ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง บทที่ 18 : เจณิสตา

ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง นวนิยายรางวัลรองชนะเลิศกับนิยายดราม่าคอเมดี้จากโครงการอ่านเอาก้าวแรก ปี 5 โดย เอมอักษร เรื่องราววุ่นๆ ของหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองโชคร้ายทุกด้านจนขอฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ไหงแค่นอนหลับไปวิญญาณก็ออกจากร่าง เธอจึงต้องลุกขึ้นมาหาวิธีกลับเข้าร่าง หาฆาตกรให้ทันเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที

เจณิสตาสะดุ้งจนทำมือถือตกลงพื้น เมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดจากหน้าบ้าน

เธอผลุนผลันวิ่งไปที่หน้าต่าง แหวกผ้าม่านออกดู ก็เห็นเพื่อนน้องสาวคนกลาง ยืนกรี๊ดพลางชี้มือเร่าๆ ไปบนต้นใหญ่หน้าบ้านฝั่งตรงข้าม มีชายชาวต่างชาติผมทองยืนอยู่ข้างๆ กำลังพูดอะไรสักอย่างด้วยท่าทางตกใจ

เจณิสตายืนดูอีกพักใหญ่ ก็ไม่เห็นเหตุการณ์ใดผิดปกติอีกนอกจากสองหนุ่มสาวยืนคุยกันต่อ หญิงสาวถอนใจ แล้วเดินกลับมาที่เตียง ล้มแผ่ลงนอนโดยไม่สนใจมือถือที่ยังแอ้งแม้งอยู่บนพื้น

หญิงสาวรู้ตัวดีว่าพักหลังนี้เธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก ยิ่งมาเจอเรื่องของเจิดจันทร์เมื่อเช้ามืด ก็ยิ่งทำให้เธอสะเทือนใจและหดหู่จนสุดระงับ

เจณิสตาสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าห้อง

“พี่เจ ทำอะไรอยู่ลูก เปิดประตูให้พ่อหน่อย”

เจณิสตาเดินไปเปิดประตูรับบิดา มองสีหน้าหมองคล้ำของอีกฝ่ายด้วยความสงสาร เสื้อผ้ายับยู่ยี่จนดูทรุดโทรมอย่างที่เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อน

หญิงสาวปิดประตูตามหลังเมื่อบิดาเดินผ่านเข้าห้อง พร้อมกับที่ร่างโปร่งใสลอยละล่องแทรกประตูเข้ามา เจิดจันทร์ยืนดูหมูยอสนทนากับฝรั่งหนุ่มอยู่นานแล้ว แต่ไม่ได้ยินคำโต้ตอบใดๆ เลยตัดสินใจขึ้นมาหาบิดาที่ห้อง เผื่อจะได้ยินสถานการณ์คืบหน้าของตนเอง

ภาคภูมิเดินไปที่เตียง ชะงักเมื่อเห็นโทรศัพท์มือถือของลูกสาวบนพื้น ขยับจะก้มหยิบให้ แต่เจณิสตาเข้าไปคว้าไว้ก่อน

“โรงพยาบาลส่งข่าวอะไรมาไหมคะพ่อ” หญิงสาวนั่งลงบนเตียง ฉุดมือบิดาให้นั่งลงข้างกัน

ภาคภูมิส่ายหน้า “ยังเลยลูก พ่อเลยว่าจะกลับไปที่โรงพยาบาลอีกรอบ เผื่อยังไงก็ไปเปลี่ยนกับแม่เขา เจจะไปกับพ่อไหมลูก”

หญิงสาวอึกอัก “เดี๋ยวเจตามไปค่ะพ่อ จะดูแลบ้านดูอะไรให้เรียบร้อยก่อน”

ภาคภูมิพยักหน้าเนือยๆ ยิ้มให้ลูกสาวคนโตอย่างขอบใจและภาคภูมิใจ อย่างน้อยในเวลาที่ความรู้สึกดิ่งจนขีดสุดเช่นนี้ เขาก็ยังมีความหวังที่สุกใสอีกสองดวง และดวงที่นั่งอยู่เคียงข้างขณะนี้ นับเป็นรักแรกที่แท้จริงของเขา

