บุษบาลุยไฟ ตอนที่ 43 : กรณีชิงศิษย์

บุษบาลุยไฟ โดย ปราณประมูล เรื่องราวของ ลำจวน หญิงสาวผู้ต่อสู้กับค่านิยมทางสังคมในยุค ร.3 เธอลุกขึ้นทำสิ่งที่คนในห่วงเวลานั้นไม่ทำกัน หนทางจึงไม่ได้ราบรื่น หากเต็มไปด้วยอุปสรรคและถ้าไม่ใช่เพราะแรงรักแรงใจที่หนุ่มจีนคนนั้น คงยากที่บุษบาดอกนี้จะไปสู่จุดหมาย ‘บุษบาลุยไฟ’ นวนิยายเรื่องเยี่ยมที่อ่านเอานำมาให้อ่านออนไลน์

ลำจวนยกถ้ำบรรจุกาน้ำร้อนๆใหม่ๆเข้ามาริน น้ำสีเข้ม ควันกรุ่น หอมชื่นใจ

เมื่อรินเสร็จก็ถอยไปนั่งสงบเสงี่ยม ไม่วายลอบมองท่านอาลักษณ์อย่างปลาบปลื้มตลอดเวลา

“ น้ำข้าวตังเจ้าค่ะ ”

คุณพุ่มเลื่อนถ้วยไปใกล้แขก

“ แพนี้มีน้ำปาณะด้วย คงเห็นใจพวกที่ชอบบวชพระสินะ ”

ท่านล้อตัวเอง จิบน้ำหอมข้าวตังร้อนกรุ่นที่ปรุงหวานปะแล่ม หันมาเห็นลำจวนมองตาเป๋งอีกแล้ว

“ หลานชายคนนี้ จ้องมองผมจริงจัง เห็นอะไรงอกออกมาจากหน้าตาลุงรือ หลานเอ๋ย ”

ลำจวนสะดุ้ง รีบก้มหน้าลง

นางเต็มมอง ส่งสายตาข่มปรามมา

“ เจ้าเฉกหลานชายอิฉัน..มาจากกรุงเก่า มาหัดเรียนอ่านเขียนกับอิฉัน เพลานี้ก็รับจ้างคัดลอกหนังสือด้วย บังเอิญกำลังคัดนิทานของท่านอาลักษณ์อยู่พอดี ครั้นได้เห็นหน้าผู้เขียนนามกระเดื่อง  จึงตื่นเต้นจนเสียกิริยา ”

“ จริงซี ขึ้นแพมา ก็ได้ยินเสียงกล่าวสาธยายถึงกลอนของกระผมอยู่แจ้วๆ ”

ลำจวนตกประหม่า ก้มหน้าต่ำลงไปอีก

ท่านอาลักษณ์จับตามองเขม้น

“ พวกรับจ้างคัดหนังสือนี้แล..สำคัญนัก ลางทีเราเขียนอย่าง มันอยากจะคัดไปอีกอย่างก็มี บางทีไปอ่านหลายเล่ม คำไม่ตรงกันสักเล่ม..ทั้งองค์ฐานรานร้าวถึงเก้าแสก  กระผมเขียนว่าแสก ..ตั้งใจหมายให้เห็นภาพเหมือนคนแสกผม..ไปเจอเขียนว่า..ทั้งองค์ฐานรานร้าวถึงเก้าแฉก.. กลายเป็นแฉกๆ..ราวกับดาว หรืออันใด…เผยอแยกยอดสุดก็หลุดหัก   กระผมเขียนว่ายอดสุด..หมายถึงยอดที่แหลมสุด..ขององค์เจดีย์ ที่หักหายไป ก็ไปเขียนว่า..เผยอแยกยอดทรุดก็หลุดหัก..คือไปหมายว่ายอดเจดีย์ทรุด..”

ลำจวนอดไม่ได้จริงๆ ที่จะอวดความเก่งตน

“ โอ้เจดีย์ที่สร้างยังร้างรัก  เสียดายนักนึกน่าน้ำตากระเด็น..”

