มนตราตะเกียงแก้ว บทที่ 2 : วิล…พ่อมดกำพร้า
โดย : โสภี พรรณราย
มนตราตะเกียงแก้ว โดย โสภี พรรณราย เรื่องราวของเมืองเวทย์มนตร์และมนตราสำคัญที่ผนึกอยู่ในตะเกียงของท่านยาย เมื่อวันหนึ่งตะเกียงถูกขโมยไป อันตรายใหญ่หลวงกำลังคุกคามโลกเวทย์มนตร์ หัวขโมยจะนำเอามนตราที่อยู่ในตะเกียงแก้วไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์ใด…นิยายออนไลน์ น่าติดตามอีกเรื่องที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์
………………………………………….
-2-
พ่อมดวิลเดินมาเผชิญหน้ากับพ่อมดไรอัน
พ่อมดไรอันกำลังอารมณ์เสียที่ถูกขัดจังหวะ ตนกำลังฝึกคาถาใหม่ที่เพิ่งพบ
“เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร เจ้าเคทเทอร์ทรมาน และกำลังจะทำร้ายน้องสาวเจ้าเอง!” วิลต่อว่าเพื่อนร่วมสถาบันเวทมนตร์
“ไม่เป็นไรหรอก คาถาเพิ่งฝึก เคทเทอร์ไม่แตกสลายหรอก และทำร้ายเซลิน่าไม่รุนแรงหรอก” ยังตอบแบบขาดเหตุผล
“เจ้าลองวิชาแบบผิดๆ ไม่ได้”
“วิชาต้องลอง วิชามีไว้ลอง”
“วิชาอะไรของเจ้า ทำให้เคทเทอร์ดุร้าย และทรมาน”
“อย่ารู้เลย อิจฉาล่ะสิที่ข้าได้วิชามาใหม่”
ตำราเล่มนี้เขาแอบค้นพบที่ห้องใต้ดินของบิดาฮูโก แล้วก็แอบจดจำและฝึกทีละบท โดยตำรายังอยู่ที่เดิม
“เหมือนพวกมนตร์ดำ!” วิลตั้งข้อสังเกต
ไรอันโบกมือ
“เขาห้ามฝึกมนต์ดำกันที่นี่ เป็นเรื่องต้องห้าม ใครจะกล้าฝึกล่ะ ข้าไม่อยากเหมือนป้าอีเวอลีนที่ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดอยู่ที่ถ้ำกักขัง ถ้าถูกกักขังเช่นนั้น ข้ายอมร่างแตกสลายดีกว่า”
“แต่เป็นวิชาที่ข้าไม่เคยเห็น”
ไรอันแค่นหัวเราะ
“เจ้าพูดเหมือนเจ้าเก่งกาจมาก ต้องรู้ทุกวิชาที่เมืองนี้”
“ข้าศึกษามามาก”
“อย่า…อย่า…อวดเก่งที่นี่ ตอนเรียนที่โรงเรียนเวทมนตร์เจ้าอาจโดดเด่นเป็นที่หนึ่งในห้อง เป็นที่รักของครูอาจารย์ ก็แค่เจ้าใฝ่รู้ ตอนนี้ข้าจะใฝ่รู้บ้าง อย่ามาอวดเก่ง”
“เจ้าเรียนจากตำราใด?”
