A MIND จิตอริยะ บทที่ 16 : ความสัมพันธ์ที่ไร้คำร่ำลา

A MIND จิตอริยะ โดย ไข่เจียวหมูสับ กับเรื่องราวซึ่งเกิดจากความผิดพลาดของระบบสลับจิตที่นำมาทั้งการตามล่า บททดสอบทางศีลธรรมและความรักที่อาจเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา และนี่คือนวนิยายอีกหนึ่งเรื่องที่ได้รับเลือกจากโครงการช่องวันอ่านเอาปี 4 ที่จะถูกนำไปสร้างเป็นละครและเป็นนวนิยายที่เราอยากให้คุณได้อ่านออนไลน์บนเว็บไซต์ anowl.co

สำเร็จแล้ว…ผมหยุดมินเมืองได้แล้ว

ตายสักครั้ง จึงจะได้ใช้ชีวิตงั้นหรือ ก็ไม่ผิดเสียทีเดียว

เป็นครั้งแรกเลยละ ที่ผมรู้สึกมีชีวิตแบบนี้…

ถ้าไม่นับแผลที่อยู่ตรงท้อง ก็ไม่มีอะไรไม่ดีนะ…

ดีนะที่ออกมารับความเจ็บปวดแทน ไม่อย่างนั้นละอ่อนน้อยอย่างคุณปกป้องคงขาดใจตายไปแล้ว การต้องมาชดใช้กรรมทนเจ็บแทนปกป้องก่อนจะไปลงนรก จะว่าไปก็ไม่เลวนะ

ที่เหลือก็แค่ต้องทนให้ได้ กว่ารถพยาบาลจะมาคงอีกพักใหญ่ หรืออาจจะต้องรอถึงเช้า

ได้ยินเสียงครืดคราดจากคอของมินเมือง มินเมืองกำลังจะตายแล้ว…ปกป้องก็ไม่ได้สติ …ถึงจะเจ็บแบบสุดๆ ก็เถอะ แต่มันจะง่ายไปไหมนะ คนที่ตายเพราะผมคงเจ็บมากกว่านี้เยอะเลย

คิดถึงพิณเพลงจัง อยากบอกลาเธอ…แต่ปีศาจร้ายอย่างผมคงไม่มีสิทธิ์หวังอะไรแบบนั้น

มันผิดพลาดตั้งแต่ตอนไหนนะ ชีวิตของผม ทางเลือกของผม

ตั้งแต่ถูกรังแก ถูกตบหน้า ถูกตีด้วยหัวเข็มขัด

หรือเพราะหนังสือนิยายเล่มนั้น เพราะความคิดที่อยากจะตอบโต้กลับของผม เรื่องไหนคือสาเหตุแท้จริงที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ หรือเพราะว่า…เพราะผมเป็นปีศาจมาตั้งแต่แรกแล้ว เป็นมาตั้งแต่กำเนิด

พิณเพลง…อยากจะถามคำถามนี้กับพิณเพลงจัง อยากพาเธอไปสวนสนุกพร้อมกับปกป้อง อยากจะลิ้มรสน้ำขมอีกครั้ง

รู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังจะหลุดลอย ร่างนี้จะเหลือแค่ปกป้อง ซึ่งก็เป็นเรื่องที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

ไม่มีโอกาสแล้ว แต่แค่นี้พวกเหยื่อที่น่าสงสารของผมก็คงกรีดร้องระงม เพราะผมไม่คู่ควรกับความสุขที่ผ่านมาเลยสักนิด ขอโทษนะที่มีความสุข ขอโทษนะ ผมมันชั่วจริงๆ

หางตาเห็นคุณพิศวัติก้าวฉับๆ เข้ามา พิณเพลงคงบอกสถานที่นี้ไว้แล้ว และคุณตำรวจคงได้รับคำสั่งให้ตามดูอยู่ห่างๆ แต่พอสถานการณ์เป็นแบบนี้ก็คงเข้ามาจัดการขั้นเด็ดขาดได้แล้วสินะ

ในมือของเขามีปืน ทางตำรวจสั่งให้เก็บทั้งผมทั้งมินเมืองงั้นหรือ ว่าแล้วเชียว จะว่าไปคุณปกป้องเคยให้เขาสัญญาว่าจะปลิดชีพผมด้วย คงถึงเวลาทำตามที่คุยแล้ว

