มนตราตะเกียงแก้ว บทที่ 4 : จิตมืด
โดย : โสภี พรรณราย
มนตราตะเกียงแก้ว โดย โสภี พรรณราย เรื่องราวของเมืองเวทย์มนตร์และมนตราสำคัญที่ผนึกอยู่ในตะเกียงของท่านยาย เมื่อวันหนึ่งตะเกียงถูกขโมยไป อันตรายใหญ่หลวงกำลังคุกคามโลกเวทย์มนตร์ หัวขโมยจะนำเอามนตราที่อยู่ในตะเกียงแก้วไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์ใด…นิยายออนไลน์ น่าติดตามอีกเรื่องที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้ อ่านออนไลน์
………………………………………….
-4-
อำนาจพิเศษ พลังพิเศษ
เรนี่ในวันนี้…วันเกิด อายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์
เกิดอะไรขึ้นกับหล่อน?
ทายาทสุมิตกับยิปซีอแมนด้า เกิดอะไรขึ้น?
พลังวิเศษมาจากไหน?
หล่อนกำลังมี…กำลังจะมี…
มีพลังวิเศษ พลังลึกลับ พลังชั่วร้าย!
ดวงตาที่เจิดจ้า แดงก่ำ เพ่งมองเกศราบนบันไดเลื่อนชั้นห้า ลงมาชั้นสี่
จงตกลงมา!
เก็บกดมานานแล้วกับพี่สาวต่างมารดา ถึงเวลาที่หล่อนจะเอาคืนแล้ว!
ดวงตาอำมหิตโหดร้าย ดวงตาคู่สวยที่ใครเห็นมักจะชื่นชมตั้งแต่เด็กแล้ว
‘หนูเรนี่เป็นคนสวย สวยโดดเด่น’ หล่อนมีเชื้อยิปซีลึกลับ
ความสวยไร้ความหมาย เมื่อมีพลังมืดมาบดบัง หรือจะเป็นจิตใต้สำนึกของหล่อน
ดวงตางามกลายเป็นดวงตาที่น่ากลัว น่าหวาดหวั่น
พลังเป็นจริง!
ร่างของเกศราสั่นไหว บังคับตัวเองไม่ได้ หล่อนชะโงกหน้าผ่านราวจับบันไดเลื่อน ชะโงกเกือบทั้งตัว และแล้วก็เขย่งจนทั้งตัวเลยออกนอกราวจับแล้วทั้งกายก็ทิ้งตัวลง!
ร่างร่วงจากบันไดชั้นสี่ กำลังจะลงมาชั้นล่าง…ชั้นล่างสุดที่เรนี่ยืนอยู่
รับรองว่า…ไม่มีทางรอด
สี่ชั้นสูง…ร่างลอยละลิ่ว
มีคนเห็น ตะโกนกรีดร้อง
“กรี๊ด…ด…”
ลงมาชั้นล่าง…แหลก แตกหัก
ทว่า…ทุกอย่างดูเงียบงัน
เสี้ยววินาที…ทุกอย่างแข็งราวกับหิน บรรยากาศรอบด้านแข็งในอิริยาบถต่างๆ กัน
เกศราแข็งอยู่กลางอากาศ ในท่าเบิกตากว้าง ตกใจจนสิ้นสติ
ยังไม่ถึงพื้น…
มีเพียงเรนี่ที่เคลื่อนไหวได้ มองอย่างงงๆ
ใคร…ใครที่มาหยุดยั้งพลังของหล่อน…ใครที่ทำให้รอบด้านแข็งเป็นหิน…ใครที่ช่วยเกศรา?
อย่างรวดเร็ว เห็นร่างของหนุ่มสง่างามที่ลอยละลิ่วไปที่ร่างของเกศรากลางอากาศ และโอบอุ้มลอยลงมาบนพื้น
ลงมาถึงพื้น…ทุกอย่างที่กลับเป็นปกติ ทุกอย่างเคลื่อนไหวได้แล้ว
เกศราตกใจ ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้าที่งดงามราวเทพบุตร
ในความเข้าใจของหญิงสาว เขามารับร่างหล่อนทันก่อนตกถึงพื้น
สบตากับเขา…เกศราใจเต้นแรง ดวงตาคู่นั้นสะกดให้หล่อนหลงใหล จ้องอย่างตื่นตะลึง
“คุณ…”
“ผมชื่อ…วิล”
“คุณวิล…ขอบ…ขอบคุณค่ะ” เสียงสั่นระริก
“ไม่เป็นไร คุณคงเป็นลม ตกลงมาจากบันไดเลื่อน”
ในขณะนั้นคนเห็นเหตุการณ์โล่งอก พนักงานรักษาความปลอดภัยวิ่งมา และเห็นว่าผู้เคราะห์ร้ายคือคุณหนูเจ้าของห้างนั่นเอง จึงกรูเข้ามาช่วย
วิลฉวยโอกาสตอนที่คนกรูเข้ามา ผละลุกขึ้น
และในจังหวะเรนี่งุนงงเช่นกัน เกิดอะไรขึ้น หล่อนทำอะไรลงไป ก็มีมือแข็งแรงมากระชากร่างหล่อนพร้อมกับเสียงแข็งกระด้าง
“มากับผม!”
