เจ้าหุ่นเพื่อนรัก บทที่ 2 : สิ่งที่คิด และสิ่งที่เป็นจริง
โดย : ม. มธุการี
เจ้าหุ่นเพื่อนรัก โดย ม.มธุการี นวนิยายโรแมนติกคอมเมดี้ที่คุณจะมีรอยยิ้มไปกับทุกบทตอน กับเรื่องราวของหญิงสาวที่ต้องสวมรอยเป็นหุ่นยนต์เพื่อไปอยู่กับเศรษฐีหนุ่มผู้ต้องการมีภรรยาในอุดมคติและเธอต้องทำสิ่งนี้เพื่อไม่ให้พ่อถูกฟ้องจนหมดตัว เรื่องราวจะเป็นอย่างไร มาอ่านกันได้ที่นี่ที่เดียว เพราะนิยายสนุกๆ #มีให้อ่านที่อ่านเอา
****************************
– 2 –
ปัชจอดรถในโรงรถและแบกกล่องใส่หุ่นสาวเข้าบ้าน ความที่บ้านมีเนื้อที่กว้างขวางนับสิบไร่จึงไม่ต้องหวั่นเกรงว่าจะมีเพื่อนบ้านแอบสอดรู้สอดเห็นมาถ่ายภาพเขาไปลงยูทูบ เหมือนที่เคยปรากฎมาในอดีตในทุกครั้งที่เปลี่ยนแฟนใหม่ จนหน้าตาเขาเป็นที่รู้จักกันถ้วนทั่วทุกมุมเมือง ด้วยฉายาลูกเจ้าสัวขี้หลี
มันน่าเจ็บใจตรงที่ว่าเขาไม่มีโอกาสไปด่าตอบใครเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเอง เพราะส่วนใหญ่เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกผู้หญิงรุมล้อมไล่จีบ จะไม่เล่นด้วยก็ประเดี๋ยวจะเสียเชิงชาย พอถูกเขาทิ้งก็โวยวายหาว่าขี้หลี เท่านั้นยังไม่พอ บางรายยังด่าทอผ่านตามสื่อมวลชน หาว่าเขาเป็นมนุษย์เพศผู้ประเภทลูบตูดไม่มีหางเป็นจีบดะ
สรุปก็คือโลกของเขากับเหล่าสตรีทั้งหลายมันไปด้วยกันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
พอประกาศก้องออกไปรอบนี้เหล่าบุรุษทั้งโสดและไม่สดต่างก็กรูกันแย่งส่งใบสมัครชนิดที่แทบจะตั้งตัวไม่ทัน
ทางเลือกสุดท้ายของเขานั่นก็คือหาทางออกจากโลกมนุษย์ใบนี้ไปให้ได้โดยเร็วที่สุด และสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาใหม่ นั่นคือโลกของหุ่นยนต์สาวๆสวยๆที่ตรงเป๊ะตามจินตนาการของเขาเอง…
ค่อยๆแกะหุ่นออกจากกล่องอย่างระแวดระวัง ได้สัมผัสกับเนื้อตัวที่นุ่มนิ่มคล้ายจะมีชีวิตจริง และนี่ก็คือหุ่นยนต์ตัวแรกที่เขาออกแบบดีไซน์เองและตรงสเป็คสุดๆ
คอยกวดขันกับนายมงคลตัวแทนจำหน่ายที่ได้ชื่อว่าเป็นวิศวกรหุ่นยนต์มือหนึ่ง ผ่านการทำงานกับบริษัทญี่ปุ่นมาหลายสิบปีจนมีบริษัทของตัวเอง
