ยาใจด้วยรัก บทที่ 8 : คนข้างห้อง

ยาใจด้วยรัก โดย ลิลนิล เรื่องราวฟีลกู้ดของสาวไทป์แมวดำและเด็กหนุ่มไทป์หมาโกลเด้นที่จะช่วยให้คุณเข้าใจความหมายของการใช้ชีวิตให้มีความสุขมากขึ้น นวนิยายโรแมนติก คอมเมดี้ อบอุ่นหัวใจ ดราม่า ที่อ่านเอาเชื่อว่าจะเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่จะมอบความสุขให้กับทุกคนได้อย่างแน่นอน

ภพกลับมาถึงห้องพักที่คอนโดฯ ใจกลางเมืองชั้น 8 ด้วยความเหนื่อยหน่าย ตอนนี้เวลาได้ผ่านเลยเที่ยงคืนมาแล้ว ถึงกระนั้นเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะง่วงนอนเลยสักนิด ชายหนุ่มนั่งเหม่อบนเตียงพลางคิดทบทวน

ก็เข้าใจที่อลิซพูดทุกอย่าง เข้าใจว่าสิ่งที่ควรทำคืออะไร แต่หัวใจกลับไม่ยอมทำตาม อย่างน้อยเขาอยากจะใช้ช่วงเวลา 1 ปีนี้ลองตามความฝันดูสักครั้ง ถึงแม้เขาจะไม่มีครอบครัวซัปพอร์ต เงินเก็บจะมีไม่มาก  รู้ว่าทางที่เลือกเดินจะต้องเหน็ดเหนื่อยกว่าคนอื่นๆ แต่การลองเพื่อให้รู้ก็เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การลงมือทำแล้วไม่ใช่หรือ

ภพยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิงสลัดความคิดที่แล่นไหลก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปที่ระเบียงพลางยกแขนสองข้างขึ้นเท้ากับที่กั้นเหล็กสีดำเพื่อสงบใจ เหม่อมองออกไปด้านนอกที่ตอนนี้มืดสนิทและเงียบสงัด ชายหนุ่มหลับตาและสูดหายใจเข้าลึกๆ รับลมแรงที่ตีเข้าใบหน้าจนผมถูกเสยไปด้านหลัง เมื่อเริ่มรู้สึกโล่งขึ้น เขาหันมองไปยังบรรยากาศรอบๆ

ทางด้านขวาเป็นเพียงพื้นที่ระเบียงว่างเปล่าของห้องข้างๆ แต่ทางด้านซ้ายนั้นเด็กหนุ่มกลับเห็นเงาตะคุ่มๆ นั่งอยู่บนราวเหล็กของระเบียงฝั่งตรงข้าม…

“ผี!”

ภพตกใจจนขาอ่อนแรงร่างล้มลงก้นกระแทกกับพื้นแต่ชายหนุ่มพยายามทำใจดีสู้เสือ เพ่งสายตามองให้ชัดเจนขึ้น และพบว่า…

ไม่สิ ไม่ใช่ผีแต่เป็น…คน!

เขาจำใบหน้าของเธอได้ หญิงสาวร่าเริงเกินพอดีที่เล่นละครเป็นแฟนสาวของเขาได้ห่วยสุดๆ        ทำไมวันนี้กลับซีดเซียวไร้ชีวิตชีวาเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ

“คุณ! ใจเย็นๆ นะ เกิดอะไรขึ้น” ภพตะโกนเรียกให้เธอลงมาจากระเบียงก่อน เพราะตรงนั้นช่างดูอันตรายเหลือเกิน

“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย

“คุณ ฮัลโหล คุณณ!” แม้เด็กหนุ่มจะพยายามตะโกนเรียกหลายครั้งแต่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ได้ยินอะไร ทั้งที่ระเบียงอยู่ติดกันจนแทบจะเดินไปมาหาสู่กันได้ แต่เพียงผนังกั้นกลับทำให้รู้สึกห่างไกลกันเหลือเกิน

จู่ๆ เขาก็นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตขึ้นมา เหตุการณ์ที่ไม่น่าจดจำ…

ชายหนุ่มกำมือแน่น เขาตัดสินใจปีนระเบียงไปหาหญิงสาว ถึงแม้ระยะทางจะไม่ไกลมากแต่สภาพที่มีเสาขนาดใหญ่กั้นและห้องก็สูงถึงชั้น 8 มันก็ทำให้ขาสั่นได้เหมือนกัน ถึงอย่างนั้นภพก็พาตัวเองมาถึงระเบียงห้องของหญิงสาวโดยสวัสดิภาพแม้จะทุลักทุเลก็ตาม เขารีบคว้าตัวของเธอลงจากขอบราวระเบียง

เบสต์ได้สติเมื่อรู้สึกว่าร่างกายวูบไปด้านหลังจากแรงกระชาก รู้ตัวอีกที ร่างของเธอกลับอยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มปริศนา หญิงสาวตกใจไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มเข้ามาในห้องได้อย่างไร

“คุณเป็นใคร เข้ามาได้ไง!” เบสต์สลัดตัวจากอ้อมแขนของเขาและเริ่มมองหาอาวุธ

“คุณใจเย็นๆ ผมอยู่ข้างห้อง…โอ๊ย!”