ไปไหน?
รู้แต่มือคู่นั้นแข็งแรงมาก จนหล่อนไม่อาจขัดขืนต่อต้าน
มือที่จับกระชากบีบแน่น ทำให้หล่อนเจ็บ ปราศจากความนุ่มนวล
เขาโกรธ…เขาไม่พอใจ
เขาจะพาไปไหน?
จับมือหล่อนแน่น พาลอยละลิ่วไปเบื้องบน ลอยออกมานอกห้างไปบนฟ้า
เรนี่เบิกตากว้าง หล่อนกำลังลอย…กำลังเหาะ…กำลังเป็นคนวิเศษ
ไม่ใช่…ไม่…ไม่ใช่ความจริง
ความฝัน…นี่คือฝัน…ฝันว่าเหาะได้ ซึ่งเป็นความฝันในวัยเยาว์เสมอ
ฝัน…กำลังฝันแน่ๆ
แต่…ตื่นสิ…ตื่น…เรียกให้ตัวเองตื่น
ไม่ตื่น…เป็นความฝันที่ยาวนาน ถ้าฝันจริง…หล่อนก็ไม่อยากตื่น
เพราะจุดหมายปลายทาง…ช่างงดงามเกินบรรยาย
“สวยเหลือเกิน” เรนี่พึมพำกับตัวเอง
เป็นสวนไม้ดอกที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ แตกต่างหลากหลาย และส่วนใหญ่ล้วนเป็นดอกไม้ที่หล่อนไม่รู้จักเลย ทั้งดอกใหญ่ ทั้งสวยและหอมแปลกตา
หอมจนหล่อนต้องสูดลมหายใจลึกๆ ตั้งแต่เขาพาหล่อนมาและเท้าลงสัมผัสพื้น
พื้นที่อ่อนนุ่ม เขียวขจี ทุกอย่างตื่นตาตื่นใจ…ที่ใดกัน?
กำลังชื่นชม กำลังตื่นเต้น กำลังหลงใหลรอบด้าน เสียงของบุรุษคนนี้ทำให้หล่อนสะดุ้ง
“เพิ่งรู้ว่าผู้หญิงที่ชื่อเรนี่เป็นคนจิตใจโหดร้ายปานนี้…!”
เรนี่…มนุษย์?
เขาพยายามจะร่ายคาถาสัมผัสกับตะเกียงแก้วของยายทาฮิร่า ช่วยยายค้นหาตะเกียงแก้ว
ทุกครั้งแทนจะเห็นตะเกียง…กลับเห็น…เรนี่
เพ่งหาตะเกียงคราใด ภาพสาวน้อยเรนี่จะปรากฏขึ้นครานั้น แสดงว่าหล่อนมีความสัมพันธ์กับตะเกียงแก้ว
พบตัวจริงครั้งแรก…ไร้ความประทับใจ
หล่อนกำลังจะเป็นฆาตกร!
หล่อนกำลังจะฆ่าคน!
หล่อนมีพลัง?
พลังวิเศษอะไร ทำไมเขายัง ‘อ่าน’ ไม่ออก รู้แต่เมื่อพบกับเหตุการณ์กะทันหันเช่นนั้น เขาต้องรีบช่วยชีวิตมนุษย์ไว้ก่อน
อะไรจะเกิดไม่ล่วงรู้ รู้แต่ว่าชีวิตมีคุณค่า จะมีคนมาตายเพราะพลังโหดร้ายของเรนี่ไม่ได้
แทบไม่น่าเชื่อเลย สาวน้อยที่หน้าตาสะสวยคนนี้ จะมีจิตใจที่เป็นอสูรร้าย
ดูท่าทางในขณะนี้ หล่อนใส ซื่อ บริสุทธิ์ ตื่นเต้นกับความงามของอุทยานเมืองเวทมนตร์
หล่อนควรเป็นนางฟ้าแสนดีต่างหาก
ที่สำคัญเขาต้องหาความจริงว่าตะเกียงแก้ววิเศษของยายทาฮิร่าเกี่ยวข้องอะไรกับสาวน้อยเรนี่คนนี้
หล่อนจ้องเขาเขม็ง…มาว่าหล่อนจิตใจโหดร้าย เรนี่สวนกลับ
“โหดร้ายหรือ…นายเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าเรนี่ แล้วรู้ได้อย่างไงว่าชื่อเรนี่ แล้วนี่พามาทำไม…ที่ไหน?”
