เล่ห์พันธาภรณ์ บทที่ 22 : วิธีรักษา

เล่ห์พันธาภรณ์ นวนิยายจากโครงการอ่านเอาก้าวแรกปี 4 โดย ประดับยศ กับเรื่องราวของ ‘มิรามาลินทร์’ หญิงสาวผู้ถูกเลี้ยงดูมาโดยนักบวชในวิหารเทพ แต่แล้ววันหนึ่งเธอต้องหนีเอาชีวิตรอดเพื่อตามหาบุคคลในคำทำนายที่จะมาช่วยปกป้องวิหาร คนผู้นั้นคือใคร ชีวิตเธอจะเป็นอย่างไร อ่านได้ในเว็บไซต์ anowl.co และเพจ anowldotco

ผู้มาใหม่สองคนจากศิขราชและมหาวิหารกลางที่ยืนอยู่ข้างๆ เตียงคนไข้นั้นมีสีหน้าหนักใจไม่น้อยในระหว่างที่ปรึกษากันเบาๆ ทว่าเมื่อสองเจ้าชายเสด็จกลับเข้ามายังห้องพยาบาลอีกครั้ง การปรึกษาจึงยุติลงและความเงียบก็แผ่กระจายจนบรรยากาศกดดันไปทั้งห้อง

“ท่านอาจารย์เทวนารีมีวิธีรักษามิรามาลินทร์หรือไม่” เจ้าชายตุลธรธิบดีรับสั่งถามอย่างเคร่งเครียด พาลให้ทุกคนในห้องที่รอคำตอบอยู่เช่นกันพลอยลุ้นไปด้วย

“ไม่ใช่ไม่มีวิธี แต่ว่า…ไม่รู้จะรักษาได้หรือไม่”

“หมายความว่าอย่างไรกันแน่ท่านอาจารย์ ตกลงรักษาได้หรือไม่ได้”

“ตามคัมภีร์โบราณของมหาวิหารกลางที่เคยบันทึกไว้…ได้! ”

อัตติยะที่เป็นตัวแทนจากตระกูลมหิราชและมหาวิหารเอ่ยขึ้นอย่างสร้างความหวังให้กับทุกคน ทว่าประโยคถัดมากลับทำให้ทุกอย่างห่อเหี่ยวอย่างรวดเร็ว

“แต่วิธีรักษาในบันทึกโบราณนั้นต้องให้ผู้มีสายเลือดเดียวกันเป็นผู้รักษา”

“มิรามาลินทร์เติบโตขึ้นมาในวิหารเทพมิใช่หรือ ท่านอาจารย์น่าจะรู้ว่าพ่อแม่มิรามาลินทร์เป็นใคร อยู่ที่ไหน”

จอมพลตุลธรฯ ตรัสถามท่านอาจารย์เทวนารีที่มีสีหน้าหนักใจยิ่ง ก่อนจะหันไปสบพระเนตรกับเจ้าชายรัชทายาทที่มีสีพระพักตร์ลังเลในเรื่องเดียวกันพอดี

“รักษาอย่างไรคะ”

อลินาถามแทรกบรรยากาศที่จู่ๆ ก็เงียบกันไปหมด อัตติยะจึงบอกตามที่ตนได้ศึกษามา

“อาการท่านหญิงเพียบหนักเพราะร่างกายถดถอย จิตใจอ่อนแอ ยาในตำราโบราณระบุไว้ ต้องใช้เลือดเป็นส่วนผสมหลัก และผู้รักษาต้องร่วมภาวนา ข้อหลังนี้ทุกคนล้วนทำได้ แต่การรักษาข้อแรก…เราจะรักษาท่านหญิงได้อย่างไร”

ทุกสายตาจับจ้องไปที่องค์อมราวดีเทวนารีที่ยังคงไม่ปริปากพูด จนกระทั่ง…

“ใช้เลือดเราก็ได้…”

เจ้าชายรัชทายาทรับสั่งพลางเสด็จมาหาอาจารย์เทวนารี ที่ยังคงมีสีหน้ากังวลและไม่แน่ใจ

“ลองดูก่อนก็ไม่เสียหายนี่…อย่างน้อยก็พ่อเดียวกัน”

“อะไรนะ…”

สมเด็จจอมพลแห่งศิขราชทรงหันไปรับสั่งถามย้ำให้แน่พระทัยว่าทรงไม่ได้ยินผิดไป ซึ่งทุกคนในที่นั้นยกเว้นท่านอาจารย์เทวนารีล้วนแต่ตะลึงตาค้างกันทั้งสิ้น

