เจ้าหุ่นเพื่อนรัก บทที่ 5 : เธอเป็นเพื่อนข้างกายคุณ

เจ้าหุ่นเพื่อนรัก โดย ม.มธุการี นวนิยายโรแมนติกคอมเมดี้ที่คุณจะมีรอยยิ้มไปกับทุกบทตอน กับเรื่องราวของหญิงสาวที่ต้องสวมรอยเป็นหุ่นยนต์เพื่อไปอยู่กับเศรษฐีหนุ่มผู้ต้องการมีภรรยาในอุดมคติและเธอต้องทำสิ่งนี้เพื่อไม่ให้พ่อถูกฟ้องจนหมดตัว เรื่องราวจะเป็นอย่างไร มาอ่านกันได้ที่นี่ที่เดียว เพราะนิยายสนุกๆ #มีให้อ่านที่อ่านเอา

****************************

–  5 –

“หิวแล้ว  เดี๋ยวจะสั่งอะไรเข้ามากิน“

ปัชคว้าโทรศัพท์มากดดูเมนูจากร้านขาประจำ  จากนั้นก็โทรสั่งในทันทีที่ทางร้านรับสาย

“ขอกุ้งอบวุ้นเส้น  ยำทะเล  แฮ่กึ๊น  ผัดเผ็ดปลาไหล…”

“เท่านั้นหรือครับเสี่ย“ เสียงจากปลายสายถามกลับมา

“ขอข้าวขาหมูอีกที่…” เสียงแม่สิริสั่งรวดเร็ว

“ข้าวขาหมูหรือคับ“ มีเสียงถามมาอีกเพื่อความแน่ใจ

“กับข้าวเหนียวทุเรียน“ แม่หุ่นสั่งต่อ

“ข้าวเหนียวด้วยหรือเสี่ย“

“ไม่ต้อง“ ปัชตวาดอย่างลืมตัว  พอนึกได้ก็ลดเสียงลง “สองอย่างหลังนั่นไม่ต้อง  ก็เอามาส่งที่เดิมนะ”

รีบกดโทรศัพท์ปิดก่อนจะหันมาเล่นงานแม่จอมยุ่ง

“เธอจะบ้าสั่งไปทำไม  กินก็ไม่ได้“

“ก้อมันหิว  เอามาดมก็ยังดี“ เสียงเริ่มอ่อย “เรื่องอะไรมาให้ฉันดูคุณกินฝ่ายเดียว  แล้วสั่งมาแต่ละอย่างของโปรดของฉันด้วย“

ปัชส่ายหัวลุกขึ้นยืน  มันชักจะไปกันใหญ่แล้วกับแม่หุ่นตัวนี้  เดินหลบเข้าครัวและแอบโทรไปถึงวิศวกรตัวดี

“มันชักจะมีอะไรแปลกๆนะคุณ…เกี่ยวกับแม่หุ่นที่คุณรีเซ็ตมาให้ใหม่เนี่ย“ เขาโวยวายไปตามสาย

“แปลกยังไง  มันเสียอีกรึไง“ ฝ่ายนั้นถามมา

“ไม่เสียอะไรหรอก  แต่มีพฤติกรรมที่แปลกมาก  ตอบโต้มายังกะเป็นคน  เรียกร้องสิทธิ์อะไรให้วุ่นวายไปหมด  เท่านั้นยังไม่พอ…ยังแสนตะกละ  สั่งอาหารดะ ทั้งๆที่กินไม่ได้  บอกจะเอามาดม  มันมีด้วยหรืออะไรแบบนี้“

“แล้วมันสั่งอะไรไปล่ะ“

“ข้าวขาหมูยังงี้  ข้าวเหนียวทุเรียนยังงี้“

มีเสียงกลั้นหัวเราะมาตามสาย

“อย่างนี้มันใช่หรือครับ  นี่หุ่นนะครับไม่ใช่คน“ ปัชพูดต่อ

“ผมก็เคยบอกไปแล้วไงว่าเราสร้างหุ่นตัวนี้ให้ใกล้เคียงกับความเป็นคนมากที่สุด  และมันจะสร้างบุคลิกภาพขึ้นมาเอง  มีการปรับตัวให้เข้ากับบุคคลรอบข้าง รวมทั้งสิ่งแวดล้อม  มีการตัดสินใจของตัวเองที่ใครก็ไปคอนโทรลไม่ได้  มีความคิดมีความรู้สึกในรูปแบบหนึ่ง“