นางเต็มถลึงตาขวับให้เงียบ แต่หาได้ผลไม่

“ กระนี้ฤาชื่อเสียงเกียรติยศ    จะมิหมดล่วงหน้าทันตาเห็น

เป็นผู้ดีมีมากแล้วยากเย็น    คิดแล้วเปนอนิจจังเสียทั้งนั้น ”

 เจ้าหนุ่มน้อยปลอมๆหลุดไหลยาวเป็นชุด

คุณพุ่มจึงต้องออกโรงดุเสียเอง

“ เจ้าเฉก..ผู้ใหญ่คุยกัน ไม่ได้ถาม ไม่ต้องสอด ”

อนิจจา เจ้าลำจวนหาได้สำนึกไม่

“ กระผมจำกลอนของท่านได้มากกว่าผู้คนอื่นๆ ”

นางเต็มแทบตบ-อก เจ้าเด็กคนนี้!!

“ เจ้าเฉก..ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ท่านไม่ได้ถามเจ้า..ทะลึ่งจริง ”

คุณพุ่มเอ็ด

แต่ท่านภู่สนุกเสียแล้ว

“ เอ้า..งั้นถาม กลอนดังว่านี้..จากหนังสือเรื่องไร ”

นางเต็มมองหวั่นใจ เมื่อถึงคราวเข้าจริงๆ นางก็อยากให้เจ้าเฉกมันตอบได้

และเจ้าเฉกก็ตอบเร็วทันควัน

“ นิราศภูเขาทองขอรับ ”

อดีตอาลักษณ์มองเด็กหนุ่มหน้ามนอย่างชักถูกชะตา

คราวนี้นางเต็มอดภูมิใจไม่ได้

แต่คุณพุ่มหนักใจไม่น้อย เมื่อเห็นลำจวนขยับตัว วางท่าองอาจผึ่งผายทำเป็นชายมากขึ้นไปอีก

 พัดกับตาบ บุตรชายท่านภู่ ที่นั่งดื่มน้ำข้าวตัง กับของว่าง คือขนมข้าวตู ที่บ่าวคุณพุ่มนำมาให้กินเล่น หันมองหน้ากันอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของบิดาดังลั่นออกมาจากในแพ

ทั้งสองขยับเข้าไปเพื่อฟัง ว่าคำสนทนาอันใดจึงสนุกสนานปานนั้น ก็ได้ยินท่านภู่กำลังว่ากลอนบางตอน

“ ถึงบางบ่อ พอจันทร์  กระจ่างแจ้ง.. ”

เสียงที่ดังต่อมานั้น คมชัดดังแจ่มใส

“ ทุกประเทศเขตแขวงนั้นกว้างขวาง..”

พัดนำตาบคลานไปโผล่หน้าดูข้างประตู

เห็นคุณพุ่ม สตรีงามสง่าเจ้าของแพ กับบ่าวหญิงชาย นั่งฟังและเอาใจช่วยกันอย่างระทึกใจ

เด็กหนุ่มวัยใกล้เคียงกับตาบ หน้าตาฉลาดเฉลียวจนราวกับมีประกายในตนเอง กล่าวกลอนต่อจากบิดาของเขาสองคนอย่างมีจังหวะจะโคน มีอารมณ์ความรู้สึกไปกับทุกถ้อยคำ แถมสุ้มเสียงยังไพเราะน่าฟัง

“ ดูดาวดาษกลาดฟ้านภาภางค์            วิเวกทางท้องทุ่ง สะท้านใจ

ดูริ้วๆลมปลิวที่ปลายแฝก                    ทุกละแวกหวาดหวั่นอยู่ไหวๆ

รำลึกถึงขนิษฐายิ่งอาลัย                     เช่นนี้ได้เจ้ามาด้วยจะดิ้นโดย ”

นางเต็ม นายหมายตบเข่ากันฉาดๆ

“ นิราศ..? ”

ท่านภู่ถาม

“ นิราศเมืองแกลง!

หนุ่มน้อยนั้นตอบ มั่นใจยิ่งนัก

ท่านภู่ยกมือ ยอมแพ้ แทนคำตอบว่าถูก

ทุกคนในแพนั้นหัวเราะกันเฮ รวมทั้งเจ้าหนุ่มหน้าใส

ทำให้พัดกับตาบ พลอยฮาไปด้วยกับเขา

ท่านภู่เปลี่ยนแนวทางใหม่ ทำหน้าท้าทาย มีอารมณ์แกล้งทดสอบนิดๆ

“ อันดนตรีปี่พาทย์ตะโพนเพลง..”

ทุกคนเงียบ เอาละวา..ฟังแล้วคุ้นๆ แต่..