“เราเป็นคนทำให้น้องต้องเป็นแบบนี้ ใช้เลือดเรารักษามันก็ถูกต้องแล้ว รบกวนท่านอาจารย์กับคุณหมอด้วย”

“เพคะฝ่าบาท”

ท่านอาจารย์รับคำก่อนจะเดินนำว่าที่สมเด็จพระราชาธิบดีแห่งสินธุรัฐพระองค์ใหม่เสด็จไปให้เลือด ในขณะที่ทุกคนแม้จะงุนงงปนเปกับความประหลาดใจ แต่ก็พร้อมใจเก็บความสงสัยเอาไว้และช่วยกันภาวนา…ขอให้การรักษาผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

จอมพลตุลธรฯ เสด็จวนไปทั่วห้องรักษาจนทุกคนเวียนหัวแต่ไม่มีใครกล้าทูลห้าม จนกระทั่งเจ้าชายรัชทายาทเสด็จกลับเข้ามาอีกครั้ง นับตั้งแต่ที่ทรงมีรับสั่งแสดงความเป็น ‘พี่น้อง’ และเดินตามท่านอาจารย์อมราวดีและหมออลินาเพื่อไปเตรียมตัวให้เลือดช่วยรักษามิรามาลินทร์ ทุกคนล้วนคลางแคลง ไม่อยากจะเชื่อ หากไม่มีใครกล้าถามสิ่งที่อยากรู้

แต่องค์จอมทัพแห่งศิขราชทรงไม่ชอบค้างคาพระทัย ดังนั้นเมื่อเจ้าชายธัชธาราเสด็จมาประทับที่พระเก้าอี้ยาวใกล้กัน จึงทรงตรัสถามไปตรงๆ

“เรื่องจริงหรือ”

“จริง เรากับมิรามาลินทร์เป็นพี่น้องกัน”

“ทรงรู้เมื่อไหร่ว่ามิรามาลินทร์เป็นน้อง”

“ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ตอนตามเสด็จทูลกระหม่อมพ่อที่เมืองอัมพุ มิรามาลินทร์มีเนตรญาณ เธอเป็นคนบอกเองว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกัน ท่านอาจารย์อมราวดีห่วงความปลอดภัยของน้อง เพราะทายาทของพระชายาเมธาสินีต้องสิ้นชีวิตไปแล้วตั้งแต่แรกเกิด เลยขอให้เราเก็บเป็นความลับและได้มาเป็นศิษย์อาจารย์กันตั้งแต่นั้น”

“แล้วทำไมจึงรับสั่งว่าจะแต่งงานกับน้อง”

เจ้าชายตุลธรธิบดีทรงถามสิ่งที่ค้างคาพระทัย เพราะข่าวลือแพร่สะพัดไปจนทั่วว่าเจ้าชายรัชทายาททรงหมายที่จะให้กุมารีร่วมเคียงครองราชบัลลังก์ แม้แต่ตอนที่เสด็จมาถึงสินธุรัฐแล้ว ก็ยังทรงเห็นกับตาได้ยินกับหูว่าเป็นเช่นนั้น

“เราเพียงแค่อยากคืนในสิ่งที่ควรจะเป็นของน้องให้ ไม่เคยคิดเป็นอื่นเลย หากเราเป็นพระราชา ผู้ที่ควรครองตำแหน่งราชินีก็ไม่ควรเป็นของใคร และวิธีนี้ก็เป็นทางเดียวที่เรามีสิทธิ์เป็นผู้เลือก”

“แต่ดูเหมือนว่าราชินีชโลธรน่าจะไม่ทรงคิดเหมือนพระองค์”

“เราเชื่อในตัวพระมารดามาตลอด พยายามแก้ด้วยวิธีของเราแล้ว แต่ผลลัพธ์ก็อย่างที่ทรงรู้ เราทำร้ายคนที่เรารักทั้งสองคน”

“ทรงทำดีที่สุดแล้ว”

จอมพลตุลธรฯ รับสั่งแค่นั้น ก่อนจะผุดลุกขึ้นจนคนที่เพิ่งนั่งคุยกันอยู่พลอยสะดุ้งตาม

“เสด็จไหน”

“ทรงทำหน้าที่พี่ชายแล้ว ถึงตากระหม่อมทำหน้าที่บ้าง”

วรองค์บึกบึนประทับยืนเต็มความสูง ก่อนจะมุ่งตรงไปหาอาจารย์อมราวดี…เขาจะร่วมภาวนาจนกว่าเธอจะลืมตาขึ้นมาเจอกันอีกครั้ง