
ข้ามมหาสาคร บทที่ 37 : เผชิญภัย
โดย : กฤษณา อโศกสิน
“ข้ามมหาสาคร” นวนิยายพีเรียด โดย กฤษณา อโศกสิน ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ เรื่องราวความรักโรแมนติกของสองหนุ่มสาวที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการไปจนถึงความรักชาติรักแผ่นดินและการต่อกรกับชาติตะวันตกที่จ้องจะเข้ามาครอบครอง นิยายออนไลน์อีกหนึ่งเรื่องที่ อ่านเอา อยากให้คุณได้อ่านออนไลน์
************************
– 37 –

หากยังมิทันขาดคำ เหมืองก็ชิงดึงมีดสั้นปลายแหลมอันเสียบไว้ใต้ผ้าเคียนเอวออกมา พลางกางแขนออกกั้นดูราแลคุณหลวงในฉับพลัน พร้อมตวาดเสียงลั่น
“อย่าแตะสองคนนี่เป็นอันขาด…ลี่ เจีย…เสียบไอ้ห้าตัวนี่เร็ว”
ลี่กับเจียพกมีดไว้ในผ้าเคียนเอวเช่นกัน จึงพลันชักออกจากฝักอย่างจักรผัน ปล่อยฝักที่ผูกติดเอวให้ห้อยร่องแร่ง สองแขนกางกั้นคุณหลวงแลลูกสาว…หญิงที่นายของเขาประกาศไว้ว่า ‘จักต้องเอาให้ได้’
ฝ่ายโจรหัวหน้าทำท่าคล้ายตะลึงไปเนื่องด้วยคาดไม่ถึง
ปืนคาบศิลาที่เหน็บหลังทุกคนมานั้น ก็ราวกับใช้การมิได้
มีดคมกริบดื่มเลือดเร็วกว่า
ดังนั้น…เมื่อทั้งสามยืนกางขาจังก้าพร้อมใบมีดขาววับ โจรทั้งห้าผู้ถือปืนจึงถือค้างอยู่เช่นนั้น
“มึงมาก็ดีแล้ว กะลองดีกะกูละซีเนี่ย” เหมืองทำท่ายิ่งใหญ่กว่าคนทั้งหลายเหมือนแสดงให้ทั้งนางแลบิดานางล่วงรู้
กูเป็นหนึ่งในทะเลนี้นะเว้ย
โจรฉกาจหน้าไหน มิว่ากี่ก๊กกี่เหล่าก็ต้องยอมสยบ
“เออ…กูมาลอง” ตัวหัวหน้าทำท่าพลุ่งพล่านถอยหลังกรูดออกไปในพริบตาที่เหมืองกำลังออกอาการโอ่อ่า ดังนั้นวายร้ายตัวเบิ้มซึ่งเป็นชายร่างใหญ่ หนวดเคราดกครึ้ม คิ้วหนา ท่าทางไม่ยอมจำนนโดยง่าย จึงส่องกระบอกปืนยาวติดปลายด้วยดาบขาววับเช่นกันจ้องตรงมา “มึงทุกคนถอยออกไปเดี๋ยวนี้…ถ้าไม่ถอย กูพ่นกระสุนให้เหมือนฝนสิบห่าเลยละมึง”
พลางก็เหลียวไปมาจนพบกันตังยืนนิ่ง เสื้อผ้าที่เปียกโชกชั่วโมงก่อนยังมิทันแห้ง ดังนั้นจึงพยักหน้า
“มึงมาเอาตัวผู้หญิงออกไป…กูเอาแค่คนเดียว…คนเดียวจริงๆ…” เจ้าคนออกประกาศบัดนี้ทำท่ายิ่งใหญ่แทนเหมืองผู้กำลังถือมีดค้าง ทั้งลี่แลเจียก็เช่นกัน ในเมื่อโจรทั้งสี่ต่างก็หันหน้าเข้าหา ส่องปืนตรงมายังทุกชีวิตที่คราวนี้ไม่แคล้วถูกต้อนเข้าไปรวมกลุ่มอยู่ตรงหน้า
เว้นโจรหนึ่งในห้าที่กำลังจ่อปลายดาบเข้ากับเอวของชายหนุ่มผู้ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือใคร หากก็อยู่ในฐานะคนรับใช้ผู้รอบรู้คนใหม่ของคุณหลวงแค่นั้น
“กันตัง” หลวงประกาศบุรีได้แต่มองตาค้างอย่างเกรงภัย จึงเปล่งเสียงออกมาอย่างตระหนก “คอยดูแลลูกข้าด้วย”
“ไม่ต้องดูแล” โจรหัวหน้าตวาดลั่น พลางแย้มริมฝีปากเห็นฟันขาวแลบจากแนวหนวดหนานิดหนึ่งจึงหุบปาก “กูดูของกูเองได้…แต่ก็ไป…มึงไปด้วย…กูเคยเห็นมึง…จำมึงได้…แต่บอกไว้ก่อนนะว่า…ถ้าไม่ทำตามสั่ง…มึงก็ถึงตาย…”
เหมือง ลี่ เจีย…ต่างมิวายกังขา…ด้วยว่าเริ่มรู้สึก…
เหตุไฉนเรื่องราวจึงดูพิลึกชอบกล…จนถึงแก่มองเลยไปยังเฉียนผู้ถูกมัดที่บัดนี้นั่งคลุกอยู่กับดิน มองอาการเดือดดิ้นของนายจ้างกับท่าทางตื่นตะลึง ตาเบิ่งค้างเงียบงันของคนทั้งหมด
