ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง บทที่ 21 : เจนนินทร์

ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง นวนิยายรางวัลรองชนะเลิศกับนิยายดราม่าคอเมดี้จากโครงการอ่านเอาก้าวแรก ปี 5 โดย เอมอักษร เรื่องราววุ่นๆ ของหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองโชคร้ายทุกด้านจนขอฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ไหงแค่นอนหลับไปวิญญาณก็ออกจากร่าง เธอจึงต้องลุกขึ้นมาหาวิธีกลับเข้าร่าง หาฆาตกรให้ทันเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที

เจิดจันทร์ยืนกระสับกระส่ายอยู่ที่รั้วบ้าน เพ่งมองไปที่ฝั่งตรงข้าม รถของหมูยอเพื่อนสนิทยังจอดนิ่งอยู่ที่เดิม หญิงสาวหายเข้าไปในบ้านกับฝรั่งหนุ่มเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว นอกเหนือจากที่ออกมาดูช่างซ่อมรถอยู่พักใหญ่ ก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรอีก

เจิดจันทร์ถอนใจเฮือก ร่ำๆ จะเดินไปปรึกษาปู่ไกรอีกครั้ง แต่ก็ต้องระงับใจไว้ เพราะร่างโปร่งใสกำลังนั่งสงบนิ่งอยู่ที่ศาลาหน้าบ้าน ปู่บอกว่าจำเป็นต้องทำสมาธิให้มากที่สุดเพื่อให้ยังคงสภาพอยู่ในโลกปัจจุบันได้

กิ่งแก้วกลับมาจากตลาดก็เก็บตัวเงียบอยู่หลังบ้าน เจณิสตาขับรถออกไปโรงพยาบาลแล้ว หญิงสาวแต่งหน้าใหม่สดใสจนไม่เห็นร่องรอยของผู้ที่คิดปาดข้อมือตัวเองเมื่อชั่วโมงก่อน ถ้าเป็นเวลาปกติ เจิดจันทร์คงนึกอิจฉาปากแก้มคิ้วคางที่ทั้งคมทั้งหวาน อย่างที่บิดาพูดชื่นชมเสมอว่า “ตื่นมาก็สวยเลย” แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เจิดจันทร์มองผ่านเครื่องหน้างามไม่มีที่ติ จนเห็นดวงตาที่แดงช้ำและแห้งผาก ซ้ำประกายที่เคยระริกรื่นก็กลับไร้แววราวไม่มีชีวิต

เจิดจันทร์ถอนหายใจ นี่มันคราวเคราะห์อะไรของบ้านเธอกันนะ เรื่องร้ายๆ ถึงได้ประดังกันมาไม่หยุดแบบนี้

เสียงประตูไฟฟ้าเคลื่อนออกจากราง เจนนินทร์เลี้ยวรถเข้ามาจอดในบ้าน ก่อนเดินลงมาด้วยท่าทีเร่งร้อนพร้อมกับพูดไม่หยุดปาก

“เจนบอกแล้วไงคะว่าขอโทษ โธ่ พี่สาวเจนเข้าโรงพยาบาลทั้งคนนะ จะไม่ไปดูได้ยังไง…หนักค่ะ หนักมาก ไม่งั้นเจนไม่โดดกองหรอกค่ะ”

เจนนินทร์ซอยเท้าวิ่งขึ้นห้องนอนชั้นบน เจิดจันทร์ผวาตามน้องสาวทันที ใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อได้ยินคำว่า “หนักมาก” นั่นคงหมายถึงอาการของเธออย่างแน่นอน

เด็กสาวเปิดเครื่องปรับอากาศ โยนกระเป๋าถือไปที่เตียง ถอดหูฟังบลูทูธออก แล้วเปิดลำโพงโทรศัพท์แทน ก่อนลงนอนแผ่บนเตียงอย่างหมดแรง

