ขุนเขาแมกไม้ : ตอนอวสาน

“ขุนเขาแมกไม้” นวนิยายเรื่องเยี่ยมในชุดโหราศาสตร์ ผลงานเรื่องล่าสุดของ ’กฤษณา อโศกสิน‘ ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ประจำปีพุทธศักราช 2531 กับเรื่องราวของเดินดงและอิทธิพลของดาวเสาร์ที่มีต่อชีวิตของเขาได้ในอ่านเอา

นายจัดช่วยพยุงน้องของเขาก้าวลงมายืนคอยเจ้าของบ้านโดยไม่ส่งเสียงใดๆ เนื่องด้วยนึกอยู่แล้วว่าเดินดงคงตื่นแล้ว..แต่คนที่นึกได้มิใช่ตัวเขาเองดอกนะ น้องสาวสุดที่รักที่เขามักตามใจหล่อนทุกย่างก้าวเพียงหนึ่งเดียวผู้นี้เท่านั้น เนื่องด้วยเมื่อคืนหล่อนบอกเขา..อันที่จริงก็ออกคำสั่งนั่นเองว่า

‘พรุ่งนี้พี่จัดตื่นเร็วหน่อยนะ จันจะไปขอบคุณคุณเดินดง’

เขายังถามเลยว่า

‘น้องก็ขอบคุณเขาแล้วไม่ใช่เรอะ’

‘ลืมไปแล้วละพี่จัด ลืมไปว่าพูดอะไรกับเขาด้วยซ้ำ’

เช้าตรู่วันนี้ เขาก็เลยบอกพ่อแม่ถึงความมีแก่ใจของหล่อนว่า ปรารถนาจะไปขอบคุณเขาอีกครั้งอย่างเป็นทางการ รวมทั้งขออาหารเช้าติดไปด้วย

ดังนั้น นายจัดจึงยื่นถุงใส่หม้อข้าวต้มหมูสับที่นางบุญมีเคี่ยวไว้จนข้น กินสบายตั้งแต่เมื่อคืนให้เก่ง พลางบอก

“รับรองว่าอร่อยมาก เดี๋ยวกินเลยละกันนะ คุณดงฮะ..น้องจันอยากมาขอบคุณคุณดงให้ชัดๆ อีกทีน่ะฮะ..น้องนึกไม่ออกว่าเมื่อวานพูดอะไรไปมั่ง ขอบคุณหรือยังก็จำไม่ได้”

เดินดงฟังพลางมองหล่อนผ่านแสงตะเกียงในมือเก่งที่อีกข้างหิ้วหม้อใส่ข้าวต้มหมูสับ เดินนำสองอาคันตุกะยามรุ่งไปขึ้นบันไดกระท่อมที่นายนวมยังไม่ขอคืนเสื่อจันทบูรกลับไป

“เชิญนั่งเลยครับคุณจัดคุณจัน” ชายหนุ่มต้อนรับอย่างยินดีจริงใจ ผิดไปจากเมื่อต้นเดือนราวฝ่ามือกับหลังมือ

ครั้นแล้ว เขาจึงถือโอกาสที่มิใช่ค้ากำไรไต่ถามหล่อนก่อนว่า

“ผมจะขออนุญาตช่วยพยุงได้ไหมฮะ”

“ได้เลยค่ะ” ใบจันตอบด้วยน้ำเสียงสุดใสหัวใจเต็มราวกับขันลงหินเนื้อเย็นอันเปี่ยมด้วยน้ำค้างที่รองไว้ตั้งแต่เมื่อคืน พลางก็ยื่นแขนข้างขวาสอดเข้ากับบ่าซ้ายของเขา

มีนายจัดคอยประคองอีกข้าง พาหล่อนขึ้นไปนั่งลงบนม้ายาวชิดระเบียงที่ช่างมาเติมไว้ให้เพื่อจะได้นั่งทั้งห้อยเท้าและนั่งราบ

