ขุนเขาแมกไม้ บทที่ 30 : ‘ดวง‘ ขัดกัน

“ขุนเขาแมกไม้” นวนิยายเรื่องเยี่ยมในชุดโหราศาสตร์ ผลงานเรื่องล่าสุดของ ’กฤษณา อโศกสิน‘ ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ประจำปีพุทธศักราช 2531 กับเรื่องราวของเดินดงและอิทธิพลของดาวเสาร์ที่มีต่อชีวิตของเขาได้ในอ่านเอา

ชมผืนน้ำกว้างท่ามกลางแสงอ่อนไม่ร้อนแรงแต่อย่างใดจนอิ่มเอมไปด้วยกัน เรียบร้อยแล้วจึงลงมาชมสวนดอกไม้ใหญ่อันบานสะพรั่งทั่วทั้งพื้นที่

ต่างก็ถ่ายรูปกันและกัน ทั้งบนสกายวอล์กใสแจ๋วจนครบถ้วน ชวนคลี่คลายอารมณ์เสียของใครบางคนในกลุ่มนี้ ครั้นแล้วจึงกลับลงมา

ขณะที่นายโอกาสยังคงบอกกล่าว

“เขื่อนนี่สร้าง พ.ศ.2522 เสร็จเรียบร้อย 2527 นะครับ”

“ใช่…” นายจังตอบรับ “แหม…เกือบลืมไปแล้วไหมล่ะ”

“ผลิตกระแสไฟฟ้าเป็นหลัก กฟผ.รับผิดชอบ”

“อันนี้ทุกคนคงรู้อยู่แล้วทั่วกันละฮะ” อีกฝ่ายอดขํามิได้ที่นายโอกาสเริ่มทําตนเป็นผู้เชี่ยวชาญ หรือมิฉะนั้นก็เป็นหัวหน้าไกด์นําเที่ยว

“แต่บอกไว้ก็ดีเหมือนกัน” เดินดงพลอยเออออตามไปเพื่อช่วยบรรยากาศมิให้ถูกบั่นทอนด้วยอารมณ์เสียๆ ของใครบางคน เพราะไหนๆ ผู้บรรยายก็ได้รับภาระเจ้ามือทั้งค่าเช่าแพและมื้ออาหารเพียงผู้เดียวจนชวนให้เกรงใจ

มิหนําซ้ำ พรุ่งนี้เช้าก็อาจจะเช่าเรือจูงแพให้ทุกคนได้ลงไปชื่นบานหรรษากันได้อีกนับชั่วโมง

“นอกจากผลิตกระแสไฟฟ้าแล้ว ก็ยังช่วยให้น้ำไม่ท่วมเมืองอีกต่างหาก” นายโอกาสว่าพลางพยักพเยิดกับนายจัง เลยดูเหมือนคนทั้งคู่น่าจะกลับมาเป็นมิตรกันได้อีกครั้ง หลังจากเป็นคู่อริกันเรื่องแข่งขันธุรกิจมาเนิ่นนาน “แต่กว่าจะเงียบเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา หาว่ามารุกรานที่ทางของราษฎรก็อีกพักใหญ่…คือคนเราก็ต้องเจอ ‘ได้กับเสีย’ เหมือนๆ กัน…จริงไหมคุณดง”

“จริงเลยฮะ” เดินดงเห็นด้วย “ก็อย่างการเวนคืนที่ทางอะไรต่างๆ ของชาวบ้าน…ทุกตําบลอําเภอจังหวัด เพราะจะต้องเอาที่ไปสร้างทางด่วนรถไฟฟ้าอะไรนั่นเหมือนกัน ทุกคนก็เดือดร้อนแทบเป็นแทบตายพอกัน ถึงได้ค่าชดเชยก็อาจจะไม่พอใจเพราะไปหาที่อยู่ใหม่แพงกว่าหรืออะไรอีกสารพัดอย่าง มันก็ต้องเอ้อ…ทําใจ”

