ยาใจด้วยรัก บทที่ 10 : แค่อยู่ข้างๆ กันก็พอ

ยาใจด้วยรัก โดย ลิลนิล เรื่องราวฟีลกู้ดของสาวไทป์แมวดำและเด็กหนุ่มไทป์หมาโกลเด้นที่จะช่วยให้คุณเข้าใจความหมายของการใช้ชีวิตให้มีความสุขมากขึ้น นวนิยายโรแมนติก คอมเมดี้ อบอุ่นหัวใจ ดราม่า ที่อ่านเอาเชื่อว่าจะเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่จะมอบความสุขให้กับทุกคนได้อย่างแน่นอน

ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง โถงสีขาวโล่งเต็มไปด้วยโซฟาเบาะนุ่มสำหรับพักรอที่หน้าแผนกจิตเวช ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีครีมและไม้สีอ่อน มองดูผ่อนคลายสบายตา บรรยากาศไม่วุ่นวายเพราะแต่ละคนที่เข้ามาจะต้องทำการนัดหมายล่วงหน้าแล้วเท่านั้น ภพนั่งรออย่างสบายๆ ถึงจะเบื่อหน่ายเพราะไม่มีโทรศัพท์มือถือให้เล่นฆ่าเวลาก็เถอะ

กิ๊งก่อง 

เสียงกริ่งดังออกมาจากห้องตรวจเป็นสัญญาณเสร็จสิ้นการวินิจฉัย ร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวเดินอย่างเชื่องช้าออกมาจากห้องตรวจ เด็กหนุ่มแปลกใจที่เธอปรึกษากับจิตแพทย์เร็วกว่าที่คาดเอาไว้

“เป็นยังไงบ้าง” ภพเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เบสต์หันมายิ้มด้วยสีหน้าซีดเซียวแต่ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อเช้า

“ยังไม่ค่อยได้คุยอะไรเท่าไหร่เลย หมอให้เอายามากินก่อน แล้วนัดใหม่อีกทีอาทิตย์หน้าน่ะ ฮะๆ”

เบสต์หัวเราะแห้งๆ กลบเกลื่อน ภพมองหน้าของหญิงสาวแล้วได้แต่คิดในใจว่าสงสัยจะอาการหนัก

“กินข้าวกันก่อนแล้วค่อยกลับมั้ยพี่” ภพเอ่ยชวน

“ไม่ดีกว่า ไม่ค่อยหิวเลย” เบสต์ปฏิเสธอย่างสุภาพ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกระเพาะจะบอดไปแล้ว

“แต่ผมยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าเลยนะ นี่ก็บ่ายแล้ว เงินผมก็อยู่ในห้องหมด พี่เลี้ยงผมหน่อยดิ”

ภพอ้อน เขาหิวน่ะเรื่องจริง แต่อีกเรื่องที่สำคัญกว่าคือพี่สาวตรงหน้าควรมีอะไรตกถึงท้องบ้าง     ก่อนที่จะเป็นลมล้มพับไปอีก

“น้าาาา~”

ภพอ้อนแล้ว อ้อนอยู่ และอ้อนต่อ ส่งสายตาเว้าวอนและรอยยิ้มทางการค้าที่ใช้เวลาฝึกฝนมานานนับปี ด้วยความรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเด็กหนุ่มตรงหน้า หญิงสาวจึงยอมตกลงแต่โดยดี

ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งในโรงพยาบาล ในเมนูประกอบไปด้วยรายการอาหารหลากหลาย ทั้งอาหารรสจัดไปจนถึงอาหารอ่อนสำหรับผู้ป่วย ภพสั่งข้าวราดกะเพราหมูกรอบไข่ดาวสองฟองในขณะที่เบสต์นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ได้มองเมนูด้วยซ้ำ ภพจึงถือวิสาสะสั่งข้าวต้มปลาให้เธอ

“นี่ บอกแล้วไงว่าไม่หิว” เบสต์หันมาตำหนิ

“ใจคอพี่จะให้ผมนั่งกินคนเดียวรึไง กินเป็นเพื่อนกันสิ”

เขาบ่นพร้อมกับส่งสัญญาณให้บริกรส่งออร์เดอร์ เบสต์ได้แต่ถอนใจเพราะไม่มีแรงจะต่อล้อต่อเถียง

รอเพียงเวลาไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ที่ตรงหน้าของเบสต์ปรากฏควันขาวลอยฟุ้งจากน้ำซุปร้อนๆ หญิงสาวบรรจงเอาช้อนตักลงในชามข้าวต้ม คนไปคนมาอยู่พักใหญ่ น่าจะเพราะเธอไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน กระเพาะของเธอจึงดูเหมือนไม่รับอาหารขณะที่ภพตักข้าวเข้าปากคำใหญ่ แต่ก็ไม่วายเหลือบมองหญิงสาวเป็นระยะๆ