“ค่อยสบายขึ้นไหมฮะ ข้อเท้ายังเจ็บมากไหม” ชายหนุ่มถามพลางลงนั่งบนเสื่อตรงหน้า

ขณะที่น้ำตาใบจันหล่นร่วงอีกคราด้วยความประทับใจ พลางพนมมือโน้มตัวลง ก้มลงกราบบนบ่าของเขา บ่าที่วันวาน หล่อนได้อาศัยกอดเกาะอย่างกระชับ รับรู้ถึงบุญคุณที่เขายืนมือเข้ามาช่วย พลางพึมพำ

“จันขอกราบขอบพระคุณคุณดงที่ได้อุ้มจันเดินมา ทั้งๆ ทางเดินก็ยาวมาก ยาวจนจันเองที่อยู่บนบ่าคุณก็ยังทนแทบไม่ไหว..แต่คุณก็ยังแบกจันไปถึงรถจนได้..จัน..จัน..เสียใจเหลือเกินที่เคยแสดงกิริยาน่าชังเข้าใส่..ขอให้คุณดงอภัยจันเถิดนะคะ ทั้งพ่อแม่พี่จัดทุกคนก็รู้บุญคุณของคุณดงอย่างที่สุด”

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ..ผมช่วยได้ก็เต็มใจช่วยตลอดละครับ เพราะคุณจังคุณจัดเองก็ช่วยผมมาตลอดเหมือนกัน”

“สำหรับจันที่..ที่..ไม่ดีกับคุณ..จันก็กราบขอโทษอย่างยิ่งด้วยนะคะ หวังว่าคงให้อภัย”

“ให้ซีฮะ..ไงๆ ก็ต้องให้..บอกไว้เลยว่า ผมลืมแล้วทุกความหลัง” เดินดงแลเห็นแต่น้ำตาไหลทะลักทะลายลงมามิขาดสายจากดวงตางาม ก็เลยตัดสินใจทันใดนั้น

นั่นก็คือกอดคอหล่อนไว้ดึงเข้ามาแนบกับดวงหน้า

ใบจันก็เลยกอดตอบ พลันมอบจุมพิตให้เขา

ทั้งนายจัดและเก่งต่างก็ตกตะลึงไปพร้อมกัน

ต่อจากนั้นจึงล้อมวงกันกินข้าวต้มหมูสับแสนอร่อย ต้อนรับแสงเงินแสงทองจากฟากฟ้าที่ค่อยเรืองระเรื่อขึ้นมาท่ามกลางขุนเขาแมกไม้ที่ทุกคนเพิ่งผ่านมา ใกล้จะผ่านไปไป

“วันนี้ ผมก็เลยจะขออนุญาตพาคุณจันไปพบลุงเดี่ยว..คืออยากจะไปขอให้ท่านดูดวงให้คร่าวๆ ว่า.. ผมควรจะอยู่ทำไร่ที่นี่ต่อไปหรือกลับกรุงเทพฯ ดี”

เท่านั้นเอง ใบจันก็วางแก้วน้ำที่ดื่มเพิ่งหมดลง พร้อมกับสะอึกสะอึนออกมา ลืมมองยิ้มมีนัยของใครตรงหน้าที่กำลังเสแสร้งแกล้งล้วงลึกความในใจ

“น้องจัน” นายจัดตามไม่ทันผู้ใดก็ได้แต่ร้องเสียงหลง “เอ้อ..ผมหวังว่าคุณดงคงจะไม่ทิ้งพวกเราไปนะฮะ”

“เดี๋ยวให้ลุงเดี่ยวผูกดวงให้ดีกว่า คุณจัด” ชายหนุ่มรู้สึกชัดว่า เช้าวันนี้ช่างเป็นวันที่โลกใหม่เลื่อนเข้ามาแทนโลกเก่าได้อย่างลื่นไหลไวว่องอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้

นามนายโอกาสและอุกกาเลือนหายไปสู่สายหมอกตรงหน้าจนชวนอัศจรรย์

ทองคำที่สองพ่อลูกเตรียมขนมา ‘ซื้อ’ ชีวิตสาวสวยเย่อหยิ่ง คงจะต้องทิ้งดายไว้ที่ไร่ ด้วยหล่อนเปิดผ้าคลุมหัวใจของตนเองให้เห็นโดยทั่วกันว่า หล่อนคือ นวลเนื้อนางที่ไม่มีผู้ใดซื้อได้