ภาคภูมิเป็นคนที่เกิดมา “พร้อม” คนหนึ่ง ทั้งฐานะและรูปร่างหน้าตา ล้วนเป็นสิ่งส่งเสริมให้เขาโดดเด่น เป็นที่รัก และมีเสน่ห์จับตาใครต่อใครตั้งแต่ยังเล็ก จนย่างสู่วัยหนุ่ม มีเพศตรงข้ามมาติดพันชอบพอเขามากมาย จนเรียกได้ว่าแทบไม่ต้องออกแรงในการจีบสาวอย่างจริงจัง ก็มีสาวน้อยสาวใหญ่หมุนเวียนเปลี่ยนหน้ากันมาควงแขนไม่ว่างเว้น เขาตัดสินใจแต่งงานกับเรืองรุจี ก็เพราะเธอมีคุณสมบัติครบถ้วนที่สุดในการเป็นภรรยาออกหน้าออกตา ส่งเสริมภาพลักษณ์เขาได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ แต่ภาคภูมิไม่เคยมีความรู้สึกรักอย่างจับจิตจับใจกับใครมาก่อน จนเขาคิดว่าตัวเองจะไม่มีวันสัมผัสความรู้สึกของคนที่ตกอยู่ในห้วงรัก “แท้ๆ” ได้อีกแล้ว

แต่เมื่อสบตากลมโตแป๋วแหววบนใบหน้าขาวกลมราวงบน้ำอ้อยของลูกสาวคนโตยามแรกเกิด เขาก็รู้ทันทีว่า อาการตกหลุมรักเป็นอย่างไร เด็กหญิงเจณิสตากลายเป็นแก้วตาดวงใจของเขาตั้งแต่วินาทีนั้น และยิ่งเด็กหญิงเติบโตขึ้นมากเท่าไร ทั้งความน่ารัก ความฉลาดเฉลียว และความสามารถสารพัดอย่างที่เธอมี ก็ยิ่งทำให้เขาทั้งรักและภูมิใจในตัวเด็กหญิงขึ้นทวีคูณ

แน่นอนว่าเขารักลูกสาวอีกสองคนเช่นกัน แต่ความรู้สึกเต็มตื้นในฐานะ “พ่อ” และอาการตกหลุมรักยามเห็นหน้าลูกนั้น ก็ไม่ประทับและฝังจิตฝังใจเหมือนครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับลูกสาวคนโต

“ขอบใจมากลูก” เขาลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ แววตาหม่นหมองค่อยมีประกายแจ่มใสขึ้นเล็กน้อย

ภาคภูมิขยับจะลุกขึ้น พร้อมกับที่เจณิสตาเอื้อมมือไปดึงแขนเขาไว้ “พ่อคะ”

เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่เมื่อสบตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยแววกังวล เขาก็ถอนใจ “ทำใจดีๆ ไว้ลูก พ่อพยายามจะคิดในทางดีไว้ตลอด ยัยเจิดต้องปลอดภัย น้องต้องฟื้นขึ้นมาเหมือนเดิมแน่ๆ เชื่อพ่อเถอะ”

เจณิสตาอึกอัก ยังจับแขนบิดาเกร็งแน่น จนผู้เป็นพ่อต้องโอบลูกสาวเข้ามากอดไว้ “พ่อยังเข้มแข็งอยู่ได้ ก็เพราะมีพี่เจหนูเจนนะลูก เจเป็นความรัก ความภูมิใจ และเป็นความหวังที่สวยงามของพ่อเสมอ ถ้าไม่มีเจกับหนูเจน มาเจอเรื่องยัยเจิดแบบนี้ พ่อคงอยู่ไม่ได้แล้ว” ปลายเสียงบิดาสั่นเครือ จนเจณิสตาต้องเป็นฝ่ายกระชับอ้อมแขนกอดบิดาแนบแน่น

“หนูก็เชื่อว่ายัยเจิดต้องไม่เป็นไรค่ะ”

ภาคภูมิยิ้มพลางพยักหน้าให้ลูกสาว เขาลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ประตู ผ่านร่างโปร่งใสที่พยายามเข้ามากอดเขาเช่นเดียวกัน แต่ต่างฝ่ายต่างสัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า

เจิดจันทร์มองตามหลังบิดาที่เดินเซื่องซึมออกไปจากห้อง อยากตามไปกอดเขาไว้แล้วร้องไห้บนอ้อมอกแข็งแรงเหมือนตอนเป็นเด็กเล็กๆ เธอเพิ่งตระหนักว่าบิดารักเธอมากกว่าที่คิด ที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ แต่เพราะบิดามักมีเรื่องตำหนิดุว่าเธอมากกว่าพี่น้อง เจิดจันทร์ก็จะน้อยอกน้อยใจและโทษว่าบิดาลำเอียงเพราะเธอไม่สวยไม่เก่ง ไม่ได้ตระหนักถึงความจริงว่า เป็นเพราะนิสัยเรื่อยเฉื่อยรักสบายของเธอนั่นเอง ที่ทำให้ผู้เป็นพ่อเป็นห่วงและเข้มงวดกับเธอมากกว่าคนอื่น