ทั้งคุณหลวงแลลูกชายทั้งสาม ลูกสาวนั้นมิต้องพูดถึง นางได้แต่ยืนนิ่งตัวสั่น…หันไปทางกายีผู้มีอาการไม่แพ้กัน…
“ถ้าเช่นนั้น…” เหมืองเอ่ยคำอันทำให้คุณหลวงผู้เริ่มชิงชังนายกองเรือ ยังพอจะเหลือความตื้นตัน
“ว่ามา” มันพยักหน้า หากก็ยังคงเล็งปืนมายังทุกคนท่ามกลางแสงเทียนอันส่องแรงพอให้ได้เห็นความคมปลาบของดาบยาว
“ขออย่าได้ทำทารุณใดกับน้องดูรา…นางเป็นดวงใจของกู…กูขอประกาศให้พวกมึงรู้บัดนี้”
“อันนี้ก็ต้องแล้วแต่นายกู…” โจรหัวหน้าบอกกล่าว
“คุณหลวงขอรับ” ครั้นแล้วนายกองเรือผู้เชื่อมั่นว่าตนเองนั้นคือเจ้าของแห่งสามท้องทะเลก็หันมายังอีกหนึ่งเศรษฐีผู้บัดนี้มีแต่ความระทึกตื่นเต้นจนตลอดร่างเย็นเฉียบ “กระผมต้องกราบขอโทษสักพันครั้งที่พาใต้เท้ามาเจอไอ้โจรร้ายที่เป็นภัยของสยาม แลเราไม่เคยกำราบมันได้สักที…แล้วนี่มันก็ยังหยาบต่ำจะกระทำกับเราที่ก็แค่มาเที่ยว ไม่ได้มาขับเคี่ยวรบรุกไรๆกะพวกมันแม้แต่นิด…”
“ไม่เป็นไร พ่อเหมือง” คุณหลวงจึงค่อยๆรวบรวมสติสัมปชัญญะเปล่งเสียงออกมาอย่างสุขุม “พวกเจ้าก็เช่นกัน…จะเอาไรก็บอกมา…พอให้ได้ก็จะให้…ขออย่างเดียวอย่ามาฆ่าฟัน ฉุดคร่าลูกรักของข้า…”
น้ำตาดูราไหลพรากทันใดนั้น
“คุณพ่อ…คุณพ่อเจ้าขา…” นางร้องดังขึ้นมาฉับพลัน
แต่โจรทั้งห้าไม่พะว้าพะวังสืบไป…ชิงออกคำสั่งลูกน้องให้คุมกันตังแลนางลงเรืออันเป็นเรือของพวกมันที่มาจากไหนมิรู้ คนพายพายพรวดเข้ามาเทียบตลิ่งแทนเรือสองลำของเหมืองที่บัดนี้คนพายหัวแลท้ายรวมสี่คนต่างก็รีบพายย้อนกลับจนกระทั่งลับไปในความมืด
ดูราแลกันตังต่างก็ถูกปืนจี้ให้ลงไปนั่งกลางลำ…
ครั้นแล้ว โจรอีกสี่ก็รีบรุดเร็วรี่มานั่งคุมถัดไป
ฝีพายหัวท้ายจึงช่วยกันพายออกจากตลิ่ง
ทิ้งคนทั้งหมดที่มีเพียงมีดให้กรูตามกันมาพลางมองไล่หลังเงาท้ายเรือที่แลเห็นเพียงไหวๆ เคลื่อนไปในยามต้น
“แม่นายขอรับ” ชายหนุ่มค่อยๆระงับความปราโมทย์ที่ชิงกันโลดแล่นแผ่ซ่านจนทุกขุมขนอันเยียบเย็นเมื่อสักครู่เริ่มผะผ่าวหนาวร้อนด้วยอาการที่ตลอดชีวิตมิเคยเป็น “ไม่ต้องตกใจนะขอรับ…ตราบใดกระผมยังไม่ตาย…จะต้องคอยป้องกันไม่ให้แม่นายถูกรังแก…”
“กันตัง” ‘แม่นายของเขา’ ณ บัดนี้…ที่ว่าสุดแสนจะตระหนกราวนกน้อยไร้รัง…หากเมื่อถูกปืนจี้ให้นั่งลงกลางลำเรือถัดจากเขาที่นัยว่าเหล่าโจรเคยรู้จักแลเห็นหน้า…เห็นว่าเขาคือใคร…อาจเป็นชายคนหนึ่งแห่งหมู่บ้านปลายเกาะที่พวกมันเคยคุ้น…ก็ราวกับได้ไออุ่นมหัศจรรย์ “เจ้าอย่าทิ้งข้าไปไหนเป็นอันขาดนะ”
“ขอรับ แม่นาย…เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของกระผมอยู่แล้วอย่างไรขอรับ…คุณหลวงท่านสั่งไว้เมื่อกี้…เป็นเรื่องที่กระผมจะต้องทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะมีความสามารถขอรับ”
“เจ้าพูดเช่นนี้ ช่วยให้ข้าค่อยหายกลัว”
เหล่าโจรทั้งห้าต่างก็เฝ้าเชลยทางหัวเรือสามคน ท้ายเรือสองคน
ตัวหัวหน้านั้นนั่งชิดติดกับกันตังเลยทีเดียว ดังนั้นจึงพอจะได้ยินคนทั้งคู่โต้ตอบกัน
“แต่อย่าหวังว่ากูจะปล่อยนาง”
กันตังก็เลยยกมือไหว้
“ไม่ปล่อยก็ไม่ว่า…แต่ขออย่าฆ่านาง”
