เทพารักษ์ภัสดา บทที่ 16 : มองไม่เบื่อ

เทพารักษ์ภัสดา โดย กุลวีร์ นวนิยายสนุกๆ ที่อ่านเอานำมาให้อ่านใน www.anowl.co กับเรื่องราวของเทพารักษ์ผู้มีสัตย์ว่าจะรักเพียงหนึ่ง ต้องลงมาใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์เพราะหญิงสาวผู้เปลี่ยนหัวใจเขาตลอดกาล ภารกิจพิชิตใจจึงเริ่มต้น ท่ามกลางความวุ่นวายของเพื่อนบ้าน และบททดสอบของความรักที่ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง

“ฉันอยู่ทางนี้ คุณเห็นไหม”

หญิงสาวยืนโบกมือให้เขาเห็น

เวธัสโทร.บอกให้หล่อนรู้ว่ามาถึงสถานที่นัดหมายเรียบร้อยแล้ว หล่อนจึงให้เขายืนรออยู่ตรงนั้นเพื่อความรวดเร็วในการพบเจอ

“ฉันกับปรางแวะซื้อของที่ห้างนี้พอดี อยากให้คุณมาเดินเล่นบ้าง ไหนๆ ก็อยู่บ้านไม่ได้ทำอะไร” แพรพิไลบอกทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้

“ปรางเคยอ่านเจอ คนที่จำอะไรไม่ค่อยได้ ถ้าให้ออกมาเจอสถานที่ที่เคยไป เจอหน้าคนที่เคยเจอ บางทีอาจจะช่วยรื้อฟื้นความทรงจำได้บ้างค่ะ” เพื่อนสาวของหล่อนบอกเขา

“ขอบคุณมากครับ” เวธัสส่งยิ้มให้คนที่มีความปรารถนาดีให้แก่กัน

“เข้าไปในห้างกันดีกว่า อีกคนก็มาถึงพอดี คงกำลังหาที่จอดรถอยู่” แพรพิไลเดินนำหน้าไป

ทั้งที่เวธัสเคยเห็นผู้คนมากมายวนเวียนเข้าออกสถานบันเทิงในทุกค่ำคืน แต่ยังเทียบไม่ได้กับห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ซึ่งเนื่องแน่นไปด้วยผู้คนเพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ จะอยู่ตรงที่ใด จะหันหน้าไปทิศไหนก็มีคนเต็มไปหมด

“มนุษย์พวกนี้มาที่นี่กันทำไมรึ”

“เดินเล่น ซื้อของ กินข้าว พบปะเพื่อนฝูง บางคนก็มาตากแอร์” หล่อนตอบแบบขอไปที “คุณถามอย่างกับไม่เคยมาห้างเลย”

เพราะที่แห่งนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างสนองกิเลสของมนุษย์นี่เอง จึงมีคนมากมายก่ายกอง เขาคิดเช่นนั้น

แพรพิไลเอ่ยต่อ ขณะยืนรอเพื่อนอีกคนเข้ามาสมทบ

“คุณอยากได้อะไรก็บอกคนที่พร้อมจะเปย์ให้คุณทุกอย่างเลยนะ เดินมานู่นแล้ว”

เขามองเห็นคณิศรเดินยิ้มหน้าบานมาแต่ไกล กางแขนออกคล้ายจะเข้ามากอดกัน แต่เลี้ยวไปกอดแพรพิไล

“แกจะมากอดฉันทำไมแคนดี้” หล่อนดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนเพื่อน

“ใจจริงฉันอยากจะกอดคุณเทพต่างหาก แต่ยังไม่กล้า กลัวจะถูกถีบต่อหน้าสาธารณชน” คณิศรผละจากหล่อน หันมองชายหนุ่มด้วยความเก้อเขิน “ไม่ได้เห็นหน้าคุณเทพตั้งหลายวัน ยังหล่อทุกมุมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะคะ”

“คุณแคนดี้ก็น่ามองเหมือนเดิมครับ”

