ขุนเขาแมกไม้ บทที่ 42 : เมื่อหัวใจเริ่มแปลบปลาบ

“ขุนเขาแมกไม้” นวนิยายเรื่องเยี่ยมในชุดโหราศาสตร์ ผลงานเรื่องล่าสุดของ ’กฤษณา อโศกสิน‘ ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ประจำปีพุทธศักราช 2531 กับเรื่องราวของเดินดงและอิทธิพลของดาวเสาร์ที่มีต่อชีวิตของเขาได้ในอ่านเอา

นายจังจึงขอมานั่งคยกับเดินดงตรงเก้าอี้ผ้าใบเตี้ยที่คนขับรถขนมาสิบกว่าตัวพร้อมโต๊ะเล็กพับได้สำหรับกินอาหาร ดื่ม คุย หลังกลับจากตระเวนชมธรรมชาติแห่งขุนเขาแมกไม้ในทองผาภูมิตลอดวัน

ชายหนุ่มนั่งรวมอยู่กับนายจังนายจัดและเอื้องอินทร์ตรงหน้าเต็นท์ของเขา นายโอกาส อุกกานั่งอยู่กับใบจันและเชียงคำ บนโต๊ะเล็ก มีจานอาหารที่สั่งจากร้านค้าใกล้ๆ นั้น พร้อมพรั่งเบียร์ เหล้า โชดา ถั่วลิสงคั่วใหม่

คืนนี้ ใครต่อใครต่างก็เหลือบมองเขาผู้ดูเหมือนเงียบไป ไม่เหลียวมาดูใบจันแม้แต่ครั้งเดียว

อาจจะกำลังเหน็ดเหนื่อยจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนสายวันนี้

จึงมิว่าผู้ใด โดยเฉพาะนายจังนายจัดก็สุดจะซาบซึ้งในน้ำใจใหญ่ยิ่งที่เขามีต่อหญิงสาว เลือดเนื้อที่รักปานดวงใจของตน

“วันนี้ ผมต้องขอขอบคณคุณดงมากที่สุดที่ช่วยอุ้มหนูจันจากน้ำตกมาจนถึงรถได้เรียบร้อยดีมากน่ะฮะ” ผู้เป็นบิดาของหล่อนเพิ่งมีโอกาสเอ่ยประโยคยาวงามเป็นนาทีแรกหลังจาก ‘ช็อค’ ไปครึ่งวัน “ผมจะไม่ลืมบุญคุณคุณดงเลยตลอดชีวิต”

นายโอกาสกับอุกกาก็ได้ยินชัด ฝ่ายบิดาของชายนั้นจึงตอบกลับไป

“ผมก็เหมือนกัน ขอบคุณคุณดงมากที่ช่วยผมกับอุกไว้..ขอบคุณที่ช่วยหนูจันมาถึงรถได้..นี่…ยกนิ้วให้เลยนะ..ผมเอง..อยากช่วยแทบตาย..แต่ก็รู้ตัวว่าไม่ไหว เดี๋ยวก็เลยพากันไปหกล้มทุกคะเมนกลายเป็นคอขาดบาดตายไปใหญ่..เลยเหมือนคนไม่มีกะใจ..แต่ไม่ใช่..อุกก็ด้วย เห็นแล้วว่ามันเองก็ไม่ไหว”

เดินดงได้แต่ยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ แค่ตอบเพียงสั้นๆ ว่า

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ..มีอะไรช่วยกันได้ก็ต้องช่วยกันแค่นั้นเองฮะ..ไม่ถึงกับเป็นวีรกรรมอะไร..อย่าคิดมากเลยคุณจัง คุณโอกาส”

น้ำเสียงของเขาในค่ำคืนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่แกมสงวนที่ท่านิดๆ

เอื้องอินทร์จึงได้แต่เหลือบมองเขาอย่างเพ่งพิศเพียงใคร่รู้ส่วนลึกของชายนี้

เขาเป็นคนดูยากไม่ใช่เล่นเหมือนกัน

ด้วยว่า บางขณะก็คล้ายล้อเลียนได้ แต่หลายครั้ง ก็มีวี่แววว่าไว้ตัว

แล้วนี่ หล่อนก็บอกกล่าวเขาไว้แล้วเรื่องวันเดือนปีเกิด ก็มิรู้ว่า เขาจะดูดวงใคร..