“แหม…พี่โอก็เข้าข้างราชการจังเลย” นายจังลากเสียง

“ไม่ได้เข้าข้าง…แต่เรารู้เรื่องราวรายละเอียดทุกอย่างไง” นายโอกาสเจรจา “เพราะตอนที่สร้างเขื่อน คนถูกเวนคืนก็ลําบากก็ด่ากันขรมไปหมด… เราก็เลยต้องช่วยชี้แจงว่า เขื่อนนี้มีคุณประโยชน์ยังไง นอกจากผลิตกระแสไฟแล้ว ยังช่วยการเกษตร บรรเทาอุทกภัย…แล้วอะไรอีก…แล้วยังเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ปลาน้ำจืดอีกต่างหาก”

“เอ้อเฮอ…” นายจังลากเสียงยาว ขณะชวนกันไปขึ้นรถ “พี่โอ น่าจะได้เป็นประชาสัมพันธ์ของทองผาภูมินะฮะ”

“ไม่มีใครจ้างก็ไม่เป็นไร เราโฆษณาให้ฟรีๆ อยู่แล้ว”

แม้ไม่ต้องบอกก็รู้กัน…รู้ทั่วทั้งบ้านทั้งเมืองว่าใครคือใคร

“เพราะงานสร้างเขื่อนเขาแหลมนี่ อยู่ในแผนพัฒนาลุ่มน้ำแม่กลองของ กฟผ.โดยตรง” นายโอกาสยังคงบรรยาย “แล้วถ้าไม่อคติจะเห็นได้ว่าเขื่อนจะช่วยแบ่งเบาปริมาณน้ำในหน้าฝนได้อย่างดี หน้าแล้งก็ปล่อยน้ำลงมาช่วยผลักดันน้ำเค็มกับน้ำเสียจากโรงงานอุตสาหกรรมสองฝั่งแม่กลอง ทําให้น้ำในแม่กลองคุณภาพดีขึ้น”

เดินดงฟังนายโอกาสอย่างเข้าใจ ขณะที่นึกได้ถึง พ.ศ.2534 เขาเพิ่งอายุได้ 4 ขวบ เกิดสงครามอ่าวเปอร์เซีย ขณะเดียวกันก็มีการประกาศเวนคืนที่ดินที่อาจจะเรียกได้ว่าชิดกับซอยบ้านจนทุกคนอกสั่นขวัญหายใกล้ๆ จะเสียสติ หากท้ายที่สุดก็ได้แต่ถอนใจโล่งอก เมื่อปรากฏว่าที่ที่ถูกเวนคืนเกือบจะเฉือนเอาซอยทั้งซอยไป หากก็มิได้เฉือน แม้ว่าจะเฉียดใกล้จนใจหายใจคว่ำ แต่ก็รอดมาได้ช่วยให้หมู่บ้านเล็กๆ ยังคงอยู่จนกระทั่งพ่อแม่มีโอกาสสร้างตึกใหญ่

อยู่อาศัยอย่างผึ่งผายแบบเศรษฐีผู้มาจากร้านชําอย่างสง่างาม แถมยังประดับตกแต่งที่พํานักใหม่ ด้วยลูกสาวสองคน ปริญญาเอกคนหนึ่ง ปริญญาโทอีกหนึ่งคน

ส่วนประโยชน์สาธารณะก็คือ ทางด่วนที่ตัดผ่านจนปรากฏตัวผึ่งผายอยู่เหนือศีรษะขึ้นไป

เจ้าของที่ดินที่ถูกเวนคืนผู้เคยเป็นเพื่อนร่วมถนนก็สามารถไปเช่าซื้อที่ดินพร้อมทาวน์เฮาส์ที่อยู่ถัดไปไม่ไกลมาก แม้แต่แรก ก็ดูว่าไม่ชอบ แต่แล้วก็เงียบเสียงบ่นในวันเวลาถัดไปที่ว่าเงินชดเชยค่าเวนคืนน้อยไปหรืออะไรทํานองนั้น

เขาก็เลยเข้าใจผู้คนที่เคยผจญเกี่ยวกับการถูกเวนคืนที่ดินบ้านช่องเรือนชานจนต้องเปลี่ยนชีวิตใหม่

จากเก่าสู่ใหม่นั้น…แรกๆ ก็ต้องพรั่นพรึงทุกคน

อ้อ…ใช่สิ…ก็เขาอย่างไรล่ะ…เขาผู้มาใหม่ ผู้กําลังตั้งต้นทําสิ่งที่ไม่เคยทํามาก่อน…มีแต่หนาวๆ ร้อนๆ ทุกวันนี่ไง

