เทพารักษ์ภัสดา บทที่ 5 : ขอไปทำไม

เทพารักษ์ภัสดา โดย กุลวีร์ นวนิยายสนุกๆ ที่อ่านเอานำมาให้อ่านใน www.anowl.co กับเรื่องราวของเทพารักษ์ผู้มีสัตย์ว่าจะรักเพียงหนึ่ง ต้องลงมาใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์เพราะหญิงสาวผู้เปลี่ยนหัวใจเขาตลอดกาล ภารกิจพิชิตใจจึงเริ่มต้น ท่ามกลางความวุ่นวายของเพื่อนบ้าน และบททดสอบของความรักที่ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง

“แคนดี้มีของหลายอย่างมาให้คุณเทพด้วยค่ะ”

คณิศรเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานและมีท่าทางคล้ายสตรีพลางลงนั่งบนโซฟาใกล้เขาอีกหน โดยมีเจ้าของบ้านนั่งอยู่ไม่ไกล

เหตุที่หล่อนต้องมาพร้อมกับเพื่อนหลังเลิกงาน เพราะขอคำปรึกษาเกี่ยวกับของใช้จำเป็นของผู้ชาย คณิศรจึงอยากมาดูให้เห็นกับตาว่าชายหนุ่มคนใดอยู่กับหล่อน หากก่อนขับรถมาที่แห่งนี้ก็ได้แวะห้องพักเพื่อนำเสื้อผ้าและข้าวของมาให้เขาตามคำขอของหล่อน

“นี่แปรงสีฟันนะคะคุณเทพ อันใหม่เอี่ยม แคนดี้เอามาให้ใช้ แปรงได้แปรงดี แปรงเป็นปี ฟันก็ไม่โยก” คณิศรเริ่มสาธยายถึงสิ่งของที่หยิบขึ้นมาจากถุงผ้า “ส่วนยาสีฟัน ถ้ายัยแพรไม่มีอันใหม่ให้ก็ทนใช้กับมันไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้แคนดี้แวะเอามาให้”

“ฉันมีหลอดใหม่ยังไม่ได้เปิดใช้” แพรพิไลเอ่ยแทรก

“นี่ ที่โกนหนวดไฟฟ้า แคนดี้ซื้อมาก็ยังไม่เคยใช้เลย” คณิศรชูของในมือ “แต่คุณเทพไม่ค่อยมีหนวดมีเครา เอาไปก่อนดีกว่าค่ะ จะได้ไม่ต้องไปใช้ที่โกนขนหน้าแข้งของยัยแพร”

“ทำไมแกต้องแขวะฉันตลอดเลย” หล่อนถามเพื่อนสนิท

“ก็หมั่นไส้น่ะสิ คุณเทพมองแต่แก ไม่สนใจฉันเลย” คนพูดใช้มือสะกิดขาของเขา “คุณเทพคะ ช่วยมองหน้าแคนดี้หน่อยค่ะ แคนดี้กำลังคุยกับคุณเทพนะคะ โปรดสนใจกันนิดนึง”

เวธัสจำเป็นต้องเหลือบแลผู้ที่นั่งอยู่ไม่ห่างกัน

“ต่อค่ะ นี่เป็นเสื้อใส่อยู่บ้านนะคะ ตัวคุณเทพพอๆ กับแคนดี้คงใส่ได้พอดี” คณิศรยื่นของในมือให้เขา “ลองใส่เลยก็ดีค่ะ จะได้รู้ว่าเป็นไง ไม่ต้องทนใส่เสื้อรัดติ้วแบบนี้”

“คุณจะถอดเสื้อก็ไปในห้องน้ำ” เสียงเจ้าของบ้าน

“คนกันเองทั้งนั้นยัยแพร ถอดตรงนี้ก็ได้” คณิศรหันหน้าไปแว้ดใส่หล่อน “ถ้าแกไม่อยากเห็นก็หันหน้าไปทางอื่น ฉันจะดูให้เอง”