“ต้องบอกเจ้าด้วยหรือ ตำราแห่งเมืองเวทมนตร์มีนับไม่ถ้วน แม้แต่บรรดาประมุขและสภาเมืองที่ว่าเก่ง ก็ยังศึกษาไม่หมด”
“ข้ายอมรับตำรามากมาย แต่วิชาเมื่อครู่ เหมือนตั้งใจทำร้ายมากกว่าจะช่วยเหลือ”
“ตำราพวกนี้พลิกแพลงนิดเดียว…นิดเดียวระหว่างชั่วกับดี อย่าพูดถึงตำราข้า ตำราที่พวกเราเรียนจากโรงเรียนเวทมนตร์ สอนให้เรียนเพื่อช่วยเหลือ แต่ขึ้นอยู่กับคนเรียน ถ้าเอาไปใช้ในทางผิดๆ อย่างเจ้าเป็นต้น ไปเสกให้คนกลายเป็นแมว จะเรียกว่าเวทมนตร์ดีหรือเลวล่ะ”
วิลโคลงศีรษะ
“นั่นล่ะที่ข้าสงสัย คาถาต่างๆ ขึ้นอยู่กับตัวตน ถ้าใฝ่ดีย่อมออกมาดี อยู่ที่เจตนา ข้าดูที่เจตนาเป็นหลัก เสกคนเป็นแมว ต้องดูเจตนาว่าทำเพื่อหวังอะไร แต่ข้าดูเจตนาเจ้าเมื่อครู่ เจ้าร่ายคาถาใส่เคทเทอร์ให้ทำร้ายใครก็ได้ที่อยู่ใกล้ตรงนั้น เจ้าทำเพราะเจ้าสะใจ เจ้าอยากทำ เจตนาของเจ้ามุ่งร้ายมากกว่ามุ่งดี ข้าขอเตือนอย่าใช้คาถานี้อีกเลย ผิดพลาดขึ้นมาจะแก้ไขไม่ทัน”
เซลิน่าเห็นด้วยจึงต่อว่าพี่ชาย
“วิลพูดถูก เมื่อกี้เจ้าเคทเทอร์เกือบกัดลิน่าแล้วนะคะ”
ไรอันหัวเราะ โบกมือ
“ไม่ถึงกับตายหรอก”
“แต่ลิน่าอาจบาดเจ็บ”
“ไม่หรอก พี่ต้องช่วยเจ้า ให้เจ้าถูกทำร้ายได้อย่างไง”
“เมื่อครู่ เกือบไปจริงๆ นะคะ” ปากและเขี้ยวของเจ้าแมวอยู่ห่างไม่ถึงสองนิ้ว
และตอนนี้มันยังแข็งเป็นหินอยู่เลย
วิลช่วยร่ายคาถาปลดปล่อยมันลงมาบนพื้นสนาม เจ้าแมวเคทเทอร์ออกอาการงงๆ มึนๆ รู้แต่ว่ามันผ่านความทรมานมาแล้ว จึงพึมพำถามไรอัน
“เจ้านายทำอะไรกับเคทเทอร์?”
“ข้าแค่ลองวิชานิดเดียว”
เปเลสโพล่ง
“ขนาดแค่ลองวิชานิดเดียว เซลิน่าเกือบได้รับบาดเจ็บ”
ไรอันจึงตวาดเปเลส
“แล้วได้รับบาดเจ็บจริงหรือเปล่าล่ะ ทำเป็นตื่นเต้นไปได้”
ตรงนี้ยังมีการถกเถียงกัน แต่อีกมุมหนึ่ง บนฟ้าเหนือพื้นดินที่แม่มดทาฮิร่าและแม่มดบาบาร่าบนไม้กวาดพร้อมแมวชิกเก้นกับไทเกอร์
อยู่บนนั้น นานแล้ว นานพอจะเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น และได้ยินทั้งหมด
ทาฮิร่าเอ่ยปากกับบาบาร่า
“ช่างรูปงาม เปล่งประกายความดีเจิดจ้าเหลือเกิน…พ่อมดน้อยวิล”
สายตาทาฮิร่าชื่นชม
บาบาร่าจึงพูดอย่างยิ้มแย้มว่า
“วิลเป็นลูกกำพร้า พ่อแม่ตายเพราะฝีมืออีเวอลีน จึงถูกส่งตัวไปบ้านเด็กกำพร้า ข้ามักจะไปเยี่ยมวิลเสมอ วิลเก่งกาจจนได้ศึกษาวิชาเวทมนตร์ขั้นสูงเกินหน้าเด็กรุ่นเดียวกัน”
“รูปก็งาม จิตใจก็ดี คุณสมบัติครบถ้วนหายากจริงๆ”