ทำไงดีล่ะ ไม่อยากให้ทำร้ายคุณปกป้องเลย จะฝืนลุกขึ้นสู้ดีไหม…

แต่เขากลับเดินผ่านไป หยุดตรงหน้ามินเมืองที่นอนหลังพิงกำแพง

จากนั้นจึงกระหน่ำยิงเข้าที่หัวของมินเมืองรัวๆ

ปัง ปัง เสียงปืนของคุณตำรวจฟังดูราวกับกำลังโกรธ แต่ดีแล้วละ สมองของมินเมืองไม่ควรถูกนำไปใช้ประโยชน์อะไรอีก เขาอันตรายเกินไป

หมวดพิศวัติจบเรื่องแล้วจึงเดินกลับมาทางผม คุกเข่าที่ข้างกาย กล่าวว่า “ไม่เป็นไรแล้วนะ รถพยาบาลกำลังมา คุณจะปลอดภัย…”

จากนั้นก็ราวกับมีแสงสว่างจ้าบังเกิดขึ้นตรงหน้า มองอะไรไม่ชัดเลย

ใต้แสงสว่าง เห็นพิณเพลงวิ่งเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่พยาบาล พวกนั้นพยายามกันเธอออกไป น้ำตาของผมบดบังภาพตรงหน้าแทบทั้งหมด

นั่นสินะ หากทนต่อสักหน่อย อาจจะได้คุยกันก็ได้

แต่ไม่ดีกว่า มันไม่ควรเป็นอย่างนั้น

ผมจะหลับตาลงในช่วงเวลาที่ได้รับการปฐมพยาบาล จะไม่พูดคุยกับเธอ จะไม่บอกลาเธอ ผมไม่ควรได้รับโอกาสนั้น ผมจะจากไป…โดยไม่ได้รับสิ่งที่ต้องการที่สุด

ในห้องพยาบาลสีขาวสบายตานั้นเย็นอย่างน่าตกใจ พิณเพลงรูดซิปของเสื้อฮูดขึ้น พลางมองร่างของปกป้องที่ทอดกายบนเตียง มีสายระโยงยางเต็มไปหมด เธอนั่งจ้องอยู่อย่างนี้มาหลายชั่วโมงแล้ว หมดเรี่ยวแรงจะไปไหนไกล

แพทย์แจ้งกับเธอว่าว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ก็หวิดไป หากทีมรักษาไปถึงช้ากว่านี้สักนิดก็คงไม่รอด และกว่าจะฟื้นก็คงอีกสักพักใหญ่

เสียงบี๊ปของเครื่องอะไรสักอย่างดังเป็นจังหวะ นอกจากนั้นแล้วในห้องก็เงียบเชียบ กระทั่งได้ยินเสียงตัวเองสะอื้นเบาๆ

อีกแล้ว พิณเพลงแอบก่นตนเอง ร้องไห้อีกแล้วนะ

น้ำตาไหลอาบสองแก้มเป็นรอบที่ล้าน เธอพยายามไม่ร้องไห้ แต่ก็ห้ามไม่ไหว

เธอจะไม่เหลืออะไร หากไม่มีเขา ที่ผ่านมาก็แค่พยายามจะทำตัวเข้มแข็งเท่านั้น

ขอบคุณนะที่ไม่ตาย ขอบคุณนะ ปกป้อง…

พิณเพลงมองที่อกของปกป้อง ไม่สู้แน่ใจว่าธาดาร์ยังอยู่ในนั้นหรือไม่ สังหรณ์ใจว่าเขาจากไปไกลแล้ว และคงไม่ได้พบกันอีก

แต่ไม่เป็นไรแล้ว เธอกระซิบกับตนเองและปกป้อง จากนี้ไปทุกอย่างจะเรียบร้อย

พักให้เต็มที่ ไหวเมื่อไรก็ตื่นขึ้นมานะปกป้อง ฉันจะรออยู่ตรงนี้…

ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่ปกป้อง ปักษ์ดนูยังไม่ได้สติ คนส่งข่าวคือพิณเพลงที่คอยเฝ้าไข้อยู่ ส่วนเรื่องของโครงการสลับจิตนั้นน่าจะถูกส่งไปอยู่ภายใต้การดูแลของฝ่ายกฎหมายที่เกี่ยวข้องแล้ว แต่เพราะปกป้องช่วยเหลือประเทศไว้ และอาจมองได้ว่าคนร้ายตัวจริงคือมินเมืองที่ไม่เกี่ยวอะไรกับการสลับจิต ทางผู้ใหญ่ของฝั่งพิศวัติจึงให้ความเห็นว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรง

พิศวัติกลับมาทำงานที่สถานีเช่นเดิม หากจะมีสิ่งใดเปลี่ยนก็คงเป็นสีหน้าของผู้กำกับและกลุ่มผู้มีตำแหน่งสูงเท่านั้น

‘เรามีฆาตกรที่รวมจิตกับอัจฉริยะ กลายเป็นบุคลิกใหม่ที่บ้าคลั่งและไร้เหตุผล จากนั้นก็มีฆาตกรต่อเนื่องหลบหนีคดีที่ขโมยแผนของคนแรกไป และเราก็มีคนที่มีความทรงจำของฆาตกรที่คอยทำลายแผนของพวกมัน และช่วยประเทศเอาไว้ ผู้หมวดช่วยบอกผมทีว่าเราควรจะได้ห่าอะไรจากเรื่องนี้วะ’

พิศวัติมองไปรอบๆ ห้องผู้กำกับ เขาจงใจหลบเลี่ยงสายตา เพราะไม่รู้จะตอบอะไรออกไปดี

“ข้อมูลที่ได้จากการค้นคอมพิวเตอร์ของวิริยะ และผลตรวจระบบแบบละเอียดพิเศษของฝ่ายตรวจสอบส่วนกลาง ทั้งหมดชี้ไปในทางเดียวกันคือมีการแก้ไขระบบให้ลดมาตรฐานลงตั้งแต่เริ่มโครงการแล้ว” ผกก.มาวิชย์ส่ายหัว “สรุปว่าเรามัวแต่กังวลเรื่องอันตรายจากจิตของฆาตกรและพวกใช้อภิสิทธิ์ แต่ที่จริงมันผิดตั้งแต่คนออกแบบระบบด้วยซ้ำ”

เรื่องที่ผ่านมาเป็นแค่ปลายเหตุ พิศวัติเชื่อเช่นนั้น ตราบใดที่คนยังเป็นคนอยู่ ไอ้โครงการแบบนี้…สักวันก็ต้องเกิดข้อผิดพลาดขึ้น แล้วเราก็จะมีอลินคนที่สอง สาม สี่ ตามมาไม่หยุด

แต่จะให้ปิดโครงการและจับผู้ฟื้นสติคนก่อนๆ มาเข้าเคลียริงก็เป็นเรื่องที่ร้ายแรงเกินไป แถมการตัดสินนั้นอยู่ที่ศาลและฝ่ายกฎหมายแล้ว พวกเขาไม่มีหน้าที่ไม่ยุ่งเกี่ยว แค่หวังว่าจากนี้ไปปกป้อง ปักษ์ดนูจะได้ใช้ชีวิตที่สงบเสียที

เขากลับมานั่งที่โต๊ะ ดื่มกาแฟจืดชืด ก่อนจะนวดที่หัวตาเพราะความปวดล้า ไม่ช้าก็มีคนโทร.เข้ามา

แอบกลัวเพราะเป็นสายจากใครที่ไม่รู้จักอีกแล้ว แต่ในที่สุดก็รับสาย

และเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายบอก เขาก็ลุกพรวดขึ้นแล้ววิ่งออกจากสถานีทันที

ภาพตรงหน้าสั่นไหวไปพร้อมกับร่างกายที่กำลังพุ่งไปข้างหน้า หัวใจเต้นระส่ำไม่หยุด พิศวัติเร่งซอยเท้าไปตามทางเดินของโซนผู้ป่วยพิเศษของโรงพยาบาล T

เสียงตบตีดังมาจากทางด้านหน้า เห็นร่างของพิณเพลงกำลังอาละวาดใส่กลุ่มเจ้าหน้าที่ในชุดสีฟ้าจำนวนนับสิบแบบไม่กลัวเกรง ด้านหลังของพวกนั้นมีตัวหนังสือแสดงให้ทราบว่าเป็นตำรวจปราบปรามพิเศษ

พิณเพลงดิ้นรนได้อีกพักหนึ่ง สุดท้ายก็ถูกจับไพล่หลังแล้วดันหน้าติดกำแพง

“เกิดอะไรขึ้นวะ หยุดเลยนะเว้ย” เขาก้าวเข้าไปผลักตัวเจ้าหน้าที่ตำรวจร่างใหญ่ออก พิณเพลงทรุดลงกับพื้น