คำตอบของเขาทำให้คณิศรต้องตีแขนเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ใกล้ตัว

“จะมาอะไรกับฉันล่ะแคนดี้ ดูสิ อ่อนระทวยไปหมดแล้ว จะมีแรงเดินกับพวกฉันไหมเนี่ย” ปรางยกมือลูบต้นแขน

“คุณเทพชมฉันแบบนั้น จะไม่ให้เขินได้ไงล่ะ อย่างนี้แสดงว่าเริ่มมีใจให้กันบ้างแล้วสิ” คณิศรบอกเพื่อนสาว ก่อนหันหน้าไปถามเขาเพราะยังไม่เชื่อหูตัวเอง “คุณเทพเรียกแคนดี้ว่าอะไรนะคะ”

“แคนดี้” เวธัสย้ำคำเรียกขานซึ่งมั่นใจว่าพูดได้ถูกต้อง

“ดีใจ น้ำตาจะไหลจนบอกไม่ถูก” คณิศรทำทียกมือซับน้ำตาตรงหางตาทั้งสองข้าง “อยากเข้าไปหอมแก้มสักฟอดสองฟอดเป็นรางวัลที่เรียกชื่อแคนดี้ได้สักที”

แพรพิไลส่ายศีรษะให้กับเพื่อนสนิทที่ยืนยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง

คณิศรพูดกับเขาต่อ “คุณเทพไปเดินห้างกับแคนดี้ดีกว่านะคะ คนเยอะแบบนี้ ต้องให้แคนดี้เกาะแขนด้วยค่ะ ไม่งั้นหลงกันง่ายๆ”

เขายืนนิ่งให้คณิศรเข้ามาแนบชิดเพื่อทำอย่างปากว่า

หล่อนปล่อยให้เพื่อนชายสมใจหมาย ก้าวขานำหน้าคนทั้งสองไปพร้อมกับเพื่อนสาว

เวธัสเดินตามพวกหล่อนที่เลือกดูบรรดาสิ่งของในร้านค้า ตลอดเส้นทางก็มีผู้หญิงหลายคนส่งสายตาหวานฉ่ำมาให้เขา เมื่อคณิศรเดินผ่านหน้าผู้หญิงเหล่านั้นก็ทำทีให้ปากพูดว่าแฟนฉันโดยไร้สุ้มเสียง ค่อยปรายตามองไปทางเขา แล้วเกาะเกี่ยวแขนเขาพร้อมทั้งก้าวขาต่อไปด้วยความสำราญใจ

“แคนดี้ ฉันเห็นนะว่าทำอะไร” แพรพิไลเห็นการกระทำของเพื่อนชายเข้าพอดี

“ก็กันท่าผู้หญิงพวกนั้นหน่อยสิ คิดจะอ่อยคุณเทพ อย่าหวังเลย”

“แกจึงแสดงความเป็นเจ้าของ” หล่อนไม่ค่อยพอใจนัก “คุณเทพก็ถูกคนอื่นเข้าใจผิดหมดเลยสิ ยิ่งแกเดินเกาะแขนกันแบบนี้ ยิ่งไปกันใหญ่”

“เสียดายเหมือนชะนีพวกนั้นเหรอยะ” คณิศรหัวเราะอย่างรู้ทัน “มีโอกาสได้ควงคนหล่อๆ เดินห้างทั้งที แกอย่าขวางฉันเลย”

“ฉันไม่ได้ขวางสักหน่อย แค่ไม่อยากให้คนอื่นมองสิ่งที่ไม่เป็นความจริง”

“อย่างน้อยฉันก็ช่วยกันท่าผู้หญิงไม่ให้เข้าใกล้คุณเทพ ไม่ดีหรือไง หรือแกหวง”

แพรพิไลหยุดโต้แย้ง เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งจะเข้าตัว

“ผมไม่คิดสนใจใคร นอกจากนางผู้เดียว” เวธัสเอ่ยขึ้น

“ใครคะ นางผู้นั้นของคุณเทพ หรือจะเป็น…” คณิศรยืดอกด้วยความมั่นใจที่คิดว่าเป็นตัวเอง