ดวงหล่อนหรือดวงใคร..

ชวนสงสัยยิ่งนัก

ที่น่าคิดมากขึ้นก็คือ ค่ำนี้ เหมือนเขาจะกลายเป็นใครอีกคนที่มิใช่คนก่อนด้วยซ้ำไป

เสียงนายจังเอ่ยขึ้นอีกว่า

“กลับไปนี่ คุณดงจะให้ปลูกอะไรก่อนก็บอกมาได้เลยนะฮะ..ผมจะได้รีบเพาะชำทันที..โดยเฉพาะพันธุ์ไม้มงคลพวกซุ้มพวกกอ ไม่กี่วันก็ขึ้นเป็นตับละฮะ”

“ขอบคุณครับ” นั่นเอง เขาจึงปริปากออกมา “ผมก็อยากเลือกเร็วๆ จะได้ส่งข่าวพ่อแม่ได้มั่งน่ะฮะ..แต่ก็อย่าลืม 25 พฤศจิกา ยกศาลพระภูมิก่อน”

“ไม่เคยลืมเลยคุณ” นายจังคืนนี้กลายเป็นอีกคนพร้อมเขา

ชายหนุ่มก็เลยอดยินดีลึกๆ มิได้ที่การช่วยเหลือใบจัน นำความอบอุ่นใจมาให้ตนเองเต็มร้อย

“ผมก็ไม่ลืม” นายจัดแซงขึ้น

“ผมกับอุกด้วย” นายโอกาสเสริมขึ้นมา “ขอให้รักเรานั้นนิรันดร”

“อื้อฮือ หรูเลย” นายจังหัวเราะอย่างแจ่มใส ทั้งๆ มีบางอย่างผุดขึ้นในใจอย่างแรงทันใดที่สายตาผ่านพบดวงหน้าลูกสาวผู้ดูเหมือนยังไม่สิ้นความทุกข์ใจ ชวนให้สงสารจนรู้สึกแน่นไปทั้งลำคอ ด้วยว่าน้ำตาแห่งความเป็นพ่อกำลังเอ่อท่วมอยู่ตรงนั้น

แต่อุกกาคนเดียวที่มิรู้จะเอ่ยคำว่าอย่างไร ก็ได้แต่นั่งนิ่ง กะพริบตา เสยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ

ใบจันเองก็ลองจิบเบียร์ อย่างน้อยอาจช่วยให้ความเศร้าสร้อยที่กำลังแผ่ซ่านอยู่ภายในใจค่อยๆ จางลงไป..เป็นความเศร้าเหงาที่หล่อนไม่เคยรู้สึกมาก่อนไม่ว่าเมื่อไร ด้วยถือตัวตนว่าเป็นคนสำคัญของพ่อแม่และธุรกิจใหญ่มาช้านาน..ความถือตัวจึงหอบหล่อนลอยทะยานขึ้นเบื้องบน เป็นผลให้ความทะนงตนกรายมาเข้าสิง มองข้ามสิ่งเล็กๆ คนเล็กๆ ไปเนิ่นนาน เริงสราญอยู่ในความเป็นใหญ่ ทั้งพ่อแม่พี่ชายบริวารต่างก็สยบยกไว้ไม่แตะต้อง ‘น้องจัน’ ก็เลยดูสูงส่งกว่าคนทั้งหลายในไร่กว้าง

