ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง บทที่ 28 : จิตอาฆาต

ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง นวนิยายรางวัลรองชนะเลิศกับนิยายดราม่าคอเมดี้จากโครงการอ่านเอาก้าวแรก ปี 5 โดย เอมอักษร เรื่องราววุ่นๆ ของหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองโชคร้ายทุกด้านจนขอฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ไหงแค่นอนหลับไปวิญญาณก็ออกจากร่าง เธอจึงต้องลุกขึ้นมาหาวิธีกลับเข้าร่าง หาฆาตกรให้ทันเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที

พอออกจากห้องได้ กิ่งแก้วสาวเท้าแทบกลายเป็นวิ่ง กลับไปที่ห้องนอนตนเองด้านหลังบ้าน นางคว้าไฟแช็กบนหัวเตียง จุดไฟเผาหลอดจิ๋วอันเล็กจนไหม้เกรียมหงิกงอ แล้วกดโทรศัพท์มือถืออย่างเร่งร้อน

“เรียบร้อยแล้ว” กิ่งแก้วพูดกับปลายสาย เสียงสั่น “เผาทิ้งหมดแล้ว ไม่เหลือหลักฐานหรอก”

นางนิ่งซึมฟังอีกฝ่ายพูด น้ำตาเริ่มซึมออกมาอีกครั้ง “แม่ขอได้ไหมครั้งนี้ ถ้าหาวิธีอื่นได้ แม่เลี้ยงคุณหนูเจนมาตั้งแต่เกิด มันทนไม่ไหวจริงๆ”

“อุ๊ย” เจิดจันทร์อุทาน หันไปถามปู่ตาโต “ป้าแก้วมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้เลย ก็แกไม่มีแฟนนี่นา”

หญิงสาวชะงักอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นปู่ไกรเงียบกริบ กรอบเงาจางของปู่กลับเข้มขึ้นจนเห็นกรามที่ขบแน่นเป็นสันนูนถนัด

“ถ้าไม่อย่างนั้น…ก็ให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย” เสียงกิ่งแก้วอ้อนวอน “นะลูกนะ แม่ไม่อยากทำแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องกับคุณเจิด แม่ไม่ได้อยู่เป็นสุขเลยสักนาที ไหนจะตำรวจ ไหนจะคนในบ้าน แม่ทำหน้าไม่ถูกเลยเวลาเจอทุกคน ได้แต่ร้องไห้”

“ป้าแก้ว” เจิดจันทร์อุทานซ้ำสอง มองปู่อย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก

ปู่ไกรไม่สนใจหลานสาว จ้องเขม็งไปที่กิ่งแก้วอย่างเคร่งเครียด

“ถ้าได้เงินแล้ว แม่ขอไปกับปรีด้วยนะ แม่จะลาออก ทนอยู่อย่างนี้ไม่ไหวแล้ว” กิ่งแก้วซบหน้ากับเข่า ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็ก โทรศัพท์มือถือร่วงผล็อยลงพื้น ขณะที่สองร่างในห้องต่างสะดุ้งขึ้นมาพร้อมกัน

“ปรี…ป้าแก้วหมายถึงใคร อย่าบอกนะว่า…ปรีเมธเหรอคะปู่”

ปู่ไกรผลุนผลันออกจากห้อง สาวเท้าปราดกลับไปที่ห้องของเจนนินทร์ทันที

“ปู๊ รอหนูด้วย ปู่พูดกับเจิดหน่อย นี่มันเรื่องอะไรกันคะ” หญิงสาววิ่งกระหืดกระหอบตามหลังผู้เป็นปู่ แล้วพบว่าปู่ไกรหยุดนิ่งข้างเตียงหลานสาวคนเล็ก จ้องเขม็งไปที่เหยือกน้ำบนโต๊ะหัวเตียง

“ยัยเจิด ช่วยกัน” ปู่พูดเสียงเครียดกว่าทุกครั้ง “ผลักเหยือกน้ำให้หล่น นังกิ่งแก้วมันต้องใส่ยาไว้แน่ๆ มันร่วมมือกับไอ้ชั่วอัปรีย์อะไรนั่น จะมอมยายัยเจนอีกคน”