“เอากระจกไปส่องดูไหม” ปรางแทรกขึ้น

“แกก็ดูออกใช่ไหมว่ายังไงต้องเป็นฉัน” คณิศรยิ้มอย่างพอใจที่มีเพื่อนช่วยสนับสนุน

“เปล่า ฉันแค่อยากให้ดูตัวเองซะบ้าง ก่อนจะฝันไปไกล”

“อย่าเพิ่งดับฝันของฉันได้ไหม คนกำลังฝันหวาน”

“ฉันแค่อยากให้แกตื่นสักทีนะแคนดี้ ชำเลืองดูบ้าง คุณเทพมองไปที่ใครตอนพูดนางผู้เดียว”

ทุกสายตาจับจ้องไปที่แพรพิไล หลังจากได้ยินคำของปราง

“ฉันต้องพลาดอะไรไปแน่นอน” คณิศรเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน

“แกจะพลาดอะไรล่ะ ฉันกับคุณเทพก็เป็นอย่างที่เคยเป็น พวกแกคิดไปเองทั้งนั้นแหละ” หล่อนแก้ตัวทันควัน

“ถ้าแกหลงเสน่ห์คุณเทพคงไม่แปลกหรอก ฉันพอเข้าใจ” คณิศรไม่เซ้าซี้ให้มากความ

เวธัสยิ้มน้อยๆ พลางคิดให้หล่อนลุ่มหลงเสน่ห์ในเร็ววัน

“ฉันฝากคุณเทพไว้กับแกนะแคนดี้ ฉันกับปรางจะไปซื้อของทางโน้น ไม่ต้องตามกันไปหรอก” หล่อนขอหลบเลี่ยงจากเขาสักพักหนึ่ง เพราะไม่อยากหวั่นไหวกับสายตาที่สื่อความหมายให้รู้ว่าพูดถึงกัน

“คุณแคนดี้สอนผมหน่อยได้รึไม่” เขาพูดทันทีที่หญิงสาวสองคนเดินห่างออกไป

“สอนให้รักแคนดี้เหรอคะ ง่ายๆ ค่ะ” คณิศรยืนบิดตัวไปมา ยามข่มความเขินอายไว้ไม่ไหว

“ผมจะส่งข้อความจากสิ่งนี้ยังไง ช่วยบอกที” เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง

“ก็พิมพ์สิคะ แล้วกดส่ง”

“ทำให้ดูหน่อย ผมอยากทำเป็น”

“ได้สิคะ คุณเทพอยากได้อะไร แคนดี้พร้อมให้ทุกอย่าง” คณิศรตั้งท่าจะสอนเขา หากก่อนอธิบายก็ตั้งคำถามกับเขา “คุณเทพอยากส่งข้อความทำไมคะ”

“แค่ลองดูเท่านั้น สิ่งนี้ไม่ได้มีแค่ไว้ใช้เจรจากันอย่างเดียวไม่ใช่รึ”

คณิศรทิ้งท้ายหลังจากสอนเขาจนเสร็จสิ้น “อย่าส่งให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักนะคะ แคนดี้หวง”

พอเขาเข้าใจและทำเองได้จึงพิมพ์ข้อความ จากนั้นกดส่งให้แพรพิไล

คุณแพรน่ามองทุกวัน มองแล้วไม่เคยเบื่อ

คณิศรเห็นเขายิ้มให้โทรศัพท์มือถือ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามด้วยความสุขใจ

แม้เป็นคำพูดติดตลก แต่ใครจะรู้เลยว่าสักวันอาจกลายเป็นจริง เพราะเสน่ห์ของเขานั้นมีมากล้น จึงทำให้มนุษย์และสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์นั้นต่างก็เฝ้าหมายปอง

“คุณเทพอย่าทำให้ผีสางเทวดามาหลงรักนะคะ แค่คนก็พอค่ะ แคนดี้คงปราบไม่ไหว”