นอกจากชายที่รักหล่อนกับที่หล่อนรักเขา

ราวกับรู้ล่วงหน้า ทันทีที่เดินดงขับรถกระบะพาใบจันและนายจัดนั่งเบียดๆ กันข้างคนขับไปยังร้านชายศาลพระภูมิ ก็แลเห็นลุงเดี่ยวในชุดขาวมานั่งสงบอยู่แล้วบนเก้าอี้ตัวเก่า พลางก็ต้อนรับขับสู้ชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสามอย่างเต็มใจ ครั้นเขายื่นกระดาษขาวแผ่นใหญ่ มี วัน เดือน ปี เวลาตกฟากจำเพาะสองคนหญิงกับชาย คุณลุงก็อ่านพลางเงยหน้าขึ้นพร้อมเปรย

“มาดูดวงแต่เช้าเลยหรือคุณ”

“ครับ..พาคุณใบจันมาดูด้วยฮะ คุณลุง”

“อีกหลายวันนะ กว่าจะยกศาลพระภูมิ”

“ไม่เป็นไรครับ..ผมจะลงต้นไม้ไปพลางก่อน” ชายหนุ่มรู้สึกถึงบางสิ่งอย่างลึกกว่าซึ้งกว่าวันเวลาที่ล่วงเลยไปอย่างชัดเจนในชั่วโมงนี้ รู้ดีว่าเขาจะอยู่อย่างไร มีบทบาทแบบไหน วางตัวตนของตนเองไว้ที่ใด

เพราะชีวิตนี้มิใช่ง่าย

มิตรและศัตรูเกลื่อนข้างกาย เพียงแต่ต้องเลือกให้ได้คัดให้เป็นเท่านั้น

ในที่สุด ลุงเดี่ยวก็เงยหน้าขึ้น

“สองดวงนี่แปลกดีนะ” คุณลุงทักยิ้มๆ “คนหนึ่ง ลัคนาราศีมังกร เสาร์ เจ้าเรือนอยู่ราศีกุมภ์ อีกคนราศีกุมภ์ ราหูเจ้าเรือนเล็งลัคนาราศีมังกร

“คือยังไงครับ” ชายหนุ่มในเช้าวันนี้ไม่เหมือนวันใดที่ผ่านมา

แม้ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกว่าตนเองคือคนใหม่

“ต่างก็เป็นคู่กันน่ะซีคุณ จะอะไร” ผู้ทำนายกล่าวอย่างอารมณ์ดี “ราศีมังกรมีคู่แท้คือจันทร์มหาอุจ..อื้อฮือ..จันทร์มหาอุจอยู่กับศุกร์เกษตรเป็นศรีจะเอายังไงอีก ได้ขนาดนี้..แต่ก็ต้องมีละพุธ กาลกิณี แผลงฤทธิ์เป็นระยะต้องมี..”

ว่าพลางคุณลุงก็ได้แต่ยิ้มละไม พลอยให้ทั้งเดินดงและนายจัดยิ้มตามอย่างรู้อยู่แล้วว่าคืออย่างไร

“แต่ราหูของคุณผู้ชายอยู่เรือนศรี เรือนศุกร์..ก็ทำฤทธิ์ไปยังงั้นเองละ เอาจริงๆ ก็รู้อยู่ว่าอะไรควรไม่ควรแค่ไหน จริงไหม คุณผู้หญิง”

