ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง บทที่ 9 : และแล้ววิญญาณ…ก็อลเวง

ฆาตกรรมอลหม่าน วิญญาณอลเวง นวนิยายรางวัลรองชนะเลิศกับนิยายดราม่าคอเมดี้จากโครงการอ่านเอาก้าวแรก ปี 5 โดย เอมอักษร เรื่องราววุ่นๆ ของหญิงสาวที่คิดว่าตัวเองโชคร้ายทุกด้านจนขอฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ไหงแค่นอนหลับไปวิญญาณก็ออกจากร่าง เธอจึงต้องลุกขึ้นมาหาวิธีกลับเข้าร่าง หาฆาตกรให้ทันเวลาที่เหลือน้อยลงทุกที

เจิดจันทร์สะดุ้งเฮือกลืมตาโพลง เพราะเสียงกรีดร้องแหลมยาวบาดลึกเข้าไปในสมอง แวบแรกยังงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก แล้วมโนสำนึกก็สำเหนียกได้ว่า “เสียงแม่นี่”

หญิงสาวตกใจจนลืมความขุ่นข้องน้อยใจของตนเอง ผลุนผลันลุกขึ้นเพื่อจะไปดูมารดา แต่แล้วก็พบว่า …เธอกำลังยืนอยู่ก่อนแล้ว

เจิดจันทร์ยืนอยู่หน้าบานประตูห้องนอนตัวเองที่เปิดอ้า สภาพเละเทะที่เห็นทำให้แปลกใจ โดยเฉพาะสายชาร์จโทรศัพท์มือถือที่ขาดกระจุยกระจายอยู่บนพื้น

เสียงมารดาเงียบหายไป ทั้งบ้านเงียบสงัด มีเพียงเสียงกระซิกแผ่วเบาอยู่หน้าห้อง

หญิงสาวเดินออกมามอง เห็นแม่บ้านสาวใหญ่นั่งซุกเข่าตัวงออยู่ที่พื้น กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ป้าแก้ว เป็นอะไรอะ” เจิดจันทร์เรียก แต่กิ่งแก้วไม่สนใจ ยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น

เจิดจันทร์งุนงงจนต้องนั่งคุกเข่าลงข้างแม่บ้าน จึงได้ยินเสียงคร่ำครวญแทบไม่เป็นภาษาจากปากของนาง “คุณเจิด โธ่ คุณเจิด ไม่น่าเลย เป็นไปขนาดนี้ได้ยังไง…”

เจิดจันทร์ขมวดคิ้ว เรียกแม่บ้านดังขึ้น พร้อมเอื้อมมือไปเขย่าแขน หากแต่หญิงสาวกลับจับได้เพียงความว่างเปล่า เช่นเดียวกับกิ่งแก้วที่ยังนั่งร้องไห้ ไม่มีทีท่ารับรู้ตัวตนหรือสัมผัสใดๆ ของเจิดจันทร์

“ทำไมคุณเจิดตายง่ายดายเหลือเกิน” กิ่งแก้วสะอื้น พร้อมยกมือพนมหว่างอก “ป้าจะทำบุญไปให้คุณเจิดนะคะ ขอให้คุณไปอยู่บนสวรรค์ เป็นนางฟ้าสวยๆ อย่างที่คุณอยากเป็น”

“เฮ้ย” เจิดจันทร์ร้อง ถลาลุกขึ้น ก้มลงมองตัวเองอย่างช็อกสุดขีด

ร่างกายของเธอยังอยู่ครบ…หากแต่มันโปร่งแสงจนแทบมองไม่เห็น

หญิงสาวฟาดมือไปที่หน้าอย่างแรง พร้อมทุบถองแขนขาตัวเองพัลวัน หวังให้ตัวเองสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายเหมือนในละคร แต่เปล่า เธอยังยืนทุบตัวเองเหมือนคนบ้าอยู่ที่เดิม แถมแขนขาที่ฟาดไปทั่ว กลับไม่โดนร่างกาย ไม่สัมผัส ไม่เกิดความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น

เจิดจันทร์ใจหายวาบ แม้จะหัวช้าและเรียนไม่เก่ง แต่ละครโทรทัศน์และซีรีส์ที่ดูมาหลายร้อยเรื่องตั้งแต่เด็กจนโต ก็ส่งคำตอบดั่งสายฟ้าฟาดเข้ามาในสมองทันที ด้วยว่าพระนางตัวไหนที่กลายเป็นภูตผีวิญญาณ ก็มักมีลักษณะโปร่งแสง และไม่สามารถจับต้องสื่อสารกับใครได้ เช่นเธอตอนนี้

นั่นหมายความว่าเธอตายแล้ว…ตายได้อย่างไร เพราะไอ้วิตามินเมลาโทนินกำมือนั้น หรือว่าเธอหมกมุ่นกับความคิดฆ่าตัวตายก่อนนอน จนละเมอทำร้ายตัวเอง

หญิงสาวไม่ยอมจำนน วิ่งถลากลับไปที่ห้องนอน ทั้งก้มทั้งเงยทั้งพลิกตะแคงมองหาร่างของตัวเอง แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ

นี่ร่างกายของเธอหายไปไหน ที่บ้านนำศพเธอไปเผาเรียบร้อยแล้วงั้นหรือ

ความรู้สึกวาบหวิวและหนาวเย็นพุ่งปราดจับขั้วหัวใจจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง เจิดจันทร์ทรุดฮวบลงกับพื้น ไม่กี่ชั่วโมงที่เธอหลับไป มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ต้องมีอะไรผิดพลาดตรงไหน จะเป็นไปได้อย่างไรที่จู่ๆ เธอจะตายแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว

หรือเพราะเธอคือเจิดจันทร์ หญิงสาวที่ลืมตาดูโลกพร้อมกับความอาภัพ ที่แม้แต่ความสำเร็จแรกของชีวิตก็คือการได้ตายสมใจ ราวกับเทพีแห่งโชคโผล่มาเยี่ยมเยียนครั้งแรก ก็อีตอนที่เธอนอนน้อยใจร่ำร้องหาความตายเมื่อคืน แล้วท่านก็เสกให้เธอหมดลมหายใจในพริบตา

น้ำตาไหลพรากออกมาเหมือนเมื่อครั้งมีชีวิต แม้เจิดจันทร์ไม่รู้สึกถึงความอุ่นของหยาดน้ำจากดวงตาคู่นั้นอีก แว่วเสียงกระซิบว่า แล้วนี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการหรอกหรือ เมื่อคืนเธอยังวางแผนต่างๆ นานา เพื่อให้หลุดพ้นไปจากชีวิตเฮงซวยที่พ่อคอยบ่นด่า แม่ไม่สนใจ ริษยาพี่น้องที่ทั้งสวยทั้งเก่ง น้อยใจความขี้เหร่และความโง่ของตัวเอง จนร่ำร้องความตายเป็นทางออก ตอนนี้เธอได้ตายสมใจแล้วอย่างไร

เจิดจันทร์ฟุบไปกับพื้น กรีดร้องโหยหวนเหมือนจะขาดใจ เมื่อตระหนักอย่างแจ่มกระจ่างเป็นครั้งแรกว่า สิ่งที่เธอพูดและทำลงไปทั้งหมด เพียงเพราะต้องการประชดและเรียกร้องความสนใจจากครอบครัวเท่านั้น แต่…เธอไม่ได้ต้องการจบชีวิตจริงๆ เช่นนี้เลยสักนิดเดียว