ตรวนใบจาก บทที่ 19 : ความคับแค้นของโบตั๋น

ตรวนใบจาก รางวัลรองชนะเลิศโครงการอ่านเอาก้าวแรกปี 5 โดย ฉาย แสงเพชร เกษตรกรจาก จ.ตราด ผู้ฝันอยากเป็นนักเขียนแนวท้องถิ่นที่ได้พลิกบทบาทจากงานเขียนเชิงวิชาการมาสู่การเขียนนวนิยายแนวแฟมิลี่ดราม่ากับเรื่องราวของอาชีพลอกใบจากและชีวิตที่เป็นปริศนาของคุณยายคนหนึ่ง เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามกันได้ในเว็บไซต์อ่านเอา

เธอไม่รู้หรอกว่าชีวิตคู่ของพ่อกับแม่เริ่มต้นมาได้อย่างไร เคยหวานชื่นแค่ไหน แต่เท่าที่เธอจำได้ ช่วงที่เธอเริ่มเข้าโรงเรียน พ่อกับแม่มีปากเสียงกันทุกวัน ช่วงแรกมักจะเป็นเรื่องที่พ่ออยากกลับมาอยู่จันทบุรี แต่แม่ไม่ยอมมา แล้วก็ลามเป็นสารพัดเรื่อง ชนิดที่ว่าแค่อ้าปากพูดกันทีไร ก็กลายเป็นทะเลาะกันทุกที หนักเข้าก็ปาข้าวของใส่กัน เธอได้แต่หลบไปร้องไห้คนเดียวด้วยความเสียใจที่พ่อแม่มาเป็นแบบนี้

จนเช้าวันหนึ่ง มันแปลกกว่าทุกเช้า เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่มีแต่ความเงียบ ไม่มีเสียงพ่อแม่ทะเลาะกันเช่นเคย พ่อหายไปจากบ้านในวันนั้น ไม่รู้ว่าไปไหน ไม่เคยกลับให้เธอและแม่เห็นหน้าอีกเลย เธอไม่รู้ว่าแม่รู้ไหมว่าพ่อไปไหน แต่เมื่อเธอถาม แม่ก็บอกแค่ว่ามันไปตายที่ไหนก็ช่างมัน เท่ากับว่าพ่อกับแม่เลิกกันไปโดยปริยายตั้งแต่วันนั้น

ในวันนั้น เธอคิดว่าต่อไปนี้ชีวิตของเธอจะมีแต่แม่คนเดียว เธอจะต้องขยันเรียน เรียนให้เก่ง จะได้ดูแลแม่ให้สุขสบายเมื่อโตขึ้น แต่ผ่านไปอีกปีกว่าๆ หลังจากพ่อหายไป เธอเห็นแม่เริ่มสนิทสนมกับผู้ชายคนหนึ่ง พร้อมกับเสียงคนรอบตัวนินทาแม่ว่า แม่ไปแย่งผัวคนอื่น แต่แม่ไม่สนใจ สุดท้าย ก็อยู่กินกับผู้ชายคนนั้นอย่างออกหน้าออกตา ให้เธอเรียกผู้ชายคนนั้นว่าพ่อ แต่เธอทำใจเรียกไม่ลง เรียกแค่ลุงเท่านั้น

ทำไมถึงทำใจเรียกไม่ลงน่ะหรือ สำหรับเธอ ผู้ชายคนนี้มันแมงดาชัดๆ เท่าที่เธอได้ยินมาจากคนรอบตัวที่เอาไปนินทาเป็นเรื่องสนุก เมียคนก่อนของพ่อเลี้ยงเธอนั้นเป็นแม่หม้ายผัวตาย มีสมบัติติดตัวมามาก พอเมียคนก่อนป่วยเป็นมะเร็ง หมดเงินทองในการรักษาไปไม่น้อย ผู้ชายคนนี้เห็นเงินทองร่อยหรอก็ตีตัวออกหาก หันมาตีสนิทกับแม่เธอแทน ตอนที่มาอยู่กับแม่เธอ เมียเก่าก็ยังไม่ตาย แต่อาการหนักมากแล้ว ญาติๆ มารับไปดูแล ก่อนจะได้ข่าวว่าตายในปีต่อมา

พอมาอยู่กับแม่เธอ ผู้ชายคนนี้ก็มาทำตัวเป็นพระราชาในบ้าน ไม่ช่วยทำงานทำการอะไรเลย ได้แต่นอนกระดิกเท้ารอให้แม่บริการทุกอย่าง อ้างแต่ว่าเขายกเงินเดือนให้แม่ไปจัดการแล้ว แม่ก็ต้องมีหน้าที่ดูแลเขาให้ดี เธออดทนอยู่ในบ้านจนจบ ม.3 พอขึ้นเรียน ม.ปลายก็แยกตัวมาอยู่หอพักต่างหาก ตอนสอบเอนทรานซ์ก็เลือกมหาวิทยาลัยต่างจังหวัดอย่าง มศว.บางแสน จะได้ไปอยู่หอพัก ไม่ต้องทนอยู่ร่วมบ้านกับพ่อเลี้ยงให้รำคาญตา