“ใครอยากซื้ออะไรมั่งไหมฮะ…ร้านค้าแถวนี้มีทุกอย่าง เดี๋ยวผมพาไป” นายโอกาสดูจะมีเรี่ยวแรงแข็งขันกว่าใครในยามนี้

ที่จริงแล้ว เจ้าของไร่ซ้ายมือกําลังถือเป็นฤกษ์งามยามเหมาะสําหรับนายอุกกาลูกชายมากกว่า…ด้วยว่าการมาเช่าแพอยู่รวมกันคราวนี้โดยเขาเองจัดการเป็นผู้จ่ายเบ็ดเสร็จไม่รีรอ ก็เพราะจะช่วยให้ทุกคนเกรงใจ…ไปไหน เมื่อไร จะได้ว่าอะไรว่าตามกัน

โดยเฉพาะใคร่จะผูกร้อยความสัมพันธ์ระหว่างอุกกากับใบจันให้เข้าสู่ความใกล้ชิดจนถึงสนิทเสน่ห์กันได้ในที่สุด

ฉะนั้นการท่องเที่ยวแค่ชุดเล็กๆ ชุดแรกนี้ก็ประหนึ่งประตูบานแรกที่เขาเองจะต้องออกแรงผลักลูกชายผู้ไม่สู้จะเท่าทันใคร โดยเฉพาะไม่เท่าทันหญิงงามนามใบจัน ลูกสาวนายจังคู่อริเก่าทางธุรกิจ

เฮ้อ…ก็ลูกเรานี่น้า…คลั่งใครไม่คลั่งมาคลั่งลูกสาวไอ้หมอนี่

แต่จะทําอย่างไรได้…ห้ามเท่าไรก็ไม่ฟัง

บางครั้งถึงกับน้ำตาไหลเหมือนเด็กๆ ที่พ่อแม่ไม่ซื้อของเล่นให้

“ถ้างั้น…โทรไปบอกน้าไพว่าพรุ่งนี้ขอเช่าแพกับเรือลาก ล่องเขื่อนกันหน่อยดีกว่า…ว่าแต่ว่าใครไปมั่งยกมือขึ้น”

ต่างก็ยกมือขึ้นพร้อมกัน ยกเว้นใบจัน

ขณะนี้ชาวคณะทั้งหมดต่างก็เสร็จสิ้นกับการซื้อหาของกินของใช้จากร้านค้าที่นายโอกาสพาตระเวนซื้อเรียบร้อยแล้ว ชั่วโมงนาทีก็ใกล้จะบ่ายสามโมง

“หรือใครจะเช่าเต็นท์กางนอนบนฝั่งก็ยังได้นะคร้าบบ…เขามีบริการครบละฮะ ไม่ต้องกลัว”

“คุณเอื้องตื่นทันนะฮะ” เดินดงหันไปทางหญิงสาวผู้ยังคงยืนเงียบๆ อยู่ข้างเชียงคําขณะกําลังนึกสนุกที่จะได้ล่องแพในคราวนี้

“ทันค่ะ” เจ้าตัวเลยชิงตอบ “จันทําไมไม่ไป…ไปซีจัน”

“ไปนะจันนะ” เอื้องอินทร์ช่วยคะยั้นคะยอ ด้วยมารยาท

ก็เท่าที่ชายหนุ่มเอ่ยนามหล่อนเป็นคนแรก ย่อมชวนให้ปลื้มเปรมเอมอิ่มยิ่งนักแล้วนี่นา ยิ่งแน่ใจว่าใบจันไม่ไปแน่ จะไม่เกิดเรี่ยวแรงพิเศษขึ้นอีกเท่าตัวได้อย่างไร

“ไม่จ้ะ…แกก็ไปกันละกัน เราอยู่เฝ้าแพ” หญิงสาวเอ่ยเรียบๆ แกมชาเย็น

นายจัดก็เลยหลิ่วตากับเอื้องอินทร์คล้ายบอกใบ้ว่า ช่างเขาน้อง…ไม่ไปก็อย่าเคี่ยวเข็ญ เด็กคนนี้เค้าใจแข็ง…หรืออย่างไรทํานองนั้น