เสียงปลายสายแหลมออกมาไม่หยุดจนเจิดจันทร์สะดุ้ง

“ยัยเจน เธอรู้มั้ยว่าพี่ท็อปพระเอกน่ะ ตอนพ่อเขาตาย เขายังมาถ่ายละครจนจบคิวเลยนะจ๊ะ วงการนี้ก็รู้อยู่ว่างานต้องมาก่อน โคตรเหง้าศักราชไว้ทีหลัง แล้วพี่เธอน่ะเป็นอะไรขนาดไหน เธอถึงได้หายตัวไปแบบนี้ วันนี้ทั้งกองหัวปั่นกันหมด พี่ท็อปเขาโมโหแทบตายเพราะเขาจัดคิวไว้เป๊ะแล้ว ไม่ให้ไปชนกับอีกเรื่อง มาเจอซีนสำคัญที่เธอโดดกองแบบนี้ เละ บอกได้คำเดียวว่าเละ เสียหายหลายแสน ผู้กำกับก็เม้งจนฉันเข้าหน้าไม่ติดแล้ว”

เจนนินทร์ทำหน้าเหมือนจะกรี๊ด แต่เสียงที่พูดออกไปยังคงอ่อนหวานใส

“โธ่ พี่อ๊บขา เจนเคยเสียประวัติเรื่องงานเหรอคะ เรื่องก่อนนู้นเจนเป็นอีสุกอีใสยังไปถ่ายงานเลย คนเขาต้องไล่เจนกลับกันจ้าละหวั่น จำไม่ได้เหรอคะ”

“อ้าว ไม่เหมือนกัน ก็นั่นเธอเป็นโรคติดต่อ ใครเขาจะให้เธอเสนอหน้าอยู่ล่ะยะ แต่คราวนี้เธอเล่นหายไปดื้อๆ โทรมาอีกทีมีแค่คำขอโทษกับบอกว่าพี่ป่วย นี่ เอาจริงๆ แอบไปรับงานซ้อนเหรอไงยัยเจน”

หญิงสาวถอนใจเฮือกดังๆ ให้รู้ว่าหนักใจแท้จริง ก่อนจะลดเสียงลงกระซิบกระซาบ

“พี่อ๊บ เจนเล่าให้ฟังก็ได้ค่ะ แต่พี่อย่าไปพูดต่อนะ ที่เจนไม่เล่าละเอียดแต่แรก คือเจนกลัวเป็นข่าวน่ะค่ะ”

เสียงปลายสายเปลี่ยนจากกระโชกโฮกฮากเป็นอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที

“อะไร ไหน เล่าซิ โธ่เอ๊ย แล้วก็ไม่บอกแต่แรก พี่ไม่ไปพูดกับใครหรอกน่ะ”

“คือ…พี่สาวเจนไม่สบายจริงค่ะ แต่ว่าเขา…คือเขาผูกคอฆ่าตัวตายเมื่อเช้านี้เอง ที่บ้านโกลาหลกันใหญ่เลยค่ะ”

ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนถามต่อ

“พี่คนไหน คนสวยหรือคนไม่สวย”

“พี่เจิด พี่คนกลางน่ะค่ะ”

“อ้อ คนไม่สวย ที่ดำๆ ใช่มั้ย แล้วตอนนี้เป็นไงมั่ง”

“ก็…ยังอยู่ไอซียูค่ะ หมอบอกว่าเป็นตายเท่ากัน นี่ก็ปั๊มหัวใจกันไปสองรอบแล้ว ไม่รู้จะฟื้นไหม” เสียงหญิงสาวสลด เช่นเดียวกับร่างโปร่งใสที่ยืนฟังบทสนทนาอยู่ที่หน้าซีดลงทันควัน

“ก็สรุปว่ายังไม่ตาย” อีกฝ่ายพูดด้วยเสียงเฉยๆ “แล้วไงอะเจน จำได้ไหมว่าขนาดพ่อพี่ท็อปตาย เขายังอยู่ถ่ายละครจนจบเลย”

เจนนินทร์อ้าปากค้าง คราวนี้ด้วยความรู้สึกแท้จริงไม่ได้เสแสร้ง

“พี่อ๊บ” หญิงสาวร้อง “พี่สาวเจนทั้งคนนะคะ แล้วฆ่าตัวตายนะพี่ไม่ใช่อุบัติเหตุหรือป่วย จะไม่ให้เจนตกใจได้ไง”