“จะให้ฆ่ามึงแทนงั้นรือ” เจ้านั่นย้อนถามขึงขัง
“ก็ได้…ข้าตายแทนนางได้”
“กันตัง” คราวนี้ดูราร่ำให้เสียงดัง พลางเอื้อมไปจับมือเขาไว้แน่นอย่างพรั่นพรึง “เจ้าต้องไม่ตาย…นายโจรเจ้าขา…โปรดอย่าฆ่าเขาเลยนะเจ้าคะ”
ชายหนุ่มมองเม็ดน้ำอันร่วงรินจากดวงตางามดำขลับของนางด้วยดวงใจอันแสนสว่าง ใคร่จะดึงร่างนางเข้ามากอดไว้แนบอกโดยพลัน แสงเทียนจากหัวแลท้ายเรือวับวามด้วยลมเบา…ขณะใบพายวาดเข้าสู่ชายฝั่งอันว่างเวิ้งมืดมิดด้วยหมู่ไม้ทะมึนสนิทพักหนึ่ง จึงถึงทะเลด้านนอกที่แลเห็นกำปั่นสองเสาสองลำจอดคอย
ครั้นแล้ว ฝีพายจึงพาเรือยาวเข้าเทียบบันใดเชือกที่มีเงาตะคุ่มของคนบนเรือลำใหญ่ลำแรกจำนวนหนึ่งตรึงกำลัง
กันตังจึงถูกปืนจี้ให้ก้าวขึ้นไปก่อน ครั้นแล้วจึงดึงมือนางให้ก้าวตามขึ้นไปยืนเรียงเคียงข้างกับคนในเงามืดที่ไม่ปรากฏดวงไฟแม้เพียงหนึ่งดวง
“เข้าไป” ดูรารู้สึกว่าปลายปืนจ่อตื้นๆอยู่กับเอวของนาง แต่ไม่รู้สึกว่ามีดาบ
“กันตัง” นางจับมือเขาไว้แน่น “อย่าไปไหน”
“ขอรับ” เขาเองก็จับมือนางไว้มั่นคง ขณะที่โจรหัวหน้าออกคำสั่ง
“กูจะเอานางนี่ไปให้นาย”
“กูไปด้วย…กูขอไปด้วย” กันตังกล่าวอย่างวิงวอน “ขอพบนายมึง…ถึงอย่างไรก็ต้องพูดจากัน…นายมึงน่าจะเวทนานางบ้าง”
โจรหัวหน้าแย้มปากออกจนเห็นฟันขาวท่ามกลางอากาศค่อนข้างอบอ้าว
“ถ้างั้น…” อีกฝ่ายนิ่งคิดนิดหนึ่งจึงบอกกล่าว “ถ้างั้น มึงรออยู่นี่ก่อน กูจะพานางเข้าไปพบนายกูก่อน…”
“ไม่ไป” ดูราผวาเข้าหาชายหนุ่ม กอดแขนเขาไว้แน่น “ข้ากลัว…กันตัง ข้ากลัวโจรสลัด…มันเคยฆ่าพ่อแม่ของข้า”
พร้อมเม้มริมฝีปากอย่างหวังจะเรียกความกล้าให้คืนคง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 54 : เรื่องราวในรุ่นพ่อ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 53 : ลูกโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 52 : หรือว่ามันคือสายโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 51 : ปล้นหญิง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 50 : หญิงคนสำคัญ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 49 : มุ่งคืนสู่ดูรา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 48 : แลกเปลี่ยน
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 47 : กูเป็นพ่อค้า แต่มันเป็นโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 46 : เสียรู้มหาโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 45 : หนี!!
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 44 : ร้ายกว่าโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 43 : คู่ควร...ไม่คู่ควร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 42 : น่ากลัวยิ่งกว่าสะลอแม
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 41 : อดีตลูกน้องโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 40 : ใจโจร
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 39 : เขามีนาง นางมีเขา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 38 : หัตถ์แห่งโชคชะตา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 37 : เผชิญภัย