เจิดจันทร์ลังเลว่าจะลองตามบิดาออกจากบ้านอีกครั้งดีหรือไม่ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นจากบนเตียง

เจิดจันทร์หันไปมอง เห็นเจณิสตาซบหน้ากับเข่า พยายามปิดปากตัวเอง แต่เสียงสะอื้นก็ยังดังเล็ดลอดราวจะขาดใจ อันเป็นภาพที่เจิดจันทร์ไม่เคยเห็นในตัวพี่สาวมาก่อน อันที่จริง เจิดจันทร์มั่นใจว่าไม่เคยเห็นเจณิสตาร้องไห้เลยด้วยซ้ำ ก็คนมันทั้งสวยทั้งเก่งมาตลอดชีวิต จะมีเรื่องอะไรให้เสียน้ำตา

หญิงสาวเดินเข้าไปนั่งเคียงข้างบนเตียง ก็พบว่าเจณิสตาร้องไห้อย่างหมดสภาพ

“พี่ขอโทษนะ” เจณิสตาพึมพำ จนเจิดจันทร์ต้องขยับไปใกล้เพื่อตะแคงหูฟัง

โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างกายพี่สาวส่งสัญญาณสั่นหลายครั้ง เจณิสตาร้องไห้โฮแล้วรีบอุดปากตัวเองแน่น ผลักมือถือออกไปห่างตัว

เจิดจันทร์มองภาพตรงหน้าอย่างงุนงง ขยับจะไปดูเจณิสตาใกล้ๆ แต่แสงที่วาบจากมือถือดึงดูดสายตาเสียก่อน หญิงสาวหันไปชะโงกหน้ามองหน้าจอ แล้วสะดุ้งอย่างห้ามไม่ทัน

เป็นภาพเคลื่อนไหวของชายหญิงที่กำลังมีเพศสัมพันธ์อย่างโจ๋งครึ่ม โอ๊ย นี่พี่สาวเธอโดนพวกวิปริตส่งคลิปลามกมากลั่นแกล้งหรือนี่ นี่ละนะ เวรกรรมของคนสวยคนดัง เจณิสตามีแฟนคลับเป็นร้อย คงมีพวกจิตไม่ปกติปะปนอยู่บ้าง

แต่ทำไมพี่สาวเธอถึงได้กลัวจนร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแบบนี้ ปกติเจณิสตาเป็นสาวมั่นที่เข้มแข็งสมเป็นลูกสาวคนโต หรือว่าไอ้โรคจิตคนนี้คุกคามพี่สาวเธอมากกว่าส่งคลิป

เจิดจันทร์ใจหายวาบ ขยับไปเพ่งหน้าจอจนชิด เผื่อจะเห็นใบหน้าของไอ้พวกขยะสังคมชัดๆ อารมณ์โมโหพุ่งปรี๊ดจนหญิงสาวอยากมีพลังอำนาจหลอกหลอนได้เหมือนวิญญาณตนอื่น รับรองว่าเธอจะตามขี่คอคนจำพวกนี้จนมันหวาดผวาไปตลอดชีวิตเลยเชียว

แต่แล้วเจิดจันทร์ก็ต้องชะงักจนค้าง ด้วยหญิงสาวที่กำลังส่งเสียงครางในคลิป ใบหน้าช่างคุ้นตาเหลือเกิน

ไม่น่าเชื่อ…

เจณิสตา พี่สาวของเธอนั่นเอง ที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับผู้ชายคนหนึ่งที่เห็นเพียงด้านหลัง แต่สิ่งที่ชวนตระหนกยิ่งไปกว่านั้น คืออีกฝ่ายจับพี่สาวเธอที่ท่าทางมึนงงเหมือนกำลังเมา เปิดเผยอล่างฉ่างหน้ากล้องจนเห็นชัดทุกซอกทุกมุม

เจิดจันทร์อ้าปากค้าง ตกใจเสียจนหล่นลงจากเตียงโดยไม่รู้ตัว

เมื่อตะกายขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าเจณิสตาเอื้อมมือไปกระชากลิ้นชักหัวเตียง ควานหาของในนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะล้วงคัตเตอร์ออกมา

หญิงสาวเลื่อนเปิดใบมีดคมกริบ ก่อนจรดไปที่ข้อมือของตนเอง

“พี่เจ อย่า!” เจิดจันทร์แหกปากลั่น กระโดดเข้าคว้าตัวพี่สาว แต่สัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า ตัวเธอถลำไปล้มฟาดบนเตียง