“ถ้าพี่กินไม่ลงซดแค่น้ำซุปก็ได้นะ” เขาแนะนำ

“ยุ่งน่ะ” หญิงสาวบ่นแต่ก็ทำตามแต่โดยดี เธอค่อยๆ เป่าซุปร้อนๆ ให้พออุ่นก่อนจะซดคำเล็กๆ ลงคอ เธอรู้สึกสบายขึ้นเมื่อน้ำซุปอุ่นๆ สัมผัสถึงท้อง ถึงแม้จะไม่สามารถทานอะไรได้อย่างปกติ แต่ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี

รถแท็กซี่จอดลงที่หน้าคอนโดฯ เบสต์ลงจากรถและเดินตรงไปกดลิฟต์ โดยมีภพเดินตามมาติดๆ

“วันนี้ขอบคุณมากนะ แต่ไม่ต้องเดินมาส่งก็ได้ ตอนนี้ถึงมือหมอแล้ว พี่โอเคแล้วล่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะที่ทั้งสองขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 8 ด้วยกัน ภายในจิตใจของเบสต์นั้นยังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ถูกคนตามติดทุกฝีก้าว

“ตอนนี้ผมเข้าห้องไม่ได้อะพี่ ผมแจ้งช่างของนิติแล้ว เขาจะมาสะเดาะกุญแจให้พรุ่งนี้ ผมขอนอนห้องพี่ก่อนได้มั้ย” เขาอธิบายสถานการณ์แต่อีกใจลึกๆ ก็อยากจะดูให้แน่ใจว่าหญิงสาวจะไม่ฟุ้งซ่านอีก

“ไม่ได้! ไปนอนห้องเพื่อนสิ” หญิงสาวปฏิเสธอย่างเด็ดขาด แต่เด็กหนุ่มยังตามตื๊อไม่เลิก

“อย่างที่บอกว่าเมื่อวานปีนระเบียงมา ผมไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาเลย เงินก็ไม่มี โทรศัพท์ก็ไม่มี…พี่จะใจร้ายปล่อยผมนอนที่ทางเดินหน้าห้องเลยเหรอ”

เขาส่งสายตาเว้าวอนออดอ้อนตามนิสัย หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ อย่างใจอ่อน รู้ตัวอีกทีทั้งสองก็เดินมาถึงหน้าห้องของเธอซะแล้ว เบสต์ไขกุญแจเปิดประตูเดินนำเข้าไป แต่ไม่ได้ปิดประตูเป็นการส่งสัญญาณอนุญาตให้เด็กหนุ่มเข้ามาพักอาศัยชั่วคราวได้ ภพเห็นดังนั้น เขายิ้มร่าดีใจ เดินตามเข้าไปอย่างลิงโลด แต่ไม่ทันที่จะก้าวพ้นหน้าประตู กลับถูกเจ้าของห้องตีกรอบอาณาบริเวณอย่างเคร่งครัด

“อยู่แค่แถวนี้พอนะ หมอนใช้ที่อยู่ตรงโซฟา ส่วนผ้าห่มไม่มีให้ ห้ามหยิบจับอะไร ห้ามข้ามมาเขตห้องนอนด้วย ห้ามขโมยของ ไม่งั้นแจ้งความแน่” เบสต์ออกคำสั่งเป็นชุดพลางชี้ไปยังบริเวณโซฟาที่ถูกจัดสัดส่วนเหมือนห้องรับแขก ก่อนจะหยิบชุดนอนจากตู้เสื้อผ้าแล้วเดินไปทางห้องน้ำ

“ห้ามแอบดูด้วย” หญิงสาวย้ำก่อนเดินเข้าห้องน้ำและล็อกประตู

“พี่มองผมเป็นคนยังไงเนี่ย! ” เด็กหนุ่มโอด ก่อนทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาขนาด 2 ที่นั่งซึ่งสั้นกว่าส่วนสูงของเขาเล็กน้อย

เบสต์ออกมาจากห้องน้ำหลังชำระล้างร่างกายเสร็จ เธอเหลือบดูผู้ขออาศัยและพบว่าดวงตาของเขาปิดสนิท ลมหายใจเข้าและออกเป็นจังหวะยาวสม่ำเสมอบ่งบอกสัญญาณว่าหลับไปแล้ว หญิงสาวถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเดินไปหยิบยาที่เพิ่งได้มาใส่เข้าปาก ดื่มน้ำตามลงไปหลายอึก เบสต์ทิ้งตัวลงบนเตียงทั้งที่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินดี

ไม่รู้ว่าเพราะมีคนคอยอยู่เคียงข้างหรือเพราะฤทธิ์ยา หญิงสาวถึงหลับไปโดยไม่รู้ตัว