ห้วงนทีกาล

กาลเวลาเนิ่นนานมิอาจนับ…บาปแห่งบรรพกาลที่ท่านมิได้เป็นผู้ก่อหากจำต้องแบกรับเอาไว้…

บรรณาการดั่งชีวิตเหล่าครุฑา  แล นาคา  เซ่นสังเวยแด่มหาสงครามที่แสนยาวนาน…

ใต้มหานทีไร้สายลม  คำนี้ท่านว่าจริงแท้เช่นไร

“สายน้ำไหลเย็นปานนั้น…เหตุใดเปลวไฟยังคงลุกโชนโหมกระหน่ำ”

“แล้วใยท่านมิถามสายลมเล่า…เหตุใดยังคงโหมพัดเชื้อไฟ…”

ชั่วกัปชั่วกัลป์!  สงครามที่ไร้จุดบรรจบนี้นั้น…แท้จริงคงไว้เพียงร่องรอยแห่งห้วงคะนึงหาและทุกข์ระทมชั่วกาล!