แพรพิไลจึงต้องเสมองไปทางที่ไม่มีเขา

เวธัสค่อยๆ ถอดเสื้อที่แน่นคับตัวออกจากกาย แล้วสวมใส่เสื้อที่เพิ่งได้มาเข้าไปแทนจนรู้สึกสบายตัวมากขึ้น

คณิศรเงยหน้าพลางร้องเรียกหล่อน หลังจากเห็นร่างเปลือยท่อนบนของเขาชั่วระยะเวลาหนึ่ง “ฉันไม่ไหวแล้วแก ขอทิชชูหน่อย เลือดกำเดาจะไหล”

แพรพิไลรีบหันมองเพื่อนสนิทด้วยความขบขัน

“นี่เป็นกางเกงเลนะคะ ใส่สบายสุดๆ แคนดี้เอามาให้แค่สามชุด” คณิศรพูดต่อ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีเลือดไหลจากรูจมูกและน้ำลายไหลจากมุมปาก ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วหยิบของอีกหนึ่งอย่างขึ้นมา “เสื้อกล้ามค่ะ เอาไว้ใส่ตอนนอนจะได้สบายตัว ไว้โชว์กล้ามแขนเป็นมัดๆ อุ้ยน่าจะกัดแขนเล่นเบาๆ”

“แคนดี้” หล่อนปรามเพื่อน เพราะช่วงท้ายเริ่มเป็นท่วงทำนองของบทเพลงเพลงหนึ่งซึ่งเคยโด่งดังสมัยอดีต “เมื่อไหร่จะเสร็จเสียที ฉันเริ่มหิวข้าวแล้ว”

“แหม…ฉันก็อยากให้คุณเทพยิ้มบ้าง ดูสินั่งหน้านิ่ง ขมวดคิ้วหน่อยๆ เหมือนไม่ค่อยเข้าใจที่ฉันพูดเลย” คณิศรยังส่งสายตาหวานฉ่ำให้เขาไม่ว่างเว้น

เวธัสยังไม่สะทกสะท้านใดๆ ตั้งใจรับฟังคนตรงหน้าเอื้อนเอ่ย

“ของอย่างสุดท้ายเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้ชายก็คือ…” คณิศรทิ้งช่วงสนทนาเพื่อเรียกความสนใจจากคนฟัง แล้วหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมา “กางเกงในค่ะ คุณเทพลองใส่เลยก็ดีนะคะ จะได้รู้ว่าหลวม คับ หรือไม่กระชับแค่ไหน แคนดี้จะได้หามาเปลี่ยนให้ใหม่”

เขารับมาถือไว้ พลิกหน้าพลิกหลังกางเกงในคล้ายทำความเข้าใจกับของในมือ จนผู้ให้กล่าวต่อ

“ถ้าคุณเทพไม่ชอบสีขาวก็บอกได้นะคะ พอดีของแคนดี้มีแต่สีขาว แต่ทุกตัวที่เอามาให้เป็นตัวใหม่ เพิ่งแกะออกจากกล่อง สบายใจได้ค่ะ” คณิศรคว้าแขนเขา เตรียมลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้ามีเลศนัย “ไปลองใส่ในห้องน้ำดีกว่าค่ะ แคนดี้จะได้เห็นด้วย”

“หยุดเลยนะแคนดี้” แพรพิไลรีบขัดความประสงค์ของเพื่อน ก่อนจะพูดกับเขา “ถ้าคุณใส่แล้วไม่โอเค ก็บอกฉันแล้วกันว่าเป็นยังไง”

คณิศรค้อนใส่หล่อนพร้อมทั้งคิดในใจ ถ้าไม่ใช่เจ้าของบ้าน จะจับตัวมันไปขังในห้องน้ำเสียเดี๋ยวนี้

“คุณใส่ของพวกนี้ไปก่อน ถ้าไม่พอหรือขาดอะไร ค่อยว่ากันอีกที” หล่อนปิดจบเรื่องดังกล่าว