เจ้าหนุ่มนั้นคิดอยู่หน่อยเดียว แล้วโดดจากนั่งแปะพื้น ขึ้นคุกเข่าสูงอย่างลืมตัว จากนั้น ก็เข้าบทบาทอย่างละครรำ ทำเป็นตัวเสด็จพ่อที่กริ้วจัด หันมาชี้หน้าตัวละครสมมุติที่ไม่มีอยู่ข้างหน้า

“ เป็นนักเลงเหล่าโลนเล่นโขนหนัง ”

ทุกคนกลายเป็นผู้ชมไปในทันที

เวลานั้น ดุจวิญญาณนายโรงสุ่นเข้ามาสิงลูกสาวเข้าแล้ว เธอยืดหลังตรง ไหล่เปิดผาย อกผึ่ง เป็นพระเอกละครเต็มตัว เหลือแต่ยังไม่ได้ร่ายรำเท่านั้น

“ แต่พวกกูผู้หญิงที่ในวัง            มันก็ยังเรียนร่ำได้ชำนาญ

อันวิชาอาวุธแลโล่เขน              ชอบแต่เกณฑ์ศึกเสือเชื้อทหาร

เป็นกษัตริย์จักพรรดิพิสดาร        มาเรียนการเช่นนั้นด้วยอันใด ”

เหล่าผู้ชมฮือฮา รวมทั้งท่านภู่ด้วย สายตาของท่านมองดูหนุ่มน้อยนั้นอย่างพิศวง

“ เพิ่งอ่านไปวันก่อนให้ทุกคนฟัง..ตอนพระอภัยมณีกับศรีสุวรรณเรียนวิชาขอรับ ”

เจ้าหนุ่มนามเฉกนั่งราบลง หันอธิบายต่อเหล่าผู้ชม

‘ องค์ ’ ออกจากการประทับร่างไปอย่างปัจจุบันทันด่วน

“ เจ้าเฉกไม่จนแน่ คุณหลวง..”

คุณพุ่มอวด  แต่แล้วเธอก็กลับพลันหวั่นใจอยู่ไรๆ

ลำจวนได้หลุดเผยถึงท่าทางอย่างคนละครตัวพระ ลีลาดีงามโดดเด่น ให้บุคคลอื่นเห็นเข้าแล้ว น่าห่วงนัก ว่าหากวันใดเจ้าหนุ่มเฉกได้ฉายแสงเจิดจ้ามากกว่านี้ ตัวมันอาจจะต้องประสบเหตุเดือดร้อนเข้าสักวัน

พระอาทิตย์ลับดวงหลังทิวเรือกสวน ริมแม่น้ำ

อดีตอาลักษณ์หลวงกล่าวขึ้นอย่างเคารพ อ่อนน้อม เกรงใจ ขณะที่เดินนำคุณพุ่มออกมาหน้าแพ

“ คุณพุ่มขอรับ กระผม..อยากจะขออนุญาตคุณ..”

พัด  ตาบ และคนเรือ ที่รออยู่ มองมา รีบพนมมือไหว้คุณพุ่มกันพึ่บพั่บ เธอก็รับไหว้ยิ้มละไม

“ ท่านอาลักษณ์..ว่ามาเถิดค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ ”

คุณพุ่มตอบคำผู้อาวุโสกว่า ด้วยความเคารพดุจกัน

“ ผมช่างถูกชะตาออเฉก..หลานชายคุณคนนี้เสียนัก ”

สตรีผู้งามคมกลมกลืน ถึงกับชงักอึ้ง

“ ผมกำลังจะไปบ้านมิตรสหายที่บางบำหรุ ไปดื่มกินแลพักผ่อนให้สนุกสนานสำราญบานใจกันสักหน่อย ไหนๆนานๆเข้าเมืองมาสักที อยากจะขอพาออเฉกไปด้วยสักประเดี๋ยว มันคงจักทำให้วงข้าวปลาอาหารเราสนุกครึกครื้นดีมากทีเดียว ”

คุณพุ่มหุบยิ้ม พยายามกดเก็บความอึดอัดขัดข้อง

“ เกรงว่า..คงจะไม่สะดวก..”

