ถนนสายนี้มีแมวเหมียว บทที่ 1 : ภาพที่งดงามไม่มีวันลืม (2)

ถนนสายนี้มีแมวเหมียว โดย หมอนอิงพิงหลัง นวนิยายออนไลน์ที่อ่านเอาขอเอาใจนักอ่าน โดยเฉพาะนักอ่านทาสแมว กับเรื่องราวของ น้ำปิง  เจ้าพ่อแห่งความเพอร์เฟคที่โดนวงล้อโชคชะตาเล่นตลกและแมวสามสี….ที่ทำให้เขาต้องเผชิญกับเรื่องราวสารพัดจนเขาหลงรักชีวิตแบบแมวๆ เข้าอย่างจัง น้ำปิงกับถนนสายแมวเหมียวจะเป็นอย่างไร อ่านกันได้เลยค่ะ

ระหว่างพาคุณแพทริเซียไปส่งที่ห้องสวีต ผมก็คิดในใจว่า นี่มันแมวหรือตัวอะไรกันเนี่ย ทำไมมันเกิดมาโชคดีอะไรจะขนาดนี้ นอกจากอาศัยอยู่ในพระราชวังอันหรูหราแล้ว เดินทางด้วยไพรเวตเจ็ตส่วนตัว ยังมีทีมงานคอยดูแล พร้อมคู่มือเป็นของตัวเองถึง 4 เล่ม ดูเราสิ ทำงานแทบตายกว่าจะมีห้องขนาด 30 ตารางเมตรอยู่ แต่ไม่เป็นไรนะน้ำปิง วันนี้วันดีของเรา ท่องไว้ให้ขึ้นใจ เดี๋ยวพอนำแมวไปส่งเสร็จ ก็จะเป็นตาของเราบ้างแล้ว ประตูสีทองแห่งชีวิตเราก็จะเปิดบ้าง ผมได้แต่พูดกับตัวเอง

ผมรูดคีย์การ์ดเปิดเข้าไปยังห้องห้องซูพีเรียสวีทหมายเลข 13 ทางทีมงานของคุณแพทริเซียขนกระเป๋าเดินทางใบโตเข้าไปจัดเรียงข้าวของเครื่องใช้ของเธออันประกอบด้วย พัดลมปรับอากาศระบบอิอ้อนประจุลบ ไม้ตกแมวเหมียวทำจากขนนกยูงแท้ ชุดสปาแบรนด์ ‘ลาแมว’ จากฝรั่งเศสที่สกัดจากรกแกะดำ ห้องน้ำแมวอัตโนมัติพร้อมทรายแมวจากทะเลสาบเดดซี ชุดน้ำพุแมวที่ต้องเติมน้ำแร่จากเทือกเขาแอลป์

พอจบขบวนของใช้คุณแพทริเซิย ชุดที่ 1 ทางทีมงานก็ขอตัวไปหยิบของขบวนถัดไป ผมยืนเงิบอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นคุณแพทริเซียก็เริ่มเขย่ากรง กระสับกระส่าย เดินวนไปมา ทำเสียงตึงตังพร้อมส่งเสียงสูงเหมือนมีอาการเจ็บปวด แล้วก็ล้มลงไป

ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เหลือแค่ผมกับคุณแพทริเซียในห้อง แล้วนี่ที่เธอล้มลงไปเพราะอะไร ผมพยายามเปิดคู่มือดูแต่ก็อ่านไม่ออก ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ผมจึงตัดสินใจเปิดกรงเพื่อดูคุณแพทริเซีย ทันใดนั้นเธอลืมตาสีฟ้าขึ้น กระโดดข้ามตัวผม แล้วกระโจนออกไปนอกห้องทันที

เวรแล้ว ไอ้น้ำปิงเอ๊ย นอกจากจะโดนสาวหลอกไม่วาย นี่ยังจะโดนแมวหลอกอีก! ผมรีบวิ่งตามเธอไป