พ่อมดวิลไม่ตอบสักคำถาม เขาไม่พอใจ
“ชีวิตคนมีค่า คุณกำลังจะฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้อะไรเลย ต้องจบชีวิตเพราะคุณ!”
“เรนี่ทำอะไร…ทำอะไร…ฆ่าใคร?”
หล่อนจำไม่ได้หรือ?
“คุณร่ายคาถาทำให้ผู้หญิงตกจากบันไดเลื่อนวนชั้นสี่!”
หล่อนงง เบ้ปาก
“เรนี่มีคาถา…” แล้วหัวเราะขบขัน “เรนี่เป็นคนธรรมดา เรนี่ไม่ใช่ผีสางปิศาจหรือแม่มดมนต์ดำนี่”
วินาทีตอนนั้น หล่อนแค่ ‘คิด’
คิดร้าย!
คิดแวบเดียวให้พี่เกศราตก มันเป็นแค่ความคิดและบังเอิญที่พี่เกศราอาจเป็นลมตกลงมาเอง!
“อย่ามาโทษเรนี่นะ”
“ทำแล้วไม่ยอมรับ”
“ไม่รับ…แล้วพี่เกศได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า เหมือน…เหมือนนายจะรับเธอทันนี่” เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก จนสับสน และจนป่านนี้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ถ้ารับไม่ทันล่ะ?”
“ทันคือทัน นายเป็นใครกันแน่?”
ตอนเขากระชากลากมือหล่อนลอยละล่องกลางเวหา นั่นคืออะไรล่ะ?
ความรู้สึกที่แสนวิเศษ…คืออะไร…คืออะไร…
เหาะอยู่บนอากาศ ลอยละลิ่ว ตัวเบาราวกับปุยนุ่น
เหมือนที่หล่อนเคยฝัน กระโดดตัวลอยจากตึกหนึ่งไปอีกตึกหนึ่ง จากภูเขาหนึ่งไปยังภูเขาหนึ่ง
แต่ครั้งนี้…ไปด้วยมือสัมผัส…ด้วยมือเขาที่จับมือหล่อนไปด้วยกัน ด้วยแรงของเขา แม้เขาจะบีบมือหล่อนแน่นมาก…มาก…จนเจ็บ
หากความเจ็บมลายหายสิ้น เพราะความงดงามแห่งดินแดนนี้
เพียงแต่อารมณ์เสีย เพราะเขาใส่อารมณ์กับหล่อน เขามองหล่อนด้วยแววตา…แววตาอะไรหนอ
แววตาเหมือนคนในครอบครัวที่มอง…เหมือนแม่ใหญ่…เหมือนปู่อำนวย…เหมือนพี่วิชากับพี่เกศรา รวมทั้งบางครั้ง…บางครั้งที่พ่อมองหล่อนด้วยสายตาโกรธ…ชิงชัง
ซื้อหนังสือที่ www.naiin.com ไม่ว่าเล่มใดก็ตาม
ทุกยอดการสั่งซื้อจะมีส่วนแบ่งกลับมาเพื่อสนับสนุนเว็บไซต์อ่านเอา
โกรธ…ที่เพราะหล่อนเกิด แม่ก็หายสาบสูญ
แววตานี้…กำลังเกิดกับเขา
“ผมชื่อ…วิล”
นายวิล…ลึกลับ ก็กำลังโกรธหล่อน หาว่าหล่อนโหดร้าย
ทำไม…ทำไมล่ะ ทุกคนร้ายกับหล่อนก่อนนี่ พอจะร้ายกลับบ้างกลายเป็นเลวไปเลยหรือ?
พ่อมดวิลมองหน้าเรนี่
หล่อนเห็นเขาแปลก เขาก็เห็นหล่อนแปลก
‘ผู้หญิงคนนี้ เราพาเหาะมาเมืองเวทมนตร์ จิตช่างแข็งกระไรนัก ไม่มีความตื่นตระหนกตกใจเลย จะใช่มนุษย์ธรรมดาหรือ?’ พ่อมดหนุ่มคิดในใจ
“นายวิล…แล้วที่นี่ที่ไหน?” คำถามช่างกระด้าง
สาวน้อยอวดเก่ง!
“ไม่จำเป็นต้องรู้!”
“สวรรค์เหรอ ไม่ใช่เรนี่ตายแล้วนะ มีคนบอกว่าเรนี่อายุยืนจะตาย…ตายแล้วหรือ?”
“กลัวตายขึ้นมาเชียว”
“แล้วนายเป็นเทวดาพาเรนี่ขึ้นสวรรค์?”