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 36 : ความหลังฝังใจ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 35 : ภาวนา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 34 : วันอันรุ่งเรือง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 33 : หลอมแร่
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 32 : คือใครคือเขา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 31 : คืนฟ้าคำรณ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 30 : รอบเกาะ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 29 : ล่องนาวา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 28 : ทุกข์ในใจนาง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 27 : ต่อรอง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 26 : ขวางหูขวางตา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 25 : กัปตันโฮป
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 24 : ต้อนรับขับสู้
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 23 : ปล้นและฆ่า
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 22 : สลัด
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 21 : ร้อยโทโลว์
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 20 : สัญญา
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 19 : คุณพระ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 18 : ขมุกขมอม
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 17 : คลับคล้าย
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 16 : ขัดคอ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 15 : รอรับ รับรอง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 14 : รุมร้อน
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 13 : รู้รอบ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 12 : รักรุม
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 11 : ลึกลับ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 10 : ลับลวง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 9 : แรกรุ่น
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 8 : ร่ำเรียน
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 7 : รับรอง
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 6 : เรือเร็ว
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 5 : รอบรู้
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 4 : เหลี่ยมเล่ห์
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 3 : ล่องเรือ
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 2 : รอลม
- READ ข้ามมหาสาคร บทที่ 1 : รอนแรม
- READ "ข้ามมหาสาคร" กับนายท้ายเรือ ‘กฤษณา อโศกสิน’