เงินสิบล้านที่เขายอมทุ่มไปจะสร้างหุ่นยนต์สาวสวยที่มีประสิทธิภาพสูงสุด และเท่าที่ดูการสาธิตการทำงานของหุ่นตัวนี้เขาต้องยอมรับว่ามันมีประสิทธิภาพสมจริงตามคำโฆษณานั่นเลย…
เห่อเสียจนมือไม้สั่น พอกดปุ่มการทำงานแม่สาวน้อยก็เคลื่อนไหวนิดๆ ส่งรอยยิ้มและคำทักทายมาก่อน
“เฮลโหล…อาริกาโต๊ะ โกไซมัส”
ริมฝีปากเต็มอิ่มเผยอยิ้มเห็นฟันสวย ปัชรีบเอามือถ่างดูฟันว่าครบถ้วนสามสิบสองซี่เรอะเปล่า รึว่าเกิน จะซื้อม้ายังต้องดูฟันก่อนอื่นเลย
มีเสียงไอแค็กๆจนต้องรีบดึงมือออก สาวเจ้ามีสีหน้าไม่พอใจจนเขาตกใจ จนต้องระงับการตรวจสอบเอาไว้ก่อน จากนั้นก็กดปุ่มปรับการทำงานของอุณหภูมิในร่่างกาย เพราะเนื้อตัวค่อนข้างจะเย็นจัดเหมือนคนตาย
คนขายบอกว่าหุ่นตัวนี้มีการสนองตอบที่เป็นอัตโนมัติ และสามารถพูดคุยตอบโต้ได้ในทุกการ สนทนา
“คุณชื่ออะไรคะ…” เป็นเสียงแบบคอมพิวเตอร์ ‘สิริ’ ถามมาก่อน
“ปัช “เขาตอบไป “แล้วเธอล่ะ”
“ชื่อฉันคุณต้องตั้งเอาเอง เพราะนับแต่นี้ไป ฉันจะเป็นสมบัติของคุณคนเดียว”
โหย…หวานออกอย่างนี้สงสัยดูละครจัด
“จะเรียกว่าสิริละกันนะ” เขาบอกไป
“ก็ได้ค่ะ แต่นี่เที่ยงตรง ได้เวลาคุณกินอาหารกลางวันแล้ว”
ปัชอึ้งไป ดูเวลาก็เห็นเป็นเวลาเที่ยงพอดี
“ยังไม่หิว”
“ก็ต้องกินค่ะ เพื่อสุขภาพที่ดี” พูดไปก็ทำตาปริบๆ เท่านั้นยังไม่พอยังส่งแววตาบีบบังคับกรายๆมาทางเขาอีกด้วย
มันอะไรกันวะ…ปัชเหลือบตามองซ้ายขวา ยังไม่ทันพูดอะไรแม่หุ่นก็สั่งต่อ
“เร็วๆคุณ เกินเที่ยงมาแล้วห้านาทีกับอีกสิบวิ ถ้าเกินเวลาอาหารกรดจากน้ำย่อยจะกัดทำลายกระเพาะจนเสียหาย ถ้าคุณไม่อยากจะเป็นโรคกระเพาะ…”
เออ กินก็ได้วะ…
ปัชพรวดพราดลุกขึ้นเพราะเริ่มโมโหเดือด ตั้งแต่เกิดมาไม่ชอบรับคำสั่งจากใครอยู่แล้ว
เดินเร็วๆไปเปิดตู้เย็นและมองหาอาหารในนั้น ไม่มีอะไรนอกจากพิซซ่า ที่หลงเหลือมาจากเมื่อคืน ปกติเขาจะสั่งอาหารเข้ามาหรือไม่ก็ออกไปกินเอง
คว้าพิซซ่าเย็นๆมาชิ้นหนึ่งใส่จาน จากนั้นก็เดินแทะกินมาทรุดตัวลงนั่งต่อ ยังไม่ทันจะเคี้ยวอร่อยๆเสียงแม่สิริก็ดังขึ้นอีก
“ฟาสต์ฟูดเป็นอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ยิ่งค้างคืนยิ่งไม่ดี ผู้ป่วยเป็นโรคอ้วนตามสถิติเริ่มต้นมาจากฟาสต์ฟูด”
เคี้ยวช้าลงทีละนิด ตามองแม่สิริที่กำลังจดจ้องเขาตาเขม็ง
