เทพารักษ์ภัสดา บทที่ 4 : เลิกพูดเถอะ

เทพารักษ์ภัสดา โดย กุลวีร์ นวนิยายสนุกๆ ที่อ่านเอานำมาให้อ่านใน www.anowl.co กับเรื่องราวของเทพารักษ์ผู้มีสัตย์ว่าจะรักเพียงหนึ่ง ต้องลงมาใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์เพราะหญิงสาวผู้เปลี่ยนหัวใจเขาตลอดกาล ภารกิจพิชิตใจจึงเริ่มต้น ท่ามกลางความวุ่นวายของเพื่อนบ้าน และบททดสอบของความรักที่ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง

“คุณว่าอะไรนะ!”

เป็นคำถามซึ่งไม่ต้องการคำตอบ เพียงแค่แปลกใจกับการได้ยินคำกล่าวจากเขาโดยไม่ผิดเพี้ยนไป

คณิศรที่แอ๊บแมนอยู่หลายนาทีก็หลุดขำก๊ากออกมา พร้อมทั้งเปิดเผยตัวตนแท้จริงให้เขาได้เห็น “คุณเทพก็พูดตลก คนอย่างยัยแพรจะมีชู้เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ แค่พรหมจรรย์ยังไม่ยอมให้ชายใดรุกรานง่ายๆ เลย”

เวธัสจ้องมองคนที่นั่งข้างกายเปลี่ยนท่าทีมีจริตจะก้านคล้ายคลึงผู้หญิง

“พวกปากหอยปากปูทั้งนั้นแหละค่ะ คุณเทพอย่าไปสนใจเลย เราไม่ได้เป็นซะอย่างจะไปแคร์อะไร จริงไหมคะ” คณิศรจีบปากจีบคอพูดกับเขา เมื่อได้เป็นตัวของตัวเองก็ค่อยสบายใจ “แคนดี้ว่าปล่อยไปเถอะค่ะ แต่คุณเทพเพิ่งมาอยู่ ชาวบ้านรู้กันเร็วดีเหมือนกันนะคะ”

หล่อนนั่งครุ่นคิดถึงคำเล่าลือเกี่ยวกับตัวเอง จนค้นพบสาเหตุที่อาจมีบางคนคิดเช่นนั้น

“ฉันรู้แล้ว ทำไมถึงมีคนคิดว่าคุณเทพเป็นชู้ของฉัน”

แพรพิไลบอกกล่าวให้เขารู้ว่าตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่อาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังนี้ เพื่อนชายหรือแคนดี้มักจะมาหากันเป็นประจำและยังชอบแอ๊บแมนให้เพื่อนบ้านเข้าใจว่าเป็นแฟนกัน เพื่อไม่ให้ใครมายุ่มย่าม รวมทั้งจะได้รู้ว่าหล่อนมีคนคอยปกป้องดูแลอีกด้วย

“ต่อไปข้าจะอยู่กับเจ้า คงไม่มีใครมาทำอะไรเจ้าได้ ข้าจะคอยคุ้มครองเจ้าเอง” เวธัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพื่อให้รู้ถึงความตั้งใจจริง หลังจากหล่อนเล่าจบ

“ซาบซึ้งใจจัง ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะเนี่ย” คณิศรปลาบปลื้มเขามากขึ้น “แต่คุณเทพจะไม่ลองคบคนแบบแคนดี้บ้างเหรอ แคนนี้มาที่นี่บ่อยๆ ได้นะ เพื่อคุณเทพ ยอมให้ทุกอย่างเลย”

เวธัสส่งยิ้มให้คนที่มีความปรารถนาดีต่อกัน

คณิศรออกอาการอ่อนระทวย แทบจะนอนลงไปบนโซฟา

“ฉันไม่อยากให้ฟ้าผ่าบ้านฉัน” หล่อนเอ่ยขึ้น

“อย่าทำเป็นหวงหน่อยเลย บ้านนี้ก็บ้านเช่า ไม่ใช่บ้านของแกสักหน่อย” ศณิศรค้อนขวับให้เพื่อนสาว “ตอนนี้คุณเทพยังจำอะไรไม่ได้ เผื่อยังไม่รู้ใจตัวเอง จนกว่าจะลองกับฉัน แกอย่าเพิ่งตัดความหวังของฉันสิ หล่อๆ อย่างนี้น่าอร่อย”