กว่าที่เธอจะรู้ฤทธิ์เดชของพ่อเลี้ยงก็เมื่อเธอเรียนจบปริญญาโทและเข้าทำงานเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยแล้ว ตอนแรก เธอรู้แค่ว่าแม่ลำบากเพราะพ่อเลี้ยงตกงานหลังวิกฤติต้มยำกุ้งและกลายเป็นคนขี้เมา กินแต่เหล้า แม่มาหยิบยืมเงินทองของเธอบ่อย จนอีกปีต่อมา พ่อเลี้ยงเสียชีวิต เธอถึงรู้จากแม่ว่าพ่อเลี้ยงก่อหนี้ไว้ให้มากมายด้วยความหน้าใหญ่ใจโต ตอนที่เขายังมีงานอยู่ ก็พอจะเจียดเงินเดือนเขามาผ่อนหนี้ได้ แต่พอตกงาน ภาระหนี้ทั้งหมดตกลงมาบนบ่าแม่เธอคนเดียว

“หนูเคยบอกแม่แล้วไงคะ ว่าผู้ชายคนนี้ไม่น่าไว้ใจ แม่เชื่อหนูไหมล่ะ สุดท้ายกลายเป็นหาเหาใส่หัว ถ้าแม่อยู่ตัวคนเดียว ไม่หาผัวแต่แรก ก็ไม่ต้องลำบากแบบนี้”

“มึงไม่ต้องมาทับถมแม่หรอก โบตั๋น หนี้ก้อนนี้แม่กับเขาก่อขึ้นมา แม่ก็จะใช้หนี้เอง ไม่กวนเอ็งหรอก”

แม่ทำได้อย่างที่พูด แม่อาศัยขายของ เป็นแม่บ้าน รับจ้างสารพัดอย่าง ใช้หนี้ที่พ่อเลี้ยงก่อไว้จนหมดไปได้ แต่ชีวิตของแม่ก็เหมือนถูกสาปให้อยู่ในวังวนเช่นนี้ พอหลุดพ้นมาไม่นานก็มาหกล้ม ต้องผ่าตัดและเสียชีวิตไปอย่างรวดเร็วเหลือเชื่อ

“ก็ว่าแล้ว หนีตามเขาไปง่ายๆ เขาจะเห็นค่าอะไร แมะสอนแล้วไม่จำ”

“ไม่จริงค่ะยาย ต่อให้ตกแต่งกันออกใหญ่ออกโต ถ้าไม่เห็นค่าก็คือไม่เห็นค่า มันขึ้นกับสันดานผู้ชายค่ะ” ไม่รู้ว่ากินดีเสือหัวใจหมีมาแต่ไหน โบตั๋นเถียงยายสีไพลออกไปทันที จนยายจ้องหน้าเธอเขม็ง

“หมายความว่ายังไง”

“หนูเจอผู้ชายแต่ละคน ไม่เห็นจะต่างกันเลย แฟนตอนเรียน พอเรียนจบ มาชวนแต่งงานแทบทุกเดือนจนเราวางใจ แต่หนูเรียนต่อปอโท ก็เลยผลัดให้เรียนจบก่อน แล้วเป็นไงคะ การที่หนูไม่ได้ใจง่าย ไม่ได้หนีตามเขาไป ไม่ตกลงแต่งงานกับเขาง่ายๆ เขาก็มีแฟนอีกคน คบซ้อนโดยไม่รู้สึกละอายสักนิด กว่าจะรู้ ก็ตอนที่หนูได้งานทำแล้ว หนูบอกเลิก ก็ยังตามตื๊อ จะจับปลาสองมือ”

“แล้วเอ็งทำยังไง”

“ไม่เห็นยากนี่คะยาย หนูก็หาผัวใหม่ซะเลย”

“โบตั๋น” เสียงป้ากิมเหมยปรามขึ้นด้านหลัง คงนึกไม่ถึงว่าเธอจะโพล่งออกมาแบบนี้

“ตอนที่หนูทำงาน ก็มีผู้ชายมาติดพันหนูเหมือนกัน เป็นอาจารย์ต่างคณะ มาขอความร่วมมือทำวิจัยร่วมกัน แล้วก็สนิทกันมากขึ้น จนเขาลองหยั่งเชิงอยากคบเป็นแฟน หนูก็ตกลงเลย จะได้กันแฟนเก่าที่ตามราวีออกไปจากชีวิต ตอนแรกหนูก็คิดว่าโชคดี ได้ผู้ชายดี ไม่เจ้าชู้ ขยันทำงาน แต่ตอนนี้หนูชักไม่แน่ใจเสียแล้ว”

“ทำไมล่ะ”

“เขาสนใจหนูได้เสมอต้นเสมอปลาย เคยสนใจแค่ไหนตอนคบกันก็อยู่แค่นั้น ไม่มีอะไรพิเศษเพิ่มเติมมาเลย หวานก็หวานเฉพาะต่อหน้าคนอื่น พอกลับมาอยู่บ้านก็เหมือนคนรู้จักกันนั่งทำงานคนละห้อง ยิ่งช่วงหลัง พอมีลูก เขาก็วุ่นวายกับโครงการวิจัย แทบไม่เคยช่วยดูแลลูกเลย และที่หนูต้องรีบกลับไปกรุงเทพก็เพราะเขาทำร้ายลูก จริงไหมต้น”

“จริงครับ พ่อตีต้น บีบคอต้น ต้นกลัวพ่อ ต้นจะอยู่กับแม่” เด็กชายตัวน้อยโผเข้ากอดแม่ ร้องไห้ด้วยอาการหวาดผวาที่ยังไม่คลายจากใจ

แต่ปฏิกิริยาของยายสีไพลนั้นกลับผิดคาด ทันทีที่ได้ยินเสียงเหลนร้องไห้ ยายสีไพลผุดลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางโกรธเคือง คำรามลั่น

“ไอ้ผู้ชายชาติชั่วแบบนี้เอาไว้ไม่ได้”