“คุณกำลังจะอ้วนจากการกินที่ไม่ถูกอนามัย จากส่วนสูงของคุณ น้ำหนักควรอยู่ที่เก้าสิบกิโลกรัม”
ปัชทิ้งพิซ่าชิ้นเดียวลงจานตามเดิม ตาเริ่มขวางได้ที่
“เวลาผ่านไปสิบสองนาฬิกาสิบแปดนาที กับอีกยี่สิบวิ ยังไม่มีอาหารตกถึงท้อง น้ำกรดกำลังก่อตัวทำลายเนื้อเยื่อในกระเพาะ”
รอบนี้แม่เจ้าประคุณเดินเตาะแตะไปรอบๆห้อง ทำจมูกฟุดฟิดไปด้วย
“มีมลพิษในห้องอยู่ในปริมาณสูงน่าเป็นห่วง เพื่อสุขภาพ คุณควรสวมใส่่ หน้ากากเพื่อการป้องกัน”
“โว้ย“ ปัชร้องลั่นอย่างลืมตัว
“ควรสวมใส่หน้ากากป้องกัน…” แม่หุ่นพูดย้ำอีก แถมเดินเตาะแตะมาหยุด ตรงหน้าเขา ชี้หน้า “ควรใส่หน้ากากป้องกันโดยด่วน”
เพียงเท่านี้ปัชก็ปรอทแตก ตะโกนสุดเสียงว่า
“โว้ย…หุบปากเสียทีสิวะ”
แม่หุ่นชะงักนิ่งและยืนตัวแข็งค้างอยู่อย่างนั้นเอง
คำสั่งของเขามัน ได้ผลและปัชก็ลอบถอนใจอย่างโล่งอก ค่อยๆหยิบพิซซ่ามาละเลียดกินต่อ มันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แต่ทำท่าว่าจะเกินกว่าที่เขาเคยจินตนาการเอาไว้
นี่เขากำลังจะได้หุ่นยนต์ที่กำลังจะทำตัวเป็นแม่เขาหรืออย่างไร นั่นไม่ได้อยู่ในข้อตกลงที่ทำกันเอาไว้สักนิด เขาแค่ต้องการหุ่นสาวที่มาดูแลทุกข์สุขของเขา ห่วงหาอาทรต่อกันโดยไม่ทำให้เขาต้องปรอทแตก มันก็เท่านั้นเอง
ทำท่าว่าแม่นี่จะทำงานเกินสั่ง ก็ยังดีที่สั่งให้หุบปากได้ก่อนที่จะตีกันตายเฉกเช่นผู้หญิงคนอื่นๆของเขา ที่เคยรับอารมณ์ของเขาไม่ได้มาแล้ว…
กินพิซซ่าหมดชิ้นตาก็มองแม่สิริไปด้วย นึกแปลกใจที่เห็นเจ้าหล่อน ยังยืนแน่นิ่งตาแข็งค้างอยู่อย่างนั้น รีบกดปุ่มรีโมทปรับโน่นปรับนี่ก็ไม่เห็นทีท่า ว่าสาวเจ้าจะมีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรกลับมาอีก
“โหลๆๆๆ” เขาป้องปากใส่ เอื้อมมือไปขยับเนื้อตัวแต่ทุกสิ่งก็ไม่ไหวติง ที่ปากยื่นปากยาวอยู่เมื่อกี้ก็กลายมาเป็นใบ้ไปเสียเฉยๆ
ถอนใจเฮือก หุ่นสิบล้านทำท่าจะมาเสียในเวลาไม่ถึงข้ามวัน รีบหยิบโทรศัพท์มาโทรถึงตัวแทนจำหน่ายที่เพิ่งจากมา ฝ่ายนั้นรับสายงงๆพอรู้ว่าเป็นเขา
“มีไรหรือครับ…”
“หุ่นสงสัยจะเจ๊งไปแล้วคุณ จู่ๆก็ไม่พูดไม่จาไปเสียเฉยๆ”
“แล้วกัน เมื่อกี้ตอนผมสาธิตให้ดูมันก็ยังดีๆอยู่นี่คุณ”
