สายแนน : บทนำ

สายแนน นวนิยายออนไลน์โดย SUDA ที่อ่านเอานำมาให้อ่านทาง anowl.co กับ “เรื่องราว” ในอดีตที่ถูกรื้อฟื้นขึ้นมาให้เจ็บช้ำ กายพลัดพรากแต่ใจยังผูกพัน แม้เหลือเพียงเถ้ากระดูกบนกองฟอน…ก็มิอาจปล่อยวางแล้วเริ่มต้นใหม่ “เขา” บุรุษสองคนผู้มีใจรักมั่น…จึงหวนกลับมาแย่งชิง “เธอ” อีกครั้ง

พุทธศักราช 2461

กลางดึกสงัดบนแผ่นดินอีสานใต้ คืนนี้มีลมหนาวยามราตรีพัดผ่านเบาๆ พร้อมเสียงใบไม้ปลิวไหว จิ้งหรีดเรไรร้องแว่วมาดังดนตรีขับกล่อม ราตรีนี้ในป่าช้าดูเงียบสงบเพราะไร้ผู้คนผ่านไปมา แต่บางคราก็มีสายลมหวีดหวิวพัดพาชวนขนลุก

ชายปริศนาคนหนึ่งเดินฝ่าความมืดมาถึงเขตป่าช้า ซึ่งมีเพียงกำแพงอิฐเก่าๆ สร้างเป็นแนวกั้นกับเขตวัดเท่านั้น แสงจันทราสาดส่องให้มองเห็นทาง เขาจึงเดินเลียบกำแพงไปไม่ไกลนัก ก่อนจะหยุดยืนเมื่อถึงที่หมาย

เสียงหมาหอนดังแว่วมาพร้อมกับสายลมเย็นยะเยือก แต่เขากลับมิได้สะทกสะท้าน ร่างสูงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกวาดสายตามองผืนดินใต้กำแพง จากนั้นจึงหยิบเสียมขุดดินอย่างระมัดระวัง…ราวกับกำลังค้นหาบางสิ่งข้างใต้

แต่ใช้เวลาขุดลึกลงไปไม่นานก็พบสิ่งที่ค้นหา เป็นห่อผ้าขาวเก่าๆ บรรจุอัฐิที่มีร่องรอยเปื่อยยุ่ยตามกาลเวลา สองมือจึงรีบโกยดินออกไปแล้วดึงห่อผ้ามากอดไว้แนบอก เมื่อสัมผัสกายสังขารของมนุษย์ในห่อผ้า…พลันน้ำตาก็ไหลหยดออกมาด้วยความทุกข์

ห่อผ้าขาวนี้บรรจุเถ้ากระดูกหญิงสาวผู้ล่วงลับไปนานแล้ว เพราะกาลเวลาผ่านมานานถึงสามสิบปี จึงมีบางส่วนย่อยสลายไปบ้าง เศษกระดูกยังคลำเห็นเป็นก้อน แต่เขากลับมิได้หวาดกลัว…อีกทั้งยังกอดไว้ด้วยความหวงแหน

“เดือน…”

ร่างสูงทรุดตัวลงคุกเข่าข้างกำแพง ก่อนจะกระซิบเรียกหาดวงวิญญาณเจ้าของกายสังขารที่ตนกอดไว้ หันมองความมืดรอบกายเผื่อเธอจะปรากฏตัวให้เห็นหน้า

แต่ความเงียบที่เป็นคำตอบยิ่งทำให้เจ็บปวดมากขึ้นเป็นเท่าทวี ภาพเหตุการณ์เมื่อสามสิบปีก่อนย้อนกลับมาในความทรงจำ…ทำให้ใจทุกข์ทรมานอีกครั้ง

เขารู้…เขารู้ว่าความผิดที่เคยกระทำลงไปนั้นยากเกินให้อภัยได้ หากแต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เป็นเพราะความรักที่มีให้เธอทั้งสิ้น แม้จะหนีไปจากที่นี่แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ แม้พยายามลืมเรื่องราวที่ผ่านมามากเพียงใด แต่คงเป็นเพราะเวรกรรมที่ตามสนองเขาอยู่กระมัง…จึงทำให้มิอาจหลุดพ้นจากความทุกข์

ชายปริศนายังนั่งกอดห่อผ้าขาวไว้แนบอก ยิ่งนึกถึงภาพเหตุการณ์เก่าๆ ก็ยิ่งคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด โดยไม่รู้ตัวแม้สักนิด…ว่ามีเจ้าของเถ้ากระดูกยืนมองอยู่ด้านหลัง

ดวงวิญญาณหญิงสาวแรกรุ่น…ดวงหน้าหวานละมุนดังเทพธิดา เรือนผมดำขลับนั้นรวบเป็นมวยเสียบดอกมหาหงส์ให้กลิ่นหอมอ่อน นุ่งสไบเบี่ยงซ้ายและผ้าซิ่นอย่างชาวลาวอีสาน

ความงดงามของแม่หญิงนั้นชวนให้หลงใหลนัก ติดอยู่เพียงอย่างเดียว…คือผิวกายนั้นขาวซีดจนมองออกว่ามิใช่มนุษย์

หญิงสาวยืนจ้องมองเขาอยู่อย่างนั้น นัยน์ตาคู่ใสนั้นแม้มิได้เจือความเกลียดชัง…แต่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีความเวทนาสงสาร อาจเป็นเพราะความผิดของเขานั้นรุนแรงเกินให้อภัย หรืออาจเป็นเพราะความชั่วช้าของเขา…ที่มักทำให้เธอเดือดร้อนไม่มีวันจบสิ้น

ชายปริศนายังคงกอดเถ้ากระดูกไว้แนบอก แล้วกระซิบเสียงเศร้า

“ยกโทษให้อ้ายเถิดหนานางเอย…”

ดวงวิญญาณแม่หญิงได้ฟังถ้อยคำก็พลันเหยียดยิ้มมุมปากเบาๆ ทั้งที่นัยน์ตาคู่ใสนั้นยังเจือความทุกข์ เมื่อได้ยินเสียงเขากระซิบเรียกหาเธออีกครั้ง…ร่างซีดเซียวก็พลันเลือนหายไปทันที…