แม้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่สิ่งที่ปู่พูดก็เข้าเค้า เจิดจันทร์สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเพ่งไปที่เหยือกน้ำอย่างที่เคยทำตอนผลักกรอบรูป

แต่…ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในสมอง เมื่อครู่ป้าแก้วพูดมาประโยคหนึ่ง …ตั้งแต่เกิดเรื่องกับคุณเจิด… หมายความว่า ที่เธอต้องมีอันเป็นไปเช่นนี้ เป็นเพราะฝีมือป้าแก้วกับปรีเมธด้วยหรือเปล่า

หญิงสาวเสียววาบ ใจสั่นอย่างไม่รู้ตัว ถ้าเป็นอย่างที่คิด ก็แปลว่าคนที่เธอรักทั้งคู่ร่วมมือกันฆ่าเธออย่างนั้นหรือ ปรีเมธน่ะช่างเถอะ ถึงจะมีใจให้เขามากแค่ไหน แต่ก็รู้จักกันมาไม่นาน เธอพลาดเองที่หลงหน้าตากับคารมของเขา แต่กิ่งแก้ว ที่เป็นทั้งแม่บ้านและพี่เลี้ยงให้สามสาวตั้งแต่ยังเล็ก อุ้มชูเลี้ยงดูทุกคนเหมือนลูกแท้ๆ ป้าแก้วจะทำร้ายพวกเธออย่างเลือดเย็นเช่นนี้ได้อย่างไร

ก็เพราะปรีเมธอย่างไรล่ะ อีกใจตอบทันที คนที่ป้าแก้วเรียกว่า “ลูก” ย่อมมีความสำคัญพอที่คนเป็นแม่จะยอมทำให้ได้ทุกอย่าง

ว่าแต่…จริงหรือ มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญของคนชื่อเหมือนกัน หรือเธอกับปู่ได้ยินผิดไปเองก็ได้

เจิดจันทร์ปวดหัวจี๊ด แล้วก็สะดุ้งอย่างนึกขึ้นได้ เพราะเธอมัวแต่ปล่อยใจคิดว้าวุ่น จนไม่ได้เพ่งสมาธิไปที่เหยือกน้ำเลย

เจิดจันทร์เหลียวมองปู่ไกร แล้วกระโดดโหยงร้องกรี๊ดอย่างลืมตัว เพราะร่างที่เคยเป็นเงาบางใสของปู่ กลับทวีความเข้มขึ้นจนดำมืด กลุ่มควันขมุกขมัวลอยคลุ้งคลุมร่างราวกับการปรากฏกายของภูตผี ดวงตาของปู่ลุกโพลงเป็นประกายเหมือนกองไฟขณะจ้องไปที่เหยือกน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย

เจิดจันทร์หวาดผวาจนสมาธิแตกกระเจิง อีกอึดใจใหญ่ เหยือกที่มีน้ำอยู่ค่อนใบก็ขยับช้าๆ ก่อนจะเลื่อนมาที่ริมโต๊ะทีละนิด ตกลงสู่พื้นแตกกระจาย

ปู่ไกรหายใจหอบ ทรุดฮวบลงกับพื้น เจิดจันทร์ลงนั่งข้างๆ อย่างทั้งห่วงทั้งแขยงกับร่างที่ดำมืดจนผิดปกตินั้น หญิงสาวพูดเสียงอ่อย

“ปู่ หายใจลึกๆ นะคะ ปู่เก่งจังเลย ผลักเหยือกจนหล่นได้” ก่อนจะถามอย่างเกรงๆ “ว่าแต่ปู่เป็นอะไรคะ ทำไมตัวมืดไปหมดแบบนั้น”

“ยัยเจิด” ปู่สูดลมหายใจอย่างยากลำบาก ใบหน้าคล้ำมืดจนเห็นแค่ดวงตาที่ยังเหลือประกายแดงก่ำ “ปู่… ปู่ทำสำเร็จก็จริง แต่ปู่…คงอยู่กับเจิดไม่ได้อีกแล้ว”

“ฮะ” เจิดจันทร์สะดุ้งซ้ำสอง “ทำไมล่ะคะปู่ อย่ามาพูดให้หนูใจเสียแบบนี้ ถ้าไม่มีปู่ แล้วเจิดจะกลับเข้าร่าง จะช่วยพี่เจหนูเจนได้ยังไง”

