล้ว”

สุดจะฝืนทนอีกต่อไป เจิดจันทร์พยักหน้าแรงๆ แล้วผลุนผลันวิ่งขึ้นบันไดไปทันที ภาคภูมิอ้าปากค้าง แล้วหันไปบ่นกับลูกสาวคนโตที่ยืนมองอยู่

“ยัยเจิดมันเป็นบ้าอะไร ไม่ห่วงอนาคตตัวเองเอาเสียเลย”

“น้องคงเครียดน่ะค่ะ พ่อก็อย่ากดดันเจิดมากนักสิคะ”

“อ้าว ที่พ่อทำอยู่นี่ก็เพื่อตัวมันเองทั้งนั้นนะ เป็นลูกจ้างมันไม่มั่นคงนะลูก เงินเดือนก็น้อย เขาจะเลิกจ้างวันไหนก็ไม่รู้ พอแก่ตัวมันจะทำยังไง พ่ออยู่ค้ำฟ้าคอยเลี้ยงมันได้ที่ไหน” ภาคภูมิถอนใจ แล้วหันไปยิ้มให้ชายหนุ่ม ผู้เป็นแขกประจำของบ้าน “ขอโทษที ปรีเลยต้องมาฟังพ่อบ่นไปด้วย ว่าแต่จะไปข้างนอกกันหรือลูก”

“ครับ ผมจะพาเจไปทานข้าว แล้วรีบมาส่ง ไม่เกินสี่ทุ่มครับคุณอา”

ภาคภูมิโบกมือ “เอาเถอะๆ ถ้าไปกับปรีอาก็วางใจ ฝากเจด้วยละกัน อาไปอาบน้ำก่อนละ วันนี้เหนื่อยเต็มทีเหนียวตัวไปหมด หนำซ้ำยังมาเจอท่าทางชวนโมโหของยัยเจิดเข้าอีก”

ปรีเมธทำความเคารพประมุขของบ้านอย่างสุภาพ ก่อนจะแตะบ่าให้เจณิสตาเดินนำ หญิงสาวหันมามองบิดาแวบหนึ่ง แต่อีกฝ่ายเดินขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว

เสียงนุ่มๆ ของชายหนุ่มกระซิบที่หู

“รีบไปเถอะครับเจ เราจองโต๊ะไว้ อย่าไปสายเลย”