“คุณแพทริเซียครับ…มาดามๆ คัมแบ็กๆ ด๊อนโกพลีส” ผมพยายามใช้สกิลภาษาอังกฤษอันน้อยนิดที่มีอยู่สื่อสาร แต่คุณแพทริเซียไม่แม้แต่จะหันมามอง ผมเห็นพวงหางฟูของคุณแพทริเซียแวบหายทางไปห้องโถงใหญ่ของโรงแรม แต่พอผมวิ่งมาถึง คุณแพทริเซียก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเสียแล้ว ผมรู้แล้วว่างานเข้า

“พี่ พี่ พี่เป๊ก” ผมวิ่งกระหืดกระหอบ มาถึงห้องรับรองพิเศษ

“เอ้อ มาแล้วหรือน้ำปิง ดีๆ” พี่เป๊กจับผมไปยืนต่อหน้าเจ้าชาย

“นี่ครับท่านเจ้าชาย ลูกน้องนัมเบอร์วันของผม น้ำปิง”

“ต่อไปนี้เวลาท่านเจ้าชายมาเยือนที่โรงแรมแกรนด์โฮเต็ล น้ำปิงจะเป็นคนดูแลท่านต่อจากผมเอง” พี่เป๊กพูดพร้อมตบไหล่ผมเบาๆ

ผมค้อมตัวลงถวายความเคารพ ไม่รู้ว่าตื่นเต้นหรือตกใจ แต่ถ้าหากท่านชายรู้ว่าแมวของท่านหายไป คอผมจะขาดไหมเนี่ย ว่าแต่รองเท้าเจ้าชายเนี่ยพอดูใกล้ๆ มีมรกตติดอยู่ด้วยเหรอ

“ขอประธานโทษครับท่านเจ้าชาย ผมขอเวลาพี่เป๊กสักครู่นะครับ” ผมพูดพร้อมดึงพี่เป๊กค่อยๆ ถอยหลบไปหลังเสา

“พี่ พี่ ไปแล้ว ไปแล้ว”

“อะไรของเอ็ง น้ำปิง นี่มันวันสำคัญของเอ็งนะ”

“แมวพี่แมว แมวของเจ้าชายไปทัวร์โรงแรมแล้ว”

“เออก็ดีแล้วนี่” พี่เป๊กตบไหล่ผม ยิ้มอย่างภูมิใจ กำลังจะเดินกลับไปหาเจ้าชาย

“ไม่ใช่พี่ มันไปตัวเดียวเลย หนีออกจากกรงไปแล้ว” ผมยกมือปาดเหงื่อที่หน้าผาก ผมเผ้าเริ่มยุ่งเหยิง

“ฝากพี่ดูแลเจ้าชายต่อก่อนนะ รายการอาหารต่างๆ อยู่ในเอกสารเล่มนี้นะพี่” ว่าแล้วผมก็วิ่งกลับไปยังห้องโถงโรงแรม เห็นพี่เป๊กยืนถือเอกสารอ้าปากค้างอยู่จนลับตา

วันนี้ควรจะเป็นวันที่ดีของเราไม่ใช่หรือ ต้นยิมโนด่างก็ออกดอก งานก็ใกล้จะได้โปรโมตเลื่อนขั้น ที่ผ่านมา 5 ปีก็ได้รางวัลพนักงานดีเด่นทุกครั้ง แผนงานวันนี้ก็เตรียมมาอย่างหมดจด แต่ทำไมสองชั่วโมงที่ผ่านมานี้ ช่างยาวนานเหมือนเป็นวันๆ เลยทีเดียว แต่ไม่เป็นไรนะน้ำปิง เราจะผ่านไปได้เหมือนทุกครั้ง เพราะอนาคตเราสร้างได้ ที่ไหนมีความพยายาม ที่นั่นต้องมีความสำเร็จสิ