“ สะดวกซีขอรับ ไปกับกระผม มีลูกๆกระผมคอยแวดล้อม..เจ้าพัด เจ้าตาบโน่น ”

ท่านภู่หันไปมองลูกชายสองคน จริงจัง

“ ไม่เกินสองยาม กระผมจะให้ลูกๆมาส่งถึงแพนี่ ”

คุณพุ่มวางสีหน้าสุภาพเรียบร้อย

“ อย่าเลย..เกรงใจ จะลำบากกันเปล่าๆ ”

ท่านภู่ข้องใจ

“ เด็กคนนี้มีดี..ดูหน่วยก้านคมคายแววไวจับตา.. ไม่สมควรจะมาซุ่มซ่อนตนอยู่ก้นแพเช่นนี้ แต่ควรจะออกไปพบปะ ได้เห็น ได้ยิน ได้ฟัง เหล่าคนดีมีวิชาเขาพูดคุยกัน แลฉายแสงให้ผู้คนได้เห็น ”

คุณพุ่มฝืนหัวเราะเห็นขัน

“ เฉกเป็นเด็กบ้านนอก อยู่นอกกำแพงกรุงเก่าด้วยซ้ำ ไม่ได้ทะเยอทะยานมักใหญ่ใฝ่สูงอันใด ไม่ชอบคลุกคลีตีโมงกับชาวพระนครดอก

“ ที่บ้านเกลอกระผม..ไม่ได้มีพวกคนพาลสันดานหยาบอื่นใดมาปะปนดอกขอรับ มีแต่คนคุ้นเคยทั้งนั้น ”

เหตุผลของสตรีผู้ที่น่าจะปราดเปรื่องในทุกเรื่องราว ดูอ่อนยวบจนท่านภู่ขัดใจ

เธอยังคงต่อต้าน

“ เจ้าเฉกไม่อยากไปดอกค่ะ มันไม่ชอบให้ใครมาสนใจจ้องมอง ”

ท่านภู่ฉุนขึ้นมาทันที

“ อ้าว..จักเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างใด เจ้าเฉกนี่เป็นคนขำ สนุกคะนอง ชอบแสดงแถลงไขเรื่องราวให้ผู้คนได้บันเทิงกันด้วยซ้ำไป  ถ้าได้มาเป็นศิษย์..”

คุณพุ่มแทบจะกำหมัด

“ โอ๊ะ คงไม่ได้ดอกค่ะ เจ้าเฉกมันเป็นศิษย์อิฉันเสียแล้ว อิฉันไม่ยกให้ท่านอาลักษณ์ง่ายๆดอก ”

ผู้มาเยือนไม่รักษามารยาทแล้ว

“ อ๋อ..เข้าใจแล้ว คุณต้องมีแผนอันใดแน่..ขอเดาหนา  คุณกำลังจักปลุกปั้นให้พ่อเฉกเป็นนักสักวาเอกใช่รือไม่..อยากจะเก็บมันไว้เป็นไม้ตาย เป็นความลับ ไม่ต้องการให้ผู้คนได้พบเห็น จะได้คาดเดาไม่ได้ ก่อนจะถึงเวลา ”

ฝ่ายเจ้าบ้านก็ไม่ยอมเพลี่ยงพล้ำ

“ อาจจะเป็นดังนั้นก็ได้ ”

ท่านภู่ถอนใจ เปลี่ยนแผนใหม่มาเป็นยั่วให้โมโห

“ หรือว่า..คุณหวงหลานชายหนุ่มน้อยวัยอ่อน จึงเก็บแอบไว้ในถ้ำ ไม่ให้ไปเห็นเดือนเห็นตะวัน ดั่งนางผีเสื้อน้ำหวงพระอภัยมณีนี่เอง ”

ได้ผล!

เพราะทำให้คุณพุ่มหลุดวาจาภาคร้ายออกมาได้

“ อ้าวๆๆท่านอาลักษณ์ก็กล่าวเกินจริงไปมาก คุณหลวงสุนทรโวหาร..ชอบเอาชนะ ไม่เคยเห็นแก่หน้าอินทร์หน้าพรหม จึงต้องมาเป็นเช่นนี้อย่างไร ”

เหมือนดังมวยถูกคู่ เพราะท่านภู่ก็ปล่อยหมัดออกสวน

“ แค่เรื่องไปกินไปดื่มแค่นี้  คุณจะกีดกันเอาเป็นเอาตายกระไรนักหนา คุณพุ่ม..บุษบาท่าเรือจ้าง สตรีที่ยึดมั่นถือมั่นแต่สิ่งที่ตนคิด ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร จึงต้องมาเป็นเช่นนี้อย่างไร ”

ผู้ผ่านโลกด้านร้ายมาไม่น้อยกว่ากันทั้งสอง มองกันอย่างรู้ตื้นลึกกันดีเยี่ยงมิตรสหายแท้เก่าแก่ซึ่งล้วนแต่มีใจนักเลง มิได้เกลียดชังกัน มีความขบขันและเมตตากรุณาแก่กันยิ่ง

ที่สุด ทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา