เทพารักษ์ภัสดา บทที่ 3 : ดีหรือไม่ดี

เทพารักษ์ภัสดา โดย กุลวีร์ นวนิยายสนุกๆ ที่อ่านเอานำมาให้อ่านใน www.anowl.co กับเรื่องราวของเทพารักษ์ผู้มีสัตย์ว่าจะรักเพียงหนึ่ง ต้องลงมาใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์เพราะหญิงสาวผู้เปลี่ยนหัวใจเขาตลอดกาล ภารกิจพิชิตใจจึงเริ่มต้น ท่ามกลางความวุ่นวายของเพื่อนบ้าน และบททดสอบของความรักที่ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง

“นี่พ่อหนุ่มไม่ได้เป็นชู้กับนังหนูในบ้านนี้ใช่ไหม”

เป็นถ้อยคำในทำนองเดียวกันที่เขาได้ยินทั้งเช้าทั้งเย็น

หากคำถามล่าสุดออกมาจากปากเพื่อนบ้านอีกหลังหนึ่งซึ่งเป็นหญิงชราที่ส่งเสียงผ่านช่องว่างของรั้วหน้าบ้าน

เวธัสออกมายืนรับลมโชยอ่อนตรงบริเวณหน้าบ้านทางด้านที่มีต้นไม้เพียงน้อยนิด ระหว่างรอเจ้าของบ้านก็หันหน้าไปทางเสียงถามนั้น หากยังนิ่งเฉยรับฟังหญิงชราเอ่ยต่อ “คนที่มาส่งข้าวส่งน้ำให้ยายเล่าให้ฟัง พวกชาวบ้านลือกันทั้งซอยว่านังหนูบ้านนี้แอบพาชู้มาอยู่ด้วย”

เขายังไม่ค่อยเข้าใจคำบางคำมากนักก็ได้ยินอีกหนึ่งคำถาม

“นึกยังไงถึงคิดเป็นชู้ล่ะ”

ยังไม่ทันจะตอบคำใด หญิงชราก็พูดขึ้น ยามเห็นรถยนต์วิ่งผ่านเข้ามาจอดตรงประตูหน้าบ้านที่เขาใช้พักพิง

“นั่นไง ผัวของนังหนูคนนั้นมาแล้ว ซ่อนตัวให้ดีนะ อย่ามาแทงกันตายที่นี่เลย”

หญิงชราพูดจบก็รีบเดินกลับเข้าบ้านที่อยู่ข้างเคียงโดยใช้ไม้เท้าช่วยพยุงตัว

เวธัสให้ความสนใจบุคคลที่ออกมาจากรถยนต์คันดังกล่าว

หล่อนเปิดประตูหน้าบ้าน เดินตรงมาหาเขา พร้อมทั้งชายหนุ่มอีกคนอยู่ด้านหลัง

“คุณคุยกับใคร อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะ” แพรพิไลมีน้ำเสียงชิงชังต่อบุคคลที่ถูกเอ่ยถึง

“ข้ารอเจ้า” เขาตอบไม่ตรงคำถาม

หล่อนถูกคนที่มาด้วยกันจูงแขนให้ออกห่างจากเขา

“คนนี้ใช่ไหม ใครหรือแก” คณิศรกระซิบถามหล่อนพลางเหลือบแลไปทางผู้ชายที่เพิ่งเจอในบ้านเพื่อนสาว

“เรื่องมันยาว” แพรพิไลเอ่ยตอบเสียงเบาไม่แพ้กัน

“แกจะเล่าไปถึงปีหน้า ฉันก็ยืนฟังได้” คนพูดยังยืนยันที่จะรับรู้เรื่องราวของชายผู้นั้น

“คุณเข้าไปในบ้านก่อน ฉันจะคุยกับเพื่อนตรงนี้” หล่อนหันหน้าบอกเขา

เวธัสทำตามคำที่ได้ยินโดยดี ยามหันหลังให้คนทั้งสองก็ผุดยิ้มเล็กน้อย

ต่อให้เขาเข้าไปในบ้านก็ล่วงรู้ได้อยู่ดีว่าคุยอะไรกัน

“แกไปหามาจากไหน บอกฉันมาเลยนะ ฉันจะไปหาบ้าง” คณิศรยังซุบซิบคุยกับหล่อน

“ก็คืนนั้น ฉันอยากไปปล่อยอารมณ์ที่ผับ แต่พวกแกไม่ว่างไปกับฉันสักคน ฉันก็เลยไปคนเดียว” แพรพิไลยังไม่ทันจะเล่าจบ อีกฝ่ายก็เอ่ยแทรก

“แกเจอเขาที่ผับ แต่เขามาอยู่บ้านแกได้ยังไง อย่าบอกนะว่า…” คณิศรไล่สายตามองลงไปตรงใต้สะดือของเพื่อนสาว “แกถูกเขาเจาะไข่แดงเรียบร้อยแล้ว ก็ไหนแกเคยบอกจะไม่ยอมพลาดท่ากับใครง่ายๆ”

“หยุดคิดอย่างนั้นเลยนะแคนดี้” แพรพิไลยังไม่บอกความจริงให้เพื่อนรู้ จึงเลี่ยงไปพูดถึงชายผู้นั้นต่อ “เขาเป็นคนความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เลย ยังดีที่จำชื่อได้ เขาชื่อคุณเทพ”

“แล้วแกพาเขามาที่นี่ได้ยังไง หรือว่าแกจ้องจะงับเขา คนความจำเสื่อมนะแก ทำได้ลงคอเหรอ” คณิศรหัวเราะในลำคอ “แต่เขาหล่อมากเลยนะ หุ่นก็น่าฟัด”

“เขามาช่วยฉันไว้จากคนที่จะมอมเหล้าฉัน” หล่อนแต่งเรื่องนิดหน่อยให้ดูเข้าที “ถ้าเขาไม่ช่วยฉันจากคนพวกนั้น ฉันคงถูกปู้ยี่ปู้ยำ ไม่ได้มายืนคุยกับแกสภาพนี้ได้หรอก”

“ถือว่าเป็นบุพเพนะแก เทวดาบนสวรรค์คงนำพาให้แกเจอเขา”

“เข้าบ้านกันดีกว่า” หล่อนตัดบท

“ฉันก็อยากไปกินเขา เอ้ย! ไปหาเขาเหลือเกิน นี่ก็แอ๊บแมนจนเหนื่อยแล้ว” คณิศรเดินนำหน้าหล่อนไปด้วยความว่องไว

แพรพิไลส่ายศีรษะให้เพื่อนชายที่จิตใจเป็นหญิง

พอเห็นทั้งสองคนเข้ามาในบ้าน เวธัสเอ่ยถามทันที

“เป็นชู้มันดีใช่รึไม่”

คณิศรพยายามเก็บอาการหลงใหลชายหนุ่มตรงหน้าไว้มิดชิด แสดงท่าทีเป็นชายมาดแมนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ลงนั่งข้างเขาพลางให้คำตอบ

“มันก็ไม่ใช่เรื่องดีหรอกครับ ถ้าเลี่ยงได้ อย่าเป็นเลยจะดีที่สุด เดี๋ยวเจ็บช้ำระกำทรวง เสียเวลาเปล่าๆ คบกับคนที่ไม่มีเจ้าของดีกว่า สบายใจกว่าเยอะ”

“แกก็พูดเกินไป” แพรพิไลผละไปหยิบน้ำเปล่ามาให้เพื่อนสนิท

“คุณเทพคงออกกำลังกายเป็นประจำใช่ไหมครับ กล้ามนี่เป็นมัดๆ” คณิศรได้โอกาสชวนคุยเพื่อสร้างความเป็นกันเอง “ว่าแต่ว่าใส่เสื้อชมพูรัดตัวแน่นขนาดนี้ เห็นแล้วคิดว่าเป็นแบบเดียวกันนะครับ”

เขาไม่ค่อยเข้าใจในหลากหลายถ้อยคำ ส่งยิ้มน้อยๆ ให้คนที่นั่งข้างกัน เมื่ออีกฝ่ายไม่คิดร้ายต่อกัน

คณิศรแทบอายม้วน หลังจากเห็นรอยยิ้มจากคนหล่อเหลา

“ทำไมคุณถามอย่างนั้นล่ะ” หล่อนเดินมาพร้อมแก้วใส่น้ำเปล่า

“ผู้คนแถวนี้คิดว่าข้าเป็นชู้กับเจ้า” เวธัสตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉาน

แพรพิไลแทบสำลักน้ำที่กำลังดื่มเข้าไป มองหน้าเพื่อนชาย แล้วจ้องมองเขาที่ตั้งคำถามขึ้นมาอีก

“ตกลงเป็นชู้ มันดีรึไม่ดี”