“นั่นมันเมื่อกี้ นี่ผมลองปรับดูแล้วมันก็ยังไม่ได้เรื่อง”
“งั้นลองเอากลับมา ผมจะรีเซ็ตให้ใหม่ เครื่องอาจจะขัดข้อง”
“ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
อัลทิมาเห็นพ่อวางสายและหันมามองหล่อน
“เขาว่าหุ่นมันเสีย”
“แล้วกัน เร็วขนาดนั้นเลยหรือพ่อ”
“ก็ไม่รู้ เดี๋ยวเขาจะเอามาที่นี่ อาจจะต้องรีเซ็ตกันใหม่”
“อัลว่าคงได้เสียกันแล้วเลยจะเอามาคืน ยังไงก็อย่ารับคืนเชียวนาพ่อ สิบล้านเลยนะ”
ท่าทางพ่อชักจะหัวเสียขึ้นมาพอพูดถึงเรื่องเงิน
“มันจะเสียไปได้ยังไง หุ่นเขาสร้างมาทนทานขนาดนั้น”
“อาจจะไม่ทนมือทนตรีน นายคนนั้นยิ่งบ้าๆอยู่ ใครเขารู้กิตติศัพท์กัน ทั้งนั้น”
ไม่ทันขาดคำก็ได้ยินเสียงบีบแตรรถดังสนั่นหน้ารั้ว บีบกระแทกกระทั้น อย่างคนที่หัวเสียไม่แพ้กัน
“โหย มาเร็วมาก” อัลทิมารีบไปเปิดม่านมอง
รถคันนั้วิ่งฉิวเข้ารั้วบ้านในทันทีที่พ่อกดปุ่มอัตโนมัติให้รั้วบ้านเปิดออก พอจอดรถเสร็จพ่อเจ้าประคุณก็เปิดประตูท้ายรถแบกกล่องใส่หุ่นตรงรี่เข้าบ้านมาทันที หล่อนรีบวิ่งไปแอบที่ห้องข้างเคียง เห็นนายนั่นเดินหน้าหงิกตาเขียวปั้ดเข้ามา
มาถึงก็ใส่พ่ออย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
“มันอะไรกัน ไม่ทันข้ามวันก็เสียแล้ว สร้างหุ่นกันชุ่ยๆขนาดนั้นเลยหรือ”
“เมื่อกี้ก็ยังดีอยู่นี่ ผมสาธิตให้ดูแล้ว”
พ่อรีบแกะกล่องและเอาเจ้าหุ่นสาวออกมาดู กดปุ่มโน่นนี่แต่เจ้าหล่อน ก็นิ่งเงียบเป็นบ้าใบ้อยู่อย่างนั้น
“รึว่าคุณไปทำอะไรเข้า” พ่อว่า
“ผมจะไปทำอะไร ไปถึงบ้านผมก็แกะออกมา ทีแรกก็พูดจาตอบโต้ดี แล้วจู่ๆก็เงียบเสียงไป” เจ้าตัวคิ้วขมวดยุ่งอย่างโกรธๆ “ไหนคุณว่ามีประ สิทธิภาพนักหนาไง สิบล้านเชียวนะที่ผมจ่ายไป ถ้าเป็นแบบนี้ผมมีสิทธิ์เอา เช็คผมคืนนะบอกไว้ก่อน”
“เอางี้ เดี๋ยวผมซ่อมให้ คุณก็ใจเย็นๆก่อน“ พ่อเสียงอ่อน “รับรองเย็นนี้ ผมซ่อมเสร็จ ก็จะเอาไปส่งให้ถึงที่เลย”
“รับรองนะว่าคุณซ่อมได้แน่” ฝ่ายนั้นยังลังเล
“ร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมทำงานเกี่ยวกับหุ่นยนต์มาโดยเฉพาะ”
อัลทิมาเห็นพ่อตบหลังตบไหล่นายจอมยั้วะขณะเดินไปส่งที่รถ มีเสียงพูดคุยกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่ฝ่ายนั้นจะขับรถจากไป
