ดอกฟ้ายาใจ บทที่ 37 : คู่หมั้นเก่า

ดอกฟ้ายาใจ นวนิยายแนวยั่วล้อที่ พงศกร เขียนเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน ได้รับความนิยมทั้งแบบรูปเล่มและนำไปเป็นละครโทรทัศน์ แต่หนังสือขาดหายไปนานและมีเสียงเรียกร้องให้นำกลับมาพิมพ์ใหม่เป็นจำนวนมาก สำนักพิมพ์กรู๊ฟพับลิชชิ่งจึงได้จัดพิมพ์ ‘ดอกฟ้ายาใจ’ อีกครั้ง เพื่อแทนคำขอบคุณแฟนๆ ที่ติดตามเว็บไซต์อ่านเอาและสำนักพิมพ์มาโดยตลอด

กรผกามารศรีรับโทรศัพท์จากสาวใช้คนนั้นมาอย่างเสียไม่ได้ ที่จริงเธอไม่อยากพูดกับอนึกเลยสักนิด หากด้วยมารยาทที่ดี หญิงสาวจึงจำเป็นต้องสนทนาด้วย

“สวัสดีค่ะ กรผกามารศรีพูด”

“น้องกรผกา…นี่พี่อนึกนะครับ จำได้ไหม” น้ำเสียงของอดีตคู่หมั้นของกรผกามารศรีทำเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

“ค่ะ จำได้…จำได้ไม่เคยลืม”

กรผกามารศรีตอบเสียงเรียบ หล่อนไม่เคยลืมแม่ลูกครอบครัวนี้จริงๆ อย่างที่พูด ไม่ใช่จดจำในความดีของพวกเขา หากไม่เคยลืมว่าในยามที่หล่อนลำบากจนเลือดตาแทบกระเด็น อนึกและมารดาของเขารีบถอนหมั้นหล่อน เพราะกลัวว่าจะต้องเดือดร้อน มาช่วยรับผิดชอบในหนี้สินของตระกูลมรกต

หล่อนไม่ได้สนใจจะฟังสักนิดว่าอนึกโทร.มาหาทำไม กรผกามารศรีมองดูทินพันธ์ที่เดินกระแทกเท้าออกไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง กลัวว่านัยน์ตาของเขามองไม่เห็น อาจจะไปสะดุดอะไรหกล้มเข้า

“คุณอนึกมีธุระอะไรกับดิฉันก็พูดมาเลยดีกว่าค่ะ ดิฉันไม่มีเวลามากนักหรอก”

“น้องกรผกาย้ายกลับเข้าไปอยู่บ้านมรกตตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ พี่ไม่เห็นรู้เลย” อนึกถามเข้าประเด็นที่สงสัยใคร่รู้ “น้องกรผกาแต่งงานกับนายทินพันธ์นามสกุลยาวๆ นั่นแล้วใช่ไหม ตอนนี้นายคนนั้นกลายเป็นคนตาบอดไปแล้วไม่ใช่หรือ”

“ค่ะ คุณทินพันธ์ตาบอด” กรผกามารศรีตอบด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น

“แล้วน้องกรผกาแต่งงานกับเขาทำไมล่ะครับ แต่งงานกับคนตาบอด จะได้เรื่องอะไรที่ไหน เป็นภาระ ไปไหนน้องกรผกาก็ต้องคอยจูงเขา”

แล้วมันเรื่องอะไรของนายด้วยยะ…ที่จริงกรผกามารศรีอยากจะตะโกนว่าอนึกไปเช่นนั้น หากโรงเรียนฟินิชชิ่งคอร์สเคยสอนมารยาทการพูดโทรศัพท์ให้กับหญิงสาว และกรผกามารศรีได้คะแนนเต็มในวิชานี้เสียด้วย ดังนั้น แม้จะรังเกียจเพียงใด หญิงสาวก็ยังคงฟังอยู่ด้วยความอดทน

“แต่พี่ว่าพี่เข้าใจน้องกรผกานะฮะ” อนึกพูดเองเออเอง “น้องกรผกาอยากได้สมบัติคืนใช่ไหมล่ะ ฉลาดมากๆ พี่เห็นด้วยนะครับ แต่งงานกับนายนั่น อีกสักหน่อยก็หาเรื่องหย่าแล้วแบ่งสมบัติกัน เท่านี้น้องกรผกาก็ได้สมบัติเก่าคืนมาตั้งเยอะ ลงทุนแค่แต่งงานเท่านั้นเอง”

