ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง บทที่ 19 : วิชา

ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง นวนิยายรางวัลรองชนะเลิศกับนิยายดราม่าคอเมดี้จากโครงการอ่านเอาก้าวแรก ปี 5 โดย เอมอักษร เรื่องราววุ่นๆ ของหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองโชคร้ายทุกด้านจนขอฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ไหงแค่นอนหลับไปวิญญาณก็ออกจากร่าง เธอจึงต้องลุกขึ้นมาหาวิธีกลับเข้าร่าง หาฆาตกรให้ทันเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที

เจิดจันทร์ลุกขึ้นซอยเท้าเร่าๆ อย่างว้าวุ่น สลับกับตะโกนเรียกพี่สาวไม่หยุด แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าหากต้องการมีพลังเคลื่อนไหวสสาร เธอต้องทำสมาธิ เหมือนตอนผลักกรอบรูปล้มลง

หญิงสาวสูดลมหายใจเฮือก เพ่งไปที่คัตเตอร์ พูดในใจซ้ำๆ ว่าให้มันหล่นลง แต่ทันทีที่พี่สาวกดปลายมีดแนบผิวด้วยน้ำตานองหน้า สมาธิใดๆ ก็พลันแตกกระเจิง

เจิดจันทร์ถลาไปยื้อยุดมือพี่สาว แม้จะคว้าได้เพียงลม พลางหลับหูหลับตาตะโกนเรียกที่พึ่งเดียวในโลกยามนี้

“ปู่ ปู๊ ปู่ไกร อยู่ที่ไหน ออกมาด่วนๆๆ มาช่วยกันเร้ววว ปู๊”

เจิดจันทร์เบิกตากว้าง มองเลือดที่เริ่มไหลซึมบนข้อมือของพี่สาวด้วยใจร้อนผ่าวเจียนระเบิด

“ปู่ จะหลบไปถึงไหนคะ” เจิดจันทร์เปลี่ยนเป็นเสียงเขียว “ปู่เห็นไหมว่าหลานจะตายอีกคนแล้ว ปู่ยังเฉยอยู่ได้อีกเหรอ ออกมาช่วยกันเดี๋ยวนี้นะปู่ หรือปู่เกลียดหลานสาวจนอยากให้ตายซะให้หมดทุกคน”

ได้ผล! เจิดจันทร์เผลอยิ้ม เมื่อกรอบร่างโปร่งใสของปู่ไกรปรากฏขึ้นลางเลือนที่ปลายเตียง เธอถลาเข้าไปหาปู่ทันที แต่ร่างนั้นนิ่งขึงไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย หากเพ่งแน่วนิ่งไปที่เจณิสตา

นาทีต่อมา คัตเตอร์หล่นแกรกลงกับพื้น ยากที่จะบอกว่าเป็นพลังที่มองไม่เห็นปัดจนหล่น หรือหญิงสาวที่ถือมันอยู่มือไม้อ่อนจนจับไม่อยู่กันแน่

จะด้วยเหตุใดก็ตาม เจณิสตาก็ไม่ได้หยิบอุปกรณ์มีคมนั้นขึ้นมาอีก หากแต่ซบหน้ากับเข่า ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด

ปู่ไกรผ่อนลมหายใจยาว เช่นเดียวกับเจิดจันทร์ที่เพิ่งรู้ตัวว่ากลั้นหายใจอยู่เป็นนาน

“โอ๊ย ทันเวลาพอดี” หญิงสาวคราง มองหน้าปู่ที่จางจนเกือบไม่เห็น “เกือบไปแล้วปู่ เจิดไม่คิดเลยว่าพี่เจจะคิดสั้นแบบนี้” แล้วก็ถามอย่างนึกขึ้นได้ “ปู่เห็นคลิปไหมคะ เจิดหมายถึงที่มันเปิดในโทรศัพท์เมื่อกี้นี้น่ะ ปู่เห็นไหม”

ปู่ไกรพยักหน้าอย่างอ่อนแรง “เห็น ตั้งแต่มีเรื่องเจิด ปู่ก็พยายามตั้งสมาธิให้ได้กลับมาอยู่ในโลกนี้ให้มากที่สุด”