ปู่ไกรส่ายศีรษะ เสียงสลด “ที่ปู่ผลักเหยือกหล่นได้ ปู่ไม่ได้ใช้สมาธิจากจิตที่นิ่ง แต่ปู่เพ่งจิตจากความแค้น ความโกรธ ไอ้สองอย่างนี่แหละ ที่ทำให้จิตปู่ดิ่งเมื่อตอนตาย และตอนนี้ ปู่ก็คงต้องกลับไปใช้กรรมที่มันหนักหนากว่าเดิม” ปู่ไกรลูบแขนทั้งสองแขน เสียงสั่นเครือ “ตอนนี้ปู่ร้อนไปทั้งตัวเลยยัยเจิด ราวกับถูกเผา ถ้าอยู่ในสภาพนี้ ปู่คงไม่มีวันตั้งจิตให้มีสมาธิตั้งมั่นได้อีกแล้ว และปู่คงต้องติดอยู่ในโลกที่ตายซ้ำซากไปชั่วกัปชั่วกัลป์”

เจิดจันทร์ขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจภาษาของปู่ไกรเท่าไรนัก แต่มันฟังดูยาวนานและน่ากลัว “เจิดยังไม่ค่อยเข้าใจค่ะ แล้ว…แล้วทำไม ปู่ถึงต้องเพ่งจิตจากความแค้น ความโกรธด้วยล่ะคะ”

ปู่ไกรถอนใจ “เป็นความผิดของปู่เอง ที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ปู่เกลียดมัน มันเป็นคนทำให้ปู่เป็นแบบนี้ และมันยังทำกับหลานทั้งสามคนของปู่อีก ปู่ทนไม่ไหวจริงๆ ยัยเจิด” ดวงตาที่ส่งแววสีแดงฉาน สบกับดวงตาดำบริสุทธิ์ของหลานสาวนิ่งนาน

“คนที่ทำให้ปู่ตายคือนังกิ่งแก้ว”

“โอ้” เจิดจันทร์ร่วงผล็อยไปนั่งพังพาบกับพื้น “นี่มันยิ่งกว่าซีรีส์เกาหลีอีกนะปู่ ทำไมทุกคนมีเบื้องหลังซับซ้อนแบบนี้ โอ๊ย ทุกคนทำให้เรื่องที่เจิดสอบตก กลายเป็นเรื่องขี้หมาไปเลย ทั้งๆ ที่เจิดเครียดมากนะ”

“ถ้าเจิดได้อยู่จนอายุเท่าปู่ เจิดจะรู้ว่า ชีวิตคนเรา ยังมีเรื่องเหลือเชื่ออีกเยอะ และเรื่องที่เราเคยหมกมุ่นกับมันแทบเป็นแทบตาย พอคิดดูดีๆ มันก็ไม่มีความหมายอะไรขนาดนั้น เป็นแค่อีกเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วจบไปเท่านั้นเอง”

“ปู่อย่าเพิ่งเทศน์ค่ะ” เจิดจันทร์รีบห้าม “ปู่เล่าให้เจิดฟังก่อนว่าปู่ตายได้ยังไง แล้วป้าแก้วเกี่ยวอะไรด้วย แล้วเราจะหาทางช่วยกัน เจิดไม่ยอมให้ปู่กลับไปอยู่ในลูปตายซ้ำซากแบบนั้นหรอกค่ะ”

ปู่ไกรนิ่งไปเหมือนพยายามรวบรวมสมาธิ ขณะที่ควันขมุกขมัวรอบตัวปู่ยิ่งหนาแน่นราวจะกลืนกินร่าง ก่อนที่ปู่จะเริ่มเรื่องด้วยเสียงแผ่ว

“ปู่รักหลานสาวทั้งสามคนจริงๆ เรื่องนี้ปู่ไม่ได้หลอกเจิด” ปู่ถอนหายใจ “แต่เรื่องนึงที่เจิดเข้าใจไม่ผิด นั่นคือ…ปู่อยากมีหลานชายมาก”

ปู่ไกรเล่าไปเรื่อยๆ น่าแปลกที่ความสลดลึกซึ้งในน้ำเสียงนั้น ดึงจินตนาการของเจิดจันทร์ให้เห็นภาพเหตุการณ์ได้ชัดเจนราวกับอดีตย้อนมาตรงหน้า