ตอนนี้คุณสาวใช้และทีมงานต่างช่วยกันออกตามหาคุณแพทริเซีย เบลล์บอย พ่อบ้าน ก็พากันช่วยดูทุกซอกทุกมุมของโรงแรม แม่บ้านประจำชั้นถูกเกณฑ์เข้ามาช่วยค้นหาตามใต้โต๊ะและเก้าอี้ และพนักงาน รปภ. คอยยืนคุ้มกันประตูหน้าต่าง แต่ก็ไม่เห็นวี่แววหรือร่องรอยของแมวเปอร์เซียสีขาวตัวนั้น ซ้ำร้ายทางแผนกอาหารและเครื่องดื่มก็แจ้งมาว่า มาการองสีทองของเชฟกระทะเหล็กไม่สามารถมาส่งทันเวลาประชุมตอนสิบโมง ในหัวของผมมันปั่นป่วน ความคิดวิ่งไปมาไม่หยุด มือผมเปียก ทำไมช่างโชคร้ายแบบนี้ แต่ไม่เป็นไรนะน้ำปิง ไม่เป็นไร ผมพูดกับตัวเอง ชีวิตเราเลือกได้ เราสร้างได้ เราควบคุมมันได้

สิบโมงตรง คณะกรรมการพลังงานได้เดินทางมาถึงยัง โรงแรมแกรนด์โฮเต็ล เสียงร้องของเจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ผมเลิ่กลั่กวิ่งกลับไปที่ล็อบบี สิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้

ผมเห็นผู้หญิงในชุดข้าราชการ ชี้มือไปยังโคมระย้าใหญ่กลางโรงแรม คุณสาวใช้ตาคมกำลังคุกเข่าสวดอ้อนวอนพระเจ้า เจ้าชายขาอ่อนเกาะแจกันราชวงศ์หมิงอยู่ตรงมุมห้อง ส่วนพี่เป๊กกองอยู่กับพื้นโดยมีน้องๆ แผนกฟรอนต์ออฟฟิศช่วยกันจ่ายยาดมให้

โถงกลางล็อบบีอันหรูหราที่เป็นหน้าเป็นตาของโรงแรมแกรนด์โฮเต็ลนั้น กำลังมีการแสดงกายกรรมผาดโผนอยู่ คุณแพทริเซียนั่งกระดิกหาง กระโดดโลดแล่นไปมาอยู่บนโคมระย้าใหญ่ ตะปบลูกคริสตัลใสที่เล่นกับไฟวิบวับเหมือนเจ้าหญิงที่กำลังเต้นอยู่บนเวทีดิสโก้ คุณแพทริเซียกระโดดทีนึง เจ้าชายและสาวใช้ก็ล้มลงไปทีนึง แขกคนอื่นๆ ก็กรีดร้องเชียร์ตาม เป็นภาพที่งดงามไม่มีวันลืม

พอจบการแสดง ผมก็หน้ามืดจำอะไรไม่ได้ รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องพักพนักงานกับพี่เป๊กและได้ยินเสียงรถดับเพลิงค่อยๆ แล่นจากไป คำสุดท้ายที่ผมจำได้จากปากพี่เป๊กคือ ผมโดนพักงาน เจ้าชายเสียพระทัยมาก ผู้บริหารโรงแรมแกรนด์โฮเต็ลโดนตำหนิ การจัดประชุมพลังงานเปลี่ยนวาระเป็นการประชุมเรื่องความปลอดภัยแทน

ผมหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์เดินออกจากโรงแรม มือสั่นระริก ขี่รถไปอย่างไร้จุดหมาย สายลมปะทะหน้าและชะน้ำตาไปจนเหือดแห้ง ความพยายามทั้งหลายในรอบ 5 ปีที่ผ่านมาคืออะไร ชีวิตพนักงานเงินเดือนมันมีค่าน้อยกว่าเจ้าแมวสีขาวตัวนั้นหรือ ในใจผมมันรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

‘ผมอยากเริ่มต้นวันนี้ใหม่’