“หากข้าจะมีผู้ใด ขอแค่หนึ่งนางเดียวตลอดอายุขัยของข้า” เวธัสย้ำสัจจวาจาของตน

“ถ้ายังพอมีโอกาส แคนดี้ขอเป็นนางผู้นั้นของคุณเทพได้ไหมคะ” คณิศรยังเอ่ยตามน้ำไปกับเขา

“แล้วเจ้าจะเจอคู่ของเจ้า เพียงแค่รอเวลา” เขาบอกเพื่อนของหล่อน

“ไม่ต้องเป็นคู่กันก็ได้ค่ะ แค่ลองกันก่อน เข้ากันไม่ได้ก็ทางใครทางมัน” คณิศรแย้มยิ้มยามคิดฝันไปไกลซึ่งอยู่ร่วมเตียงกับเขา “หรือบางทีคุณเทพอาจเจอเนื้อคู่แล้วก็ได้ค่ะ มองมาทางแคนดี้สิคะ”

เวธัสจ้องมองแพรพิไล ขณะที่คณิศรก้มหน้าซ่อนความขวยเขิน

“แกก็ย้ายมาอยู่กับฉันในบ้านนี้สิแคนดี้ จะได้เจอกันทุกวัน” หล่อนประชดเพื่อน เพื่อหลีกหนีอาการหวั่นไหวในอก

คณิศรเงยหน้ามองหล่อนพลางหัวเราะในลำคออย่างเป็นที่รู้กัน

“อยู่บ้านหลังนี้แล้วมีเพื่อนบ้านสร้างแต่เรื่องปวดกบาล ฉันไม่อยู่หรอกย่ะ”

มันเป็นเรื่องจริงจนเจ้าของบ้านไม่มีคำโต้แย้งใดๆ

ก่อนจะกล่าวถึงเพื่อนบ้านเจ้าปัญหาซึ่งคงมีเรื่องพูดคุยกันอีกยาว แพรพิไลต้องทำตามจุดประสงค์ที่มาพร้อมเพื่อนผู้นี้

ระหว่างเดินออกมาด้านนอกตัวบ้านเพื่อไปหยิบของในรถยนต์ คณิศรซึ่งทำตัวมาดแมนก็ถามขึ้น

“แกคิดดีแล้วใช่ไหม จะให้คุณเทพอยู่บ้านนี้สักพักหนึ่ง”

“แล้วแกว่าดีไหมล่ะ” หล่อนถามกลับทันที

“ฉันคิดว่าดีน่ะสิ ของดีๆ หล่อๆ อย่างนั้น อยู่ใกล้มือก็ต้องรีบคว้าไว้ จะปล่อยไปให้คนอื่น ไม่มีทางหรอก”

“นั่นมันแก ไม่ใช่ฉัน” แพรพิไลพูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน “พอคุณเทพจำทุกอย่างได้ก็ต้องไปจากบ้านหลังนี้”

“แกลองรวบหัวรวบหางเลยสิ เผื่อบางทีคุณเทพจะไม่ไปไหน พอจำได้ว่าเป็นใคร คุณเทพก็ต้องรับผิดชอบแก”

“ทำอย่างนั้นได้ยังไง” หล่อนแย้งเพื่อน ทั้งที่ความจริงทำสำเร็จเรียบร้อยแล้ว “ถ้าคุณเทพจำได้ขึ้นมาว่ามีเมียอยู่แล้ว ฉันก็เป็นชู้หรือเมียน้อยน่ะสิ ฉันไม่เอาด้วยหรอก”

“แกก็คิดมากไป” คณิศรขบขันเบาๆ “คุณเทพคงยังไม่มีใครหรอก ฉันดูออก และที่สำคัญอาจไม่เคยผ่านเรื่องบนเตียงกับใครเลยด้วยซ้ำ”

แพรพิไลไม่แน่ใจว่าการคาดเดาของเพื่อนจะจริงแท้แค่ไหน เพราะจดจำเรื่องคืนนั้นที่อยู่บนเตียงกับเขาไม่ได้เลย หากต้องพุ่งความสนใจ เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถ้าบังเอิญแกได้คุณเทพแล้ว แล้วคุณเทพไม่ชอบผู้หญิง แกต้องบอกฉันให้รู้นะ ถึงฉันจะไม่ชอบที่ผัวเพื่อนก็เหมือนผัวเรา แต่คนนี้ฉันยกเว้นไว้คนหนึ่ง จะไม่ยอมให้พลาดเลยเชียว”

หล่อนตีไหล่เพื่อนให้ดับความคิดไม่เข้าท่า แล้วเอ่ยตัดบท

“เลิกพูดเถอะ รีบไปเอาของมาให้คุณเทพดีกว่า”