“อย่าบอกผมนะว่าหุ่นตัวนี้มีฟีลลิ่งอะไรกับใครเขา“ ปัชนึกขัน

“มีในอีกรูปแบบหนึ่งไง  หมายถึงว่าถ้าคุณไปด่าไปว่าให้เจ็บช้ำ  มันก็จะร้องไห้ได้จากคำพูดของคุณ  เพราะนั่นคือข้อมูลที่ถูกป้อนเข้าไปในกลไกภายใน  ว่าอะไรคือความรักความชัง  ปฏิกิริยาตอบโต้จึงเป็นได้ทุกรูปแบบ  ถ้าไม่ร้องห่มร้องไห้ก็อาจจะใบ้กินไปเลย“

คำพูดสุดท้ายประชดประชันเล็กน้อยเล่นเอาปัชอึกอัก  รีบสวนไปว่า

“จะยังไงก็แล้วแต่  ผมขอบอกว่าผมสั่งทำหุ่นตัวนี้ไม่ใช่เอามาเป็นแม่นะครับ

เรื่องจะมาเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับตัวผมนี่ผมรับไม่ได้เลย  อย่าลืมว่าผมยังมีเวลาอีก สิบวันสำหรับการตัดสินใจ  ถ้าไม่เป็นไปอย่างที่ผมตั้งความหวังเอาไว้ผม ก็อาจจะส่งคืน“

“แล้วมันไปเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับคุณมั่งล่ะ“

“ห้ามผมสูบบุหรี่มั่งละ  ขนาดแม่ผมยังมาห้ามผมไม่ได้เลย“

“ก็คงจะด้วยความหวังดี  อย่าลืมด้วยว่าคุณสั่งทำหุ่นตัวนี้เอามาเป็นเพื่อน  เพื่อนก็ต้องหวังดีต่อเพื่อน  เพราะข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับตัวคุณถูกป้อนเข้า ไปในกลไกของหุ่นตัวนี้หมดแล้ว  พูดง่ายๆก็คือมันรู้จักคุณดีกว่าตัวคุณเองเสียอีก  อะไรที่ดีกับคุณหรือจะส่งผลร้ายมันย่อมรู้หมด  เท่านั้นยังไม่พอยังมีความสามารถในด้านการใช้อาวุธป้องกันคุณได้ยามตกอยู่ในอันตราย“

“ขนาดนั้นเลย“ ปัชตกใจ

“คาราเต้กังฟูแม่เจ้าประคุณก็เป็นหมด  ไม่เชื่อลองซัดกันดูก็ได้“

“แล้วเกิดมาทำร้ายผม“

“ถ้าคุณไม่ไปทำร้ายมันก่อน  อย่าลืมว่ามันมีการสนองตอบในทุก สถานการณ์โดยอัตโนมัติ  ถึงได้ราคาสิบล้านไง  หุ่นถูกกว่านั้นก็มี  แค่ไม่กี่หมื่นซื้อได้แล้วตอนนี้นะ  แต่มันก็จะไม่มีอะไรที่เหมือนตัวนี้  เพราะคุณจะได้ทั้งผู้คุ้มกัน  อีกทั้งทำงานบ้านได้สารพัดอย่าง  ทำอาหารก็ได้“

เขาเริ่มเคลิ้มไปบ้างกับการโฆษณาสรรพคุณส่วนตัวของแม่สิริ  แต่ก็รีบขัดว่า

“ขอเวลาผมศึกษาสิบวันดีกว่า  ถ้าไม่ตรงสเป็คเป๊ะๆละก้อ ผมส่งคืนแน่…ไม่ต้องห่วง“

อัลทิมาเห็นเจ้าของบ้านหายเข้าครัวไปเป็นนาน 

มีการพูดคุยโทร ศัพท์กับใครบางคนที่จับใจความอะไรไม่ได้  กลับเข้ามาอีกทีก็หน้าหงิกขณะโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะและนั่งจุดบุหรี่สูบต่อ

ข้างตัวหล่อนมีพ่อที่เดินหน้าบูด เข้ามากระซิบด่า

“ข้าวเหนียวทุเรียน  แกสั่งข้าวเหนียวทุเรียน  บ้าเรอะเปล่า”

“ก็มันหิว“ หล่อนกระซิบตอบ  มองตามพ่อที่เดินส่ายหัวจากไป  มองจากจอคอมพิวเตอร์ก็เห็นนายนั่นจุดบุหรี่มวนใหม่  ท่าทางกวนๆ

“หลายมวนแล้วคุณ“ หล่อนแกล้งพูด

“ป่านนี้ค่าพีเอ็มสองจุดห้า…ทะลุเพดานห้องไปแล้วมั้ง“ ปัชแกล้งประชด

“จะตายก็ตัวคุณไม่ใช่ตัวชั้น“

“ก็นึกว่าจะไล่ให้ไปสวมหน้ากากอนามัยอีก“

อัลทิมาเงียบไปได้  เดาว่าคงมีการเปิดศึกกันมาแล้วกับแม่หุ่นตัวเก่า  อาจถึงขั้นทำร้ายร่างกายจนใบ้กิน  แบบฉบับของคนที่เห็นคนอื่นเป็นทาสตลอดกาล

…จะทนนายคนนี้ได้ถึงสิบวันไหมนี่เรา…

คนเอาอาหารมาส่งและปัชก็เข้าไปจัดใส่จานอยู่ในครัว  เรียกแม่สิริ ให้เดินเตาะแตะเข้าไปดูด้วย

“เป็นตัวอย่างให้ดู  สั่งอาหารมาเสร็จต้องจัดใส่จานแบบนี้  จากนั้นก็ยกมาที่โต๊ะ  เตรียมช้อนส้อมมาให้พร้อม  น้ำท่าอีก…ครั้งต่อไปต้องเป็นหน้าที่เธอ  เข้าใจยัง“

พูดไปก็ลากเก้าอี้นั่งเตรียมจัดการกับอาหารเบื้องหน้า

ปัชมองหน้าแม่หุ่นที่ทรุดตัวนั่งเอามือเท้าคางมองเขากิน  ทำตาปริบๆไป ด้วย

“ใจคอจะไม่เรียกฉันกิน“

“ดมไปก่อนละกัน“ เขาว่า

“กลิ่นหอมมาถึงนี่“

“ถึงไหน“ เขาถาม “อย่าบอกนะว่าเธอได้กลิ่นจริง“

“รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส  ฉันรับรู้ได้หมด“

ปัชเคี้ยวอาหารช้าลง

“ยังนึกว่าไม่มีความรู้สึก“ แกล้งเอาส้อมจิ้มที่แขนแรงๆจนเป็นรอยบุ๋ม  เจ้าตัวร้องโอ้ยและดึงแขนหนี

“นึกว่าเจ็บไม่เป็น“ ปัชว่า

“แค่ถูกโปรแกรมมาว่าต้องเจ็บ  แต่ไม่แน่  นานไปฉันอาจปรับตัวต่อสิ่งที่มา กระตุ้นจนเกิดเจ็บขึ้นมาจริงๆก็ได้นะ“

“เพื่อ…”

“จะได้ใกล้เคียงกับความเป็นมนุษย์ให้มากที่สุดไง  ก็นั่นไม่ใช่หรือคือ จุดมุ่งหมายของการสร้างฉันขึ้นมา….เพื่อการคอนโทรล  เมื่อไม่มีความเจ็บปวด ก็คอนโทรลไม่ได้  เท่าที่ฉันรู้มามีการพยายามคิดสร้างหุ่นยนต์ให้มีจิตสำนึก และประสาทสัมผัสให้เหมือนคนให้มากที่สุด  แต่ยังไปไม่ถึงเท่านั้น“

“คือเธอเองก็อยากจะเป็นมนุษย์เต็มขั้นว่างั้นเถอะ  อยากจะเป็นประชากร โลกขึ้นมา“น้ำเสียงนั้นประชดกลายๆ

“หรือไม่ก็มีอาณาจักรหุ่นยนต์ของพวกเราเอง  เป็นอิสระโดยสมบูรณ์จากมนุษย์โลก  โดยไม่ต้องเป็นทาสอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้  พูดก็พูด…ทำไมฉันจะไม่รู้ว่า คุณว่าคุณคิดจะเอาฉันมาเป็นทาสด้วยเงินสิบล้าน…คุณแค่ต้องการทาสในเรือนเบี้ยมากกว่า  สาเหตุเพราะคุณหามันไม่ได้จากผู้หญิงทุกคนที่เลิกรากับคุณมา…ถึงร้อยแล้วมั้งป่านนี้“

“นี่เธอรู้อะไรมามั่งเกี่ยวกับตัวฉัน“ ปัชเริ่มโมโหเดือด

“ก็เท่าที่ได้รับการโปรแกรมใส่เข้ามา  ฉันจำเป็นต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัว คุณก่อนที่จะมารับงานนี้นะอย่าลืม“

ปัชเงียบกริบ  นี่ต้องไม่ใช่หุ่นธรรมดา  ยิ่งมองเจ้าหล่อนนั่งกะพริบ ตามันก็ยิ่งเหมือนนั่งคุยกับคนจริงๆ  แถมอาจจะเป็นบุคคลที่รู้จักเขาดีมากไปกว่า ตัวเขาเองเสียอีก…

อัลทิมาเห็นพ่อเจ้าประคุณนั่งกินอาหารต่อเงียบ  คราวนี้ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย  นอกเสียจากชายตามองแม่หุ่นเป็นครั้งคราว  นึกขันเสียจนปิดปากหัวเราะอยู่คนเดียว

…นับต่อนี้ไปน่าจะหายบ้าอำนาจไปได้บ้าง  อย่างน้อยก็น่าจะรู้ว่าหุ่น ทุกตัวไม่ใช่ทาส…