ระลึกถึงรักแรกพบ

“ฝนตก แดดออก” คอลัมน์ที่รวมบทความที่เขียนถึงประสบการณ์ชีวิต ความคิด ความรู้สึกต่อเรื่องราวรอบตัวที่ชุนเทียนได้พบ…แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ถ้ามองให้ดี คุณจะสัมผัสได้ถึงอากาศสบายๆ ในยามฝนโปรย และมีความสุขทุกครั้งที่เงยหน้ามองฟ้าเมื่อแดดออกในทุกวัน

คุณเคยมีความทรงจำเกี่ยวกับภาพแรก หรือคนแรกที่คุณเคยเห็นเป็นครั้งแรกในชีวิตไหม  ถ้ามี คุณจะคิดถึงใคร  สำหรับฉันภาพนั้นคือพ่อและแม่ที่กำลังเลี้ยงดูเรา แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นพ่อเสียมากกว่าแม่ เหตุเพราะแม่สุขภาพไม่ดี ต้องอยู่ไฟหลังคลอด เมื่อแข็งแรงแล้วก็ชอบทำแต่งานมากกว่าเลี้ยงลูก แต่ก็ใช่ว่าแม่จะไม่ดูแลฉันเลย

มีเรื่องเล่าในครอบครัวว่าตอนเด็กฉันเป็นโรคไข้เลือดออก  แม่หอบฉันลงเรือด่วนไปรักษาที่โรงพยาบาลในตัวเมือง  อาการมีแต่ทรงกับทรุด ร่ำๆ จะชัก  คืนที่อาการแย่สุดนั้นแม่ฝันถึงผู้หญิงผมยาวห่มสไบนุ่งโจงกระเบนมาหา  ขอเอาฉันไปอยู่ด้วย พอตื่นขึ้นมาแม่ขออนุญาตหมอเอาฉันกลับบ้านทันที มิไยที่คุณหมอจะค้านว่าอาการฉันหนักเต็มที เป็นตายเท่ากัน  ถ้ากลับก็น่าจะพาไปตาย  แม่ไม่ฟังหมอ  เอาฉันกลับบ้าน ให้พ่อที่เป็นหมอแผนโบราณรักษาต่อ  จะว่าไปที่ฉันรอดจากการไปอยู่กับผู้หญิงห่มสไบได้นั้น  อาจเป็นเพราะความห่วงหวงลูกของแม่แท้ๆ   มันมีพลังและน่าทึ่งจริงๆ

ความทรงจำในวัยเยาว์เท่าที่จำได้ ฉันมักใช้เวลาอยู่กับพ่อที่เรียกว่า “เตี่ย” เสมอ เฝ้ามองเขาทำงานและช่วยเป็นลูกมือเล็กๆ น้อยๆ   สำหรับแม่ ระยะห่างที่เรามีต่อกันทำให้บางวันฉันก็ทะเลาะกับแม่ด้วยเรื่องไร้สาระอะไรไม่รู้บ่อยครั้ง  บางวันฉันทะเลาะกับแม่แล้วหนีไปเก็บตัวอยู่คนเดียวในห้องน้ำนานนับชั่วโมง สมัยก่อนสภาพภายในบ้านของฉันพื้นที่จะใช้ส่วนตัวตามลำพังได้มีแต่ในห้องน้ำเท่านั้น  การขังตัวเองในห้องน้ำเป็นชั่วโมง ทั้งฉันและแม่ต่างก็อยากรู้ว่าคู่กรณีของเราเป็นอย่างไรบ้างหลังทะเลาะกัน ฉันอยากรู้ว่าแม่อยู่ที่ไหนในบ้าน ส่วนแม่ก็อยากรู้ว่าฉันเป็นลมในห้องน้ำไปหรือยัง  เลยพากันปีนมาส่องดูตรงช่องลมระบายอากาศเหนือห้องน้ำ  ช่องระบายแผ่นไม้นั้นมีหลายช่อง แต่ทั้งแม่และฉันดันใจตรงกัน หน้ามาจ๊ะเอ๋กันตรงช่องแผ่นไม้เดียวกันพอดี  ตาสบกัน เรายิ้มและหัวเราะพรืดออกมาพร้อมกัน  พอแม่รู้สึกตัวก็หุบยิ้มทำหน้าบึ้งต่อ   มันเป็นเหตุการณ์น่ารักเหตุหนึ่งที่จำได้ไม่ลืมเวลาคิดถึงแม่ขึ้นมา