ใครต่ำต้อยด้อยกว่ามิว่าด้านใดก็อดดูถูกดูหมิ่นอยู่ในทีในท่าหาได้ไม่

เพิ่งวันนี้ คืนนี้เองที่หล่อนสะดุ้งผวา

ยังได้กลิ่นต้นคอหอมโอเดอโคโลญจากกายเขาติดตามมาจนนาทีนี้ ยังรู้สึกอบอุ่นแสนทวียามกายแนบกายมิหายไป

แต่ภาพเขากับเอื้องอินทร์บนเก้าอี้ถัดไป..ที่ราวกับใกล้ชิดสนิทเสน่ห์กว่าผู้ใดในคณะ ชวนให้หัวใจเริ่มแปลบปลาบขึ้นมาอย่างประหลาด ครั้นแล้ว ความรู้สึกที่ตนเองไม่เคยควบคุมมันไว้มิว่าเมื่อใดก็เริ่มไหลลามออกมา

กลายเป็นน้ำตาเอ่อคลอ

แต่ทั้งพ่อและพี่ชายหันกลับไปเพลิดเพลินอยู่กับกับแกล้มและแก้วเบียร์แก้วเหล้า จึงมีแต่เชียงคำที่นั่งติดกัน อีกฝ่ายจึงคอยระแวดระวังไต่ถามถึงความเจ็บไม่เจ็บของข้อเท้า

“มันก็ยังเจ็บอยู่เชียง” หล่อนก็เลยเลี่ยงไปจากความรู้สึกอื่นที่ช้อนเข้ามา “แต่ทนได้จ้ะ ขอบใจเชียงมากที่เป็นห่วง”

“พรุ่งนี้เรากลับบ้านละ มานานพอดูแล้ว จะได้ไปพักซะหน่อยก่อนทำงาน” เพื่อนหญิงที่ท่าทางความรู้สึกคล้ายชายบอกอย่างห่วงใยจริงจัง “แต่ก็คงไม่เป็นไรแล้ว รอวันถอดเฝือกแค่นั้น หมอบอกหรือเปล่าว่าสักกี่วัน”

“บอกจ้ะ..ก็ราวเดือนครึ่ง” หญิงสาวเพิ่งนึกขึ้นได้เพราะไม่มีผู้ใดถามถึง

“อือ” เชียงคำครางเบาๆ “ตั้งเดือนครึ่ง”

ใบจันได้แต่ยิ้มจืดๆ เมื่อนึกถึงภาพตนเองนั่งรถเข็นเข็นไปมา คงเบื่อแทบแย่

“ใช่จ้ะ..แต่ก็ต้องทนเพราะตัวเองหาเรื่องเอง”

“หายแล้วต้องไปเที่ยวเมืองเพชรมั่งนะ” อีกฝ่ายไม่ทันนึกเรื่องอื่น ก็เลยเอนตัวมากระซิบพลางบุ้ยปากไปทางซ้ายที่เดินดงกำลังคุยกับเอื้องอินทร์ “สงสัยยายเอื้องมีแขกประจำละคราวนี้”

“ใช่” นายอุกการีบพยักหน้าเห็นด้วย “ไม่ทันไรก็สนิทกันแทบจะนั่งตัก”

“อุก” พ่อของเขาได้ฟังก็ถึงกับร้องออกมาพร้อมยิ้มร่าชอบใจ กรอกเบียร์ทันใดอีกอีกหนึ่ง “ไม่ยักรู้ว่าแกพูดแบบนี้ก็เป็น”

“แล้วจริงไหมล่ะพ่อ คุณเชียง”

เชียงคำยิ้มๆ พลางเหลือบมองใบจัน แลเห็นแต่สีน่าสลดหมดความรื่นรมย์ ก็นึกว่าปวดข้อเท้าขึ้นมาอีกหรือไม่ จึงถามซื่อๆ แบบคนไม่เคยรู้เรื่องรัก

“เริ่มปวดอีกแล้วใช่ไหมจัน”