“เรื่องนี้เหรอที่เธอกลัวเป็นข่าว เธอถึงไม่บอกแต่แรก” อีกฝ่ายถามกลับ

“ใช่ค่ะ ก็…มันไม่ใช่การตายธรรมชาติ เจนก็กลัวพี่นักข่าวจะขุดคุ้ยอะไรขึ้นมา จริงๆ ครอบครัวเจนก็รักใคร่กันดีไม่มีอะไรผิดปกติหรอกค่ะ แต่เดี๋ยวนี้พี่ๆ เขียนข่าวกันแรงจะตาย เจนก็ระวังไว้ก่อน”

“นักข่าวเขาเล่นแต่ข่าวคนดัง” ปลายสายเปรย “อย่างเจนน่ะ พี่พูดตรงๆ นะ ยังต้องไต่เต้าอีกเยอะ เรื่องกระจิ๊บกระจ้อยนักข่าวเขาไม่สนใจหรอก แล้วเรายังไม่ทันดังขนาดนั้น ทำพฤติกรรมเสียหายซะแล้ว มันจะตุ้บซะก่อนได้เป็นนางเอกนะน้อง คุณจอยผู้จัดน่ะ ถ้าเขาเขม่นใคร เขาฟันไม่เลี้ยงนะ”

เจนนินทร์หน้าเสีย แววสะเทือนใจฉายชัดเมื่อไม่ต้องพยายามปั้นหน้า

“เจนขอโทษค่ะพี่อ๊บ พรุ่งนี้เจนจะรีบไปกอง ไปขอโทษพี่ๆ ทุกคนด้วยตัวเองอีกครั้งค่ะ”

“เอาเหอะๆ นี่ชั้นหวังดีถึงได้โทรมาบอกเธอไว้ แล้วอย่าชะล่าใจไปนะว่ามีละครรออีกสองสามเรื่อง พี่ได้ข่าวว่า คุณจอยเขาเปิดโปรเจกต์ประเภทค้นฟ้าคว้าดาวอีกรอบแล้วนะ คราวนี้เห็นว่าจะหาเอ๊าะๆ แบบอินเตอร์ เพราะจะทำซีรีส์ส่งออกตีตลาดเมืองนอกมั่ง เพราะตลาดไทยเราลงเหวลงทุกทีละ ถ้าไม่ปรับตัวก็อยู่ไม่ไหว” ปลายสายกลับมารัวเสียงแหลมตามเดิม “อย่างเจนน่ะ ถ้ากระแสยังเรื่อยๆ แบบนี้ พี่เสียวจะโดนเขี่ย เด็กรุ่นใหม่เดี๋ยวนี้มีจุดขายกันทั้งนั้น จะเด่นทางดีทางเลวไว้ค่อยว่ากันทีหลัง แต่ขอให้มีแฟนคลับไว้ก่อนเถอะ ยังไงก็ดัง”

“ค่ะ พี่อ๊บ” เจนนินทร์พึมพำเสียงแผ่ว เสียงที่สลดชัดเจนของหญิงสาวทำให้อีกฝ่ายถอนใจยาวเหยียด

“เออๆ แล้วพรุ่งนี้รีบมาละกันเจน ถึงก่อนตีห้านะ แล้วท่องบทมาดีๆ ล่ะ ขืนพรุ่งนี้เทคยับละก็ เธอโดนพี่ท็อปฆ่าตายคากองแน่”

เจนนินทร์รอจนอีกฝ่ายกดตัดสายเรียบร้อยแล้ว จึงกรี๊ดออกมาลั่นห้อง

“โอ๊ยยย อีกะเทย เป็นแค่ธุรการกองถ่าย แสล็นมาสั่งยิ่งกว่าเจ้าของช่อง”

เจิดจันทร์สะดุ้งกับเสียงน้องสาว เพราะเคยได้ยินเจนนินทร์พูดถึง “พี่อ๊บ” คนนี้อยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ในฐานะพี่ในวงการที่สนิทสนมและเคารพรัก นึกไม่ถึงว่าลับหลัง น้องสาวจะกล่าวผรุสวาทถึงพี่ที่รักว่า “อีกะเทย” อย่างเต็มปากเต็มคำขนาดนี้

