เจ้าหุ่นเพื่อนรัก บทที่ 4 : ข้อตกลง
โดย : ม. มธุการี
เจ้าหุ่นเพื่อนรัก โดย ม.มธุการี นวนิยายโรแมนติกคอมเมดี้ที่คุณจะมีรอยยิ้มไปกับทุกบทตอน กับเรื่องราวของหญิงสาวที่ต้องสวมรอยเป็นหุ่นยนต์เพื่อไปอยู่กับเศรษฐีหนุ่มผู้ต้องการมีภรรยาในอุดมคติและเธอต้องทำสิ่งนี้เพื่อไม่ให้พ่อถูกฟ้องจนหมดตัว เรื่องราวจะเป็นอย่างไร มาอ่านกันได้ที่นี่ที่เดียว เพราะนิยายสนุกๆ #มีให้อ่านที่อ่านเอา
****************************
– 4 –
ปัชรีบแบกแม่หุ่นเข้าบ้านหลังจากที่กลับมาถึง ยังนึกเดือดไม่หายถึงความปากสว่างของแม่นี่เรื่องที่ถูกเขาด่าจนใบ้กิน
นายวิศวกรคนนั้นคงรู้เหมือนกันว่าอะไรเป็นอะไร ถึงได้พยายามกำชับเขานักหนาให้ใจเย็น
จะเย็นอยู่ได้ยังไง ในเมื่อนังสิริทำท่าจะมาเจ้ากี้เจ้าการชีวิตของเขาไปเสียทุกสิ่งทุกอย่าง
ไปๆมาๆมันกลับไม่ใช่หุ่นในฝันของเขาสักนิด อย่างน้อยเขายังมีเวลาอีกสิบวันที่ เหลือเพื่อการเรียกเงินสิบล้านคืน พอกันทีเรื่องความฝันที่จะมีเมียเป็นแอนดรอยด์ มาทำหน้าที่เป็นข้าทาสในเรือนเบี้ย
แกะเจ้าหล่อนออกจากกล่องและคอยอยู่ครู่เดียวก็เห็นตากะพริบถี่ พร้อมทั้งปากพะเยิบพะยาบ
“สวัสดีค่า อะริกาโตะ โกไซมัส…”
“พูดไทยก็ได้หล่อน…พูดได้หลายภาษาเลยสินะ“ เขาแกล้งประชดให้ “เป็นไง โดนด่าซะใบ้กินไปเลย กลับมาเที่ยวนี้อย่าได้กวนประสาทอีกเป็นใช้ได้“
“แล้วมาด่าฉันเรื่องไร“ ถามเสียงขุ่น ทั้งตาก็พลอยเขียวขุ่นไปด้วย
“ปากมากนักไง เรามาตกลงกันใหม่ ถ้ายังปากมากเหมือนเดิม ฉันจะเอาหล่อนไปคืนและเรียกเงินสิบล้านของฉันกลับมา เข้าใจยัง….ฉันเอาหล่อน มาเป็นทาสนะ ไม่ได้เอามาทำแม่“
“ทาสน่ะเขาเลิกกันไปนานแล้วละคู้ณ….”