“โอ๊ย ปู่พูดอะไรฟังยากอีกแล้ว” วิญญาณหลานสาวคนกลางร้อง “ก็แล้วเราไม่ได้อยู่โลกเดียวกันหรือคะ ถึงเราจะ เอ่อ อยู่คนละสภาพกับพวกเขาน่ะ” หญิงสาวอดต่อว่าไม่ได้ “ว่าแต่ปู่เถอะ หายไปไหนมาเป็นนานสองนาน แอบไปนอนกลางวันหรือยังไง รู้ไหมว่าเจิดอยู่คนเดียว กลุ้มแทบตายอยู่แล้ว”

ฉับพลันหญิงสาวก็ยิ้มแป้น “อ้อ แต่ว่าเจิดทำสำเร็จแล้วนะคะ เจิดทำให้กรอบรูปล้มลงได้แล้ว แต่แหม มันยากจังเลย กว่ามันจะขยับ เจิดรู้สึกเหมือนจะขาดใจเลย”

ปู่ไกรเอื้อมมือเลือนรางมาลูบศีรษะหลานสาว แม้ต่างฝ่ายต่างสัมผัสกันไม่ได้ ยิ้มอ่อนเศร้า

“เจิดเก่งมากลูก เห็นไหมว่า ถ้าเจิดตั้งใจทำอะไรจริงๆ เจิดก็ทำได้”

“ว่าแต่เราจะทำยังไงเรื่องพี่เจดีคะ เจิดช็อกมากเลย ทั้งคลิปทั้งที่พี่เจจะฆ่าตัวตาย เรื่องเจิดก็ยังแก้ไม่ได้ ไม่รู้ร่างเจิดโดนฉีดยากันเน่าไปแล้วหรือยัง” เจิดจันทร์กลับมากระวนกระวายอีกครั้ง เอื้อมมือไปพยายามเขย่าแขนปู่ “ทีนี้ปู่อย่าหายไปโลกไหนอีกเลยนะคะ อยู่ช่วยเจิดกับพี่เจก่อน”

ปู่ไกรมองหน้าหลานสาวอย่างสะเทือนใจ “ปู่เคยบอกเจิดไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่เจิดคงยังไม่เข้าใจ ตอนที่ปู่ตาย ปู่ตายแบบมีห่วง มีความกลัว มีความโกรธ…ปู่เลยติดอยู่กับอารมณ์นั้น ไปไหนไม่ได้”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“หมายความว่า ปู่ไม่ได้ตายแล้วเป็นวิญญาณที่ยังมองเห็นโลกนี้ได้เหมือนเจิด…ตอนปู่ตายใหม่ ๆ มันก็ยังเห็นหรอกนะ ปู่ยังอยู่บ้านนี้ เห็นลูก เห็นหลาน เห็นความเป็นไปของทุกคน” ปู่ไกรถอนหายใจ “ แต่ผ่านไปไม่นาน อยู่ๆ ปู่ก็เหมือน…ถูกดูดกลับไปวันก่อนตาย ไปเจอเหตุการณ์แบบเดิม เจอคนคนเดิม คำพูดเดิม และความทุกข์ทรมานใจเหมือนเดิม โดยที่ปู่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้ เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้มันมาทำร้ายปู่เหมือนเดิมทุกครั้ง” สายตาปู่เหม่อมองไปไกล แววหวาดสยองเหมือนที่เจิดจันทร์เคยเห็น คราวนี้ปรากฏชัดทั้งสีหน้าและดวงตา “แล้วพอปู่ตาย มันก็เหมือนหลับไปวูบหนึ่ง พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ปู่ก็จะพบตัวเองนั่งอยู่ที่เดิม เจอคนเดิม เหตุการณ์เดิม ความเจ็บปวดเดิมๆ แล้วปู่ก็ตายอีกครั้ง…ครั้งแล้วครั้งเล่า”

เจิดจันทร์พยายามทำความเข้าใจคำพูดนั้น มันไม่แจ่มแจ้งนักหรอก แต่เหมือนกับว่า…

“พูดง่ายๆ ก็คือ ปู่ตายแล้วตายอีก ตายซ้ำตายซาก เหมือนเดิมเปี๊ยบ อย่างนี้เหรอคะ”