วิลโคลงศีรษะ น้ำเสียงเข้มว่า
“คนที่จิตใจโหดร้ายเช่นคุณ สมควรขึ้นสวรรค์หรือ?”
หญิงสาวกำมือแน่น
“โหดร้าย…ร้าย…ร้าย…ทุกคน มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ!”
“คุณไม่สำนึกว่าตัวเองผิดเลย”
“เรนี่ไม่ผิด” ยังเชิดหน้า เม้มปาก
“คุณเกือบฆ่าคน!”
“เปล่า…” ยักไหล่ กิริยาผยอง
“ปากแข็ง!” หล่อนยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด
เรนี่กับตะเกียงแก้ว น่าจะเป็นภาพที่งดงาม แต่พบหล่อนก็ทำให้ผิดหวัง
เรนี่…ร้ายกาจ…จิตใจโหดร้าย
ถึงขนาดฆ่าคนได้ ไม่ปกติแล้ว
ตะเกียงแก้ววิเศษ คู่ควรกับคุณธรรมเท่านั้น แล้วเขาจะรายงานยายทาฮิร่าว่าอย่างไรนี่
แม่มดอาวุโสจะเสียใจ ผิดหวัง
แม้ขณะนี้…จะเพ่งมองร่ายคาถาค้นหาตะเกียงแก้ว…ภาพออกมายังเป็น…เรนี่…คนนี้
ตะเกียงแก้วกับเรนี่ สัมพันธ์กันอย่างไร?
“เรนี่ไม่ได้ทำอะไรพี่เกศเลยนะ พี่เกศเป็นพี่สาวของเรนี่ พี่ที่ทุกคนในบ้านรักจะตาย เรนี่จะกล้าหรือ” หล่อนพูดประชดประชัน
“คุณเป็นคนทำ!”
“บอกว่าไม่ได้ทำ เอ๊ะ! ใส่ร้ายกันอยู่ได้” อารมณ์ไม่ดีแล้วนะ
“ทำแล้วยังไม่ยอมรับ คิดหรือเปล่าอยากให้เธอตกลงมา!”
หญิงสาวเบิกตากว้าง แค่คิดก็ได้ ‘ผล’ ด้วยหรือ
“เอ้อ…” ลังเลจะตอบ
“คุณคิดร้ายต่อพี่สาวคุณเอง”
“แล้วจะทำไม แค่คิดแล้วมันบังเอิญนี่ จะทำไม” หล่อนพาล เชิดหน้าเถียงไม่ลดละ
“ผมจะทำอย่างไรกับคุณดี” พ่อมดวิลหาทางไม่ออก
เรนี่พูดขึ้นเฉยว่า
“อย่าซีเรียสสิคะ นี่…นี่…นายวิล ที่นี่ที่ไหนกัน เรนี่ขอไปเดินเล่นนะ”
กำลังจะก้าวเดิน แต่ถูกห้าม
“หยุดเลย ไม่ใช่ที่คนจะมาเดินเล่นได้”
“แต่นายเป็นคนพามาเอง เรนี่ชอบมากๆ เลย ขอเที่ยวเล่นแป๊บนะคะ”
“หยุด!” โดนห้ามเป็นครั้งที่สองเสียงเข้ม “คงต้องพากลับแล้ว”
ณ ขณะนั้นเขายังมืดมนกับหญิงสาว
“กลับ…กลับอะไร…ไม่กลับ” เรนี่ร้องโวยวาย แต่พ่อมดวิลหาฟังไม่ ร่ายคาถา
“จงกลับไปจุดเดิมที่พาเจ้ามา และจงลืมเมืองเวทมนตร์แห่งนี้!”
หญิงสาวเบิกตากว้าง และทำอะไรไม่ได้ ร่างของหล่อนหายวับในทันที
เรนี่เป็นมนุษย์แต่มีพลังที่หล่อนเองก็ไม่รู้ตัว
พลังอันตราย พลังโหดร้าย และถ้าหล่อนรู้ตัวว่ามีพลัง และควบคุมพลังไม่อยู่ล่ะก็ ผู้คนคงวุ่นวายและตกอยู่ในอันตรายเหมือนเกศราที่เกือบตาย
พ่อมดวิลต้องสืบให้ได้ว่าพลังลึกลับมาจากไหน
พอร่างของเรนี่หายวับไปแล้ว ก็มีร่างอีกสองร่างปรากฏขึ้น
แม่มดเซลิน่า กับพ่อมดเปเลส
“วิล…เจ้าทำอะไรของเจ้า พาแม่สาวเรนี่ มนุษย์โลก มาที่อุทยานเมืองเวทมนตร์ได้อย่างไร” แม่มดสาวสงสัย ระแวง
* * *