“คุณลุงเรียกหนูว่าหนูดีกว่าค่ะ” หญิงสาวได้แต่พนมมือ

หล่อนในสายวันนี้ไม่มีเค้าของนางงามในวันใดตลอดชีวิตที่ผ่านมา ด้วยว่าไม่แต่งหน้าทาปาก ผมรวบตลบเป็นขดไว้เบื้องหลัง สับแน่นด้วยหวีเงินมีลวดลาย ทอดขาช้ายที่ข้อเท้าหักไว้ด้วยท่านั่งพับเพียบ ไม่มีรถเข็นและไม้เท้าที่นายโอกาสสั่งซื้อมา ด้วยเกรงว่าจะกลายเป็นหนี้ทับถมทั้งพ่อและลูก หากก็ยังนึกไม่ออกว่าจะต้องพูดจาผ่อนปรนว่าอย่างไรก็เลยวางไว้ก่อน

แต่นาทีนี้ หล่อนไม่ทอดถอนใจอีกแล้ว

ชายชาวกรุงก็นั่งอยู่เคียงข้างหล่อนแล้ว โดยเขาเองก็พามาด้วยปรารถนาจะดูดวงว่า นี่คือคู่แท้ของเขาใช่หรือไม่

จะใช่หรือมิใช่ ใบจันไม่สนใจโดยสิ้นเชิงนับจากนี้เป็นต้นไป แน่ใจเพียงว่า หล่อนรักเขา เขาคือคู่ครองของหล่อน

อีกไม่นาน หล่อนจะขนของมาอยู่กับเขา โดยไม่จำเป็นต้องพาเขาไปอยู่กับหล่อน เนื่องจากรู้แน่แก่ใจที่เดียวว่า ชายผู้ไว้ตัวอยู่ในทีจะไม่มีทางไปอาศัยใครอยู่ ไม่ว่าคนผู้นั้นจะยิ่งใหญ่เพียงไหน

“ก็ได้” ลุงเดี่ยวตามใจ

“แล้วผมจะปลูกพรรณไม้มงคลได้สำเร็จแค่ไหนฮะ”

“สำเร็จซี ไงๆ ก็ต้องสำเร็จ” อีกฝ่ายยังคงไม่ลืมวันที่ 25 พฤศจิกายน “ตอนยกศาลพระภูมิคณก็น่าจะเอาหนังสือกับเมล็ดพันธุ์แล้วก็ถุงปุ๋ยเข้าพิธีด้วยสักนิดดีกว่านะฮะ เอาเคล็ดนิดหน่อย เจ้าของตำราชื่ออะไรเขียนชื่อติดไว้ด้วย

“ชื่อท่านอาจารย์สมบัติ พลายน้อยครับ เป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ พุทธศักราช 2553 ครับ”

“ดี..นั่นแหละเขียนชื่อกับตำแหน่งฐานะของท่านติดไว้ด้วย” คุณลุงกล่าวต่อไปเพียงเรียบๆ มีเจ้าของร้านสามีภรรยายืนฟัง

ในนาทีนั้นเอง เดินดงก็รู้สึกราวชีวิตจริงของเขาเพิ่งเริ่มต้น

ค่ำคืนนี้ เขาคงจะโทรศัพท์คุยกับพ่อแม่พี่สาวน้องสาวถึงข่าวใหม่ชีวิตใหม่

แต่สำหรับชั่วโมงนี้ ลุงเดี่ยวเพียงแต่เขียนทำนายดวงชะตาของเขาและใบจัน พลางก็สอดกระดาษ ทั้งบัตรดวงและกระดาษขาวแผ่นใหญ่ที่บรรยายไว้ในนั้นให้เขา พร้อมกัน เขาก็ส่งซองขอบพระคุณตอบแทนคุณลุงไป

พลางก็กราบลา จับแขนใบจันให้พาดบ่า ขากลับนายจัดรับอาสาขับแทน ปล่อยให้หนุ่มสาวนั่งเบียดกันอยู่ข้างๆ

น้องของเขาโอบคอชายหนุ่มไว้แน่น พลางก็ก้มลงแนบหน้ากับหน้าของเดินดงพร้อมพึมพำเชิงยั่วเย้า

“จำไว้ จันจะรักคุณจนวันตาย”

นายจัดเหลือบมอง ก็ได้เห็นชายคนนั้นกอดน้องของเขาไว้แน่น พร้อมแนบจมูกลงจรดเนื้อแก้มของหล่อน

– จบบริบูรณ์ –