แต่พี่อ๊บก็ใจดำไม่ใช่เล่น ขนาดรู้ว่าเจิดจันทร์ฆ่าตัวตาย ยังไม่สะทกสะท้าน เหมือนไม่มีอะไรในโลกนี้ที่สำคัญไปกว่ากองถ่ายแห่งนั้นอีกแล้ว แถมคำพูดคำจาบางประโยคยังแฝงนัยเสียดสีเจนนินทร์เสียอีก ถ้าเพื่อนในวงการมายามีลักษณะนิสัยเช่นนี้ทุกคน เจิดจันทร์ก็คิดว่าตัวเองโชคดีนักหนาแล้วที่มีเพื่อนสนิทเป็นคนธรรมดาๆ อย่างหมูยอ

โชคดี หญิงสาวถอนหายใจ คำนี้ไม่เคยอยู่ในชีวิตของเธอมานานเท่าไหร่แล้วนะ

“บ้าชะมัด” เสียงน้องสาวฉุนเฉียวขึ้นมาอีกขณะคว้าโทรศัพท์มานั่งกด เจิดจันทร์หันไปมองอย่างแปลกใจ ปกติเจนนินทร์เป็นสาวน้อยใสหวานร่าเริง เรียกได้ว่าเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้าน เธอแทบไม่เคยเห็นน้องสาวหงุดหงิดหัวเสียมาก่อน อาจเพราะเมื่อเจนนินทร์ต้องการอะไรขึ้นมาสักอย่าง ทั้งพ่อและแม่ก็พร้อมที่จะเนรมิตให้โดยหญิงสาวแทบไม่ต้องกระดิกตัว

“ยอดฟอลลดลงจริงๆ” เจนนินทร์พึมพำ “ขนาดละครยังออนแอร์อยู่นะ โธ่เอ๊ย แล้วไปติดตามยัยนี่แทนเนี่ยนะ ไม่มีอะไรสักอย่าง นอกจากขาวว่อกกับนมใหญ่ ใครก็รู้ว่ายัยนี่รับงานไซด์ไลน์ พวกโง่ ไม่มีเทสต์กันเลย”

เจนนินทร์เหวี่ยงมือถือไปอีกทาง ถอนใจเฮือกขณะล้มนอนแผ่ก่ายหน้าผากอย่างหมกมุ่น

เจิดจันทร์มองน้องสาวเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่เคยมีครั้งใดที่เจนนินทร์จะปล่อยตัวหน้านิ่วคิ้วขมวดแถมพูดคำหยาบไม่หยุดแบบนี้ จนเจิดจันทร์อดคิดไม่ได้ว่า หรือนี่คือตัวจริงของน้องสาวเธอ ส่วนภาพสาวน้อยแสนหวานผู้ร่าเริงเป็นมิตรกับทุกคนนั้น แท้จริงคือการแสดง

เสียงกริ่งหน้าบ้านดังรัว เจนนินทร์ถอนใจอย่างหงุดหงิดแล้วหันไปซุกหน้ากับหมอน เจิดจันทร์ผละไปชะโงกดูทางหน้าต่าง แอบหวังว่าจะเป็นหมูยอกลับมาส่งข่าว

แต่แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจของหญิงสาว – ถ้าหากว่ามันยังทำงานอยู่ – เต้นรัวแรงขึ้นมาจนสุดระงับ ในเมื่อมันเคยเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง ที่เห็นร่างนั้นปรากฏขึ้นในสายตา

ปรีเมธ! ความวุ่นวายทำให้เจิดจันทร์ลืมเขาไปเสียสนิท นี่เขาคงรู้ข่าวแล้วไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง จากเสียงกดกริ่ง เดาได้ว่าเขาคงร้อนใจถึงขีดสุด

เจิดจันทร์ยิ้มอย่างปลาบปลื้ม เอ หรือว่าเธอจะเพ่งสมาธิเพื่อหาทางติดต่อกับเขาอีกคนดีนะ ปรีเมธเป็นคนฉลาดแถมมีน้ำใจ คงหาทางช่วยเธอได้อย่างแน่นอน