เธอคว้าอะไรได้ก็โยนใส่เขา ทั้งสมุด ปากกา หรือแม้แต่เครื่องสำอางราคาแพง

“คุณฟังก่อนได้มั้ยเล่า…โอ๊ย! มันเจ็บนะ”

หญิงสาวยังไม่หยุดขว้างปาสิ่งของ ชายหนุ่มเริ่มหน้าเสียเมื่อของชิ้นต่อมามันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

“ออกไปเลยนะ โจร โรคจิต!” หญิงสาวโวยวาย ความที่อารมณ์ของเธอไม่มั่นคงเป็นทุนเดิมทำให้การคุยด้วยเหตุผลดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ในตอนนี้

“ฮ่วย ขอโทษแล้วกัน” เด็กหนุ่มไม่ทางเลือก เขาตัดสินใจพุ่งตัวไปสวมกอดร่างของหญิง รวบแขนทั้งสองข้างให้พ้นจากการเป็นอิสระเพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นต่อเขาและเธอ นั่นยิ่งตอกย้ำความคิดที่ว่าเขาเป็นโรคจิตในใจของหญิงสาวเข้าไปใหญ่

“กรี๊ด ปล่อยนะ ไอ้วิตถาร” หญิงสาวใช้แรงที่ไม่ค่อยจะมีพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ

“คุณนั่นแหละ หยุด! ใจเย็นๆ” ชายหนุ่มตะโกน เขาก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แม้เวลาผ่านไปพักใหญ่แต่หญิงสาวดูไม่มีทีท่าจะสงบลงเลย เธอโวยวายมากขึ้น เสียงดังจนห้องรอบข้างเริ่มเปิดประตูออกมาดู

ภพไม่รู้จะทำยังไง ทว่าทันใดนั้นเอง ความคิดชั่วแวบแล่นเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว

น้ำเย็นช่วยให้คนมีสติ

เขาตัดสินใจลากทั้งตัวเองและหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้น้ำเย็นเฉียบสาดใส่ร่างของทั้งสองคนจนเปียกโชก หวังว่ามันจะช่วยดับไฟอารมณ์ที่กำลังปะทุให้สงบลง

ภพรู้สึกสดชื่นขึ้น เขาเอามือปาดน้ำออกจากใบหน้าแล้วปิดก๊อก

“คุณสงบลงแล้วใช่ไหม” แต่เมื่อมองร่างที่ไม่ไหวติงในอ้อมแขน ภพถึงกับต้องอุทานว่าฉิบหาย…

“คุณ… คุณ!” เมื่อเห็นหญิงสาวไม่ไหวติง ใจของชายหนุ่มร่วงลงไปอยู่ตาตุ่ม

บ้าน่ะ แค่เอาน้ำเย็นราดเองนะ

เขาเอามืออังที่จมูกของหญิงสาวแล้วพบว่ายังหายใจ อีกฝ่ายแค่สลบไปเท่านั้น ภพถอนหายใจอย่าง โล่งอก แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งโหยงอีกครั้ง เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังออกมาจากหน้าห้อง เด็กหนุ่มวางร่างเปียกปอนของหญิงสาวลงบนพื้นห้องน้ำอย่างเบามือก่อนเดินไปเปิดประตู

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรกันรึเปล่าครับ”

ยามคอนโดฯ ขึ้นมาตรวจดูความเรียบร้อย เนื่องจากมีผู้หวังดีลงไปแจ้งว่ามีคู่รักทะเลาะกันเสียงดังจนไปถึงขั้นทำร้ายร่างกาย

“ไม่มีครับพี่ ขอโทษด้วยครับ ตอนนี้กำลังง้อแฟนอยู่ครับ”

เขาแถไปข้างๆ คูๆ เพื่อนบ้านห้องอื่นสอดหน้ามามองเหตุการณ์ด้วยความใคร่รู้ ภพได้แต่หวังว่าจะไม่มีใครจำได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ห้องนี้ ยามผิวเข้มท่าทางน่ากลัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาพยายามชะเง้อหน้ามองเข้ามาในห้องที่ตอนนี้สภาพค่อนข้างเละเทะ

“เข้าใจกันแล้วก็ดี คราวหลังอย่าเสียงดังรบกวนคนอื่นเขาอีกล่ะ”

ยามว่ากล่าวตักเตือนก่อนจะเดินกลับไปทำหน้าที่ของตนเอง ภพปิดประตูอย่างเบามือ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก มองเข้าไปในห้องน้ำที่มีร่างเปียกปอนของสาวข้างห้องกองอยู่ที่พื้น

งานเข้า เอาไงต่อดีล่ะทีนี้