“วิลเป็นเพื่อเปเลส ชีวิตเปเลสเหมือนวิล พ่อแม่ตายเพราะฝีมืออีเวอลีน จึงรักกันมาก ส่วนไรอันกับแม่มดแสนสวยเซลิน่าเป็นลูกของพ่อมดฮูโก”
“พ่อมดไรอัน ดูแววตาแล้ว ไม่น่าคบ และคาถาเมื่อครู่ก็แปลกๆ ไม่รู้อยู่ตำราเล่มใด”
เจ้าชิกเก้นพูดขึ้น
“ทำเอาแมวเคทเทอร์กลายเป็นแมวดุร้ายไปเลย เสียชื่อแมวแสนดีอย่างชิกเก้นหมด”
“นั่นสิ…” ไทเกอร์สนับสนุน “พวกเราเป็นแมวเปอร์เซียชั้นดี ไม่เคยทำร้ายใคร”
“อ้าว…อ้าว…จะเริ่มแบ่งชนชั้นแมวกันเลยเรอะ เจ้าชิกเก้น เจ้าไทเกอร์” แม่มดทาฮิร่าปราม “ให้มันน้อยๆ หน่อย เคทเทอร์ก็เป็นแมวเมืองเวทมนตร์เหมือนพวกเจ้า”
“แมวอย่างพวกเราก็ต้องขึ้นอยู่กับเจ้านายเหมือนกันนะยาย เจ้านายดีก็ดี เจ้านายไม่ดีก็ไม่ดี”
บนพื้นสนามหญ้า
ไรอันยังถกเถียงกับเปเลสและเซลิน่า
“เซลิน่าเป็นน้องสาวข้า ยังไม่ทันได้รับบาดเจ็บจริงๆ เลย อย่าตื่นเต้น อย่าเสนอหน้าปกป้องน้องข้า!” ไรอันกล่าวกับเปเลส
“ตื่นเต้นสิ ข้าต้องตื่นเต้น เพราะข้าชอบลิน่านี่นา” ตอนท้ายเปเลสกล่าวอย่างเหนียมๆ เขินๆ เบาแสนเบา แทบไม่ได้ยิน
วิลรู้สึกถึงพลังบางอย่าง เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้า ที่เห็นคือยายบาบาร่า จึงร้องอย่างดีใจ
“ยายบาบาร่าครับ”
ไม้กวาดของสองยายอาวุโสจึงลอยละลิ่วมาจอดบนพื้น
แม่มดบาบาร่าสวมกอดพ่อมดน้อย
“วิล…วิลของยาย”
“ยายมาทำอะไรที่นี่ครับ?”
“เรามาหาพ่อมดฮูโก”
ไรอันมองผู้มาใหม่อย่างสงสัยและกล่าวว่า
“สองแม่มดอาวุโสมาถึงบ้านข้า พูดธุระกับข้าแทนก็ได้ พ่อข้าพักผ่อนอยู่บนบ้าน”
“ข้าไม่พูดกับเจ้าหรอก ไรอัน จะพูดกับพ่อเจ้าเท่านั้น” แม่มดทาฮิร่าว่า
“ข้าเป็นลูกชาย ข้ามีสิทธิ์รับรู้การมาเยือนของแขกพ่อ”
“ตามพ่อเจ้าออกมาดีกว่า”
“ข้าต้องรู้เหตุผลการมาของพวกท่าน” ไรอันยืนยัน
“ช่างดื้อเหลือเกิน พ่อมดตนนี้”
แต่เซลิน่าโพล่ง เพราะกลัวพี่ชายจะแสดงกิริยาก้าวร้าวเกินไปกับแม่มดอาวุโส
“ข้าจะไปเชิญพ่อออกมาเองค่ะ”
และแล้วก็มีเสียงจากบนตึกลอยมาตามลม
“มีแขกที่ไหนมาบ้านข้า”
แล้วเจ้าของบ้านก็หายวับออกมาในทันทีที่สิ้นเสียง
พ่อมดฮูโกมีร่างกายที่ใหญ่โต อาภรณ์คลุมร่างเป็นผ้าดำสนิท บริเวณปกเท่านั้นที่ขลิบด้วยสีแดงเพลิง
“นึกว่าเป็นใคร…ที่แท้ก็แม่มดทาฮิร่า กับ แม่มดบาบาร่านั่นเอง”
แววตามองทาฮิร่าไม่ผิดเพี้ยนกับที่เคยมองเมื่อกว่ายี่สิบปีก่อน เมื่อครั้งแม่มดทาฮิร่าจับอีเวอลีนไปกักขัง