ฉันไปเดินซื้อต้นไม้กับแม่บ่อยๆ “รักแรกพบ” กำลังออกดอกสะพรั่งเต็มต้น กลีบดอกฝอยราวกับดอกชมพู่ บานฟูฟ่องล้อมเกษรสีเหลือง แม่

ตกลงใจซื้อมันกลับบ้าน  มันบานทนหลายวันไม่ค่อยร่วงง่าย  แล้วแม่ก็ตัดสินใจว่ามันควรอยู่ที่พื้นดินมากกว่าในกระถาง  ฉันนึกถึงความสูงที่สุดของมันไม่ออกถ้าลงดินพร้อมๆ กับดอกที่เริ่มโรยรา

ฉันชอบชื่อมันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเรียกว่า “รักแรกพบ”  ทั้งๆ ที่ต้น ใบ และดอก ก็แสนจะธรรมดา ไม่โดดเด่นสะดุดตาถึงขนาดต้องรักตั้งแต่แรกเห็นสักหน่อย  แต่ก็ช่างมันเถอะ แม่ชอบเป็นใช้ได้

แม่ชอบปลูกต้นไม้ยืนต้น พอๆ กับชอบตัด  ตัดที่เรียกว่าตัดแต่งกิ่งไปจนถึงขุดรากถอนโคนโค่นให้มันตายพอ ๆ กัน  แล้วแต่จะอยู่ในอารมณ์อยากตัดแบบไหน  เหตุผลของแม่ไม่ซับซ้อน  ปลูกแล้วไม่ได้ประโยชน์ ไม่ยอมโต ไม่มีลูกให้กินก็ตัดทิ้งซะ  ส่วนใหญ่แม่ชอบไม้ดอกมากกว่าไม้แดก  แต่ก็ปลูกเยอะไปทั้งนั้น  พลอยให้ฉันติดนิสัยนี้ไปด้วย

ฉันมองต้นรักแรกพบที่เหลือเพียงไม่กี่กิ่งนั้นอย่างเหงาๆ  ดอกสดใสบานเป็นพู่ฟูฟ่องเต็มต้นนั้น โรยราไปไม่เหลือ ผลของการลงดินทำเอามันเฉาจริงจัง  คงเพราะบริเวณนั้นไม่เหมาะกับมันที่จะเจริญเติบโตได้ดี  แม่จะรู้ไหมนะ  ว่ามันโดนต้นอื่นๆ ใกล้เคียงชิงโตไปหมดแล้ว ปล่อยทิ้งไว้คงมีแต่จะแคระแกรนไปทุกวัน  แต่ฉันก็ยังไม่ทำอะไรกับมันอยู่ดี

แม่เสียชีวิตหลังจากปลูกต้นนี้ได้ไม่กี่เดือน ฉันเป็นคนขุดหลุมให้แม่ปลูก ลังเลที่จะขุดมันขึ้นมาปลูกใหม่ กลัวมันตายตามแม่ทำให้ไม่อยากทำ ถึงอย่างไร อารมณ์ประทับใจแบบรักแรกพบมันคงเป็นจริง  ถ้าวันหนึ่งฉันทำให้ชีวิตที่กำลังจะเฉาตายฟื้นฟูฟ่องกลับมาเหมือนที่เราเห็นครั้งแรกก็เป็นได้ ถึงตอนนั้น แม่จะยิ้มมองลงมาจากฟ้าชอบใจมุกตลกของฉันเหมือนเดิมไหมนะ