เจิดจันทร์มองเห็นหยาดน้ำแวววาวไหลบนใบหน้าของปู่ไกรขณะที่ท่านพยักหน้า

“เป็นล้านๆ ครั้งแล้ว ตลอดเวลายี่สิบกว่าปีตั้งแต่ปู่ตาย”

“ปู่” เจิดจันทร์ครางอย่างนึกไม่ถึง

“มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่ปู่เจ็บปวดจนทนไม่ไหว ปู่เลยพยายามตั้งสติอยู่กับตัวเอง ท่องนะโมซ้ำไปซ้ำมา แล้วอยู่ๆ ปู่ก็กลับมาที่บ้านหลังนี้ ได้เห็น ได้ยินเสียงลูกหลานทุกคนอีกครั้ง แต่มันก็ช่วงสั้นๆ เท่านั้น ถ้าปู่ว่อกแว่กเพียงนิดเดียว ปู่ก็จะถูกดึงกลับไปเหตุการณ์วันก่อนตายอีก ปู่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่ มันถึงจะจบสิ้นสักที”

“โธ่ ปู่คะ” เจิดจันทร์นั่งแปะบนเตียงอย่างหมดแรง เหตุการณ์มันวิกฤติขึ้นทุกที ทั้งเรื่องของตัวเองที่คาบเกี่ยวความเป็นความตาย เรื่องของเจณิสตาที่ช็อกชนิดคาดไม่ถึง แถมที่พึ่งหนึ่งเดียวยามนี้ ก็กลับกลายเป็นว่ามีความทุกข์ทรมานสาหัสยิ่งกว่าทุกคน “เจิดจะช่วยปู่ได้ยังไง”

ปู่ไกรยิ้ม ส่งใบหน้ากระจ่างขึ้นเล็กน้อย “ขอบใจมากยัยเจิด ได้ยินเท่านี้ปู่ก็ดีใจเหลือเกินแล้ว ที่ปู่เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เพื่อให้เจิดรู้ว่า ปู่รักหลานทุกคน และอยากช่วยหลานเหลือเกิน ปู่จะพยายามตั้งสมาธิให้ถึงที่สุด จะได้อยู่กับเจิดได้นานๆ” ปู่ไกรถอนใจ “เสียดายที่ตอนมีชีวิตอยู่ ปู่ไม่เคยศึกษาธรรมะ ไม่เคยฝึกปฏิบัติ ได้แต่บริจาคเงินทำบุญไปตามเรื่องตามราว พอตายไป ก็ไม่มีวิชาอะไรช่วยเหลือตัวเองได้”

“วิชาอะไรคะที่จะช่วยเราได้” เจิดจันทร์ขมวดคิ้ว ได้ยินคำว่าวิชาแล้วยอกแสยงใจขึ้นมาอีก ก็เพราะไอ้วิชาต่างๆ ที่ต้องสอบแล้วมันยากนักหนานี่แหละ เป็นต้นเหตุให้เรื่องราวบานปลายใหญ่โตมาขนาดนี้

“ก็สมาธิไงล่ะหลาน” ปู่พูดช้าๆ “แต่ปู่เชื่อว่ามันต้องมีวิธีที่ถูกต้อง ที่จะช่วยให้ปู่หลุดพ้นจากภพภูมินี้ไปตามกรรมที่เราทำไว้ได้ แต่ปู่ก็ไม่รู้จะฝึกได้อย่างไร เพราะแค่ตั้งสมาธิให้หลุดพ้นได้ชั่วคราวนี่ก็ยากนักหนาแล้ว”

“ปู่คะ แล้วเจิดล่ะ” หญิงสาวนึกขึ้นได้ “ถ้าเจิดเข้าร่างไม่ได้ ต่อไปเจิดจะเป็นยังไงคะ เจิดจะเป็นวิญญาณเร่ร่อนอยู่ในบ้านแบบนี้ไปเรื่อยๆ หรือว่า…เป็นเหมือนปู่”

ปู่ไกรส่ายหน้าช้าๆ แววตาตื่นตระหนกของหลานสาวทำให้ผู้เป็นปู่นึกเวทนาจับใจ