“พูดจบแล้วใช่ไหมคะ” ความอดทนของหญิงสาวชักจะหมดลง “ถ้าพูดจบแล้ว กรผกาจะได้วางเสียที ถึงเวลาจะต้องไปเตรียมอาหารให้คุณทินพันธ์แล้ว”

“อะไรกัน” อนึกทำเสียงประหลาดใจ “นี่นายตาบอดมันใช้งานคุณหนักขนาดนั้นเลยหรือ กับแค่เตรียมอาหาร ทำไมไม่ใช้คนครัวทำล่ะ ทำไมน้องกรผกาต้องทำเองด้วย”

“คุณอนึกไม่เข้าใจหรอกค่ะ” หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น “แค่นี้นะคะ กรผกาจะไปแล้ว”

“เดี๋ยวก่อนสิน้องกรผกา” อนึกรีบบอกธุระของเขาที่โทร.มาหาในวันนี้ “อย่าเพิ่งรีบวางสิครับ ที่พี่โทรมาวันนี้น่ะก็เพราะว่ารู้สึกผิด ตอนที่น้องกรผกากำลังลำบาก พี่กับคุณแม่ไม่เคยช่วยเหลืออะไรน้องกรผกากับคุณหญิงสายหยุดเลย พี่เลยอยากขอโทษ แล้วเลยจะชวนน้องกรผกาไปงานเลี้ยงเปิดตัวห้องอาหารอิตาเลียนที่โรงแรม…ด้วยกัน”

เขาเอ่ยชื่อโรงแรมหรูที่กรผกามารศรีเคยเป็นสมาชิกฟิตเนสที่นั่น โอ้…เวลาได้ผ่านมานานนักหนา ลึกลงไปแล้วหญิงสาวยังโหยหาบรรยากาศเก่าๆ สมัยที่บ้านของเธอยังรุ่งเรืองดีอยู่

“ขอกรผกาคิดดูก่อนนะคะ”

หญิงสาวชักลังเล ใจหนึ่งรู้สึกมีความสุขดีอยู่แล้ว ไม่อยากหวนกลับคืนไฮโซฯ อีก แต่อีกใจก็อยากลองกลับไปดูในแวดวงสังคมเก่าๆ ว่า ถ้าทุกคนเห็นเธอหวนกลับไป จะทำสีหน้าอย่างไร

“ไม่ต้องคิดหรอกครับ” อนึกรีบรวบรัดตัดบท ก่อนที่จะวางสายไปนั้น เขาสั่งหล่อนว่า “แต่งตัวให้สวยๆ แล้วเย็นนี้พี่จะขับรถไปรับที่บ้านมรกต”

“เดี๋ยวก่อนสิคะ…อย่าเพิ่งวางสาย” กรผกามารศรีรีบเรียกอนึก

หากช้าไปเสียแล้ว อนึกรีบวางสายไปอย่างรวดเร็ว ไม่ยอมฟังคำปฏิเสธของหญิงสาว

ตลอดทั้งบ่ายวันนั้น กรผกามารศรีได้แต่หมกมุ่นครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไรดี อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดที่อนึกจะมารับแล้ว ครั้นจะปรึกษากับคุณหญิงสายหยุดผู้มารดา คุณหญิงแม่ก็มัววุ่นวายอยู่ในออฟฟิศของคุณนายกิมเฮียง พี่เก่งก็ไม่ว่าง แม่นิ่มก็ไม่รู้หายไปไหน

จะปรึกษากับทินพันธ์ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะชายหนุ่มเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหนมาไหนเหมือนเคย กรผกามารศรีพยายามจะชวนให้ออกไปเดินเล่นด้วยกันในสวน ชายหนุ่มก็ปฏิเสธ แล้วบอกให้หล่อนปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว

กรผกามารศรีเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องโถงใหญ่ของบ้านมรกต จนกระทั่งถึงเวลาหกโมงเย็น รถเดมเลอร์คันหรูของอนึกก็มาจอดลงตรงหน้าบ้าน พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มผู้เป็นอดีตคู่หมั้นของหล่อนก็ก้าวเข้ามาอย่างถือวิสาสะ

“สวัสดีน้องกรผกา” อนึกตรงเข้ามาหา พร้อมกับอ้าแขนออกกว้าง ทำท่าเหมือนจะสวมกอดกรผกามารศรี “พี่คิดถึงน้องกรผกาม้ากมาก ดูสิ…ไม่พบกันไม่นาน น้องกรผกายังสวยอยู่เลย แล้วนี่สามีของน้องกรผกาไปอยู่เสียที่ไหนล่ะครับ”

“คุณทินพันธ์ไม่ใช่สามีของกรผกาค่ะ กรผกามาอยู่ที่บ้านมรกตในฐานะพยาบาลที่จะมาคอยดูแลคุณทินพันธ์เท่านั้น โปรดอย่าเข้าใจผิด เพราะกรผกากับคุณทินพันธ์ไม่ได้แต่งงานกัน” หญิงสาวรีบแก้ความเข้าใจของอนึกให้ถูกต้อง กรผกามารศรีไม่ได้คิดอะไรมาก หล่อนกลัวว่าทินพันธ์จะเสียหาย เลยอธิบายเสียยืดยาวเพราะอยากให้อนึกเข้าใจเสียใหม่ว่าหล่อนกับทินพันธ์ยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันเท่านั้นเอง

แต่หล่อนไม่ทันเห็นว่าทินพันธ์ก้าวเข้ามาในห้องโถงพอดี เพราะถึงเวลาอาหารมื้อเย็นของเขาแล้ว และชายหนุ่มมาทันได้ยินประโยคสุดท้ายของหญิงสาวเข้าจนได้

สีหน้าของทินพันธ์เจ็บปวดรวดร้าว ด้วยเข้าใจว่าหญิงสาวอยากบอกให้อนึกรู้ว่า หล่อนกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันมากไปกว่าพยาบาลและคนไข้

“เอาละ เป็นอันว่าพี่เข้าใจผิด” อนึกทำท่าถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก “ตกลงน้องกรผกากับนายทินพันธ์นั่นยังไม่ได้แต่งงานกัน ก็ดีแล้วละ…ตกลงจวนจะถึงเวลางานเลี้ยงแล้ว น้องกรผกายังไม่แต่งตัวอีกหรือฮะ”

“กรผกาคิดว่าไม่…”

หญิงสาวกำลังจะอ้าปากบอกว่าไม่ไปอยู่พอดี หากเสียงทุ้มนุ่มของทินพันธ์ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง บอกกับกรผกามารศรีว่า

“ไปสิครับคุณกรผกา คุณอนึกอุตส่าห์มารับทั้งที คุณกลับมาอยู่ในวงสังคมเหมือนเดิมแล้วในเวลานี้ ก็ควรจะไปออกงานบ้าง…”

“แต่กรผกาไม่อยากไป…ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ถ้ากรผกาไปงานเลี้ยง แล้วใครจะดูแลคุณทินพันธ์ล่ะคะ” หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกไม่พอใจที่ชายหนุ่มทำท่าเหมือนอยากให้เธอออกไปงานเลี้ยงกับอนึก

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ทินพันธ์พยายามซ่อนความรวดร้าวในน้ำเสียงด้วยสีหน้าท่าทางรื่นเริง “ผมดูแลตัวเองได้ ยังไงก็ต้องหัดให้ชินเข้าไว้ อีกหน่อยคุณกรผกามารศรีไม่ได้อยู่ที่นี่ ผมจะได้อยู่คนเดียวได้”

หญิงสาวพยายามอ้าปากจะคัดค้าน แต่พอได้ยินชายหนุ่มพูดเหมือนจะไล่ก็เลยเกิดอาการฮึด จึงหันไปหาอนึกแล้วแกล้งบอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า

“งั้นตกลงค่ะ คุณอนึกรอกรผกาประเดี๋ยวนะคะ ขอกรผกาขึ้นไปแต่งตัวสักครึ่งชั่วโมง หวังว่าคงไม่ช้าเกินไปนะคะ”