เสียงกรีดร้องเจ็บปวดของพี่สาวยังดังก้องสั่นสะเทือนจนตราบวันนี้
“กรี๊ด…กรี๊ด…ข้าเจ็บปวด ข้าทรมาน ข้าแค้น แค้น น้องฮูโกช่วยพี่ด้วย”
ช่วย…ช่วยไม่ได้
เวทมนตร์เขายังไม่แกร่งเท่าแม่มดทาฮิร่า ได้แต่มองพี่สาวถูกคำสาปของแม่มดทาฮิร่าให้ไปอยู่ที่ถ้ำคาร์
ถ้ำนี้ ถ้าใครถูกกักขัง คือ สิ้นอิสรภาพชั่วชีวิต เฉพาะผู้ทำผิดมหันต์จนมิอาจอภัย
แม่มดทาฮิร่ากับแม่มดบาบาร่าเป็นรุ่นอาวุโสมาก พ่อมดฮูโกจึงต้องก้มศีรษะทำความเคารพตามศักดิ์ และกล่าวว่า
“ขอต้อนรับผู้อาวุโสทั้งสอง”
เจ้าไทเกอร์กระซิบกับเจ้าชิกเก้นว่า
“เต็มใจต้อนรับจริงเรอะ พี่สาวถูกยายทาฮิร่าจับ จนไม่มีโอกาสได้พบกันและเห็นเดือนเห็นตะวัน ต้องเจ็บแค้นแทนพี่สาวแน่ๆ”
“นั่นสิ ดูท่าทางก็น่ากลัวนะ” ชิกเก้นเห็นด้วย
“ขนาดพ่อมดหนุ่มน้อยไรอันยังเปล่งๆ รัศมีน่ากลัวเลย”
“พี่สาวพ่อมดฮูโกแอบฝึกมนต์ดำ ไม่รู้น้องจะแอบฝึกหรือเปล่านะ”
“ใช่…ใช่…ใช่…เพราะคาถาที่พ่อมดไรอันใช้เมื่อครู่ทำเอาเจ้าแมวเคทเทอร์กลายเป็นแมวดุร้ายจะทำร้ายแม่มดน้อยเลย”
แล้วสองแมวที่กำลังกระซิบกระซาบต้องสะดุ้ง เจ้าเคทเทอร์มาอยู่ใกล้เมื่อไหร่ไม่รู้ตัว
“ข้าดุร้ายมากมั้ย?” เล่นถามเฉย ตาโตมากๆ
ชิกเก้นกับไทเกอร์ขยับหนีหลายก้าว เพื่อความปลอดภัย กันไว้ดีกว่าแก้
“รังสีอำมหิตยังหลงเหลือ แหะ…แหะ…”
ในขณะนั้นพ่อมดฮูโกกล่าวว่า
“เชิญแม่มดอาวุโสในเคหาสน์ของข้า”
แม่มดทาฮิร่าโบกมือ ท่าทางร้อนรน
“ไม่ต้อง…ไม่ต้อง…เอาเป็นว่าข้าแค่อยากรู้ว่า แม่มดอีเวอลีนมาที่นี่หรือเปล่า”
พ่อมดฮูโกทำท่าแปลกใจ
“พี่อีเวอลีนถูกคุมขังที่ถ้ำคาร์ จะมาที่นี่ได้อย่างไร” และยังไม่ทันฟังคำอธิบายก็โพล่ง “หรือว่าพี่สาวข้าหนีออกมา?”
และแววตาเก็บความดีใจไม่มิด
หนีออกมา…ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…หนีออกได้
เก่งจริงพี่สาวข้า แต่จำต้องสงบนิ่ง
“อีเวอลีนหนีจากถ้ำคาร์” แม่มดทาฮิร่ายอมรับ “ไม่รู้ว่าหลบหนีได้อย่างไงเลย”
“อ๋อ…เลยมาหาที่นี่”
“เพราะเจ้าเป็นญาติสนิทคนเดียวที่เหลือ”
“พี่อีเวอลีนยังมีลูกสาว”
“อืมม์ ตอนนั้นลูกสาวอายุแค่สิบเจ็ดสิบแปดเอง ข้าไม่เคยเห็นอีกเลย”
“หลานข้าเจ็บปวดแน่ๆ แม่ถูกจับใครจะไม่เจ็บปวด เตลิดไปไหนไม่รู้ น่าจะหนีไปโลกมนุษย์ ไปอยู่ที่นั่น หายสาบสูญไป แทนจะมาอยู่กับข้า ไม่ยอมมา”
“ข้ายังไม่อยากรู้เรื่องลูกสาวของอีเวอลีน แต่อยากพบตัวอีเวอลีนมากกว่า”