อีกฝ่ายก็เลยพยักหน้าเนื่อยๆ

“แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก..ผู้คนห้อมล้อมคอยดูแล..นะคุณอุก”

“ใช่ฮะ..ผมกะจะไปเยี่ยมทุกวัน ไปนั่งเป็นเพื่อนทั้งวันก็ยังได้..ถ้าน้องจันเหงา”

หญิงสาวฟังแล้วก็แทบจะร้องกรี๊ดออกมา

อยากลุกขึ้นเต้น ชี้หน้า ปกาศิต

ห้ามมานะ ขืนมาจะเอาอะไรขว้างหน้า

แต่เท่าที่ทำได้ก็คือ

“อย่ามาเลยค่ะ..จันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว”

เชียงคำฟังแล้วเห็นด้วยทันใด

“จริงค่ะ..จันกำลังไม่ปกติ คุณอุกมาแค่เยี่ยมแป๊บๆ ดีกว่า”

อุกกาฟังแล้วได้แต่นึกบริภาษผู้พูดจนอยากชี้หน้า

อีคนไม่มีใครเอา เลยไม่รู้ว่าคนอื่นเขาคิดยังไง

แต่เท่าที่ทำได้ก็คือ กรอกเบียร์เข้าปากแล้วนั่งนิ่งหน้าเฉย

นายโอกาสเห็นเช่นนั้นก็เลยตบบ่าลูกชายเบาๆ อย่างปลอบใจ

“เออน่า ลูก น้องเขายังป่วย แกก็จะมาคาดคั้นอะไรตอนนี้ล่ะ”

นั่นเอง นายอุกกาจึงรู้ตัว

ใบจันจะหลีกเลี่ยงจากพ่อลูกคู่นี้ เข้าไปนอนในเต็นท์ ก็ยังไม่อยากจะละไปจากภาพข้างๆ รวมทั้งชาวเต็นท์อีกสองสามหลังที่เพิ่งกลับจากเที่ยวมาถึง มาอาบน้ำแต่งตัวใหม่ แล้วตั้งโต๊ะเล็กคล้ายๆ กัน ร่ำน้ำเมาอ่อนๆ พร้อมอาหารมื้อค่ำด้วยกัน ส่งเสียงสรวลสันต์เฮฮา แต่ไม่ถึงกับดังลั่น ช่วยให้เกิดบรรยากาศใหม่แห่งการรวมตัวของนักท่องเที่ยวที่บ่งบอกว่า ทองผาภูมิแห่งนี้ช่างดีช่างงามช่างมีความสุขจริงหนอ

ชวนให้หัวใจอันหดหู่ของหล่อนพลอยเบิกบานขึ้นมา

ขณะที่โต๊ะของเดินดงที่มีนายจังนายจัดและเอื้องอินทร์พูดคุยกันเบาๆ

แต่เขาก็ดูเหมือนจะไม่เหลียวมามองทางหล่อน

ได้ยินเพียงพ่อเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับท่านพระครูดูดวงหล่อนไว้ว่า จะเลือดตกยางออกซึ่งก็เป็นไปตามคำทายทักของท่านทุกประการ

“ท่านดูแม่นจังนะฮะ”

หล่อนได้แต่เงี่ยหูฟังพ่อมีเพื่อนสาวของหล่อนคอยเสริมคำอยู่ข้างๆ จึงนึกขึ้นได้ว่าเอื้องอินทร์ ให้วันเดือนปีเกิดหญิงทั้งสามคนไว้กับเขาเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงเวลาตกฟากที่หล่อนขยักไว้

ที่จริงเขาอาจอยากเทียบแค่ดวงเขากับดวงเอื้องอินทร์ก็เป็นได้ว่า จะสมพงศ์กันหรือไม่

คงสมพงศ์แน่นอน

ใบจันนึกแล้วก็เริ่มแน่ใจว่า เขากับหล่อนคงไม่สมพงศ์กันเลยก็ได้