เสียงตอบโต้กลับมาทำให้เขาถึงกับชะงักไป เพราะไปๆมาๆมันไม่เหมือนพูด อยู่กับหุ่นสักนิด ได้แต่มองตากะพริบปริบๆอย่างกังขา
“ไหงรู้มาก“
“จากข้อมูลในสมองไง ที่ว่ามีการเลิกทาสมานานแล้ว ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ห้านู่น“
“แต่หล่อนมันเป็นหุ่นนะอย่าลืม“
“หุ่นที่ถูกสร้างขึ้นมาใกล้เคียงความเป็นคน…เหมือนคุณในทุกประการ เราสามารถเรียกร้องสิทธิ์ให้ตัวเองได้ เพื่อสร้างความนับถือในกันและกัน รวมถึงป้องกันการประทุษร้ายไม่ว่าจะด้วยกายวาจาหรือใจ”
เออแน่ะ…ร่ายยาวเป็นตุเป็นตะ แล้วยังจะมาทำตาปริบๆเหมือนคนทุกอย่าง แถมเสียงไม่เหมือนแม่สิริคนเดิมสักนิด
“ถามจริงๆนายวิศวกรคนนั้นเขารีเซ็ตอะไรเธอบ้าง“ อดถามออกไปไม่ได้
“ก็ทุกอย่าง เขาก็เหมือนพ่อ…เอ้ย…ไม่ใช่ เหมือนพระเจ้าของฉันเลยนะ ว่าไปตามจริง…คือพระผู้สร้างว่างั้นเถอะ เขาสอนไม่ให้ฉันยอมตัวเป็นขี้ข้าของใคร”
“แต่ฉันซื้อหล่อนมานะ“ เขาเถียงกลับไป
“ตามสัญญา ซื้อมาเป็นเพื่อนชีวิตไม่ใช่หรือ ฉะนั้นฉันจึงถูกโปรแกรมมาให้เป็นเพื่อนของคุณคนหนึ่ง…ไม่ใช่ขี้ข้า ถ้าคุณปฏิบัติต่อฉัน ผิดแผกไปจากข้อตกลง ฉันมีสิทธิ์ที่จะขอกลับไปหาผู้สร้าง คุณเองอาจจะถูกริบเงินทั้งสิบล้านนั่นด้วย”
ปัชเงียบกริบ นี่มันคนชัดๆและไม่ใช่หุ่นยนต์ที่มายืนต่อล้อต่อเถียงกับเขา
เกิดอะไรขึ้นมา…เขารู้ว่าเงินสิบล้านที่เขาทุ่มลงไปจะได้หุ่นที่มีประสิทธิภาพใกล้ เคียงความเป็นคนที่สุด แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่ามันจะใกล้เคียงถึงขนาดนี้
ควานมือหยิบบุหรี่มาจุดสูบ ตาก็มองแม่หุ่นไปด้วย
“บุหรี่ไม่ดีสำหรับคุณ“ เสียงใสกำราบมา “เพราะมันจะทำลายม้ามคุณ อย่างย่อยยับ“
“เรียนมาจากไหน…”
“ก็….ความรู้พื้นฐาน“
“ขั้นประถม“ เขาต่อ
“ไม่เชื่อก็แล้วไป เพราะมันไม่ได้กระทบกระเทือนมาถึงฉันหรอก“
“แล้วพูดทำไม“
“ก็เตือนด้วยความห่วงใย ฐานะเพื่อนคนหนึ่ง“
“ไม่นั่งก่อนล่ะ” ปัชยาชี้มือให้เจ้าหล่อนนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม “ยืนอย่างนั้นเมื่อยตาย“
ร่างนั้นเดินเตาะแตะไปทรุดตัวลงนั่งสงบเสงี่ยมที่โซฟาตัวหนึ่ง สายตามองตามควันบุหรี่ไปอย่างมีชีวิต จากนั้นก็ใช้มือปัดไล่ควันบุหรี่ไปมา แถมยังไอแค่กๆ
อัลทิมาส่งเสียงไอดังๆ ตามองไปที่จอคอมพิวเตอร์ก็เห็นเจ้าของบ้านนั่งไขว่ห้าง ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ท่าทางจะไม่สนใจใยดีกับสุขภาพและอนามัยของใคร
ตามวิสัยคนเห็นแก่ตัวทั่วๆไป นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ไม่มีใครที่ไหนจะมาทานทน นอกเสียจากหุ่นโง่ราคาสิบล้านตัวนั้น…
ถอนหายใจออกไปดังเฮ้อและฝ่ายนั้นก็จ้องหน้ามองเขม็ง
“อย่าบอกนะว่าควันบุหรี่มันจะทำให้เธอตาย“ ตวาดเสียงถามออกมาดุๆ