“ไม่มี ไม่ได้มาที่นี่ ข้าเพิ่งรู้ว่าพี่สาวข้าหลบหนีจากท่านนี่ล่ะ”
“อีเวอลีนมีเจ้าเป็นญาติคนเดียวในเมืองเวทมนตร์”
“แต่พี่ข้าไม่ได้มา” เจ้าบ้านยืนยัน
“ข้าต้องค้น” แล้วสั่งแมวเปอร์เซียวิเศษ “ชิกเก้น ไทเกอร์ เข้าไปค้นในบ้าน”
เจ้าชิกเก้นทำคอย่น
“โถ…ยายจ๋า ยายกะป้ำกะเป๋ออีกแล้ว เคหาสน์ใหญ่โตขนาดนี้ ใช้คาถาค้นหาดีกว่านะยาย”
แม่มดทาฮิร่าเห็นด้วย
“เออจริง ข้าเป็นอะไรนะ”
แม่มดทาฮิร่าใช้คาถาร่ายเวทยนตร์ค้นหาในบ้าน หลับตาอยู่อึดใจก็ไม่พบ พอลืมตาจึงเอ่ยปาก
“ข้ามั่นใจ อีเวอลีนต้องมาพบเจ้าในไม่ช้า ถ้าพี่สาวเจ้ามาเมื่อไหร่ ให้แจ้งข้าทันที เจ้าจะได้ชื่อว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ แทนจะเป็นผู้ปกปิดและสมรู้ร่วมคิด”
พ่อมดฮูโกก้มศีรษะ
“ข้ารับคำสั่งของท่านอาวุโส ถ้าพบพี่สาวข้าจะรีบรายงาน” หากว่าแววตานั้นช่างค้านกับคำพูดเหลือเกิน
* * *
ที่เคหาสน์แม่มดทาฮิร่า
แม่มดเรียกให้วิลมาพบเป็นการส่วนตัว และเมื่อพ่อมดหนุ่มรูปงามปรากฏตัวขึ้น ทาฮิร่าก็เอ่ยปากชื่นชม
“เจ้าช่างสง่างามนัก ยายมีชะตาต้องกับเจ้า วิล และรู้ด้วยจิตว่าเจ้าจะช่วยยายได้ ยายมีเรื่องให้ช่วย”
พ่อมดหนุ่มก้มศีรษะ พลางโค้งตัวด้วยความเคารพ
“ตอนอยู่โรงเรียนเวทมนตร์ ยายเคยเป็นอาจารย์พิเศษสอนพวกเรา ชื่อเสียงของยายเลื่องลือ ยายมีลูกหลานหลายรุ่น ยายเคยช่วยให้เมืองเวทมนตร์ผ่านพ้นวิกฤต ยายจึงเป็นแม่มดอาวุโสที่รักและเคารพ ถ้าผมช่วยได้ผมยินดีช่วยเหลือยายทุกอย่าง”
“ดีจัง วิล เรื่องให้ช่วยคือค้นหาตะเกียงแก้วของยาย”
“ตะเกียงแก้ววิเศษ!”
“ตะเกียงแก้ววิเศษคือชีวิตของยาย หายไปจากโต๊ะศิลาขาวศักดิ์สิทธิ์ บอกเลยว่าใครไม่มีบุญบารมีพอจะไม่สามารถเข้าไปอาศัยได้ เวลานี้แม้แต่คาถาของยายก็มองไม่เห็นตะเกียงแก้ว ไม่รู้ว่ายายถูกบดบังด้วยอะไร คาถาจึงไร้ผล บาบาร่าบอกว่าเจ้าศึกษาเวทมนตร์ขั้นสูง เจ้ามีพรสวรรค์เหนือกว่าพ่อมดในรุ่นเดียวกัน ช่วยยายค้นหาตะเกียงแก้วด้วย”
“ผมไม่บังอาจมีคาถาเหนือยายหรอกครับ แต่คิดว่ายายอาจถูกอะไรบดบังชั่วขณะ ผมจะช่วยยายเต็มที่ ด้วยชีวิตของพ่อมดวิล!”
ลองวิชา ลองในทันที
วิลร่ายคาถา ค้นหาตะเกียงแก้ววิเศษ
แรกๆ ก็มืดมิด มืดมาก แต่แล้วค่อยๆ สว่างขึ้น สว่างจนมองเห็นแล้ว สิ่งที่เห็นไม่ใช่ ‘ตะเกียงแก้ว’ อย่างที่ควรจะเป็น แต่เป็นเมืองมนุษย์ และหญิงสาวสวยที่อยู่หน้ากระจก พูดกับตัวเองว่า
“เรนี่…เรนี่…เรนี่ที่น่าสงสาร”
* * *