“งั้นผมก็ไม่ไป” คราวนี้อุกกาเอ่ยชัดอย่างกลัดกลุ้มขึ้นมา

นายโอกาสก็เลยนิ่งอั้น ละล้าละลังจนกระทั่งต่างคนต่างก็ขึ้นรถ ขับตามกันไปจนถึงที่พัก โดยเดินดงอาศัยเกาะรถนายจัง เก่งเกาะรถนายจัด

ถึงแพใหญ่แล้ว นายโอกาสจึงเชื้อเชิญเดินดงมาร่วมวงสนทนาจนกว่าจะถึงอาหารเย็น

นั่นก็เพราะเขาจะต้องคอยดึงหนุ่มชาวกรุงให้เข้ามาใกล้ชิดสาวเมืองเพชรให้ได้จะได้หมดเสี้ยนหนาม ซึ่งก็ไม่ลําบากยากเย็นอย่างที่คิด

เนื่องด้วยบัดนี้ลูกสาวนายจังหันมาพูดจากับอุกกาอย่างเห็นได้ชัดว่ายอมคุ้นเคย

“พี่อุกชอบเชิงปลากรายทอดมากเลยเหรอ…ถ้างั้นก็ชอบเหมือนจันเปี๊ยบเลยละเซ่”

เดินดงฟังน้ำเสียงของผู้หญิงคู่อริแล้ว ก็เริ่มหมั่นไส้ขวางหูขึ้นมาอีกจนได้

เอ…หญิงคนนี้น่าจะมี ‘ดวง’ ขัดกันกับเขามากพอใช้เหมือนกัน

อย่ากระนั้นเลย… ยังไงๆ จะต้องหาทางปะเหลาะเอื้องอินทร์พรุ่งนี้ให้ได้ว่า นางผู้นี้เกิดวันเดือนปีใด จะได้แอบเอาไปให้ลุงเดี่ยวหรือท่านพระครูดูให้

แต่ควรต้องพร้อมกับอีกสองหญิง เพื่อนของนาง จะได้หมดทางสงสัย

“ชอบผักกูดผัดน้ำมันด้วย…” นายอุกกายานคาง ราวกับแปลงร่างเป็นเด็กหนุ่มกลุ่มชอบยั่ว

“ทําไมชอบเหมือนกันอีกล่า-า-า”

เดินดงฟังแล้วแทบจะขอตัวกลับที่พักเดี๋ยวนั้น จึงเอ่ยกับเอื้องอินทร์ดังๆ

“พรุ่งนี้เช้าคุณเอื้องจะตื่นกี่โมง”

“คุณดงจะให้เอื้องตื่นกี่โมงล่ะคะ…บอกมาเลย เอื้องตื่นได้…”

“ทุกคน…ถ้าจะไปล่องแพ ก็ต้องตื่นพร้อมกันทั้งหมดนี่ละฮะ” นายจัดก็เลยรับไปเอง…อย่างแรกก็คือ ตามไม่ทันความรู้สึกของน้องสาว นึกว่ามาเที่ยวคราวนี้ใบจันคงค่อยๆ แลเห็นความใจกว้างของบิดานายอุกกาผู้จ่ายเบ็ดเสร็จโดยไม่รีรอ อย่างหลังก็คือ นายจังก็เลยหมดภาระเรื่องควักกระเป๋าไปโดยปริยาย

“ตกลงเลย คุณจัด ทุกคนตื่นพร้อมกัน เว้นคนไม่ล่องแพ…” เดินดงเอ่ยดังๆ ท่ามกลางไฟทุกดวงบนชานแพเปิดสว่าง แลเห็นเกล็ดสีเงินวาวจากแผ่นน้ำตรงหน้า สะท้อนแสงตะวันกําลังจะตกดิน จับภูผาหินฟากโน้นจนเหลือเพียงเงาหมอก “คุณอุกไม่ไปแน่นะฮะ…”

“ไม่ไป” นายอุกกาอ้อมแอ้ม

เพราะแท้จริงแล้วอยากไป หากแต่อยากอยู่ใกล้อยากเอาใจลูกสาวนายจัง…อยากเตรียมทองไปหมั้นให้จงได้ในเวลาไม่นานนักนี้