‘เนื้อนาง’ นวนิยายอิโรติก สุนทรียะแบบมีคลาสของศิลปินแห่งชาติ ‘กฤษณา อโศกสิน’

นวนิยายอิโรติกเป็นอีกรสชาติหนึ่งของงานวรรณกรรม เหมือนกับรสชาติอาหารที่มีความหลากหลายไว้ให้เลือกลิ้มลองตามความต้องการ วันหนึ่งเราอาจอยากกินรสหอมหวานเหมือนนิยายรัก หรือบางทีอาจอยากกินรสเปรี้ยวเผ็ดให้ชีวิตมีสีสันขึ้นมาบ้าง ทว่านวนิยายอิโรติกที่ให้มากกว่าความสุนทรียะจะไม่มีความเผ็ดอบอวลเพียงอย่างเดียว 

การแต่งเนื้อหาให้กลมกล่อม ไม่เปลือยรสชาติวัตถุดิบจนจัดจ้านเกินพอดี ด้วยการใช้ภาษาที่มีวรรณศิลป์สวยงาม ทำให้นวนิยายอิโรติกชั้นดีหลายเรื่องเรียกได้ว่าเป็นตัวอย่างของนิยายอิโรติกมีระดับที่น่าหยิบมาลองอ่านดูกันสักครั้ง

นวนิยายเรื่อง ‘เนื้อนาง’ โดยนักเขียนนามปากกา ‘กฤษณา อโศกสิน’ ผู้เป็นเจ้าของผลงานเขียนกว่า 140 เล่ม ซึ่งเราเชื่อว่าไม่มีคนรักงานวรรณกรรมและนวนิยายคนไหนไม่รู้จักชื่อนักเขียนผู้นี้ หรืออย่างน้อยก็ต้องเคยได้ยินได้อ่านงานเขียนของผู้นี้มากันบ้าง อาทิ ข้ามสีทันดร ตะวันตกดิน น้ำเซาะทราย ป่ากามเทพ เพลิงบุญ เมียหลวง ลายหงส์ หรือ สวรรค์เบี่ยง ซึ่งล้วนเป็นผลงานเขียนส่วนหนึ่งที่ได้นำมาสร้างเป็นละครโทรทัศน์ให้เราชมกันมาแล้ว

โดยเจ้าของนามปากกา กฤษณา อโศกสิน มีชื่อจริงว่า ‘สุกัญญา ชลศึกษ์’ ซึ่งได้รับการยกย่องให้เป็น ‘ราชินีแห่งนวนิยายชีวิต’ และได้รับรางวัลศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ประจำปี 2531 อีกด้วย รวมถึงงานเขียนหลากหลายเรื่องก็ได้รับรางวัลในหลายๆ ปีเช่นกัน ตัวอย่างเช่น รางวัลซีไรต์ ประจำปี 2528 จากเรื่อง ปูนปิดทอง รางวัลซีโต้ หรือ ส.ป.อ. ประจำปี 2511 จากเรื่อง เรือมนุษย์ และประจำปี 2515 จากเรื่อง ตะวันตกดิน

นอกจากนวนิยายสะท้อนสังคมที่ได้รับรางวัลและเป็นที่รู้จักกันมากมาย นวนิยายเรื่อง ‘เนื้อนาง’ ซึ่งเป็นผลงานลำดับที่เท่าไหร่ของ กฤษณา อโศกสิน เราก็ไม่อาจคาดเดาได้ ถือเป็นนวนิยายอีกเรื่องที่สะท้อนคุณค่าและมุมมองของสังคมที่มีต่อผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งผ่านเรื่องอย่างว่ามานักต่อนัก แต่หากจะหยิบประเด็นนี้มาพูดถึงในปัจจุบันก็อาจไม่ใช่เรื่องใหญ่โตหรือน่าแปลกเท่าไหร่แล้ว 

สิ่งที่ทำให้เราคิดว่านิยายเรื่องนี้น่าสนใจอยู่ไม่น้อย ก็ด้วยเหตุว่า เนื้อนาง เขียนขึ้นตั้งแต่ประมาณ 30 ปีที่แล้ว ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร สตรีสาร แน่นอนว่าในยุคสมัยนั้น การที่ผู้หญิงคนหนึ่งใช้ชีวิตอย่างมั่นใจ ไม่สนใจประเพณี มองว่าเรื่องเพศสัมพันธ์เป็นเรื่องธรรมดา ย่อมขัดต่อสิ่งที่สังคมกำหนดให้ผู้หญิงควรจะเป็นอยู่หลายข้อเลยทีเดียว ในตอนนั้นจึงมีนักอ่านมองว่านางเอกของเรื่องนี้เป็นตัวอย่างที่ทำตัวไม่เหมาะสมอยู่ไม่น้อย โดยเราจะได้เห็นความคิดและมุมมองเหล่านั้นผ่านนวนิยายและตัวละครในเรื่องนี้ด้วย

นวนิยายเรื่องนี้มีฉากอิโรติกเขียนไว้อยู่มาก ทว่าด้วยความสร้างสรรค์และวรรณศิลป์ที่ผู้เขียนใช้บรรยายฉากต่างๆ ทำให้ เนื้อนาง กลายเป็นนวนิยายที่มีฉากอิโรติกที่ให้ความสุนทรียะและมีคลาส อ่านแล้วมีความสวยงาม รับรู้ถึงความคิดและการตัดสินใจกระทำของตัวละคร ที่มีความต้องการเรื่องความเท่าเทียมในการแสดงออกเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่ด้วย เพราะไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ก็ควรสามารถพูดเรื่องเพศสัมพันธ์ได้อย่างเท่าเทียมกัน ซึ่งในตอนจบแม้ไม่เป็นไปตามสูตรของนิยายที่มีพระเอก-นางเอก แต่หลายคนก็ให้ความคิดเห็นว่าสมเหตุสมผล และเป็นตอนจบที่น่าพอใจอยู่เหมือนกัน

หากใครได้ลองอ่านแล้ว คิดเห็นอย่างไรกันบ้างก็บอกเราได้เช่นกันนะ