“ถ้าคุณเทพไม่ถือสาจะใส่เสื้อผ้าของแคนดี้ เดี๋ยวเอามาให้อีกนะคะ ยังมีเป็นกระสอบใหญ่”

“เอามาแค่พอใช้ ไม่ต้องขนมาเวอร์ขนาดนั้น” หล่อนบอกเพื่อนสนิทที่ถูกใจเขาอย่างเหลือหลาย “แล้วไม่ต้องเอาอะไรมาให้มากมาย แค่ที่คุณเทพต้องใช้ตอนอยู่บ้านฉันก็พอ”

“ถ้าคุณเทพอยากได้ตัวฉัน ฉันก็พร้อมสนอง” คณิศรยังจีบปากจีบคอพูดตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้

“แกจะอยู่กินข้าวกับฉันไหมล่ะ” แพรพิไลเปลี่ยนเรื่องคุย

“ไม่หรอก ฉันนัดกับเด็กไว้ นี่ก็ได้เวลาพอดี”

“ขอบใจมากนะแก ถ้าไม่ได้แก ฉันต้องเสียตังค์ซื้ออีกหลายอย่าง”

เมื่อธุระเสร็จสิ้น ผู้มาเยือนจึงขอตัวทันที “แกไม่ต้องไปส่งฉันหรอก รีบไปหาอะไรกินเถอะ หิวไม่ใช่เหรอ” ก่อนจะผละออกไป คณิศรยังไม่วายพูดกับเขา “ไว้เจอกันใหม่นะคะคุณเทพ คืนนี้อย่าลืมฝันถึงแคนดี้บ้างนะ แคนดี้จะรอพบกันในความฝัน”

“ไปได้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้ก็ชวดเด็กหรอก มัวแต่เอ้อระเหย ทอดสะพานให้ผู้ชายแถวนี้อยู่ได้ จะหาว่าไม่เตือน” หล่อนเอ่ยขึ้น

“เบื่อจริงๆ พวกหวงก้าง เอาไว้เป็นของตัวเองเมื่อไหร่ ค่อยมาหวงกันดีกว่าย่ะ” คณิศรลอยหน้าลอยตาบอกแล้วเดินออกจากบ้าน

เวธัสได้โอกาสถามขึ้น ยามมีแค่หล่อนนั่งอยู่ด้วยกัน “คนผู้นั้นเป็นใคร”

“เพื่อนของฉันเอง” แพรพิไลคาดว่าเขาถามถึงคนที่เพิ่งขับรถยนต์ออกไปจากหน้าบ้าน

“ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น”

หล่อนยังงงงวยในคำถามต่อมาของเขา จนไม่ค่อยแน่ใจว่าจะตอบตรงคำถาม

“คุณไม่เคยเห็นเหรอ เพื่อนสาวในร่างชายไง หรือคุณรังเกียจล่ะ”

“เขาเป็นคนดี น่าผูกมิตรด้วย”

แพรพิไลพอใจในคำกล่าวนั้น “คุณนี่ก็เสน่ห์แรงเหมือนกันนะ อยู่ที่ไหนคงมีแต่คนชอบ”

“ข้ารอครองคู่เพียงแค่นางเดียว”

หล่อนทำเป็นไม่ได้ยิน “ฉันมีเพื่อนอีกสองคนที่คุณยังไม่ได้เจอ”

เขาพยักหน้ารับรู้พลางคิดจะสานสัมพันธ์กับผู้คนที่ข้องเกี่ยวกับหล่อนด้วยความยินดี

เวธัสต้องปรับตัวให้เข้ากับหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อหวังใกล้เคียงกับการเป็นมนุษย์ผู้หนึ่ง หากความคุ้นชินจากการเป็นเทพารักษ์ยังดำรงอยู่ จึงเอ่ยถึงสิ่งที่ต้องการในบ้านของหล่อน

“ข้าอยากขอเจ้าได้รึไม่”

แพรพิไลโพล่งถามเสียงดัง

“คุณจะขอตัวฉันไปทำไม”