“เขาจะพาปกป้องไปค่ะ เขาจะพาไป” เธอตะโกนซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น

นั่นเขาทราบแล้ว แต่เพราะอะไรเล่า พิศวัติมองหน้าเจ้าหน้าที่ทุกคนสลับไปมาด้วยสายตาต้องการคำตอบ

ชายกลางคนร่างใหญ่ที่ดูจะเป็นหัวหน้าเดินเข้ามาใกล้ พลางยื่นเอกสารบางอย่างให้เขา เมื่ออ่านแค่สามหน้าแรกก็ใจหายวาบ

“ฝ่ายตรวจสอบกลางของประเทศได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ดูแลโครงการ A MIND แล้ว และจะเริ่มทำการสลับจิตของปกป้อง ปักษ์ดนูกับผู้ฟื้นสติคนต่อไปในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า”

“บ้าไปแล้ว” เขาตะโกนใส่ ในขณะที่พิณเพลงร้องไห้ คงยื้อกับพวกนี้มานานเกินจะรับไหวแล้ว “โครงการนี้ถูกระงับชั่วคราวไปแล้วไม่ใช่หรือ”

“ที่ระงับคือโครงการ A MIND ที่อยู่ใต้การบริหารของวิริยะครับ ไม่ใช่จากส่วนกลาง”

“แต่ปกป้องไม่ใช้ฆาตกรที่จะนำไปใช้เป็นตัวแทนได้!”

ฝ่ายนั้นยิ้มเยาะ “ใครบอกคุณว่ามาตรฐานการเป็นตัวแทนนั้นยังเป็นแบบเดิมอยู่ ทุกอย่างต้องมีการปรับเปลี่ยนและยืดหยุ่นครับ และอีกอย่างนะ จากการสอบสวนเราสรุปได้ว่า ลายนิ้วมือและหลักฐานทั้งหมดในคดีที่เกี่ยวข้องนั้นพุ่งไปยังปกป้อง ปักษ์ดนู เท่ากับว่าเขาวางแผนทั้งหมดก่อนจะถูกยิงตายในครั้งแรก จึงถือเป็นอาชญากรร้ายแรงตามหลักเกณฑ์”

ผู้หมวดพิศวัตินิ่งไป ไม่รู้แล้วว่าใครอยู่เบื้องหลังกันแน่

“มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนน่ะครับ หากปกป้องเข้ารับการเคลียริงเท่ากับว่าโครงการนั้นผิดพลาด และจะพาพวกผู้ฟื้นสติคนอื่นตายกันหมด…แต่หากปกป้องนั้นแท้จริงคืออาชญากรร้ายแรงมาตั้งแต่ก่อนจะตายรอบแรก ฝ่ายที่ผิดพลาดมีเพียงแค่ฝ่ายจัดสรรบุคคลเท่านั้น ตัวระบบสลับจิตจะไม่ถูกเล่นไปด้วย” หัวหน้าหน่วยเอียงคอมองอย่างหาเรื่อง สายตาประมาณว่าจบเรื่องแล้ว รีบกลับไปเสีย

“แต่เขายังไม่ได้ขึ้นศาลด้วยซ้ำ”

“นั่นไม่ใช่เรื่องของพวกผม”

เพราะเถียงไปคงไม่ได้เรื่อง พิศวัติจึงตัดสินใจเรียกข้อมูลเพิ่มก่อนแล้วค่อยหาทางต่อ “แล้วใครคือผู้ฟื้นสติรายต่อไป”

หัวหน้าหน่วยชี้นิ้วไปที่เอกสารในมือของเขา “อยู่หน้าสุดท้าย หากพวกคุณยังจะสร้างปัญหาต่อ ทางเดียวที่เหลือคือพาเขาไปเคลียริง จะไปทางไหน คุณก็เลือกเองละกัน”

“ใคร ใครกันคะ” พิณเพลงถามด้วยเสียงคล้ายสะอื้น พยายามชันตัวลุกขึ้น

พิศวัติตาค้าง พูดไม่ออก อยากจะร้องไห้เหมือนพิณเพลงในตอนนี้

นั่นเพราะว่าคนที่จะมาเป็นผู้ฟื้นสติคือปกปักษ์ ปักษ์ดนู

…พี่ชายของปกป้องนั่นเอง