“มันแค่เข้าไปรบกวนเครื่องเสียงภายในค่ะ“ หล่อนตอบไป
โทรศัพท์มือถือของเขาดิ้นอยู่บนโต๊ะ และหล่อนก็เห็นเขาเอื้อมมือไปหยิบมาดูจากนั้นก็รับสาย
“ว่าไงป๊า…”
“เสี่ยธง…อีเพิ่งมาจากเมืองจีนนะ มาทั้งครอบครัวเลย อยากให้มาเจอ กันหน่อย จะพาอีไปเลี้ยงค่ำนี้ จะไปได้มั้ยล่ะ”
เสียงผู้ชายดังแว่วมาตามสายและเข้าเครื่องคอมพิวเตอร์
“เอ่อ…” ฝ่ายนั้นอึกอัก “พอดีมีเพื่อนมากินข้าว วันหลังได้มั้ยป๊า เขาจะอยู่กี่วันกัน“
“เพื่อนบ้าบออะไร…ผู้หญิงอ่ะดิ เมื่อไหร่ลื้อมันจะเลิกซะที ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงพวกนั้น มันแค่หวังจะจับ…เลิกไปกี่คนแล้ว“
“รายนี้น่าจะยืดน่ะ…ป๊า“
“โอย อย่ามาโม้ดีกว่า ใครเขาจะทนลื้อได้ ป่านนี้ยังไม่ยอมแต่งงานแต่งการ มันน่าจะมีลูกเป็นฝูงได้แล้ว นี่เพื่อนอั้วเขาพาลูกสาวมาจากเมืองจีนด้วย เลยอยากให้มารู้จักกันเอาไว้ แล้วเมื่อไหร่จะมาได้ พรุ่งนี้ได้มั้ย จะได้นัดเขาอีกที ยังไงต้องมาเจอกันก่อนที่เขาจะกลับ“
อัลทิมาเห็นเขาทำตาลอยขึ้นข้างบนอย่างเบื่อหน่ายเต็มที่ ก่อนที่จะตอบไป
“พรุ่งนี้ก็ได้ แล้วยังไงก่อนเที่ยงผมจะแวะไปที่บ้าน“
“เออ แล้วอย่าลืมแวะมา“
ฝ่ายนั้นวางสายไปแล้วและหล่อนก็รีบพูดออกไป
“หนักหน่อยนะเฮีย“
“นี่เธอแอบฟังเรื่องส่วนตัว“ ตาขุ่นเข้าใส่
“แอบที่ไหน ก็นั่งอยู่ตรงนี้ มันได้ยินเอง“
“แสดงว่านับแต่นี้ไปฉันจะมีความลับอะไรกับเธอไม่ได้เลย“
“ก็เอาโทรศัพท์ไปคุยกันที่อื่น…หรือไม่ก็กดสัญญาณให้ฉันเลิกทำงาน“
“อืม ความจริงมันก็ดีไปอย่างนะที่ฉันสามารถหุบปากเธอได้“
“หุบได้แต่ปากนะ แต่ตาฉันยังทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง“
“ทำไมยังงั้น“
“เพื่อรักษาความปลอดภัย เป็นทั้งหมาเฝ้าบ้านและรปภ.ไปด้วยเสร็จสรรพ“
“อะไรมันจะคุ้มขนาดนั้น…ไม่ต้องเสียค่าจ้าง ไม่ต้องจ่ายค่ากินอยู่ แถมนอนได้ด้วย“
อัลทิมาเงียบไปพอได้ยิน
“จะนอนกับใครไม่ทราบ…”
“อ้าว มันมีอยู่ในสัญญา อย่าคิดนะว่าที่ฉันจ่ายไปสิบล้านแล้ว ฉันยังจะต้องไปหาอีตัวนอกบ้าน“
“ฉันไม่ใช่อีตัวนะ…ฉันเป็นเพื่อนคุณ มิตรภาพเริ่มต้นอย่างเพื่อน อย่างน้อยก็ในระยะเวลาสิบวัน“
“ทำไมจะต้องสิบวัน…”
“เผื่อเราไม่พอใจกัน จะได้เลิกรากันไปไม่ต้องเสียมิตรภาพไง คุณก็เอาเงินสิบล้านของคุณคืนไป ส่วนฉันก็กลับไปโรงงาน“
ปัชนิ่งคิดกับการต่อรอง
“ได้สิบล้านคืนแน่…?”
“ตามสัญญาไงคุณ ถือว่าแฟร์ด้วยกันทุกฝ่าย รึคุณว่าไง“
“เอ้า ตกลงตามนั้น“
ปัชตบโต๊ะอย่างเห็นด้วย อย่างน้อยเขายังสามารถยืดเวลาดูใจแม่หุ่นสิริตัวนี้ ว่าจะกลับมาเล่นบทแม่ตัวเดิมกับเขาอีกหรือเปล่า เพราะเท่าที่ดูมันไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย แถมไม่ทันไรยังจะมาทำท่าเรียกร้องสิทธิ์ให้ตัวเองเสียอีก
มันมีด้วย…หรือหุ่นประหลาดแบบนี้