ถ้าเป็นแมวเกิดมาก็วิ่งเล่นได้สบาย ไม่ต้องรับผิดชอบ ไม่ต้องทำงานหนักงกๆ มีคนจัดเตรียมเอาอาหารมาป้อนให้ มีพี่เลี้ยงมาคอยเอาอกเอาใจอาบน้ำแปรงขน ส่วนเราได้แต่อยู่ห้องเล็กๆ กินอาหารซ้ำๆ เพื่อใช้หนี้ให้หมด ต่อให้คนเราจะพยายามแค่ไหนยังสู้ไม่ได้กับวาสนาที่แมวมีเลย เกิดมาแสนจะสุขสบายขนาดนั้น แล้วที่ต้นยิมโนด่างออกดอกเช้านี้ มันจะมีความหมายอะไร ไม่ใช่การตอบรับในความพยายามของผมเหรอ ผมไม่อยากยอมรับความจริง

‘ผมอยากมีชีวิตใหม่’

ผมขี่รถไปเรื่อยๆ ตามถนนที่ขนาบด้วยคูน้ำข้างทาง เป็นครั้งแรกที่ผมทำอะไรอย่างไม่มีจุดหมาย ตอนนี้ตะวันคล้อยต่ำ ผมมองไปที่ขอบฟ้าเห็นวัดแห่งหนึ่งอยู่ริมแม่น้ำ จึงจอดรถแล้วเดินเข้าไป ในวัดมีศาลาริมน้ำ มีพระพุทธรูปใหญ่ หลังจากที่ผมนั่งอยู่ริมน้ำทอดสายตาไปที่ท้องน้ำจนตะวันลาลับ พอผมสงบจิตสงบใจลงได้ จึงไปกราบพระหลวงพ่อที่อุโบสถ

ขากลับออกมาเจอศาลหลังเล็กที่ข้างในมีรูปปั้นแมว เป็นรูปปั้นแมวที่มีรูปร่างสูงดูปราดเปรียวสีดำ ดวงตาเรียวยาว มีสร้อยคอทำจากอัญมณีเป็นแพประดับพร้อมมีพวงมาลัยคล้องอยู่ อะไรกันนี่วันนี้เป็นวันแห่งแมวหรือไง ผมเห็นข้างรูปปั้นมีกระบอกเซียมซีตั้งอยู่ ผมยกมือไหว้แล้วยกกระบอกเซียมซีขึ้นเสี่ยงคำทำนาย ไหนๆ วันนี้ก็โชคดีขนาดนี้แล้ว ลองดูสักหน่อย

“ใบเซียมซี หมายเลขแปด”

หมายเลขแปดเลขดีมีโชคลาภ

มิตรภาพค้าขายจะเกิดผล

มีผู้ใหญ่อุปถัมภ์ไม่อับจน

รักระคนอิ่มเอมใจไม่รู้ลืม

ขออย่ายอมแพ้และท้อถอย จะเกิดเรื่องดีๆ ขึ้นแน่ในวันข้างหน้า

ผมน้ำตาคลอไหลอาบแก้มด้วยความน้อยใจ ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ปรากฏว่าไม่ได้เอาเงินหรือมือถือติดตัวมาด้วยเลย ผมเลยยกมือตั้งจิตอธิษฐานขอให้พรสมดังหวังด้วยเถิด แล้วจะกลับมาทำบุญอีกเยอะๆ อย่างแน่นอน ขอให้คำทำนายเป็นจริงด้วยเถิด สาธุ สาธุ สาธุ

‘ผมอยากให้ชีวิตเริ่มใหม่แบบเซียมซีใบนี้ ผมอยากเริ่มต้นชีวิตในร่างใหม่’

ทันใดนั้นก็มีลมเย็นๆ พัดผ่านโอบอุ้มตัวผม กลิ่นกำยานอบอวลไปทั่วบริเวณ

ผมขี่รถกลับไปทั้งที่ใจยังเบาหวิวอยู่ ยังคงนึกเวียนวนถึงแต่เรื่องแมวที่เป็นต้นตอของปัญหา ความฝันเล็กๆ ที่พังทลายลง ความสงบขององค์พระใหญ่กับรูปปั้นแมว ทันในนั้นมีแมววิ่งตัดหน้ารถ ตามด้วยเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ผมหักมอเตอร์ไซค์ที่ยังผ่อนไม่หมดหลบตามสัญชาตญาณ แต่แล้วทุกอย่างก็มืดลง